Όσκαρ 2011 - Ανδρικές ερμηνείες

Δέκα άντρες με αποφασιστικότητα. Δέκα εξαιρετικά ταλαντούχοι ηθοποιοί αποτελούν τις ερμηνευτικές πεντάδες του Α΄και Β΄Ανδρικού ρόλου φέτος στα Όσκαρ. Από την μεσοπολεμική Βρετανία, στην άγρια φύση ή στην άγρια Δύση του παρελθόντος και του παρόντος και απο εκεί στο περιθώριο της Βαρκελώνης, της Βοστώνης, παλεύοντας με τις προσωπικές επιλογές τους. Ας δούμε τις φετινές υποψηφιότητες:

Α Ανδρικός

Στην τρίτη του οσκαρική υποψηφιότητα έφτασε ο Χαβιέ Μπαρδέμ συνολικά και στην δεύτερη στην συγκεκριμένη κατηγορία.Να σημειώσουμε πως οι δύο παρουσίες του στον Α Ανδρικό είναι για ισπανόφωνες ερμηνείες (η πρώτη στο “Πριν πέσει η νύχτα” το 2001) χωρίς αυτό να έχει κάποια σημασία για τον πρωταγωνιστή. Έχει κερδίσει άλλωστε το αγαλματάκι στην κατηγορία β΄ ανδρικού ρόλου το 2008 για τον ρόλο του απόλυτα κακού Αντόν Σιγκούρ για το “Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους”. Στην τωρινή υποψηφιότητα του (για το Biutiful του Α.Γκ. Ινιαρίτου) παίρνει ουσιαστικά μια ταινία στις πλάτες του και την αναδεικνύει όσο μπορεί. Και πράγματι το καταφέρνει εξαιρετικά στον ρόλο του Ουσμπάλ, ενός ανθρωπου που κινείται στο περιθώριο, που έχει τις δικές του ευαισθησίες και ανησυχίες, στους δρόμους της Βαρκελώνης, χωρισμένος πατέρας και λίγο πριν το ξαφνικό και γρήγορο τέλος του από μια καλπάζουσα μορφή καρκίνου. Θα έλεγα πως είναι ο φετινός ισπανόφωνος κράχτης της Ακαδημίας αλλά αδικώ τον Χαβιέ, που είναι εξαιρετικός ηθοποιός. H παρουσία του στην απονομή ωφελεί την ταινία του Ιναρίτου και δίνει πόντους στην υποψηφιότητα της στην ξενόγλωσση κατηγορία.

Ο περσινός νικητής των Όσκαρ, ο dude Τζεφ Μπρίτζες, κερδίζει την 6η υποψηφιότητα του χάρη στην συνεργασία του με τους Κοέν στο remake της ταινίας Αληθινό θράσος. Ο αδίστακτος αστυνόμος Κοκμπερν είχε δώσει στον Τζον Γουεϊν που τον είχε ερμηνεύσει πρώτος το Όσκαρ Α Ανδρικού το 1969. Στον ίδιο ρόλο ο Μπρίτζες άραγε θα τα καταφέρει? Είναι ο γηραιότερος υποψήφιος της φετινής απονομής και ένας απο τους γηραιότερους νικητές για Α ανδρικό ρόλο χάρη στην περσινή νίκη του στο Crazy Heart. Αυτό είναι ένα επιπλέον σημείο που δυσκολεύει την φετινή προσπάθεια του Μπρίτζες. Μόλις εννέα ηθοποιοί κατάφεραν να κερδίσουν 2 χρυσά αγαλματάκια ενώ από αυτούς μόλις δύο (Τομ Χανκς και Σπένσερ Τρεϊσι) το έκαναν μέσα σε δύο διαδοχικές χρονιές. Μπορεί ο Μπρίτζες να τριτώσει το καλό? Δύσκολο λοιπόν το εγχείρημα αλλά φαντάζομαι δεν θα τον πειράξει να χάσει. Έχει ήδη απολαύσει την περσινή νικη του, θα χαρεί και το φετινό σώου, το πάρτι, θα κάνει και την απονομή του Α γυναικείου ρόλου και όλα μια χαρά!

