ΤΕΛΕΤΗ ΕΝΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ (ΒΙΝΤΕΟ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΟΣΑ ΕΓΙΝΑΝ)
SALONICO, ADDIO CITTA!
Κάπως έτσι ξεκίνησε το 51ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Γλυκά, πικρά, μελαγχολικά, ανήσυχα, λιτά, ευρηματικά. Και το πεντάλεπτο βίντεο του Εμμμανουήλ Παπαδόπουλου, που λίγο καιρό πριν το αγαπήσαμε αρκετοί χάρη στο facebook, έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα και τα είπε όλα μονομιάς!
ΟΙ ΔΙΑΜΑΡΤΗΡΙΕΣ ΚΑΙ Η ΕΝΟΧΛΗΣΗ ΕΪΠΙΔΗ
Διόρθωση! Το εναρκτήριο λάκτισμα δώθηκε λίγο νωρίτερα έξω από την αίθουσα του Ολύμπιον από τους απλήρωτους υπαλλήλους του φεστιβάλ αλλά και από την Εταιρία Σκηνοθετών που θέλησαν να δώσουν έναν... πιο πανηγυρικό τόνο στην έναρξη του φεστιβάλ, ο καθένας για δικούς του λόγους. Η υποδοχή των προσκεκλημένων έγινε με ιδιαίτερη θερμότητα και παρά την μικρή ένταση που επικράτησε κάποια στιγμή πολλοί ήταν αυτοί στην πλατεία του Ολύμπιον που σκέφτηκαν και το έλεγαν στα πηγαδάκια πως αντί για μέσα θα έπρεπε να είναι όλοι έξω με τους απλήρωτους υπαλλήλους για συμπαράσταση. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν μια μορφή τύψεων για την επιλογή τους τις δυναμικές αντιδράσεις πάντως δεν είδε με την ίδια θερμότητα και ο Δημ Εϊπίδης ο οποίος ξεκίνησε την σύντομοτατη ομιλία του εκφράζοντας χωρίς περιστροφές την ενόχληση του, όπως είπε, για τα απρόβλεπτα και έντονα που διεμήφθησαν μεταξύ κάποιων διαμαρτυρόμενων και κάποιων προσκεκλημένων.
Δεν αντιλαμβάνομαι τον εκνευρισμό του διευθυντή του Φεστιβάλ αλλά σε ότι αφορά την Θεσσαλονίκη έχει ζήσει πιο έντονες καταστάσεις στο παρελθόν τόσο εντός όσο και εκτός Ε.Μ.Σ., παλιότερης έδρας του ΦΚΘ. Πολύ περισσότερο που οι τωρινοί καιροί που ζούμε είναι χαλεποί και η απογοήτευση και η οργή των πολιτών είναι πια ολοφάνερη για αρκετά ζητήματα. Και εν πάσει περιπτώση είναι γνωστό πως ο Δημ. Εϊπιδης δεν είναι και ο ψυχραιμότερος άνθρωπος σε τέτοιου είδους ειδικές καταστάσεις, σε σύγκριση με τους προκατόχους του που υπήρξαν διακριτικότεροι στις αντιδράσεις και πιο διπλωματικοί στις εκφράσεις τους καθαρά λόγω του θεσμικού τους ρόλου, ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνά πως οι απλήρωτοι υπάλληλοι δεν ζητάνε το πολιτικάντικο "όλα τα λεφτά,όλα τα κιλά". Ζητάνε τα λεφτά τους που τα δουλέψαν τίμια και θα έπρεπε ήδη να τα έχουν πάρει και εί 12 μήνες το Φεστιβάλ αρνείται να τους πληρώσει χωρίς να θέλει να έρθει σε μια συννενόηση καν με τους άνθρωπους αυτούς. Όσο για την Εταιρία Σκηνοθετών, προς την οποία πηγάν κυρίως τα σκάγια Εϊπίδη λόγω της βεντέτας που άνοιξε η ΕΕΣ ελέω νομοσχεδίου, είναι αντιληπτό και ευνόητο ότι θα αντιδράσει στη Θεσσαλονίκη, ακριβώς όπως συνέβη πέρυσι με την Ομίχλη που αντέδρασε δια της απουσίας της. Εν κατακλείδι η ενόχληση Είπίδη ας ελπίσουμε πως δεν θα φουντώσει εν μέσω φεστιβάλ άλλες απρόβλεπτες καταστάσεις που στην προκειμένη περίπτωση δεν τις έχει ανάγκη κανένας.
600 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ (Η ΑΛΛΙΩΣ 10 ΛΕΠΤΑ)
Ακόμη πιο εντυπωσιακή - και απ' αυτό ακόμα - ήταν η διάρκεια της τελετής, που κράτησε με το χρόνομετρο 10 λεπτά αλλά και το άνοιγμα του Φεστιβάλ όχι από κάποιο κυβερνητικό στέλεχος, ούτε καν από τον ίδιο τον Δήμαρχο της πόλης αλλά από τον Αντιδήμαρχο Πολιτισμού Βασ. Γάκη! Ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω σε μια κίνηση πολιτικού ελιγμού θέλησε να επικεντρώθει στο νόημα του ίδιου του Φεστιβάλ για την πόλη παρά στις εκτός Ολύμπιον αντιδράσεις. Υπάρχει κάποια συμβολική σημασία σε όλο αυτό ή ήταν αστοχία του ίδιου του Φεστιβάλ? Γιατί η Α Θεσσαλονίκης διαθέτει αρκετά καλλιεργημενά κυβερνητικά στελέχη που δίνουν πάντα το παρόν στις φεστιβαλικές εκδηλώσεις.
ΜΙΚΡΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΕΝΑΡΞΗΣ
Αν η εναρκτήρια τελετή κράτησε μόλις 10 λεπτά, κάτι που ξένισε κόσμο που είχε γαλουχηθεί τα τελευταία χρόνια με τα φανταχτερά πολύωρα έπη της κας Μουζάκη, το σασπένς των σινεφίλ στην ταινία έναρξης κράτησε περιπου 120 λέπτα και η αγωνία επιβίωσης του Άρον Ράλστον πήρε περίπου 127 ώρες!
Εντυπωσιακή η νέα ταινία του Ντάνι Μποϊλ, που δείχνει να μην νιώθει ανασφάλεια από την απρόσμενη και θεαματική επιτυχία του Slumdog Millionaire αλλά αντιθέτως να βρίσκει μια αμερικάνικη φόρμα εξισορρόπησης με το προσωπικό του στυλ.
Γρήγοροι ρύθμοι, παιχνίδι με τον χρόνο, τον χώρο και τις αισθήσεις που κρατάει σε εγρήγορση και ένταση τον θεατή και προσφέρουν μια πραγματικά έντονη και ζωντανή εμπειρία σε όλους. Ο Τζειμς Φράνκο δινει μια δυνατή ερμηνεία ενώ ο Μποϊλ επενδύει την επιτυχία του αποτελέματος στα ηχητικά εφέ, στην μουσική του Α. Ρ Ραχμάν(απρόσμενα καλός ο Ινδός συνθέτης ξεφεύγει από το Μπόλυγουντ φολκλορ ύφος και εστιάζει στην καλή γνώση του πάνω στην ένταση του ήχου της ποπ) και στην φωτογραφία των Άντονι Ντόντ Μάντλ και Ενρικε Σέντιακ (σταθεροί συνεργάτες του Μποϊλ). Ακόμα και όμως και η ίδια η εμπνευση του σκηνοθέτη εκπορεύεται από το σενάριο που συνέγραψε με τον Σαϊμόν Μποφοϊ(όσκαρ σεναρίου για το Slumdog πριν 2 χρόνια), που δίνει τα περιθώρια για αυτό το παιχνίδι χρόνου-χώρου-αισθήσεων αλλα και τις απαιτούμενες ανατροπές αλλά και το βάρος στις αποφάσεις του πρωταγωνιστή του.
Με άλλα λόγια οι 127 Ώρες είναι μια ταινία που μετράνε απόλυτα το βάρος της συντριβής και τον κατακερματισμό του σύγχρονου ανθρωπου αλλά και του μοναχικού, σχεδόν αβιωτου, αλλά παράδοξα μη αντιληπτού με μια πρώτη ματιά, τρόπου ζωής. Τα τεχνολογικά γκατζετ διευκολύνουν απεριόριστα τις επιλογές μας αλλά όταν ο Άρον μένει με έναν μαϊμού σουγιά και ένα παγούρι νερό αποκλεισμένος στα αφιλόξενα φαράγγια του Γκράντ Κάνυον πρέπει να κάνει τις επιλογές του. Και αυτές οι επιλογές ορίζουν και την ύπαρξη του και δίνουν το αληθινό νόημα στην ταινία.
Αν προλάβετε να την δείτε στην επαναληπτική προβολή του weekend σπεύσατε αλλιώς βάλτε την στην ατζέντα σας προσεχώς που θα βγει σε διανομή καθώς θα μας απασχολήσει προσεχώς και στα επερχόμενα Όσκαρ και όχι αναίτια!
Σημείωση: Για το πάρτυ έναρξης στην Αποθήκη δεν έχω να πω και πάρα πολλά. Ήταν άλλωστε η πιο χαρούμενη κηδεία που πήγα ποτέ!
