OSCAR 2010 : ΟΙ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ (ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ)
Σενάρια και σκηνοθεσία για σήμερα στο μενού. Δύο από τις πιο ενδιαφέρουσες κατηγορίες. Για να δούμε τι θα δούμε...
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Είναι το πρόσωπο των φετινών Όσκαρ χάσει-κερδίσει. Βέβαια δεν έγινε τόσος ντόρος για να χάσει. Έτσι η Κάθριν Μπίγκελοού μετά από αλλεπάληλες βραβεύσεις βάζει πλώρη για το Κόντακ στο Λος Άντζελες το βράδυ της Κυριακής. Νομίζω πως αυτό που κανει αξιοπρόσεκτη την σκηνοθεσία της στο Hurt Locker, και πιθανότατα συγκίνησε τους Αμερικάνους, είναι το πως μια γυναίκα χειρίστηκε μια καυτή πατάτα όπως είναι η εμπλοκή των ΗΠΑ στο Ιράκ μέσα από τον μελαγχολικό και νευρωτικό ψυχισμό μιας ομάδας πυροτεχνουργών και δη του cheaf της ομάδας. Ο τρόπος με τον οποίο αυτή η γυναίκα χείριζεται αυτή την φανταρίστικη ομάδα θα ήταν ομολογουμένως δύσκολο για έναν άντρα σκηνοθέτη να βγάλει ένα ανάλογο αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ότι αξίζει 100% το Όσκαρ. Ειδικα όταν σκέφτομαι πως η συγκεκριμένη κατηγορία έχει μόλις 3 γυναίκες - και τι γυναίκες - στα προηγούμενα 81 χρόνια του θεσμού: Λίνα Βερτμίλερ για τον Πασκουαλίνο και τις 7 καλλονές (1977), Τζέιν Κάμπιον για τα Μαθήματα Πιάνου (1993) και Σοφία Κόπολα για το Χαμένοι στην Μετάφραση (2003). Πολύ πιθανόν η Μπίγκέλοου ή αλλιώς η πρώην κυρία Κάμερον να γράψει οσκαρική ιστορία την Κυριακή. Τα Όσκαρ άλλωστε λατρεύουν να ανατρέπουν τον εαυτό τους. Ασχέτως αν το αξίζει ή όχι ας απολάυσουμε μια μοναδική οσκαρική στιγμή
Και από την πρώην περνάμε στον real Κάμερον. Του πήρε 12 χρόνια για να επανέλθει και μάλιστα θριαμβευτικά. Όλοι πλέον ξέρουν πως ο Τζειμς είναι ακριβος αλλά έχει και στόχους και όνειρα και ξέρει να τα βγάζει εις πέρας άριστα. Παίζοντας στα δάχτυλα τα τεχνολογικά μαγικά της εποχής μας φτιάχνει μια κινηματογραφική εμπειρία για όλη την οικογένεια και δη για την πιτσιρικαρία, το σπουδαιότερο target group για τα στούντιο. Δεν λείπουν ποτέ τα αφελή ηθικοδιδακτικά, η ρομαντική συγκίνηση, το σασπένς, η μάχη για την ζωή, οι αποφάσεις που προσδιορίζουν καίρια τους ήρωες του. Πολύ κακό για το τίποτα αν και η 3D τεχνολογία, πάνω στην οποία πόνταρε ο Κάμερον άρεσε πολύ στο τεχνοκρατικό Χόλυγουντ και ήδη ποντάρει πολλά πάνω της. Με βάση αυτή την πρωτοπορία του στα τεχνολογικά και στο ρίσκο, αρκετά ακριβό ομολογουμένως, ο Κάμερον έγινε το 1998 βασιλιάς του κόσμου με 3 Όσκαρ μέσα σε μια βραδιά και 11 συνολικά για τον Τιτανικό. Για αυτά τα στοιχεία επανέρχεται στα Όσκαρ (και πάλι τρις για ταινία, σκηνοθεσία και μοντάζ) και μετά την Χρυσή Σφαίρα Σκηνοθεσίας απειλεί σοβαρά την πρώην καλή του, την Κάθριν Μπίγκελοού με άλλη μια ανατροπή. Θα τα καταφέρει? i hope not!