Χάρη στο τρένο που λέγεται Social Network ο Τζέσε Αισενμπεργκ φτάνει μέχρι τα Όσκαρ για πρώτη φορά. Ταλαντούχο παιδί, ενσαρκώνει τον Μαρκ Ζακερμπέργκ, το απόλυτο πρόσωπο της φιλοδοξίας και της επιτυχίας στον χώρο της μεταβιομηχανικής παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας χάρη στις γνώσεις του στις νέες τεχνολογίας και το ιντερνετ. Πράγματι μια υπεροχη ερμηνεία που εκφράζει τον αντιφατικό Μάρκ που συνδυάζει το όραμα και τον αριβισμό, την αυτοπεποίθηση αλλά και την ανάγκη για φιλία και συντροφικότητα, την μακιαβελική ευστροφία αλλά και την συναισθηματική υστέρηση ενός ανθρώπου που έχει 500 εκ φίλους! Όλα αυτά ο Αισεμπεργκ τα παίζει καταπληκτικά με την σχεδόν μηχανιστική ενίοτε σαρκαστική ερμηνεία του, κυρίως με έκεινα τα απίστευτα βλέμματα που σε καρφώνουν χωρίς να αντιλαμβάνεσαι τι ζητάει αυτό το κωλόπαιδο. Είναι το αουτσάιντερ των φετινών όσκαρ. Αν η Ακαδημία ξυπνήσει ανάποδα και δώσει τελικά την παρτίδα στο Social network ίσως ο Τζέσε κάνει το θαύμα. Αλλιώς πιθανότατα να ξαναβρεθεί στην οσκαρική αρένα με περισσότερες φιλοδοξίες και πιθανότητες.

Παρών πέρυσι με την πρώτη του υποψηφιότητα για μια αριστουργηματική ερμηνεία στο “Ενας Άνδρας μόνος” και θεωρώ πως άδικα δεν κέρδισε αλλά ας όψεται που ήταν ο dude Μπρίτζες νικητής. Φέτος ο Κόλιν Φέρθ επιστρέφει στα Όσκαρ και είναι έτοιμος να εκφωνήσει χωρίς σαρδάμ τον "Λόγο του Βασιλιά" με τις πιθανότητες υπέρ του για κάτι πιο συμβατικό που ταιριάζει και στα μέτρα της Ακαδημίας. Είναι αλήθεια πως τα Όσκαρ αγαπάνε μέχρι αηδίας άτομα με ειδικές δεξιότητες, με υψηλή συναισθηματική ευστροφία, με καταπιεσμένη ψυχολογία, που παλεύουν για να κερδίσουν τη ζωή και φυσικά το καταφέρνουν (κλαψ, φέρε χαρτομάντηλο). Πόσο μάλλον όταν υπάρχει και η αύρα της βασιλικής οικογένειας της Μ. Βρετανίας.

Εδώ θέλω να σημειώσω μια ειδική (πρόχειρη) στατιστική που έκανα για τους υποψήφιους για Όσκαρ Ά ανδρικού Βασιλιάδες. Παραδόξως και σε αντίθεση με τον αντίστοιχο Α γυναικείο μόλις 2 έχουν βραβευτεί (Τσάρλς Λώτον – 1933 και Γιουλ Μπρίνερ – 1956). Άρα αν ο Φερθ κερδίσει θα είναι ο τρίτος βασιλιάς της παρέας (ο δεύτερος του Ην. Βασιλείου). Υπάρχουν άλλοι 7 βασιλικοί ανδρικοί ρόλοι που έχουν προταθεί εκ των οποίων ο τελευταίος (το 1994) συμπτωματικά είναι ένας πρόγονος του Γεωργίου VI (Ναίτζελ Χοθορν ως Γεώργιος ΙΙΙ που έχει και αυτός ένα θέμα ψυχικής υγείας).

Το έτερο φαβορί της κατηγορίας είναι συμπτωματικά και ο οικοδεσπότης της χρυσής απονομής. Ο Τζειμς Φράνκο δίκαια μπορεί να αισθάνεται ότι φέτος είναι η απόλυτη οσκαρική χρονιά του. Κερδίζει την πρώτη του υποψηφιότητα ενώ για πρώτη φορά ένας οσκαρικός υποψήφιος είναι ο κεντρικός παρουσιαστής της βραδιάς! Ως Άρον Ράλστον στις "127 Ώρες" παίζει εξαιρετικά ένα παιχνίδι επιβίωσης και κρίσιμων ζωτικών επιλογών που θα τον καθορίσουν ως άνθρωπο. Δεν ξέρω πόσο το παιχνίδι της προβολής που υπήρξε τον τελευταίο δίμηνο, όποτε και ανακοινώθηκε ως οικοδεσπότης, θα ωφελήσει και την υποψηφιότητα του. Πάντως υπολογίζεται σοβαρά για την ανατροπή των προγνωστικών.

ΦΑΒΟΡΙ: Κόλιν Φερθ (Ο Λόγος του Βασιλιά)

Αουτσαϊντερ: Τζεϊμς Φράνκο (127 Ώρες)

Θα ήθελα να κερδίσει: Κόλιν Φέρθ φυσικά!

