Οι Άθικτοι - Εξώστης Θήτα 29/03

Έρχονται οι Άθικτοι!

Οι Άθικτοι (Untouchables) 3,5/5

Κοινωνικό δράμα/Κομεντί, 2011, Γαλλία, 112 λεπτά

Σκηνοθεσία: Ερίκ Τολεντανό – Ολιβιέ Νακάς

Παίζουν: Φρανσουά Κλουζέ, Ομάρ Σι, Αν Λε Νι, Οντρέ Φλερό, Κλοντίλντ Μολέ

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τους Άθικτους. Αλλά ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή. Όταν η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν (τον Σεπτέμβριο του 2011) κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι σημασία και τι τροπή θα είχε αυτή η low budget ταινία με δύο άσημους εκτός Γαλλίας ηθοποιούς και ένα στόρι που σου θυμίζει τόσες πολλές ταινίες χωρίς να την κακοχαρακτηριζείς ως κλισέ. Οι κριτικές βέβαια στην πρεμιέρα ήταν μοιρασμένες και κανείς δεν φανταζόταν την συνέχεια. Κι όμως η γλυκόπικρη (αληθινή) ιστοριούλα των Ερίκ Ταλεντανό και Ολιβιέ Νακάς αποτέλεσε την έκπληξη της χρονιάς στο γαλλικό box office και συγκίνησε το γαλλικό κοινό μέχρι εκεί που δεν πάει. Το γιατί συνέβη αυτό το κατάλαβα πολύ απλά βλέποντας την ταινία και νιώθωντας αυτή την ίδια ζεστασιά που ένιωσαν και οι Γάλλοι θεατές με τους δύο Άθικτους ήρωες.

Η ιστορία? Ένας τετραπληγικός αστός, που η γυναίκα του πέθανε και η έφηβη κόρη του ζει τη νεανική της ένταση χωρίς να πολυσκέφτεται τον πατέρα της, κλείνει το μάτι σε μια πρόκληση ζωής και προσλαμβάνει ως νοσηλευτή και φροντιστή του έναν, ανίδεο και άπειρο για το συγκεκριμένο λειτούργημα, Σενεγαλέζο μετανάστη από τα προάστεια. Μια επιλογή που γεννά αρκετά κωμικά (ίσως όχι τόσο πολιτικά και κοινωνικά ορθά) περιστατικά. Καθώς η σχέση τους εξελίσσεται τα τυπικά σχήματα αφεντικού – υπαλλήλου, αστού - μικροαστού και παράλυτου – αρτιμελούς δίνουν την θέση τους σε μια αληθινή, ανιδιοτελή και ειλικρινή φιλία. Και έτσι βλέπεις πως δύο ανθρώπους που δεν έχουν κανένα σχεδόν κοινό σημείο να δοκιμάζονται το ίδιο και να μοιράζονται και τις ίδιες ανησυχίες.

Ο Φιλιπ και ο Ντρις, αν και διαφορετικοί, έχουν τις ίδιες ανησυχίες. Κι αυτό γιατί είναι δύο τύποι που μπορούν να ξεπεράσουν τα πρόβληματα τους και να πιούν δυο μπύρες, να χαζολογήσουν και να μιλήσουν για μουσική, (ντισκο ή κλασική μουσική), για γκόμενες, για ιστορίες φίλων, για χαμένες ευκαιρίες και ένδοξες ήττες του παρελθόντος που όλοι κουβαλάμε μια ζωή μέσα μας. Έτσι λοιπόν καταλήγεις αβίαστα στο συμπέρασμα ότι δεν είναι μια ταινία για ένα άτομο με ειδικές ανάγκες και έναν Αφρικανό μετανάστη, από αυτούς που ο Νικολά Σαρκοζί θεωρεί πληγή της σύγχρονης Γαλλίας προσπαθώντας να αλιεύσει ψηφαλάκια. Είναι κάτι περισσότερο: η ιστορία δύο ανθρώπων, στοιχείο που τους κάνει άμεσα ίσους και διαφορετικούς μα σε κάθε περίπτωση αληθινούς.

Ο Ντρις συμπεριφέρεται στον Φιλιπ αγνοώντας την τετραπληγία του και ο Φιλίπ παρά το ατσάλωμα από τις δοκιμασίες και την κοινωνική απόσταση ξέρει πως έχει απέναντι του έναν άνθρωπο χωρίς την προσποίηση και την υποκρισία που συναντά στον περίγυρο του. Κοντολογίς έχουμε μπροστά μας μια ταινία που σου θυμίζει πως ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, κι αυτό μπορείς να το λες μελωδικά όπως κι ο Πορτοκάλογλου. Μια ταινία μελετημένη τόσο καλά που δεν χρειάζεται να ξενίζει τίποτα από όσα θα δεις γιατί κλείνει το μάτι στο Άρωμα Γυναίκας (ταινία που μας χάρισε μια θηριώδη ερμηνεία από τον Αλ Πατσίνο ως ένας τυφλός που δαμάζδει την ζωή), στο Λόγο του Βασιλιά (ταινία που αφαίρεσε το ταξικό τείχος ανάμεσα σε δύο άντρες), τον Σοφέρ της Κυρίας Νταίζη (ταινία που επενδύει στην αλληλοεκτίμηση μιας λευκής και ενός Αφροαμερικάνου). Οι Άθικτοι είναι μια ταινία, που χωρίς αμφιβολία, δεν εκβιάζει τίποτα, δεν χρησιμοποιεί κανέναν μελοδραματισμό για να σε συγκινήσεις αλλά σε γεμίζει αισιοδοξία και σε κάνει να αναζητήσεις το χαμένο νόημα σε μαγικές λεξούλες όπως φιλία, αγάπη, ανθρωπιά.