Οι Deolinda και το τραγούδι μιας χαμένης ευρωπαϊκής γενιάς

Deolinda

Βλέποντας την χτεσινοβραδινή Έρευνα του Παύλου Τσίμα για την Πορτογαλία και την Ιρλανδία της κρίσης θυμήθηκα την υπέροχη εμφάνιση των Deolinda στο Sani festival το καλοκαίρι του 2010. Ποιοι είναι οι Deolinda ?
Ας θυμηθούμε την παρουσίαση που τους είχα κάνει σε αυτό το ιστολόγιο εκείνο το καλοκαίρι:

Αν και ο ήχος προδίδει κάπως την μελαγχολική μουσική παράδοση της πατρίδας τους, που την τελευταία 15ετία απογείωσε διεθνώς την μουσική εικόνα και το πρεστιζ της Πορτογαλίας με εκπροσώπους σπουδαίες φωνές όπως η Μαρίζα, που οι Ντιουλίντα εκτιμούν βαθύτατα, τα μέλη της μπάντας θα λέγαμε ότι μάλλον βγάζουν γλώσσα παρά αποτελούν συνεχιστές στην παράδοση των φαντίστας.

Χαρακτηριστικό ως προς αυτό η έλλειψη της μικρής πορτογαλικής κιθάρας (που έτσι κι αλλιώς χαρακτηριζει τον ήχο του φάντο), η πολυχρωμία και το κέφι στην σκηνική τους παρουσία αλλά και ο παιχνιδιάρικος, χιουμοριστικός, σχεδόν σαρκαστικός στίχος τους. Τα διεθνή ροκ ακούσματα με τα οποία μεγάλωσαν (δηλώνουν φαν των Pearl Jam και των Nirvana) τους βοηθούν σε αυτό. Σε γενικές γραμμές τους αρέσει να τραγουδούν μικρές ιστορίες που έχουν το άρωμα της πατρίδας τους. Μιλάνε λοιπόν για τη Λισαβώνα, που μπορεί να μην είναι η τέλεια πόλη όπως λένε, ή για ένα ερωτευμένο ζευγάρι στα δύσκολα χρόνια του δικτάτορα Σαλαζάρ (πριν το 1974 και την Επανάσταση των Γαρυφάλλων), παίζουν με τον ήχο και την μουσική ιδιοσυγκρασία της άλλοτινης αποικίας, της Βραζιλίας, προβληματίζονται για το τι σημαίνει το να είσαι Πορτογάλος στις μέρες μας. 


Αυτή η διάθεση τους (οι ίδιοι λένε ότι τους ενδιαφέρει να λένε απλά τραγούδια της διπλανής πόρτας ή αλλιώς στα πορτογαλικά Cancaos ao lado, όπως λέγεται και ένα τραγούδι τους) είναι που θα τους χαρίσει το 2008 πάνω από 20 χιλιάδες φίλους και έναν πλατινένιο δίσκο ενώ τον Απρίλιο του 2010, όταν κυκλοφόρησε και το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο Dois selos e um carimbo, θα τους κατατάξει στην κορυφή του Πορτογαλικού τσαρτ.


Το τραγουδι μιας χαμενης γενιάς


Για να συνεχισω την αφήγηση εκεινή θα πω πως οι Deolinda υπήρξαν από τους πρώτους καλλιτέχνες της Πορτογαλίας που έθεσαν ζητήματα και αιτήματα της νεολαίας της χώρας τους. Το 2011 και ενώ η χώρα τους έμπαινε πανηγυρικά στον χορό των PIIGS που η τροϊκα θα έσωζε το συγκρότημα παρουσιάζει ένα τραγούδι ενδεικτικό της αγωνίας της πορτογαλικής νεολαίας. Το Parva Que Sou (ελληνικός τίτλος: Πόσο Χαζός είμαι?) απεικονίζει με τον πιο πειστικό τρόπο την αγωνία μιας χαμένης γενιάς, της Geração à rasca (χαμένη γενιά ή σε μια μετάφραση επί λέξη μιας γενιάς πεταμένης στα σκουπίδια) που δεν έζησε την χούντα του Σαλαζάρ και διασκέδασε με την πολιτικοποίηση των γονιών της κρατώντας μια απολίτικη θέση για τα πράγματα. Αυτή την απάθεια την είχαν άλλωστε στηλιτεύσει πολύ νωριτερα σε ένα άλλο τραγούδι τους, το Movimento Perpetuo Associativo, μιλώντας για την απάθεια και την αδιαφορία των νέων Πορτογάλων και την ανάγκη να διεκδικήσουν τα όνειρα τους. 


Με το Parva Que Sou μιλάνε για μια γενιά που δεν λαμβάνει μισθό, που ζει με τους γονείς ακόμη κι αν πατάει τα 30, που δυσκολεύεται να κάνει σχέσεις, οικογένεια και παιδιά γιατί δεν έχει να πληρώσει τη δόση του αυτοκινήτου. "Αν τα έχω όλα γιατί όμως ζητάω περισσότερα? Πόσο χαζή είμαι?" αναρωτιέται ειρωνικά η Άνα Μπακαλάου στην εκπληκτική ερμηνεία της εισπράτοντας όποτε ερμηνεύει το τραγούδι ενθουσιώθη χειροκροτήματα.





Το Parva Que Sou έγινε ο ύμνος των νέων στις μεγάλες διαδηλώσεις που έγιναν στην Πορτογαλία το 2011. Στην Λισαβώνα πάνω από 300 χιλιάδες συγκεντρώθηκαν σε αυτές τις διαδηλώσεις ενώ πήραν το όνομα Μ12Μ (March 12 Movement) από την ημερομηνία των πρώτων συγκεντρώσεων. Οi Deolinda αποτελούν σίγουρα ένα σημείο αναφοράς και τα τραγούδια τους μια σπουδαία μαρτυρία που δείχνει πόσα κοινά στοιχεία έχει η ελληνική νεολαία με την πορτογαλική. Μεταξύ τους και το χιούμορ. Προφανώς λοιπόν η Πορτογαλίδα Άνα Μπακαλάου και η Ελληνίδα Σοφία Κουρτίδου εκτός απο νέες και γοητευτικές είναι και δημιουργικές. Και μπορούν να βγάζουν γλώσσα και να ξορκίζουν την θέση τους σε αυτή την κόλαση που ζούμε.