Οσκαρ 2012 - Προβλέψεις για Μοντάζ και Φωτογραφία
Λέγεται πως η ταινία που κερδίζει το βραβείο μοντάζ έχει καθαρίσει την μισή παρτίδα σε μια τελετή κινηματογραφικών βραβείων και αυτό δεν είναι άδικο. Όλοι οι μεγάλοι σκηνοθέτες θεωρούν πως στην μονταζιέρα κρύβεται η μισή σκηνοθετική ματιά μιας ταινίας. Δεν είναι υποχρεωτικό πάντως να κερδίσει μια ταινία τα βραβεία μοντάζ και καλ. ταινίας. Στα Όσκαρ πχ πέρυσι μπορεί το Social Network να πήρε το μοντάζ όμως τον θρίαμβο τον γεύτηκε Ο Λόγος του Βασιλιά. Κάπως έτσι μπορεί να γίνει και φέτος με τα 2 φαβορί και εδώ παρόντα και μάχιμα.
Οι 'Άνγκους Γουόλ και Κέρκ Μπάξτερ είναι υποψήφιοι για το Κορίτσι με το Τατουάζ και πράγματι δίνουν μια μοντέρνα, κοφτή, σφιχτή αφήγηση, που χαρακτηρίζει τις ταινίες του Φίντσερ. Όπως ήδη ανέφερα κερδίσαν πέρυσι για το Social Netwοrk και θα ήταν υπερβολική μια 2η σερί νίκη τους.
Πρωτάρης της κατηγορίας ο Κρις Τέλεφσεν του Moneyball που κατάφερε και συνδύασε έξοχα αρχειακό υλικό αγώνων μπειζμπολ με την ρεαλιστική μυθοπλασία. Σημειώστε επίσης την προσοχή του στην έκταση των διαλόγων (με τις πάυσεις, τις εκφραστικές συσπάσεις των προσώπων και τον κοφτό, ευθύ λόγο των ηθοποιών) και τους πίνακες στατιστικών στοιχείων που αποτελουν και το ζουμί της ιστορίας.
Μόνιμος συνεργάτης του Αλεξάντερ Πεϊν ο Κέβιν Τέντ δίνει φέτος το παρόν για τους Απόγονους. Ο Τεντ χαρακτηρίζει σε συνεντευξείς του σε επαγγελματικά κινηματογραφικά περιοδικά τον Πεϊν έναν Μαρκ Τουεϊν του Χόλυγουντ και ίσως να μην έχει άδικο. Ο ίδιος πάντως δούλεψε τις διαρκείς σεναριακές ανατροπές και εναλλαγές από το μελόδραμα στην κωμωδία με αρκετές παράδοξες σκηνές. Βασικός σκοπός του πάντως ήταν να μιμηθούν αυτόν τον αφαιρετικό ρυθμό που βιώνει ο ήρωας της ταινίας, ένας ήρωας με νησιωτικη ιδιοσυγκρασία (και έχει σημασία που το σημειώνω).
Άλλη μια μάχη Artist vs Hugo λοιπόν. Ο Μισέλ Χαζαναβίσιους κερδιζει εδώ την μια από τις τρεις συνολικά οσκαρικές υποψηφιότητες του (οι άλλες 2 είναι για το σενάριο και την σκηνοθεσία). Συνυποψήφια του η Αν Σοφί Μπον, σχετικά νέα με συμμετοχές στο μοντάζ αρκετών γαλλικών ταινιών της τελευταίας 7ετίας. To Artist πάντως είναι η πρώτη ταινία στην οποία η νεαρή Γαλλίδα δούλεψε ως πρώτη μοντέρ (και όχι βοηθός). Η μεγάλη πρόκληση του Artist είναι ότι δουλεύτηκε ως μια βωβή κατασκεύη και πράγματι σκηνοθέτης και μοντέρ μελέτησαν σε βάθος τη δομή αυτών των ταινιών μέχρι που παρέδωσαν την ταινία στα χέρια του συνθέτη Λουντοβικ Μπουρσέ για την τελευταία αλλά καθοριστική πινελιά.
Το Hugo πάλι έχει για μοντέρ μια σπουδαία μοντέρ και από τις στενότατες συνργάτιδες του Σκορτσέζε. Η Θέλμα Σκουνμαϊκερ δούλεψε για πρώτη φορά, όπως και ο Μάρτυ, με την τεχνολογία του 3D. Κι αυτό έχει την σημασία του και σίγουρα θα μετρήσει στην ψηφοφορία. Δεν χρειάζεται να αναφέρω την αδερφική φιλία και συνεργασία της με τον Σκορτσέζε από το '70 μέχρι σήμερα, ούτε την οσκαρική παρουσία της με 7 υποψηφιότητες και 2 νίκες (σχεδόν όλες για ταινίες του Μάρτυ). Αυτά είναι για το φιλολογικό ενδιαφέρον της εν λόγω υποψηφιότητας.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Υποψιάζομαι πως αν τα Όσκαρ κρατούσαν ακόμα την 5άδα στην κατηγορία καλύτερης ταινίας αυτή θα περιλάμβανε τις ταινίες που βρίσκονται στην κατηγορία καλύτερης Φωτογραφίας. Ίσως ειναι μια παράταιρη εκτίμηση αλλά δείτε τους υποψήφιους της κατηγορίας:
Αν και ο Γιάνους Καμίνσκι εμπνέει τον σεβασμό με την ιστορία του στο Χόλυγουντ, ωστόσο η κινηματογράφιση του για το Άλογο του Πολέμου δεν αποτελεί φαβορί. Έχει κερδίσει άλλωστε 2 φορές παλαιότερα (για την Λίστα του Σίντλερ και την Διάσωση του Στρ Ραϊαν). Παλιομοδίτικη ακαδημαϊκή ματιά, σίγουρα με αναφορές στα έπη του αγγλόφωνου κινηματογράφου αλλά δεν προσθέτει κάτι νέο στην ιστορία του σινεμά όλο αυτό. Το Σωματείο Κινηματογραφιστών μάλλον για αυτό πέταξε εκτός υποψηφιοτήτων το Άλογο του Πολέμου αλλά η Ακαδημία φρόντισε να "επανορθώσει". Αρκεί λοιπόν η παρουσία στη γιορτή.