Από 'δω και πέρα αρχίζει το πραγματικά καλό κομμάτι στην σκηνοθεσία. Θα ήθελα πολύ ο Λι Ντάνιελς να γίνει ο πρώτος Αφροαμερικάνος σκηνοθέτης που κερδίζει το βραβείο αυτό. Η δουλειά του στην Μονάκριβη υπήρξε εκπληκτική. Στηρίζει πολλά στην ερμηνεία των ηθοποιών του (κάποιες επιλογές μάλιστα στο καστ υπήρξαν έκπληξη). Με πολύ τρυφερότητα αποτυπώνει το βλέμμα της έφηβης ηρωίδας του και φανερώνει την οργή, την απελπισία αλλά και το τσαγανό που διαθέτει. Ο Λι Ντάνιελς γράφει έτσι κι αλλιώς ιστορία ασχέτως αν θα μείνει (το πιο πιθανό) μόνο μετην υποψηφιότητα. Το 1991 ο Τζον Σίγκλετον ήταν ο πρώτος Αφροαμερικανος που έφτασε μέχρι το Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Το 2010 ο Ντάνιελς ανανεώνει την αφροαμερικάνικη κινηματογραφική κουλτούρα και γίνεται ο δεύτερος της σχετικής οσκαρικής λίστας και ο πρώτος Αφροαμερικανος σκηνοθέτης που και αυτός και η ταινία του βρίσκονται στις σχετικές λίστες. Στην εποχή Ομπάμα μια τέτοια παρουσία είναι αν μη τι άλλο δεδομένη.
Δεδομένη θεωρούσα και την παρουσία στην πεντάδα του Τζέισον Ραιτμαν. Πρόκειται για έναν από τους καλύτερους σκηνοθέτες που έβγαλαν τα 00ς. Μετά τα Thank you for Smoking και Juno ο Ραιτμαν επανήλθε με μια κοινωνική ταινία, το Ραντεβού στον αέρα, που μιλάει όσο καμία άλλη για τα αδιέξοδα της Αμερικής (και της δυτικής κοινωνίας εν γένει) του σήμερα. Με σαρκασμό αλλά και φινέτσα. Με μοντέρνα αντίληψη, στακάτο ρυθμό αλλά και μια εσάνς γλυκά παλιομοδίτικη από την εποχή του Φρανκ Κάπρα και του Γούιλιαμ Γουάιλερ. Δεν είναι η κατηγορία του αυτή πάντως. Μάλλον στην έτερη υποψηφιότητα των σεναρίων θα έχει καλύτερη τύχη
Θα με χαροποιούσε επίσης αν η Ακαδημία έστω και από λάθος (ο Τζακ Πάλανς δεν είναι πλέον εύκαιρος γαμώτο) έδινε το Όσκαρ στον τεράστιο Κουέντιν Ταραντίνο. Είναι το αουτσάιντερ της κατηγορίας αλλά μάλλον θα έχει και αυτός περισσότερη τύχη στο πρωτότυπο σενάριο. Πριν 15 χρόνια ο Κουέντιν είχε ξαναπροταθεί για το Pulp Fiction πάλι και για σκηνοθεσία και για σενάριο και τότε είχε πάρει το Όσκαρ σεναρίου. Η ιστορία επομένως επαναλαμβάνεται. Σκηνοθετικά πάντως έχει πιάσει διάνα με την επιλογή του καστ που δίνει ρέστα. Το σατανικό βλέμμα του Κριστόφ Βαλτς, ο τσαμπουκάς του Αμερικανοβλάχου Μπραντ Πιτ, η γερμανίδα ντίβα της Νταϊαν Κρούγκερ. Κάνει επίσης παιχνίδι με το Χόλυγουντ του Β Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και σημαντικές πτυχές του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Η σκηνοθεσία του απλώνεται και στις μουσικές επιλογές. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι ο Μπάουι θα ήταν ιδανικό σάουντρακ για την γαλλική αντίσταση κατά των Ναζί. τα πάντα στους Άδοξους Μπάστερδους έχουν την σφραγίδα του Ταραντίνο. Πάντως αν κάνει την ανατροπή και πετάξει Μπίγκελοού και Κάμερον στο καναβάτσο πάει φόρτσα και για το βραβείο καλύτερης ταινίας. Άλλωστε πλασάρεται γενικώς ως η εναλλακτική επιλογή
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Είναι το πρόσωπο των φετινών Όσκαρ χάσει-κερδίσει. Βέβαια δεν έγινε τόσος ντόρος για να χάσει. Έτσι η Κάθριν Μπίγκελοού μετά από αλλεπάληλες βραβεύσεις βάζει πλώρη για το Κόντακ στο Λος Άντζελες το βράδυ της Κυριακής. Νομίζω πως αυτό που κανει αξιοπρόσεκτη την σκηνοθεσία της στο Hurt Locker, και πιθανότατα συγκίνησε τους Αμερικάνους, είναι το πως μια γυναίκα χειρίστηκε μια καυτή πατάτα όπως είναι η εμπλοκή των ΗΠΑ στο Ιράκ μέσα από τον μελαγχολικό και νευρωτικό ψυχισμό μιας ομάδας πυροτεχνουργών και δη του cheaf της ομάδας. Ο τρόπος με τον οποίο αυτή η γυναίκα χείριζεται αυτή την φανταρίστικη ομάδα θα ήταν ομολογουμένως δύσκολο για έναν άντρα σκηνοθέτη να βγάλει ένα ανάλογο αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ότι αξίζει 100% το Όσκαρ. Ειδικα όταν σκέφτομαι πως η συγκεκριμένη κατηγορία έχει μόλις 3 γυναίκες - και τι γυναίκες - στα προηγούμενα 81 χρόνια του θεσμού: Λίνα Βερτμίλερ για τον Πασκουαλίνο και τις 7 καλλονές (1977), Τζέιν Κάμπιον για τα Μαθήματα Πιάνου (1993) και Σοφία Κόπολα για το Χαμένοι στην Μετάφραση (2003). Πολύ πιθανόν η Μπίγκέλοου ή αλλιώς η πρώην κυρία Κάμερον να γράψει οσκαρική ιστορία την Κυριακή. Τα Όσκαρ άλλωστε λατρεύουν να ανατρέπουν τον εαυτό τους. Ασχέτως αν το αξίζει ή όχι ας απολάυσουμε μια μοναδική οσκαρική στιγμή
Και από την πρώην περνάμε στον real Κάμερον. Του πήρε 12 χρόνια για να επανέλθει και μάλιστα θριαμβευτικά. Όλοι πλέον ξέρουν πως ο Τζειμς είναι ακριβος αλλά έχει και στόχους και όνειρα και ξέρει να τα βγάζει εις πέρας άριστα. Παίζοντας στα δάχτυλα τα τεχνολογικά μαγικά της εποχής μας φτιάχνει μια κινηματογραφική εμπειρία για όλη την οικογένεια και δη για την πιτσιρικαρία, το σπουδαιότερο target group για τα στούντιο. Δεν λείπουν ποτέ τα αφελή ηθικοδιδακτικά, η ρομαντική συγκίνηση, το σασπένς, η μάχη για την ζωή, οι αποφάσεις που προσδιορίζουν καίρια τους ήρωες του. Πολύ κακό για το τίποτα αν και η 3D τεχνολογία, πάνω στην οποία πόνταρε ο Κάμερον άρεσε πολύ στο τεχνοκρατικό Χόλυγουντ και ήδη ποντάρει πολλά πάνω της. Με βάση αυτή την πρωτοπορία του στα τεχνολογικά και στο ρίσκο, αρκετά ακριβό ομολογουμένως, ο Κάμερον έγινε το 1998 βασιλιάς του κόσμου με 3 Όσκαρ μέσα σε μια βραδιά και 11 συνολικά για τον Τιτανικό. Για αυτά τα στοιχεία επανέρχεται στα Όσκαρ (και πάλι τρις για ταινία, σκηνοθεσία και μοντάζ) και μετά την Χρυσή Σφαίρα Σκηνοθεσίας απειλεί σοβαρά την πρώην καλή του, την Κάθριν Μπίγκελοού με άλλη μια ανατροπή. Θα τα καταφέρει? i hope not!
