2 ταινίες που σώσανε το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ!
Ημέρα βραβείων η σημερινή και φτάσαμε πια στο τέλος ενός 10ήμερου γεμάτο δημιουργικό τρέξιμο, συναντήσεις με φίλους, νέες γνωριμίες και φυσικά αρκετές ταινίες. Και φυσικά με την αντίφαση μια αίθουσα να είναι τελείως άδεια και η διπλανή τελείως γεμάτη. Τι μένει από αυτό το 10ήμερο θα το σκεφτώ σε νέο post προσεχώς. Για την ώρα σας γράφω για τις 2 ταινίες που έσωσαν την ψυχή του 14ου ΦΝΘ αλλά πιθανότατα να βρεθούν εκτός βραβείων!
Ιταλία-Αγάπα την ή παράτα την: Έχοντας δει όλες τις ελληνικές ταινίες της κρίσης ένιωσα ένα χειμμαρο εικόνων να με κατακλίζει. Εικόνες που ως επί το πλείστον είχαν να κάνουν με την ριζοσπαστική τάση της νεολαίας και της κοινωνίας εν γένει και την δίκαιη αντίδραση της απέναντι σε έναν ορυμαγδό ισοπεδωτικών πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων για το μέλλον μας. Ίσως η πιο αισιόδοξη εικόνα να δόθηκε από το Krisis της ομάδας The Prism αλλά εκφράζω τις ενστάσεις μου για κάποιες επιλογές. Πάω στοίχημα πως το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του 2013 θα έχει να μας δώσει διπλάσιες οπτικές πάνω στο θέμα και ελπίζω να μην είναι όλες απλά διαφορετικές όψεις της ίδιας άποψης. Έχω την άποψη πως η κρίση γεννά ανάγκες και επανεκτίμηση για απλά αυτονόητα πράματα όπως η έκφραση, η έμπνευση, η δημιουργία, το μέτρο. Δεν αρκεί να το βάζεις κάτω. Πρέπει να παλεύεις ξανά και ξανά και ξανά γιατί έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν χαρίζεται.
Κάτι τέτοιο ας πούμε έκαναν οι Γκούσταβ Χόφερ και Λούκα Ραγκάτσι, οι οποίοι πήραν ένα παλιό Φιατάκι και έκαναν ένα απολαυστικό road trip movie αναζητώντας την Ιταλία που τους πληγώνει από τη μια αλλά και την Ιταλία που τους πορώνει λίγο πριν πάρουν την σημαντική απόφαση να μεταναστεύσουν, όπως όλοι οι φίλοι τους. Άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με απίστευτο σαρκασμό, άλλοτε με πίκρα και απογόητευση αλλά και κάποιες φορές με αισιοδοξία, ελπίδα και πίστη για κάτι καλύτερο το νοητό debate που στήνουν μεταξύ τους οι δύο σκηνοθέτες (ο ένας υπέρ της φυγής σε μια πιο αξιοπρεπή ζωή με ευκαιρίες και ο άλλος υπέρ της παραμονής σε μια χώρα που είναι η πατρίδα του και τον εμπνέει απόλυτα) δίνει πολύτιμα και στοιχεία και απαντήσεις στον θεατή για την Ιταλία των τελευταίων 30 ετών. Πιστέψτε με δεν έχει καμία απολύτως διαφορά με την Ελλάδα των τελευταίων 30 ετών κι ας μην έζησαν οι Ιταλοί χούντα και μεταπολίτευση. Από τη μια πολιτική αδράνεια, μπερλουσκονισμός, άνοδος τους ριζοσπαστισμού (φασισμός), σεξισμός, κοινωνικές και φυλετικές ανισότητες, αποβιομηχανοποίηση, μετανάστευση, απάτες με τα λεφτά της Ε.Ε., διαφθορά, παρακράτος και μαφία. Από την άλλη η σπουδαία ιστορία, το παρελθόν που πάντα στηρίζει τον τόπο, η τέχνη και ο πολιτισμός, η ιταλική κουζίνα, τα υπέροχα τοπία, οι εμπνευσμένοι άνθρωποι από αξίες δικαιοσύνης, ισότητας, αξιοκρατίας και δημιουργίας. Οι Ιταλοί δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά από την ελληνική περίπτωση κι ας γυρίστηκε η ταινία πριν παραιτηθεί ο Μπερλουσκόνι και αναλάβει η κυβέρνηση Μόντι.
Χωρίς αμφιβολία μια ταινία που σου μεταδίδει την θετική διάθεση και το μήνυμα μιας ανασυγκρότησης και αναδημιουργίας. Μήνυμα και διαλεκτική ανάλυση, που πραγματικά αναμένω με τρομερό ενδιαφέρον να δω από κάποιον Έλληνα σκηνοθέτη, για όλα αυτά που μας ενώνουν και όλα αυτά που μας χωρίζουν αλλά ευτυχώς δεν μας σκοτώνουν και μας κάνουν πιο δυνατούς.