@Πηγή φώτο διαμαρτυριας έξω από το Ολύμπιον : ΕΕΣ
Κάπως έτσι ξεκίνησε το 51ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Γλυκά, πικρά, μελαγχολικά, ανήσυχα, λιτά, ευρηματικά. Και το πεντάλεπτο βίντεο του Εμμμανουήλ Παπαδόπουλου, που λίγο καιρό πριν το αγαπήσαμε αρκετοί χάρη στο facebook, έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα και τα είπε όλα μονομιάς!
ΟΙ ΔΙΑΜΑΡΤΗΡΙΕΣ ΚΑΙ Η ΕΝΟΧΛΗΣΗ ΕΪΠΙΔΗ
Διόρθωση! Το εναρκτήριο λάκτισμα δώθηκε λίγο νωρίτερα έξω από την αίθουσα του Ολύμπιον από τους απλήρωτους υπαλλήλους του φεστιβάλ αλλά και από την Εταιρία Σκηνοθετών που θέλησαν να δώσουν έναν... πιο πανηγυρικό τόνο στην έναρξη του φεστιβάλ, ο καθένας για δικούς του λόγους. Η υποδοχή των προσκεκλημένων έγινε με ιδιαίτερη θερμότητα και παρά την μικρή ένταση που επικράτησε κάποια στιγμή πολλοί ήταν αυτοί στην πλατεία του Ολύμπιον που σκέφτηκαν και το έλεγαν στα πηγαδάκια πως αντί για μέσα θα έπρεπε να είναι όλοι έξω με τους απλήρωτους υπαλλήλους για συμπαράσταση. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν μια μορφή τύψεων για την επιλογή τους τις δυναμικές αντιδράσεις πάντως δεν είδε με την ίδια θερμότητα και ο Δημ Εϊπίδης ο οποίος ξεκίνησε την σύντομοτατη ομιλία του εκφράζοντας χωρίς περιστροφές την ενόχληση του, όπως είπε, για τα απρόβλεπτα και έντονα που διεμήφθησαν μεταξύ κάποιων διαμαρτυρόμενων και κάποιων προσκεκλημένων.
Δεν αντιλαμβάνομαι τον εκνευρισμό του διευθυντή του Φεστιβάλ αλλά σε ότι αφορά την Θεσσαλονίκη έχει ζήσει πιο έντονες καταστάσεις στο παρελθόν τόσο εντός όσο και εκτός Ε.Μ.Σ., παλιότερης έδρας του ΦΚΘ. Πολύ περισσότερο που οι τωρινοί καιροί που ζούμε είναι χαλεποί και η απογοήτευση και η οργή των πολιτών είναι πια ολοφάνερη για αρκετά ζητήματα. Και εν πάσει περιπτώση είναι γνωστό πως ο Δημ. Εϊπιδης δεν είναι και ο ψυχραιμότερος άνθρωπος σε τέτοιου είδους ειδικές καταστάσεις, σε σύγκριση με τους προκατόχους του που υπήρξαν διακριτικότεροι στις αντιδράσεις και πιο διπλωματικοί στις εκφράσεις τους καθαρά λόγω του θεσμικού τους ρόλου, ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνά πως οι απλήρωτοι υπάλληλοι δεν ζητάνε το πολιτικάντικο "όλα τα λεφτά,όλα τα κιλά". Ζητάνε τα λεφτά τους που τα δουλέψαν τίμια και θα έπρεπε ήδη να τα έχουν πάρει και εί 12 μήνες το Φεστιβάλ αρνείται να τους πληρώσει χωρίς να θέλει να έρθει σε μια συννενόηση καν με τους άνθρωπους αυτούς. Όσο για την Εταιρία Σκηνοθετών, προς την οποία πηγάν κυρίως τα σκάγια Εϊπίδη λόγω της βεντέτας που άνοιξε η ΕΕΣ ελέω νομοσχεδίου, είναι αντιληπτό και ευνόητο ότι θα αντιδράσει στη Θεσσαλονίκη, ακριβώς όπως συνέβη πέρυσι με την Ομίχλη που αντέδρασε δια της απουσίας της. Εν κατακλείδι η ενόχληση Είπίδη ας ελπίσουμε πως δεν θα φουντώσει εν μέσω φεστιβάλ άλλες απρόβλεπτες καταστάσεις που στην προκειμένη περίπτωση δεν τις έχει ανάγκη κανένας.
