ΤΑΙΝΙΕΣ
Η ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΒΡΑΧΟΥΣ
Η Αλίντα Δημητρίου είχε γυρίσει και πέρυσι μια ανάλογης υφής και θεματολογίας ταινία. Συνοπτικά να πω ότι το στόρυ έχει να κάνει με τον ρόλο των γυναικών στον εμφύλιο. Είναι εντυπωσιακό πως η σκηνοθέτις πήρε τόσες πολλές συνεντεύξεις από γυναικες που κατέθεσαν την ζωή τους για τα πιστεύω τους. Οι μαρτυρίες και τα βιώματα που καταθέτουν στον φακό είναι συγκλονιστικά και δίνουν στην ταινία την αξία ενός ιστορικού ντοκουμέντου. Όμως η ενδελεχής, λεπτομερής και αναλυτική περιγραφή των θεμάτων και των ιστοριών που παρουσιάζει η ταινία κουράζει τον θεατή σε μεγάλο βαθμό. Βάλτε και το ότι η διάρκεια της ταινίας φτάνει με πολλές φιλοδοξίες τα 90 λεπτά και καταλαβαίνετε τις αντοχές που χρειάζεσαι
ΑΡΤΑ. ΤΑ ΚΑΛΑΜΙΑ ΤΟΥ ΣΑΚΗ. Η ΝΤΑΛΙΚΑ ΤΟΥ ΗΛΙΑ. Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΛΩΡΙΝΑ. ΦΑΣΟΛΙΑ ΓΙΓΑΝΤΕΣ
Αυτό δεν είναι τίτλος! Κανονικό Μπεν Χουρ είναι! Περιττό να αναφέρω πως ο σκηνοθέτης Γ. Ματσίκας περιγράφει την ταινία του τόσο αναλυτικά που δεν ξέρω αν χρειάζεται να μπεις στην αίθουσα για να την παρακολουθήσεις. Στα είπε όλα, τι να δεις άλλο? Πέρα από την πλάκα υποψιάζομαι πως το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ εξυπηρετεί ηθογραφικούς , κοινωνικούς και λαογραφικούς σκοπούς και τίποτα παραπάνω. Μας μιλάει για την Βορειοδυτική Ελλάδα και πως τα καλάμια της Άρτας βοηθούν στην καλλιέργεια οσπρίων στην Φλώρινα. Τίποτα ιδιαίτερο και τίποτα συγκλονιστικό.
ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ : ΖΥΛ ΝΤΑΣΕΝ, ΕΝΑΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
Σχεδόν ένα χρόνο μετά το φευγιό του Ντασενάκη στους ουρανούς το Παρασκήνιο τίμησε τον σπουδαίο σκηνοθέτη με ένα ντοκιμαντέρ που εστιάζει, όχι πάνω στην αυτονόητη ταυτόσημη πορεία του με την Μελίνα αλλά πάνω στην άγνωστη διαδρομή του πριν έρθει στην Ευρώπη κατατρεγμένος από το άθλιο μακαρθικό σύστημα.
Θα έλεγα πως ο Γιώργος Σκεύας - ο σκηνοθέτης της τηλεταινίας - είχε στο μυαλό του το γύρισμα ενός εξαίσιου making of πάνω σε μια ταινία που ο Ντασέν ήθελε αλλά δεν κατάφερε να γυρίσει με αυτό το θέμα (Ο μπαμπάς τρελαινόταν για Καρούζο). Τα χρόνια της εφηβείας και της νιότης στη Νέα Υόρκη, η μελαγχολία στην εποχή της Ύφεσης (όπως μου είπε ο Γ. Σκεύας ο Ντασέν είναι γνήσιο τέκνο της αισθητικής και ψυχοσύνθεσης του Great Depression), την γνωριμία και την διαδρομή προς την καταξίωση στον χώρο του κινηματογράφου, τον αγώνα λίγο πριν την τελική αποχώρηση από την Αμερική. Ξεναγός μας σε αυτή την ταινία ο ίδιος ο Ντασέν ενώ η ατμόσφαιρα ενός νουαρ διακρίνεται ως φόρος τιμής σε έναν από γνήσιους εκπροσώπους του είδους. Σε κάθε περίπτωση ένα ντοκιμαντερ απολαυστικό, ένα από τα λίγα με κινηματογραφική θεματολογία και από αυτά που πρέπει να αναζητήσετε και να έχετε στην αρχειοθήκη σας.