Μεταξά: Η δεύτερη όμορφη έκπληξη της ημέρας ήταν η νέα ταινία του Σταύρου Ψυλλάκη με θέμα τις ιστορίες των γιατρών και των ασθενών του τμήματος πυρηνικής ιατρικής του Νοσοσκομείου Μεταξά. Το πέρα για πέρα δύσκολο θέμα του καρκίνου απαιτούσε μια ειδική μεταχειρίση που δεν θα έπνιγε τον θεατή σε βαρείς μελοδραματισμούς και ψυχολογικές εντάσεις ανθρώπων που έτσι κι αλλιώς βλέπουν κατάματα την ζωή και τον θάνατο. Και είναι αλήθεια πως ο Ψυλλάκης καταφέρνει με απίστευτη μαεστρία και επιδεξιότητα να μας δώσει μια λεπτότατη διακριτική και ψύχραιμη ματιά πάνω στο θέμα, που από την Επέλαση των βαρβάρων του Ντενίς Αρκάν είχα να δω. Μια ματιά ελπίδας για το ΕΣΥ, το οποίο το φτιάχνουν και το λειτουργούν άνθρωποι, δηλαδή εμείς και άρα τα πάντα είναι στο χέρι μας. Μα ματιά ελπίδας για την ζωή και την υγεία, έννοιες που συχνά παραμερίζουμε στον βωμό πραγμάτων που νομίζουμε σημαντικά αλλά τελικά λίγοτερο ουσιαστικά από αυτά τα δύο. Και οι καρκινοπαθείς που συναντά ο Ψυλλάκης με την κάμερα του το ξέρουν αυτό και το διεκδικούν μέχρι τέλους. Σας προτρέπω να αναζητήσετε την 2η προβολή της ταινίας. ¨οπως επίσης προτρέπω τον Υπουργό Υγείας και τον Υπουργό Παιδείας αυτής και της επόμενης κυβέρνησης αν θέλουν να λένε ότι νοιάζονται για τα κωλοΥπουργεία τους να καλέσουν τους γιατρούς του Μεταξά και τον σκηνοθέτη της ταινίας και να αναδείξουν αυτή την ταινία σε πολύτιμο εργαλείο εκπαίδευσης και διαλόγου για ένα τόσο καίριο θέμα.
Children of Riots: Ο Χρηστος Γεωργίου φτιάχνει ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ για λογαριασμό του Αλ Τζαζίρα με θέμα το πορτραίτο γενιά του Αλέξη Γρηγορόπουλου παρακολουθώντας τις ζωές τους από τον Δεκέμβρη του 2008 μέχρι τα γεγονότα του Μεσοπρόθεσμου. Μια γενιά που τεμηριώνει την αντίδραση της και την ριζοσπαστική αντίληψη της για τους θεσμούς και την κοινωνία που δεν ενδιαφέρονται για τη νεολαία και το μέλλον της.
Ιταλία-Αγάπα την ή παράτα την: Έχοντας δει όλες τις ελληνικές ταινίες της κρίσης ένιωσα ένα χειμμαρο εικόνων να με κατακλίζει. Εικόνες που ως επί το πλείστον είχαν να κάνουν με την ριζοσπαστική τάση της νεολαίας και της κοινωνίας εν γένει και την δίκαιη αντίδραση της απέναντι σε έναν ορυμαγδό ισοπεδωτικών πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων για το μέλλον μας. Ίσως η πιο αισιόδοξη εικόνα να δόθηκε από το Krisis της ομάδας The Prism αλλά εκφράζω τις ενστάσεις μου για κάποιες επιλογές. Πάω στοίχημα πως το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του 2013 θα έχει να μας δώσει διπλάσιες οπτικές πάνω στο θέμα και ελπίζω να μην είναι όλες απλά διαφορετικές όψεις της ίδιας άποψης. Έχω την άποψη πως η κρίση γεννά ανάγκες και επανεκτίμηση για απλά αυτονόητα πράματα όπως η έκφραση, η έμπνευση, η δημιουργία, το μέτρο. Δεν αρκεί να το βάζεις κάτω. Πρέπει να παλεύεις ξανά και ξανά και ξανά γιατί έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν χαρίζεται.