Από 'δω και πέρα αρχίζει το πραγματικά καλό κομμάτι στην σκηνοθεσία. Θα ήθελα πολύ ο Λι Ντάνιελς να γίνει ο πρώτος Αφροαμερικάνος σκηνοθέτης που κερδίζει το βραβείο αυτό. Η δουλειά του στην Μονάκριβη υπήρξε εκπληκτική. Στηρίζει πολλά στην ερμηνεία των ηθοποιών του (κάποιες επιλογές μάλιστα στο καστ υπήρξαν έκπληξη). Με πολύ τρυφερότητα αποτυπώνει το βλέμμα της έφηβης ηρωίδας του και φανερώνει την οργή, την απελπισία αλλά και το τσαγανό που διαθέτει. Ο Λι Ντάνιελς γράφει έτσι κι αλλιώς ιστορία ασχέτως αν θα μείνει (το πιο πιθανό) μόνο μετην υποψηφιότητα. Το 1991 ο Τζον Σίγκλετον ήταν ο πρώτος Αφροαμερικανος που έφτασε μέχρι το Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Το 2010 ο Ντάνιελς ανανεώνει την αφροαμερικάνικη κινηματογραφική κουλτούρα και γίνεται ο δεύτερος της σχετικής οσκαρικής λίστας και ο πρώτος Αφροαμερικανος σκηνοθέτης που και αυτός και η ταινία του βρίσκονται στις σχετικές λίστες. Στην εποχή Ομπάμα μια τέτοια παρουσία είναι αν μη τι άλλο δεδομένη.
Δεδομένη θεωρούσα και την παρουσία στην πεντάδα του Τζέισον Ραιτμαν. Πρόκειται για έναν από τους καλύτερους σκηνοθέτες που έβγαλαν τα 00ς. Μετά τα Thank you for Smoking και Juno ο Ραιτμαν επανήλθε με μια κοινωνική ταινία, το Ραντεβού στον αέρα, που μιλάει όσο καμία άλλη για τα αδιέξοδα της Αμερικής (και της δυτικής κοινωνίας εν γένει) του σήμερα. Με σαρκασμό αλλά και φινέτσα. Με μοντέρνα αντίληψη, στακάτο ρυθμό αλλά και μια εσάνς γλυκά παλιομοδίτικη από την εποχή του Φρανκ Κάπρα και του Γούιλιαμ Γουάιλερ. Δεν είναι η κατηγορία του αυτή πάντως. Μάλλον στην έτερη υποψηφιότητα των σεναρίων θα έχει καλύτερη τύχη
Θα με χαροποιούσε επίσης αν η Ακαδημία έστω και από λάθος (ο Τζακ Πάλανς δεν είναι πλέον εύκαιρος γαμώτο) έδινε το Όσκαρ στον τεράστιο Κουέντιν Ταραντίνο. Είναι το αουτσάιντερ της κατηγορίας αλλά μάλλον θα έχει και αυτός περισσότερη τύχη στο πρωτότυπο σενάριο. Πριν 15 χρόνια ο Κουέντιν είχε ξαναπροταθεί για το Pulp Fiction πάλι και για σκηνοθεσία και για σενάριο και τότε είχε πάρει το Όσκαρ σεναρίου. Η ιστορία επομένως επαναλαμβάνεται. Σκηνοθετικά πάντως έχει πιάσει διάνα με την επιλογή του καστ που δίνει ρέστα. Το σατανικό βλέμμα του Κριστόφ Βαλτς, ο τσαμπουκάς του Αμερικανοβλάχου Μπραντ Πιτ, η γερμανίδα ντίβα της Νταϊαν Κρούγκερ. Κάνει επίσης παιχνίδι με το Χόλυγουντ του Β Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και σημαντικές πτυχές του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Η σκηνοθεσία του απλώνεται και στις μουσικές επιλογές. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι ο Μπάουι θα ήταν ιδανικό σάουντρακ για την γαλλική αντίσταση κατά των Ναζί. τα πάντα στους Άδοξους Μπάστερδους έχουν την σφραγίδα του Ταραντίνο. Πάντως αν κάνει την ανατροπή και πετάξει Μπίγκελοού και Κάμερον στο καναβάτσο πάει φόρτσα και για το βραβείο καλύτερης ταινίας. Άλλωστε πλασάρεται γενικώς ως η εναλλακτική επιλογή
Σχόλια