Η Αλίντα Δημητρίου είχε γυρίσει και πέρυσι μια ανάλογης υφής και θεματολογίας ταινία. Συνοπτικά να πω ότι το στόρυ έχει να κάνει με τον ρόλο των γυναικών στον εμφύλιο. Είναι εντυπωσιακό πως η σκηνοθέτις πήρε τόσες πολλές συνεντεύξεις από γυναικες που κατέθεσαν την ζωή τους για τα πιστεύω τους. Οι μαρτυρίες και τα βιώματα που καταθέτουν στον φακό είναι συγκλονιστικά και δίνουν στην ταινία την αξία ενός ιστορικού ντοκουμέντου. Όμως η ενδελεχής, λεπτομερής και αναλυτική περιγραφή των θεμάτων και των ιστοριών που παρουσιάζει η ταινία κουράζει τον θεατή σε μεγάλο βαθμό. Βάλτε και το ότι η διάρκεια της ταινίας φτάνει με πολλές φιλοδοξίες τα 90 λεπτά και καταλαβαίνετε τις αντοχές που χρειάζεσαι
ΑΡΤΑ. ΤΑ ΚΑΛΑΜΙΑ ΤΟΥ ΣΑΚΗ. Η ΝΤΑΛΙΚΑ ΤΟΥ ΗΛΙΑ. Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΛΩΡΙΝΑ. ΦΑΣΟΛΙΑ ΓΙΓΑΝΤΕΣ
Αυτό δεν είναι τίτλος! Κανονικό Μπεν Χουρ είναι! Περιττό να αναφέρω πως ο σκηνοθέτης Γ. Ματσίκας περιγράφει την ταινία του τόσο αναλυτικά που δεν ξέρω αν χρειάζεται να μπεις στην αίθουσα για να την παρακολουθήσεις. Στα είπε όλα, τι να δεις άλλο? Πέρα από την πλάκα υποψιάζομαι πως το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ εξυπηρετεί ηθογραφικούς , κοινωνικούς και λαογραφικούς σκοπούς και τίποτα παραπάνω. Μας μιλάει για την Βορειοδυτική Ελλάδα και πως τα καλάμια της Άρτας βοηθούν στην καλλιέργεια οσπρίων στην Φλώρινα. Τίποτα ιδιαίτερο και τίποτα συγκλονιστικό.
ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ : ΖΥΛ ΝΤΑΣΕΝ, ΕΝΑΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
Σχεδόν ένα χρόνο μετά το φευγιό του Ντασενάκη στους ουρανούς το Παρασκήνιο τίμησε τον σπουδαίο σκηνοθέτη με ένα ντοκιμαντέρ που εστιάζει, όχι πάνω στην αυτονόητη ταυτόσημη πορεία του με την Μελίνα αλλά πάνω στην άγνωστη διαδρομή του πριν έρθει στην Ευρώπη κατατρεγμένος από το άθλιο μακαρθικό σύστημα.
Θα έλεγα πως ο Γιώργος Σκεύας - ο σκηνοθέτης της τηλεταινίας - είχε στο μυαλό του το γύρισμα ενός εξαίσιου making of πάνω σε μια ταινία που ο Ντασέν ήθελε αλλά δεν κατάφερε να γυρίσει με αυτό το θέμα (Ο μπαμπάς τρελαινόταν για Καρούζο). Τα χρόνια της εφηβείας και της νιότης στη Νέα Υόρκη, η μελαγχολία στην εποχή της Ύφεσης (όπως μου είπε ο Γ. Σκεύας ο Ντασέν είναι γνήσιο τέκνο της αισθητικής και ψυχοσύνθεσης του Great Depression), την γνωριμία και την διαδρομή προς την καταξίωση στον χώρο του κινηματογράφου, τον αγώνα λίγο πριν την τελική αποχώρηση από την Αμερική. Ξεναγός μας σε αυτή την ταινία ο ίδιος ο Ντασέν ενώ η ατμόσφαιρα ενός νουαρ διακρίνεται ως φόρος τιμής σε έναν από γνήσιους εκπροσώπους του είδους. Σε κάθε περίπτωση ένα ντοκιμαντερ απολαυστικό, ένα από τα λίγα με κινηματογραφική θεματολογία και από αυτά που πρέπει να αναζητήσετε και να έχετε στην αρχειοθήκη σας.
Σχόλια