Κάτι τέτοιο ας πούμε έκαναν οι Γκούσταβ Χόφερ και Λούκα Ραγκάτσι, οι οποίοι πήραν ένα παλιό Φιατάκι και έκαναν ένα απολαυστικό road trip movie αναζητώντας την Ιταλία που τους πληγώνει από τη μια αλλά και την Ιταλία που τους πορώνει λίγο πριν πάρουν την σημαντική απόφαση να μεταναστεύσουν, όπως όλοι οι φίλοι τους. Άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με απίστευτο σαρκασμό, άλλοτε με πίκρα και απογόητευση αλλά και κάποιες φορές με αισιοδοξία, ελπίδα και πίστη για κάτι καλύτερο το νοητό debate που στήνουν μεταξύ τους οι δύο σκηνοθέτες (ο ένας υπέρ της φυγής σε μια πιο αξιοπρεπή ζωή με ευκαιρίες και ο άλλος υπέρ της παραμονής σε μια χώρα που είναι η πατρίδα του και τον εμπνέει απόλυτα) δίνει πολύτιμα και στοιχεία και απαντήσεις στον θεατή για την Ιταλία των τελευταίων 30 ετών. Πιστέψτε με δεν έχει καμία απολύτως διαφορά με την Ελλάδα των τελευταίων 30 ετών κι ας μην έζησαν οι Ιταλοί χούντα και μεταπολίτευση. Από τη μια πολιτική αδράνεια, μπερλουσκονισμός, άνοδος τους ριζοσπαστισμού (φασισμός), σεξισμός, κοινωνικές και φυλετικές ανισότητες, αποβιομηχανοποίηση, μετανάστευση, απάτες με τα λεφτά της Ε.Ε., διαφθορά, παρακράτος και μαφία. Από την άλλη η σπουδαία ιστορία, το παρελθόν που πάντα στηρίζει τον τόπο, η τέχνη και ο πολιτισμός, η ιταλική κουζίνα, τα υπέροχα τοπία, οι εμπνευσμένοι άνθρωποι από αξίες δικαιοσύνης, ισότητας, αξιοκρατίας και δημιουργίας. Οι Ιταλοί δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά από την ελληνική περίπτωση κι ας γυρίστηκε η ταινία πριν παραιτηθεί ο Μπερλουσκόνι και αναλάβει η κυβέρνηση Μόντι.
Χωρίς αμφιβολία μια ταινία που σου μεταδίδει την θετική διάθεση και το μήνυμα μιας ανασυγκρότησης και αναδημιουργίας. Μήνυμα και διαλεκτική ανάλυση, που πραγματικά αναμένω με τρομερό ενδιαφέρον να δω από κάποιον Έλληνα σκηνοθέτη, για όλα αυτά που μας ενώνουν και όλα αυτά που μας χωρίζουν αλλά ευτυχώς δεν μας σκοτώνουν και μας κάνουν πιο δυνατούς.
Μεταξά: Η δεύτερη όμορφη έκπληξη της ημέρας ήταν η νέα ταινία του Σταύρου Ψυλλάκη με θέμα τις ιστορίες των γιατρών και των ασθενών του τμήματος πυρηνικής ιατρικής του Νοσοσκομείου Μεταξά. Το πέρα για πέρα δύσκολο θέμα του καρκίνου απαιτούσε μια ειδική μεταχειρίση που δεν θα έπνιγε τον θεατή σε βαρείς μελοδραματισμούς και ψυχολογικές εντάσεις ανθρώπων που έτσι κι αλλιώς βλέπουν κατάματα την ζωή και τον θάνατο. Και είναι αλήθεια πως ο Ψυλλάκης καταφέρνει με απίστευτη μαεστρία και επιδεξιότητα να μας δώσει μια λεπτότατη διακριτική και ψύχραιμη ματιά πάνω στο θέμα, που από την Επέλαση των βαρβάρων του Ντενίς Αρκάν είχα να δω. Μια ματιά ελπίδας για το ΕΣΥ, το οποίο το φτιάχνουν και το λειτουργούν άνθρωποι, δηλαδή εμείς και άρα τα πάντα είναι στο χέρι μας. Μα ματιά ελπίδας για την ζωή και την υγεία, έννοιες που συχνά παραμερίζουμε στον βωμό πραγμάτων που νομίζουμε σημαντικά αλλά τελικά λίγοτερο ουσιαστικά από αυτά τα δύο. Και οι καρκινοπαθείς που συναντά ο Ψυλλάκης με την κάμερα του το ξέρουν αυτό και το διεκδικούν μέχρι τέλους. Σας προτρέπω να αναζητήσετε την 2η προβολή της ταινίας. ¨οπως επίσης προτρέπω τον Υπουργό Υγείας και τον Υπουργό Παιδείας αυτής και της επόμενης κυβέρνησης αν θέλουν να λένε ότι νοιάζονται για τα κωλοΥπουργεία τους να καλέσουν τους γιατρούς του Μεταξά και τον σκηνοθέτη της ταινίας και να αναδείξουν αυτή την ταινία σε πολύτιμο εργαλείο εκπαίδευσης και διαλόγου για ένα τόσο καίριο θέμα.
Children of Riots: Ο Χρηστος Γεωργίου φτιάχνει ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ για λογαριασμό του Αλ Τζαζίρα με θέμα το πορτραίτο γενιά του Αλέξη Γρηγορόπουλου παρακολουθώντας τις ζωές τους από τον Δεκέμβρη του 2008 μέχρι τα γεγονότα του Μεσοπρόθεσμου. Μια γενιά που τεμηριώνει την αντίδραση της και την ριζοσπαστική αντίληψη της για τους θεσμούς και την κοινωνία που δεν ενδιαφέρονται για τη νεολαία και το μέλλον της.
Σχόλια