ΠΡΩΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Υποτονικό το κλίμα των πρώτων ημερών για ακόμη μια φορά στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Μέτριες ταινίες ως επί το πλείστον, προβολές με μετρημένο κόσμο, στοιχεία οργανωτικής φτώχειας και προχειρότητας που δεν τιμούν μια διοργάνωση που θέλει να λέγεται διεθνής.

Εντάξει για το πάρτυ έναρξης δεν θα σου μιλήσω. Εγώ είχα καλή παρέα και ότι κι αν πήγε λάθος δεν με προβλημάτισε και τόσο. Μπορώ όμως να προβληματίζομαι για την κακή ακουστική στο Τζον Κασσαβέτης. Ή για τα τεχνικά προβλήματα της κόπιας στην έναρξη μιας προβολής. Ή για το ότι οι δύο αίθουσες στο Λιμάνι κόβουν εισητήρια από έναν πρόχειρο πάγκο που έχει στηθεί (λες και είσαι στη γιορτή σαρδέλας).

Να θίξω μήπως το πόσο έκπληξη είναι η ταινία έκπληξη? Ένα dvd από την κάβα του Όλιβερ Στοούν. Προκαλεί εντύπωση η επιλογή των ταινιών του προγράμματος. Με ποια κριτήρια γίνεται η επιλογή? Και πως είναι δυνατόν να λείπουν ταινίες - γεγονότα της σεζόν όπως ο Πολάνσκι, το οσκαρικό Man on wire, το Trouble the Water ή το Religulous? Και πολύ περισσότερο πως κάποιες αίθουσες θεωρούνται κατάλληλες για προβολή ταινιών ενός φεστιβάλ διεθνούς χαρακτήρα όταν δεν πληρούν στοιχειώδεις ανάγκες και ταυτόχρονα οι άλλες δύο αίθουσες της Προβλήτας έχουν καταληφθεί από μη κινηματογραφικές εκδηλώσεις?

ΑΓΑΠΗΤΕ ΖΑΚΑΡΙ

Με αυτές τις σκέψεις να με συνοδεύουν έφτασα στο Ολύμπιον για να δω μια από τις πιο δυνατές ταινίες του προγράμματος. Ο Κέρτ Κουεν αφηγήται την ιστορία της δολοφονίας ενός επιστήθιου φίλου του, του 28χρονου γιατρού Άντριου Μπάγκμπι από το περίστροφο της πρώην φίλης του, της 40χρονης Σάρα Τέρνερ. Πρόκειται για μια από τις πολλές ανάλογες ιστορίες που συμβαίνουν στις ΗΠΑ (και στον υπόλοιπο κόσμο υποθέτω) με πικρή κατάληξη ένα έγκλημα εκδίκησης και πάθους. Όμως εδώ υπάρχει συναίσθημα, υπάρχει το στοιχείο της αγάπης και της ανθρωπιάς δωσμένα με τρόπο πολύ γλυκό και τρυφερό ενώ τα καθεαυτά γεγονότα φωτίζονται με μια δόση σαρκασμού (κι αυτό γιατί ο σκηνοθέτης έχει δεδομένα θέση παρατηρώντας την γραφειοκρατία και δηλώνοντας ευθύς εξαρχής τους στενούς δεσμούς με το θύμα).

Η μεγάλυτερη αρετή της ταινίας είναι το μοντάζ. Μοντάζ σπινταριστό που στηρίζει αυτά τα συναισθήματα και κρατάει την ουσία της ιστορίας χωρίς κενά και φλυαρίες. Θέτει προβληματισμούς για την εύθυνη του νόμου και της δικαστικής εξουσίας αλλά αναρωτιέται και για τα όρια αυτοδικίας. Φανερώνει την αγάπη, την τρυφερότητα, την νοσταλγία για τον χαμένο φίλο του. Ο Ζάκαρι όπως είχα γράψει και χτες βάζει πολλές ανάλογες φιξιον ιστορίες κάτω. Ξεκινάς αδιάφορος την θέαση αλλά όσο προχωράει μπαίνεις και πιο βαθιά στην ιστορία για να ταυτιστείς με το προσωπικό δράμα της οικογένειας Μπάγκμπι. Νιώθεις την συγκινηση, γίνεσαι κομμάτια από την τροπή των εξελίξεων αλλά φεύγεις με μια γλυκόπικρη αισθηση ότι κι αν χάθηκε σίγουρα δεν πάει χαμένο. Η ταινία έχει άλλη μια προβολή και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να την παρακολουθήσετε. Θα είναι οπωσδήποτε από τις δυνατές εμπειρίες του φετινού Φεστιβάλ.

ΦΛΕΡΤΑΡΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΟΝΤΙ

Το ίδιο δεν μπορώ να πω για το επίσης αμερικάνικο ντοκιμαντέρ του Σεμπάστιαν Ντόγκαρτ. Η ιστορία εδώ πάει κάπως έτσι: Ευτραφής Αμερικανοπαις που έχει μπει προ πολλού στα -αντα ζει έναν απεγνωσμένο έρωτα με την μέχρι πρότεινος ΥΠ. ΕΞ. των ΗΠΑ Κοντολίζα Ραϊς! Ο σκηνοθέτης του ζητά να γυρίσει την ιστορία του σε ένα ντοκιμαντέρ στο οποίο εκείνος θα επισκεφτεί όλα εκείνα τα μέρη από τα οποία η Ραις διαμορφώθηκε στην ισχυρή, αποφασιστική συνεργάτιδα του πρωην Προέδρου Μπους.

Στα μίσα της ταινίας βέβαια αντιλαμβάνεσαι πως ο έρωτας του ευγενούς νέου είναι ένα έξυπνο κόλπο για να δώσει το απαιτούμενο ενδιαφέρον στον θεατή να παρακολουθήσει την ιστορία της Κόντι Ραις. Με πολύ σιρόπι, κωμωδία και τραγούδια (που εννοείται έχει συνθέσει ο ερωτευμένος για την καλή του) αλλά και έρευνα σε όλη την Αμερική που φανερώνει πως τίποτα δεν ήταν τυχαίο και πως η κυβέρνηση Μπους είχε πράγματι τους "καλύτερους" γιατί οι άνθρωποι όσα έκαναν αντικατοπτρίζουν το βαθύτερο ειναι τους. Η ταινία θεωρείται μια σάτιρα (άνιση στο δευτερο μισό της διάρκειας της) για το σύστημα Μπους και φυσικά είναι μια από αυτές τις ταινίες που το αποχαιρετούν κάνοντας τον θεατή να θυμηθεί τα κατορθ΄γματα τους από την 11η Σεπτεμβρίου και το Ιράκ μέχρι το Γκουαντάναμο και το Αμπου Γκραιμπ. Τελευταία σκέψη: Αλήθεια πως θα ήταν μια ανάλογη ταινία για έναν έλληνα πολιτικό?

BOMBING - ΡΥΘΜΟΙ ΚΑΙ ΡΙΜΕΣ

Με δύο ντοκιμαντέρ για το ελληνικό χιπ χοπ κλείνει αυτό το κομμάτι. Για το Bombing έχω ξαναμιλήσει από το Φεστιβάλ Δράμας ακόμη και έχω αναφερθεί στην σπιρτάδα και στην ζωντάνια του.

Για το ΡΥΘΜΟΙ ΚΑΙ ΡΙΜΕΣ έχω να πω επίσης πολύ καλά λόγια. Ο Νίκος Σκαρέντζος παρουσιάζει με πολύ εύστοχο τρόπο πως είναι διαμορφωμένη η χιπ χοπ σκηνή στην Ελλάδα μέσα στην τρέχουσα δεκαετία. Είναι μια ταινία που σίγουρα μιλάει στους μυημένους αλλά ξέρει να προσελκύει και αμύητους στην ιδιαίτερη κουλτούρα αυτού του μουσικού είδους. Συνειδητά αποφεύγει τα πάρε δώσε με ονόματα όπως οι Active Member ή οι Goin' Through και νομίζω πως καλά κάνει. Όπως δεν καταπιάνεται και με τις εσωτερικές κόντρες τους (αν και σχολιάζεται κάποια στιγμή ως γεγονός). Είναι μια ταινία που σίγουρα την χαίρεσαι και την απολαμβάνεις, παρακολουθώντας παράλληλα την ιστορία, το παρόν και τις σκέψεις για το μέλλον που έχουν οι πρωταγωνιστές της σκηνής.

Ο σκηνοθέτης δείχνει πως αγαπάει το θέμα του και εγώ σκέφτομαι με ευχαρίστηση πως έχουμε μια σειρά από εξαιρετικούς δημιουργούς του είδους που λέγεται μουσικό ντοκιμαντέρ όπως ο Αντώνης Μποσκοϊτης, η Γκρατσιέλα Κανέλλου ή ο Νίκος Σκαρέντζος που ξέρουν να ψάχνουν το χτες και το σήμερα στο ελληνικό τραγούδι και να παρουσιάζουν τέτοιες όμορφες έρευνες.