ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ - ΝΕΑ ΖΩΗ 705 (ΤΟ ΣΑΟΥΝΤΡΑΚ ΜΙΑΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΕΡΘΕΙ ΠΟΤΕ)

Ένα χειμωνιάτικο πρωι στην Αγίου Δημητρίου. Η ώρα είναι 8 παρα δεκα. Το κρύο έχει τσαλακώσει τα χέρια μου σε μια μάζα που απλώς κουνιέται πέρα δώθε. Δεν φοράω γάντια αλλά έχω μαζί μου ένα πράσινο γουωκμαν. Σήμερα που το βλέπω να σκονίζεται σε ένα ράφι του σπιτιού μου φαίνεται ογκόλιθος. Τότε το παραχωνα στην τσέπη του μπουφαν και τα ακουστικά ήταν μονίμως στα αυτιά μου. Η κασέτα εκείνο το πρωί είχε ένα περιέργο συγκρότημα που άκουσα το προηγούμενο βράδυ σε ένα συμμαθητή μου. Θυμάμαι το πρώτο κομμάτι και δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Ο τίτλος του ήταν σαν να έδινε μια υπόσχεση για κάτι καλύτερο στο μέλλον. Το πιανάκι στην αρχή άνοιγε γοητευτικά το ηλεκτρονικό μουσικό θέμα της συνέχειας. ΝΕΑ ΖΩΗ 705 από τους Στερεο Νοβα, το σάουντρακ της δεκαετίας του 90 στα ηχεία του ραδιοφώνου σας για την επόμενη μια ώρα

Τίποτα δεν υπήρξε πιο πρωτότυπο αυτή την εποχή από τα ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ, τις ΤΡΥΠΕΣ και τους ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ στη ζωή μου. Η χώρα πέρναγε δημιουργικά από τον παπανδρεου στον Σημίτη ενώ ο Χατζιδάκις, Η Μελίνα, ο Ελύτης, ο Χορν, ο Καραμανλής, γέμιζαν τα τηλεοπτικά πλάνα με τις κηδείες τους. Ο Θάνατος κάνει επίσης διακοπές στο Σεράγεβο, μα εσύ "στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως". Στα διαλείμματα διαφημίσεις και το βράδυ ΠΑΜΕ ΠΛΑΤΕΙΑ με τον Λαζόπουλο. Το φαστφουνταδικο στην Κολόμβου γέμιζε ζωή όταν τελειώναμε το σχολείο. Χτες πάλι έκανα κοπάνα με την Άννα και τον βασίλη. Πήγαμε Θερμαικο για καφέ και μετά στην Στοα Χιρς στο δισκοπολείο του Βεργίδη και στο Ροκ 100 στην παυλου μελά. Εκεί βρήκα ένα καινούργιο βινίλιο που σκέφτομαι να το πάρω. 5000 ΔΡΧ. Έχει μια κόκκινη υδρόγειο και έναν σκύλο με τους κυνόδοντες έτοιμους να με δαγκώσουν. Ποια βινίλια ρε? Πάρε cd. Τέκνο, ρειβ, τριπ χοπ, αμπιεντ, χιπ χοπ και ξανά ροκ και ποπ. Πέτα το τετράδιο και βάλε στο γραφείο υπολογιστή με windows 95. έχω κινητό με σύνδεση ΤΕΛΕΣΤΕΤ. Ο Δημήτρης λέει ότι αποθηκεύει όλα τα τηλεφωνά των κοριτσιών στο κινητό. Και Γκειμμποι. Και όταν παίζω σουπερ μαριο έχω στα αυτιά μου αυτό τον ήχο. Στο ραδιόφωνο αργότερα σηκώνω τη φέτα και φοβισμένος παρουσιάζω μια αγαπημένη μπάντα. Η μελαγχολική φωνή του Κωνσταντίνου Βήτα γεμίζει τα απογεύματα στην παραλία όταν συννεφιάζει. Το σχολείο τελείωσε, η δεκαετία τελείωσε, μιλένιουμ. Τέλος εποχής