SUGAR TOWN - Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ(ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ)

Σκηνή πρώτη

Φυσικό τοπίο σε φωτιά. Σείρηνες από πυροσβεστικά. Ανθρωποι πανικόβλητοι φωνάζουν απελπισμένα σε βοήθεια. Γυναίκα που πλησιάζει τα 60 δακρυσμένη "Υπάρχει Θεός, Υπάρχει Θεός?" Τηλεοπτικά πλάνα από τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007. Δηλώσεις υπουργών για ασσύμετρη απειλή. Ο πρωθυπουργός σε περιοδεία στην περιοχή και άνθρωποι αγανακτισμένοι να φωνάζουν : "Ήρθατε για τσαι και συμπάθεια! Αν δεν υπήρχαν εκλογές ούτε που θα ερχόσασταν. Μόνο για τσαι και συμπάθεια είστε"! Νέο τηλεοπτικό πλάνο με τον πρωθυπουργό σε εθνικό διάγγελμα να ανακοινώνει μέτρα και να καλεί σε αλληλεγγύη και σύμπνοια τους πολίτες. Ηλικιωμένος στα καμένα ακούει το διάγγελμα και χαμογελάει ελαφρά αλλά σαρκαστικά λέγοντας "Μάλιστα!"

Αυτή είναι η περιγραφή της πρώτης σεκανς στην ταινία του Κίμωνα Τσακίρη "Sugar Town - Η επόμενη μέρα". Να εξηγήσω κάτι προκαταβολικά. Δεν έχω νιώσει περισσότερο έντονα σε ταινία απ' όσο στα 68 λεπτά αυτής της ταινίας συνολικά. Μου είναι δύσκολο να σταθώ αντικειμενικός θεατής. Έζησα την ανείπωτη καταστροφή και ντροπή εκείνου του καλοκαιριού μέσα από την τηλεόραση και τα κείμενα που έγραφα μέσα στο παρόν ιστολόγιο, όπως πολλοί άλλοι μπλογκερς. Παρ' όλα αυτά η στάχτη μαύρισε την καρδιά όλων μας. Από εκείνο το καλοκαίρι μέχρι και σήμερα ελάχιστα έχουν γραφτεί στον Τύπο για την Ηλεία και το πως ζουν οι κάτοικοι της στα καμένα, όπως έχει επικρατήσει πλέον να λέγεται η περιοχή.

Νομίζω πως κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να γυρίσει καλύτερα ένα οδοιπορικό για αυτή την ιστορία από τον Κίμωνα Τσακίρη. Γνωρίζοντας τα κατατόπια και τα πρόσωπα ήδη από το προηγούμενο ντοκιμαντέρ του "Sugar Town - Οι Γαμπροί" ο σκηνοθέτης ξαναβουτάει στην ιστορία των κατοίκων της περιοχής για να αποτυπώσει την ζωή τους μετά τις πυρκαγιές.

Το εκπληκτικό είναι πως δεν έχουμε εδώ απλά μια ταινία ντοκιμαντέρ (να σημειωθεί πως είναι ουσιαστικά το πρώτο παράδειγμα σίκουελ ταινίας ντοκιμαντέρ στον ελληνικό κινηματογράφο) αλλά κάτι παραπάνω. Μια παρέλαση κινηματογραφικών αναφορών περνάνε μπροστά από τα μάτια μας. Το καφετί και μάυρο της άνυδρης καμένης γης σηματοδοτεί το περιβάλλον της αφήγησης, μιας αφήγησης στο ελληνικό φαρ ουέστ, που ζει σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ημιπαρανομίας. Η τοπική αρχή ισορροπεί, όπως λέγεται στην κάμερα, μεταξύ νόμιμοτητας και παρανομίας. Το ίδιο ισχύει και για την πολιτική εξουσία που ενεργεί καθαρά πολιτικάντικα και δημαγωγικά. Ένας σερίφης στην Sugar Town ή μήπως ένας Δον Κορλεόνε που παραφυλά? Πικρή διαπίστωση λοιπόν το έλλειμα δημοκρατίας και η λιγοστή βοήθεια από το κεντρικό κράτος, κάτι που βιώνουν οι ντόπιοι και σχολιάζουν με τον πιο πικρό τρόπο διαμορφώνοντας το γενικότερο πολιτικό κατηγορώ τους, που αποτελεί έτσι κι αλλιώς κατηγορώ μιας ολόκληρης κοινωνίας μεταπολιτευτικά και σαν γεγονός δίνει επιπλέον διαστάσεις πολιτικού και κοινωνικού θρίλερ στην ταινία.

Κι όμως ο Κίμωνας Τσακίρης δεν έχει στόχο τίποτα από όλα αυτά. Πολύ περισσότερο δεν θέλει να καταγγείλει. Αλλά την ίδια στιγμή η ελληνική πραγματικότητα, που υπάρχει μέσα στην ιστορία του διάχυτη, τα έχει όλα αυτά! Και έτσι ευτυχώς τα ξετυλίγει χωρίς φόβο. Με βασικό σάουντρακ το "Νονό" του Νίνο Ρότα (πότε σε μορφή ροκ και πότε σε συρτάκι) αισθάνεσαι τον σαρκασμό που υιοθετεί ο σκηνοθέτης όσο εισχωρεί στην ουσία, στοιχείο που υπάρχει διάχυτο στο μεδούλι της ίδιας της ιστορίας του και τους ήρωες του, που ξέρουν να σαρκάζουν φαρμακερά μα και να αυτοσαρκάζονται διασκεδάζοντας την ίδια την πίκρα τους. Καθαρό κοινωνικό δράμα. Και από την ανάποδη όμως βλέπεις την άλλη πλευρά του νομίσματος, δηλ. το γελοίον του πράγματος. Με ξεναγό τον αντιδήμαρχο Ζαχάρως στις πιο παλαβές λεπτομέρειες της αφήγησης.

Δεν έχω να προσθέσω πολλά περισσότερα. Θεωρώ την παρούσα ταινία ένα από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ της φετινής ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής. Μια πληρέστατη ταινία που θίγει το μείζον ζήτημα της περιβαλλοντικής απειλής, επεμβαίνει στην επικαιρότητα (ήδη screener της ταινίας βρίσκεται στην Εισαγγελία Πύργου για να σχηματίσει εικόνα για πιθανά πλημμερλήματα - αδικήματα) και μιλάει με τους πιο απολαυστικούς κινηματογραφικούς όρους. Υπό αυτές τις συνθήκες σας προτρέπω αύριο να δείτε το Sugar Town στις 14.30 στην αίθουσα Φ. ΛΙΑΠΠΑ. Όχι μόνο για όλα όσα ήδη περιγράφω αλλά και για έναν επιπλέον λόγο: Την τελευταία σκηνή στην οποία ένας από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας αρνείται να αφήσει το σπίτι του και κρατάει μέσα του την ελπίδα έστω κι αν διαπιστώνει την φτώχεια και την ανεργία που θα περάσει : "Δεν χαρίζω τίποτα σε κανέναν. Θα ζήσω και πάλι από την αρχή. Αυτός είναι ο τόπος μου".

Ακούστε την συνομιλία που είχαμε με τον Κίμωνα Τσακίρη με αφορμή την χτεσινή πρεμιέρα της ταινίας του στο Φεστιβάλ: