Η τελετή έναρξης των Αχταρμάδος #TDF14 Day 1

Ομάδα Κρούσης επί το έργον στην Τελετή Έναρξης του #TDF14

"Τελικά το σωστό ποιο ήταν? Ιντιγνάδος ή Αχταρμάδος?" Την απορία την εξέφρασε φίλος ο οποίος πάλευε ώρα με την ταινία του Τόνυ Γκάτλιφ αλλά τελικά παραιτήθηκε και βγήκε εκτός αίθουσας. "Μεταξύ μας", του απάντησα, "και η τελετή δεν παλεύοταν".
Και αυτό έχει τουλάχιστον μια βάση αλήθειας καθώς πέρα από την εντυπωσιακή έναρξη με τα κρουστά της Ομάδας Κρούσης (όμορφο δάνειο έμπνευσης από σκηνές της ταινίας έναρξης με τους Αγανακτισμένους της Ισπανίας) το υπόλοιπο θέαμα πέρα από την λιτότητα και τη σύντομη διάρκεια του κινήθηκε μεταξύ αμηχανίας και αστειότητας. Με τον Δημήτρη Εϊπίδη να χάνει τα λόγια του μέσα σε ένα πυκνογραμμένο και ανοικονόμητο δακτυλογραφημένο κείμενο, το οποίο προσπάθησε να συντομεύσει αυτοσχεδιάζοντας. Με τον Γιάννη Μπουτάρη, για πρώτη φορά απόντα, "λόγω σημαντικού ραντεβού στο Δημαρχείο" όπως δήλωσε επί σκηνής ο αντ' αυτού Σπύρος Πέγκας διαβάζοντας τον μακροσκελή χαιρετισμό του Δημάρχου. Και εκεί κάποιοι ψιθύρησαν την λέξη κλειδί "Καπόν", που έβαλε φωτιά στα τόπια της Πρωτοβουλίας από προχτές. Και τέλος με μια ταινία που δεν είχε αρχή, μέση και τέλος αλλά χάος μέγιστο.

INDIGNADOS

Είχα διαβάσει για τους "Αγανακτισμένους" του Γκάτλιφ τα reviews που είχαν γραφτεί από την πρεμιέρα της ταινίας στο Βερολίνο πριν από ένα μήνα. Και πράγματι ήμουν έτοιμος να παρακολουθήσω όχι ένα αριστούργημα αλλά μια συμπαθητική ταινία για τα γεγονότα του Ιουνίου του 2011. Το τρεϊλερ επίσης προϊδέαζε για κάποια πράγματα και όντως οι σκέψεις και οι υποθέσεις μου επιβεβαιώθηκαν με τον χειρότερο τρόπο. Προσωπικά δεν θυμάμαι πιο χλιαρή ταινία για έναρξη αυτής της διοργάνωσης. Τόσο πολύ που ακόμα και η αμήχανη βιογραφική ταινία της Λυδίας Καρρά "Μια Ζωή, Μια Εποχή" για τον Μιχάλη Κακογιάννη, που άνοιξε το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ το 2008 βγαίνει masterpiece!

Αναφερόμαστε βέβαια σε μια ταινία που δεν την λες ντοκιμαντέρ αλλά και fiction δεν είναι πάλι και η βασική πρωταγωνίστρια είναι μια νεαρή κοπέλα, λαθρομετανάστρια που την ξεβράζει το κύμα στις ακτές της μεσογειακής Νότιας Ευρώπης με σκοπό την επιβίωση και μια καλύτερη ζωή και τελικά εξελίσσεται σε έναν παρατηρητή των ιστορικών γεγονότων που συνέβησαν στην Πουέρτα ντελ Σολ και στην Πλατεία Συντάγματος τον Ιούνιο του 2011. Κι αυτή η εμμονική σύνδεση δύο ετερόκλητων θεμάτων (μετανάστευση και Αγανακτισμενοι), παρά την φιλότιμη επιχειρηματολογία του σκηνοθέτη για κοινά σημεία, ίσως είναι το πρώτο λάθος του Γκάτλιφ σε μια σειρά πολλών αντίστοιχων καθώς αναγνωρίζεις τις καλές προθέσεις του, απολαμβάνεις κάποιες ωραίες, δυνατές εικόνες και την ανάγκη του να τα πει όλα σε μια ταινία 80 λεπτών αλλά χάνει και το μέτρο και την σύνδεση και τον ρυθμό (κάτι σαν τους Έλληνες σκηνοθέτες ένα πράμα). 

Η αφήγηση με τα τσιτάτα του Στεφάν Εσελ δεν προσφέρει καμία διευκόλυνση στον θεατή, αν και δίνει το ύφος στρατευμένης ταινίας με πολιτικό και κοινωνικό μήνυμα. Παρ' όλα αυτά και διαβάζοντας τις όμορφες αλληγορικές εικόνες που δίνει κατά διαστήματα το αποτέλεσμα που παρουσιάζει κρίνεται αδύναμο και άνευρο. Ήταν πολύ λίγες οι στιγμές επομένως που κατάφερνε να σε συνεπάρει αυτό το ντοκιμαντέρ και αυτές οι στιγμές μάλλον είχαν σχέση με τον τίτλο της ταινίας παρά με την πικρή ιστορία της νεαρής λαθρομετανάστριας. Μεγάλο κρίμα επομένως που καλύπτει επιδερμικά δύο δυνατές ιστορίες από την Ευρώπη του σήμερα που αν πρόσεχε περισσότερο θα μπορούσε να φτιάξει δύο εκπληκτικές ταινίες ή έστω μια, η οποία όμως θα είχε πιο σφιχτό ρυθμό και καλύτερα αντανακλαστικά της πραγματικότητας.