600 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ (Η ΑΛΛΙΩΣ 10 ΛΕΠΤΑ)
Ακόμη πιο εντυπωσιακή - και απ' αυτό ακόμα - ήταν η διάρκεια της τελετής, που κράτησε με το χρόνομετρο 10 λεπτά αλλά και το άνοιγμα του Φεστιβάλ όχι από κάποιο κυβερνητικό στέλεχος, ούτε καν από τον ίδιο τον Δήμαρχο της πόλης αλλά από τον Αντιδήμαρχο Πολιτισμού Βασ. Γάκη! Ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω σε μια κίνηση πολιτικού ελιγμού θέλησε να επικεντρώθει στο νόημα του ίδιου του Φεστιβάλ για την πόλη παρά στις εκτός Ολύμπιον αντιδράσεις. Υπάρχει κάποια συμβολική σημασία σε όλο αυτό ή ήταν αστοχία του ίδιου του Φεστιβάλ? Γιατί η Α Θεσσαλονίκης διαθέτει αρκετά καλλιεργημενά κυβερνητικά στελέχη που δίνουν πάντα το παρόν στις φεστιβαλικές εκδηλώσεις.
ΜΙΚΡΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΕΝΑΡΞΗΣ
Αν η εναρκτήρια τελετή κράτησε μόλις 10 λεπτά, κάτι που ξένισε κόσμο που είχε γαλουχηθεί τα τελευταία χρόνια με τα φανταχτερά πολύωρα έπη της κας Μουζάκη, το σασπένς των σινεφίλ στην ταινία έναρξης κράτησε περιπου 120 λέπτα και η αγωνία επιβίωσης του Άρον Ράλστον πήρε περίπου 127 ώρες!
Εντυπωσιακή η νέα ταινία του Ντάνι Μποϊλ, που δείχνει να μην νιώθει ανασφάλεια από την απρόσμενη και θεαματική επιτυχία του Slumdog Millionaire αλλά αντιθέτως να βρίσκει μια αμερικάνικη φόρμα εξισορρόπησης με το προσωπικό του στυλ.Γρήγοροι ρύθμοι, παιχνίδι με τον χρόνο, τον χώρο και τις αισθήσεις που κρατάει σε εγρήγορση και ένταση τον θεατή και προσφέρουν μια πραγματικά έντονη και ζωντανή εμπειρία σε όλους. Ο Τζειμς Φράνκο δινει μια δυνατή ερμηνεία ενώ ο Μποϊλ επενδύει την επιτυχία του αποτελέματος στα ηχητικά εφέ, στην μουσική του Α. Ρ Ραχμάν(απρόσμενα καλός ο Ινδός συνθέτης ξεφεύγει από το Μπόλυγουντ φολκλορ ύφος και εστιάζει στην καλή γνώση του πάνω στην ένταση του ήχου της ποπ) και στην φωτογραφία των Άντονι Ντόντ Μάντλ και Ενρικε Σέντιακ (σταθεροί συνεργάτες του Μποϊλ). Ακόμα και όμως και η ίδια η εμπνευση του σκηνοθέτη εκπορεύεται από το σενάριο που συνέγραψε με τον Σαϊμόν Μποφοϊ(όσκαρ σεναρίου για το Slumdog πριν 2 χρόνια), που δίνει τα περιθώρια για αυτό το παιχνίδι χρόνου-χώρου-αισθήσεων αλλα και τις απαιτούμενες ανατροπές αλλά και το βάρος στις αποφάσεις του πρωταγωνιστή του.
Με άλλα λόγια οι 127 Ώρες είναι μια ταινία που μετράνε απόλυτα το βάρος της συντριβής και τον κατακερματισμό του σύγχρονου ανθρωπου αλλά και του μοναχικού, σχεδόν αβιωτου, αλλά παράδοξα μη αντιληπτού με μια πρώτη ματιά, τρόπου ζωής. Τα τεχνολογικά γκατζετ διευκολύνουν απεριόριστα τις επιλογές μας αλλά όταν ο Άρον μένει με έναν μαϊμού σουγιά και ένα παγούρι νερό αποκλεισμένος στα αφιλόξενα φαράγγια του Γκράντ Κάνυον πρέπει να κάνει τις επιλογές του. Και αυτές οι επιλογές ορίζουν και την ύπαρξη του και δίνουν το αληθινό νόημα στην ταινία.
Αν προλάβετε να την δείτε στην επαναληπτική προβολή του weekend σπεύσατε αλλιώς βάλτε την στην ατζέντα σας προσεχώς που θα βγει σε διανομή καθώς θα μας απασχολήσει προσεχώς και στα επερχόμενα Όσκαρ και όχι αναίτια!
Σημείωση: Για το πάρτυ έναρξης στην Αποθήκη δεν έχω να πω και πάρα πολλά. Ήταν άλλωστε η πιο χαρούμενη κηδεία που πήγα ποτέ!
@Πηγή φώτο διαμαρτυριας έξω από το Ολύμπιον : ΕΕΣ
Σχόλια