Ο ΑΠΙΤΤΣΑΤΠΟΝΓΚ ΒΙΡΑΣΕΤΑΚΟΥΝ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ!

Η πιο μεγάλη μέρα του 51ου Φεστιβάλ μόλις τελείωσε. Μέχρι την επόμενη, όπως θα έλεγε και ο Νίκος Γκάλης.

Η επίσκεψη του Απιττσατπονγκ Βερασετάκουν ήταν μια ξεχωριστή στιγμή για το φετινό Φεστιβάλ και το νέο προσανατολισμό του. Ο πιο περιζήτητος και κορυφαίος αυτή τη στιγμή avant garde και εναλλακτικός κινηματογραφιστής ήταν στη Θεσσαλονίκη για την πρεμιέρα της βραβευμένης με Χρυσό Φοίνικα ταινίας του "Ο Θείος Μπουνμι θυμάται τις προηγούμενες ζωές του".

Η ταινία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αλληλουχία υπέροχων εικόνων, μεταφορών, αλληγοριών, εικαστικού σχολιασμού που πεξεργάζεται περισσότερο την ίδια την κινηματογραφική φόρμα παράτην έκφραση αυτή καθεαυτή. Με άλλα λόγια οι ανυποψίαστοι που πήγαν απλά να δουν τη μούρη και τη βιτρίνα του φετινού φεστιβάλ έφαγαν τη φόλα τους και ησύχασαν μια και καλή.

Η αμηχανία ήταν έκδηλη από την αρχή της ταινίας. Στο δε Q&A κάποιοι δεν κρύφτηκαν και ομολόγησαν την αμηχανία τους ή έστω την βαρεμάρα τους ( όπως είπαν από μικροφώνου). Ομως δεν χρειάζεται κανένα απίθανο και δύσκολο σκεπτικό για να πιάσεις τις εικόνες του Τζο, όπως χαϊδευτικά τον φωνάζουν οι Ευρωπαϊοι φίλοι του για να μην τσακίζουν τη γλώσσα τους. Απλά αφήνεσαι σε αυτές και σε καθοδηγούν εκεί που θέλει ο σκηνοθέτης. Δεχτείτε λοιπόν τις ταινίες του ως μια διαφορετική εμπειρία, που καμία στρωτή και mainstream κινηματογραφική αφήγηση δεν θα μπορούσε να σας προσφέρει. Στον "Θείο Μπουνμι" η φαντασία συναντά την πραγματικότητα ενώ οι προσωπικές αναφορές -βιώματα του σκηνοθέτη μπλέκουν στη ροή αυτής της ιστορίας. Αν και ο έρωτας, το πεπρωμένο, η λειτουργία της φύσης, η αλληγορία αποτελούν αγαπημένα συστατικά στοιχεία του Βιρασετάκουν σε αυτή την ταινία μάλλον το κάτι παραπάνω μπλέκοντας κάποια στιχεία σχολιασμού γύρω από την πολιτική και την κοινωνική κατάσταση στην Ταϊλάνδη. Συμπτωματικά η χώρα βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας τον Μαϊο του 2010 όταν ο "Τζο" κέρδισε τον Φοίνικα.

Πέρα από το όποιο παιχνίδι συμψηφισμών που μπορεί να υπήρξε στις Κάνες, ο Βιρασετάκουν δεν είναι κάποιος τυχαίος που ήρθε από το πουθενά. Το είχα ξαναγράψει και όταν κέρδισε το σπουδαίο βραβείο του πως στις αρχές των 00ς ήταν σε αυτή τη λίστα των πολυαναμενωμενων και πολλά υποσχόμενων νέων δημιουργών. Για αυτό και η Θεσσαλονίκη χάρη στον Μισέλ Δημόπουλο και αργότερα χάρη στον Λευτέρη Αδαμίδη ευθύς εξαρχής είχαν όλα αυτά τα χρόνια τις ταινίες του πάντα στους καταλόγους του Φεστιβάλ. Το 2002 μάλιστα όταν το "Blissfully Your" είχε κερδίσει το Χρυσό Αλέξανδρο η ίδια αμηχανία είχε επικρατήσει και τότε από μεγάλη μερίδα κόσμου που δεν μπορούσε να κατανοήσει τι ακριβώς παίχτηκε με αυτόν τον Ταϊλανδό.

Ο Βερασετάκουν πάντως δεν χαρίστηκε σε κανέναν, αν και αντιλαμβάνεται τον βαθμό δυσκολίας για τους θεατές του. "Αν δεν εκπέμπουμε στην ίδια συχνότητα, δεν υπάρχει περίπτωση να με καταλάβετε" είπε στους αμήχανους-βαριεστημένους θεατές του και δεν άφησε περισσότερο χώρο για περιττά σχόλια περί ακατανόητων εικόνων και ανυπαρξίας διαλόγων.



Σήμερα το πρωι πάντως στον Κασσαβέτη υπήρξε ιδιαίτερα αναλυτικός στον τρόπο σκέψης και την μεθοδικότητα της τέχνης του αλλά και στην γενικότερη πολιτική και κοινωνική κατάσταση που επικρατεί στην Ταϊλάνδη. Παρουσίασε μάλιστα παλαιότερες εικαστικές εργασίες του και performances αλλά και αρκετά από τα ντοκουμέντα που βρήκε στην δύσκολη έρευνα του για την ετοιμασία του "Θείου Μπουνμι". Στην φώτο μπορείτε να δείτε τον αληθινό Μπουνμι που αποτέλεσε την επιρροή για τον "Τζο" ώστε να γυρισεί την ταινία ενώ στοβίντεο που ακολουθεί δείτε επιλεγμένα αποσπάσματα από την επισκέψη του στην Θεσσαλονίκη.