DAY 1 - Η ΠΡΩΤΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ

Έτσι δεν σου λέγανε όταν πήγαινες στο σχολείο την πρώτη μέρα του αγιασμού? Έτσι δεν ένιωθες όταν έκλεινες ραντεβού με εκείνο το ωραίο πλάσμα, που γνώρισες χτες το βράδυ στο μπαρ? Έτσι δεν πίστευες για το interview στην μεγάλη εταιρία που ζητούσε δραστήρια και πολυμήχανα στελέχη? Ε, αυτό ακριβώς ισχύει και για τους ανθρώπους που στήνουν μια διοργάνωση όπως το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ...

ΣΕΜΝΗ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΕΠΟΜΕΝΗ

Οι δύο επιθετικοί προσδιορισμοί που ταιριάζουν απόλυτα στην τελετή έναρξης του φεστιβάλ. Έτσι και αλλιώς στο ίδιο έργο θεατές είμαστε εδώ και 11 χρόνια. Αδιάφοροι λόγοι με την μίση αίθουσα άδεια. Καλά δεν υάρχουν θεατές για αυτήν την ρημάδα την τελετή? Ή μήπως οι επίσημοι που προσκαλούνται τους γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι?

Σεμνή λοιπόν η τελετή.

Οι δύο οικοδεσπότες της βραδιάς, η κα Μουζάκη και ο κος Εϊπίδης τυπικά έδωσαν την σκυτάλη ο ένας στον άλλον και τυπικά προχώρησαν σε μια παρουσίαση και σε μια δήλωση ευχαριστιών στους χορηγούς. Τυπικοί και νερόβραστοί και οι δύο πολιτικοί φορείς που χαίρετησαν και κήρυξαν την έναρξη των εκδηλώσεων. Ο κος Καλαφάτης ως Υ.ΜΑ.Θ. από την κυβέρνηση δεν προχώρησε σε καμία εξαγγελία (άραγε ο κος Σαμαράς θα έρθει σε μια εβδομάδα να γνωρίσει και αυτά τα αξιοθέατα του Υπουργείου του ή θα μείνει με την κλειστή Ακρόπολη και τα εγκαίνια του Μουσείου της?) ο δε Ατσαλάκωτος Δήμαρχος μετά από 11 χρόνια θητείας (όσα και τα χρόνια του Φεστιβάλ δηλαδή) δεν ξέρει να προφέρει σωστά το όνομα του καλ. διευθυντή της διοργάνωσης. Κε Παπαγεωργόπουλε δεν τον λένε Εδιπίδη αλλά Εϊπίδη τον άνθρωπο! Μαθετε τους ανθρώπους που κάνουν καλό στην πόλη σας και στο προφίλ σας. Δεν κοστίζεί! Ακόμη πιο ανησυχητικό το ότι οι πολιτικοί μας είναι πλέον πλάσματα χωρίς την παραμικρή φαντασία και πιπιλάνε στα ασήμαντα λογίδρια τους τις μαλακισμένες καραμέλες περί πρωτεύουσας του πολιτισμού και των Βαλκανίων.



Μόνη αληθινή απόλαυση πλέον μας έχει μείνει ο αειθαλής φωτορεπορτερ Γιάννης Κυριακίδης, ο οποίος εκεί που οι άλλοι σταματάνε να βγάζουν φωτογραφίες εκείνος δεν μασάει και συνέχιζει!

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

Πλήξη, ανοία, βαρεμάρα ήταν και η φετινή επιλογή της ταινίας για την έναρξη του Φεστιβάλ? Ο Κινέζος Τσάο Γκάν εξαντλεί το θέμα του στα πρώτα 20 λεπτά της τανίας και μετά απλά ξαναπλάθει τα ίδια μασημένα κουλουράκια με τα δυο χεράκια του. Ζήτημα που στο CNN δεν έτρωγε πάνω από 10-15 λεπτά προβολής εδώ έγινε ένα ξεχυλωμένο ντοκιμαντέρ στο οποίο βλέπουμε το κινεζικό όνειρο της δικαίωσης στον μεταβατικό δρόμο που διάλεξε η κοινωνία της χώρας. Ηλίθιοι εκπαιδευτές και προπονητές, ανίκανοι και ανόητοι γονείς και μικρά παιδιά που πάνω στις πλάτες τους φορτώνονται κοινωνικά βάρη που δεν τους αναλογούν. Αυτό είναι ο Κόκκινος Αγώνας. Μια ταινία που σε γεμίζει μελαγχολία για την βλακεία των ανθρώπων

ΜΙΚΡΑ ΒΗΜΑΤΑΚΙΑ

Με το ζόρι 10 άτομα ήμασταν λίγο αργότερα στο Ολύμπιον για αυτό το πολύ ωραίο μουσαικοχορευτικό ντοκιμαντέρ που μας θύμισε την ιστορία του Κόρους Λαϊν, ένα μιούζικαλ που γενήθηκε μέσα από μια παρέα χορευτών που ένα βράδυ μαζευτήκα και έκαναν τα προσωπικά τους βιωματα και τις ανησυχίες μια θεαματική παράσταση που παίζεται εδώ και 40 χρονια στο Μπροντγουει αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Εγώ πάντως το απόλαυσα και έμαθα πράγματα που σε άλλη περίπτωση θα ήταν δύσκολο να ανακαλύψω.