Οι Ολιγαρχίες του Φεστιβάλ

Σε ένα μουλιασμένο Σ/Κ, με τον χειμώνα να μην το έχει πάρει ακόμα απόφαση να φύγει, το πρώτο 3ήμερο του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ κινείται σε θετικούς και χαλαρούς ρυθμούς. Δεν λείπει βέβαια ο προβληματισμός...
ΝΟΣΤΑΛΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΦΩΣ

Ένα διαμάντι έκρυβε το πρόγραμμα του Φεστιβάλ στο πρόγραμμα του Σαββάτου. Η νέα ταινία του Πατρίτσιο Γκουσμάν είναι ένα μαγευτικό ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο δημιουργώντας ένα υπέροχο και συνάμα ποιητικό αποτέλεσμα. Η επίσκεψη του σκηνοθέτη στην έρημο Ατακάμα είναι ουσιαστικά μια βουτιά στην ιστορία της Χιλής, στον προϊστορικό πολιτισμό, στα ορυχεία με τους χαμενους ιθαγενείς εργάτες και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στους ομαδικούς τάφους που έφτιαξε η χούντα Πινοτσέτ. Είναι ακόμα μια βουτιά στο σύμπαν μέσα από τα τηλεσκόπια των αστρονόμων. Πάνω από όλα είναι μια βουτιά στην ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Καθόλου έυκολη υπόθεση. Ο Γκουσμάν κοιτάει με τρυφερότητα και στοργή τους πρωταγωνιστές του ντοκιμνατέρ του και πιο πολύ το άνυδρο τοπίο της Ατακάμα. Αν υπάρχει επαναλαπτική προβολή σας προτείνω αυτή την ταινία οπωσδήποτε!

ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ

Θα σταθώ σε άλλη μια ταινία που συζητήθηκε αρκετά και αποτέλεσε ίσως το πιο δυνατό δόλωμα για το Κυριακάτικο πλάνο μου. Κι αυτό γιατί για όλα τα υπόλοιπα θα υπάρξει νέο post προσεχώς. Η επιλογή μου δεν είναι τυχαία. Άλλωστε το φεστιβαλικό κοινό ανέμενε τον Στέλιο Κούλογλου και τη νέα ταινία του και η υποδοχή της υπήρξε κάτι παραπάνω από θερμή. Με τους εξώστες του Ολύμπιον να είναι γεμάτοι σαν τσαμπιά και την πλατεία να αποθεώνει στο τέλος τον σκηνοθέτη και δημοσιογράφο καταλαβαίνεις την ανάγκη του κόσμου για ενημέρωση και αναζήτηση πληροφοριών. Και η αλήθεια είναι πως ο Κούλογλου δεν τους απογοήτευσε αφού η Ολιγαρχία αποτελεί την πληρέστερη και πιο τεκμηριωμένη μάλλον δουλειά του. Κι αυτό γιατί δεν στέκεται στην αγανάκτηση των ημερών αλλά προσφέρει ένα σφαιρικό ιστορικό περίγραμμα των τελευταίων 40 ετών (εποχή θριάμβου για τη θεωρία της ρύθμισης και της ευέλικτης συσσώρευσης) αλλά και της κρίσης, που είναι ουσιαστικά το μπατάρισμα αυτού του ασύδοτου νεωτερικού καπιταλισμού. Άλλοτε με αρκετό σαρκασμό, κλείνοντας το μάτι στον Μαίκλ Μουρ, και άλλοτε με χιούμορ, προσπαθώντας να απορρυθμίσει την ένταση από το θυμικό του θεατή ο Κούλογλου εξετάζει με προσοχή τους αίτιους και τους θύτες της κρίσης. Δεν λείπουν βεβαια οι αναγνωριστικές ευκολίες, η στράτευση του τύπου "κατεβείτε στους δρόμους", κάποιος διδακτισμός και κάποιες άτοπες επιλογές προσώπων για συνέντευξη, που το ελληνικό κοινό σίγουρα θα γνωρίζει από τα άπειρα βίντεάκια που ποστάρονται καθημερινά στο facebook. Παρ΄όλα αυτά αναγνωρίζω την χρησιμότητας της "Ολιγαρχίας" αφού η ταινία δίνει ακριβώς ένα αρκετά καλά τεκμηριωμένο ιστορικό περίγραμμα και εύστοχο σχολιασμό με φλέγμα από τον ίδιο τον σκηνοθέτη.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Θέλω να σταθώ λίγο και στα οργανωτικά του Φεστιβάλ μιας και τόσες μέρες ειλικρινά δεν βρήκα την ευκαιρία να το κάνω. Θα πω κάποια πράγματα τώρα αλλά θα επανέλθω σαφέστερα προς το τέλος της διοργάνωσης.

Παρά το αρκετά μεγάλο ενδιαφέρον για το πρόγραμμα και την δίψα του κόσμου για ταινίες, οι αίθουσες σε αρκετές περιπτώσεις δεν γεμίζουν και δεν έχουμε θεαματικά sold out εισητήριων (με εξαίρεση 3-4 ταινίες που πραγματικά έγινε προσκύνημα και ήδη σας μίλησα για δύο από αυτές τις ταινίες). Πολύ κακή εντύπωση έχει δημιουργηθεί μέχρι στιγμής από την ανοικονόμητη δομή του Φεστιβάλ από τον Δ. Εϊπιδη. Καποιες επιλογές πραγματικά ξενίζουν. Η επιλογή λ.χ. της ταινίας του Γκάτλιφ σχολιάστηκε με πολύ αρνητικό τρόπο, τέτοιο που δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην διοργάνωση (αν και πάω στοίχημα ότι επιλέχτηκε για να τσιμπήσει επιτέλους ο κόσμος και να τραβηχτεί στην τελετή που βασανιζεται διαχρονικά από άδεια καθίσματα).

Επιπλεόν 190 ταινίες και ένα πρόγραμμα μαμούθ από έναν οργανισμό που παραπαίει από τα χρέη και τις υποχρεώσεις προς πιστωτές δεν δίνουν μια αξιόπιστη και σοβαρή εικόνα για την δίοικηση του Φεστιβάλ. Αναγνωρίζω πως ο κ. Εϊπίδης αγαπάει το Ντοκιμαντέρ αλλά απο τη άλλη θα έπρεπε να προβληματιστεί δυο και τρεις και τέσσερις φορές όταν δηλώνει σε συνέντευξη πως το Υπουργείο δεν έχει αποδώσει το 50% της τακτικής επιχορήγησης και πως τα χρέη από εκεί που ειχαν συμμαζευτεί στο "σεμνό" 1,5 εκ. έχουν πάρει και πάλι τον ανήφορο φτάνοντας κοντά στα 2,3 εκ ευρώ.

Επίσης συμφωνώ σε αρκετά με όσα γράφει ο συνάδελφος Β. Κεχαγιάς χτες στο tvxs για την σκανδαλώδη απουσία αναφοράς στη Λουκία Ρικάκη, σκηνοθέτις που τίμησε και με το παραπάνω την Θεσσαλονίκη με τα ντοκιμαντέρ της, όπως και για την περίπτωση Κούλογλου (Οικονομικός δολοφόνος) και Χαραλαμπόπουλου (Πεσόα - Καβάφης) που αναφέρει (ταινίες που ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων όταν κόπηκαν από το επίσημο πρόγραμμα).

Δεν θα το αναλύσω περισσότερο αλλά υπόσχομαι όπως είπα να επανέλθω. Οι μέρες άλλωστε θα τρέξουν με αρκετές νέες πληροφορίες και υλικό.