Β Ανδρικός Ρόλος

Ο Κρίστιαν Μπέιλ είναι το απόλυτο φαβορί αυτής της κατηγορίας. Αν και πρωτάρης στην οσκαρική κούρσα, μέχρι στιγμής είναι το πιο σίγουρο τρένο έχοντας πάρει όλα τα βραβεία (Σφαίρες, SAG και τα συναφή). Στο Fighter, παίρνει όλο το παιχνίδι πάνω του στον ρόλο του Ντίκι Έκλαντ, του αδερφού και προπονητή του πυγμάχου Μίκι Γουόρντ. Ουσιαστικά ο Ντίκι είναι ένα “Οργισμένο Είδωλο” σε μια μοντέρνα βερσιόν με τόσες πολλές καταχρήσεις, λάθος επιλογές και παρεκτροπές που τρομάζεις με τις ομοιότητες εκείνου του μυθικού Τζεικ ΛαΜότα του Σκορτσέζε.

Η κατηγορία του β ανδρικού μας έδωσε δύο ωραίες εκπλήξεις στις φετινές προτάσεις – υποψηφιότητες. Η πρώτη είναι ο Τζον Χοκς από την “Καρδιά του Χειμώνα” στον ρόλο του θείου της έφηβης πρωταγωνίστριας που αναζητά τον πατέρα της. Χαρακτήρας με αντιφάσεις, κωλοπετσωμένος με μια ιδιαίτερη παρουσία στην εξέλιξη και στην πλοκή της ιστορίας. Δεν έχει πολλές ελπίδες για κάποιο θαύμα ανατροπής νομίζω όμως ότι το κέρδος της υποψηφιότητας θα είναι σημαντικό για τον ηθοποιό.

Δεύτερη ωραία έκπληξη ο Μάρκ Ράφαλο για τα “Παιδιά είναι εντάξει”. Μια υπερδεκαετής πορεία γεμάτη αντιφατικές επιλογές καταλήγει μόλις φέτος σε μια υποψηφιότητα. Θυμάμαι πως κάποτε (τέλη 90ς αρχές 00ς) ο Ράφαλο ήταν κάτι σαν wannabe Brando για κάποιους δημοσιογράφους και κριτικούς. Εδώ σε μια ανάλαφρη ερμηνεία ενός ανέμελου ερωτιάρη άντρα με χίπικο τρόπο ζωής, βιολογικού πατέρα - δότη σπέρματος δύο παιδιών που μεγαλώνουν σε μια λεσβιακή οικογένεια είναι απολαυστικός, ηθελημένα ή άθελα του θα αποτελέσει την πέτρα του σκανδάλου ανάμεσα στις δύο γυναίκες ανανεώνοντας την σχέση τους. Θα ήθελα πολύ ο Ράφαλο να γίνει το dark horse της κούρσας και να κλέψει το Όσκαρ αλλά τέτοια θαύματα νομίζω στα Όσκαρ δεν γίνονται και τόσο εύκολα.

Δεύτερη στην σειρά υποψηφιότητα για τον Τζέρεμι Ρένερ χάρη στην ερμηνεία του ως μέλος μιας συμμορίας αποφασισμένων ληστών στα περίχωρα της Βοστώνης στο “The Town” του Μπεν Άφλεκ. Ο Ρένερ σώζει την όποια οσκαρική υπόληψη μιας ταινίας που οι δημοσιογράφοι και οι μπλογκερς των ΗΠΑ είχαν πολύ ψηλά στις προτιμήσεις τους αλλά δεν συνέβη το ίδιο και με την Ακαδημία. Η φετινή του προτεινόμενη ερμηνεία νομίζω πως έχει κάποιες ομοιότητες με την περσινή του Hurt Locker. Μιλάμε και στις δύο περιπτώσεις για δύο ανθρώπους που προτιμούν να βρίσκονται στο επίκεντρο μιας διαρκούς έντασης ρισκάροντας τη ζωή τους και αρνούμενοι την ψυχολογική ηρεμία τους. Αυτό σημαίνει τυποποίηση ή όχι? Οι αφετηρίες και τα κίνητρα φυσικά διαφέρουν αλλά το αποτέλεσμα δίνει δύο ερμηνείες με νεύρο και ένταση. Μέχρι εκεί όμως.

Πραγματικό αουτσαϊντερ της κατηγορίας είναι ένας ηθοποιός με 4 παρουσίες στα Όσκαρ και μια εκπληκτική ερμηνεία το 1996 στον “Σολίστα”. Ο Αυστραλός Τζέφρι Ρας και πάλι παρών, αυτή τη φορά ως ο εκκεντρικός λογοθεραπευτής του Βασιλιά Γεωργίου 6ου. Ρόλος με πολιτικές - κοινωνικές προεκτάσεις αφού μέσα από αυτόν περνούν όλα τα ανάλογα σχόλια προς τον θεατή. Αν “Ο Λόγος του Βασιλιά” γίνει τρένο που θα συμπαρασύρει τις περισσότερες (πάνω από 6-7) από τις 12 υποψηφιότητες της σε νίκες τότε ο Ρας έχει κάθε λόγο να προβάρει τον ευχαριστήριο λόγο του στον οποίο ίσως βάλει και κάτι από Σέξπηρ. Άρεσε εξάλλου και στον λογοθεραπευτή που ερμηνεύει!