Ο Τζεφ Κρονεγουεθ υπηρετεί θαυμάσια την οπτική του Ντειβιντ Φίντσερ στο Κορίτσι με το τατουάζ. Κι αυτή η ματιά είναι που κάνει την ταινία, πέρα από τη νουάρ σκοτεινή κινηματογράφιση της με τους απαλούς φωτισμούς, τις σκιές και τον τονισμό στο σουηδέζικο τοπίο, μια ολοκληρωμένη αναφορά στο προηγούμενο του σκηνοθέτη (από το μεγαλειώδες Seven και το Fight Club μέχρι το Zodiac και το Social Network). Θα άξιζε ένα Όσκαρ σε αυτή τη κινηματογράφιση αλλά…
Ποιος ακριβώς είναι ο Γκιγιόμ Σιφμάν? Είναι ο φωτογράφος του Μισέλ Χαζαναβίσιους στον Αρτίστα. Ασπρόμαυρη φωτογραφία, αυτό είναι το μεγάλο προσόν της δουλειάς του Γάλλου κινηματογραφιστή. Η τελευταία ασπρόμαυρη ταινία που κέρδισε το Όσκαρ φωτογραφίας ήταν πριν από περίπου 20 χρόνια η Λίστα του Σίντλερ και ο Γιάνους Καμίνσκι (υποψήφιος και φέτος). Αν και η ασπρόμαυρη κινηματογράφιση θεωρείται ιδιαίτερα απαιτητική και το αποτελέσμα δικαιώνει καλλιτεχνικά την ταινία και τον σκηνοθέτη ωστόσο η Ακαδημία φέτος βρίσκεται σε ένα καταπληκτικό πρόβλημα: να τιμήσει μια άκρως καλλιτεχνική και αισθητικά υπέροχη ρετρό φωτογράφια στις αποχρώσεις του ασιμί και μαύρου (το βιομηχανικό περιββάλον και οι σκιές παίζουν το ρόλο τους εδώ) ή ….
να κλείσει το μάτι στο σήμερα και στην 3D κινηματογράφιση του Hugo? Εδώ το Άβαταρ πριν μερικά χρόνια δέχτηκε σκληρή κριτική αλλά τελικά κέρδισε το Οσκαράκι. To 3D δεν έχει πείσει ακόμα απόλυτα για τις δυνατότητες του. Βέβαια ο φωτογράφος Ρόμπερτ Ρίτσαρσον χαίρει εκτίμησης επαγγελματικά και έχει τιμηθει παλαιότερα για την εργασία του πίσω από τον φακό. Αξίζει να αναφέρουμε πως η κινηματογράφιση του είναι ένα παιχνίδι ισορροπίας μεταξύ της τεχνολογίας αιχμής και της κλασικής ματιάς που ένας σπουδαίος σκηνοθέτης όπως ο Σκορτσέζε ξέρει να αφηγήται τιμώντας την ιστορία του ίδιου του κινηματογράφου. Είναι λοιόν το αουτσάιντερ και σίγουρα μπορεί την υπέρβαση αλλά έχει μπροστά του έναν σοβαρό αντίπαλο.
Το Δέντρο της Ζωής και τον Εμανουέλ Λουμπέσκι. Μια από τις ιστορικές αδικίες της Ακαδημίας την τελευταία δεκαετία είναι σίγουρα η μη βράβευση του Μεξικανου κινηματογραφιστή το 2006 για την εκπληκτική δουλειά του στα Παιδιά των Ανθρώπων του Α. Κουαρόν. Φέτος η Ακαδημία έχει την δυνατότητα να επανορθώσει και μάλιστα σε μια υποδειγματική στιγμή του Λουμπέσκι. Η συνεργασία του με τον Τέρενς Μάλικ για το Δέντρο της Ζωής αποτελεί σίγουρα σημείο αναφοράς αφού ο Μάλικ λατρεύει το οπτικό σημείο μιας ταινίας όσο τίποτα άλλο. Κάθολου τυχαία όλες οι ταινίες του είναι παρούσες σίγουρα σε αυτή την κατηγορία. Το φως σε αυτή την περίπτωση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Τα φυσικά στοιχεία (ο ήλιος, ο αέρας, το έδαφος) αγκαλιάζονται από τον φακό και αποτελούν πλαίσιο της εικαστικής αφήγησης που συνδέεται με την σεναριακή. Αυτή η ρεαλιστική ματιά επιβραβεύτηκε ήδη από το Σωματείο των Κινηματογραφιστών και σίγουρα έχει τον πρώτο λόγο και για το Όσκαρ Φωτογραφίας.
Σχόλια