Όσκαρ 2011 - Μουσική και τραγούδια

Πέντε αξιοπρόσεκτα score και τέσσερα σχεδόν αδιάφορα τραγούδια απαρτίζουν τα φετινά μουσικά γούστα της Ακαδημίας. Ας τα δούμε αναλυτικά:

Τζον Πάουελ : Με πάνω από 50 ταινίες στην φιλμογραφία του και μια υπερδεκαετή διαδρομή στα κινηματογραφικά στούντιο ο Βρετανός συνθετης επιτέλους απολαμβάνει την χαρά μιας πρώτης οσκαρικής υποψηφιότητας. Θα μπορούσε να γίνει και νωρίτερα αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ κι ας είναι για το θαυμάσιο animation της Dreamworks "Πως να εκπαιδεύσετε τον δράκο σας". Το Score το είχα έτσι κι αλλιώς ξεχωρίσει ως ένα από τα καλύτερα της χρονιάς που πέρασε και έτσι χαίρομαι που βλέπω τον Πάουελ στην μεγάλη γιορτή. Νομίζω πως είναι μια ευχάριστη περίπτωση συνθέτη που αξίζει να αναζητήσετε εργασίες του. Σας προτείνω μεταξύ άλλων τα "Italian Job", "Mr & Mrs Smith", "Shrek", "Kung Fu Panda", "Ice Age".

Χανς Τσίμερ: Είναι περίεργη η σχέση της οσκαρικής Ακαδημίας με τον συγκεκριμένο συνθέτη. Μόλις εννέα υποψηφιότητες (αναμεσά τους τα "Άνθρωπος της Βροχής", "Λεπτή Κόκκινη Γραμμή", "Μονομάχος", "Σέρλοκ Χόλμς") μέσα σε 23 χρόνια απίστευτα πλούσιας διαδρομής και μόλις μια από αυτές ευδοκίμησε σε χρυσάφι (Ο βασιλιάς των Λιονταριών). Φέτος είναι και πάλι υποψηφίος με μια από τις καλύτερες εργασίες του, το Inception και χωρίς αμφιβολία ένα απο τα καλύτερα score της χρονιάς. Καταιγιστικό σε δράση, με εύστοχα σχόλια πάνω στην φαντασιακή δομή της ταινίας, με πλούσιες αναφορές στον Μπέρναρ Χέρμαν (τον μυθικό συνθέτη των ταινιών του Άλφρεντ Χιτσκοκ) αλλά και στην Εντίθ Πιάφ. Τα έχω ξαναγράψει αυτά, όπως επίσης έχω ξαναγράψει πως για μένα δικαιωματικά το Όσκαρ μουσικής του ανήκει. Ελπίζω πως θα ξεπεράσει το εμπόδιο του "Social Network" και του "King's Speech".

Αλεξάντερ Ντεσπλά: Μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους κινηματογραφικούς συνθέτες της εποχής μας. Έναν χαρισματικό ταλαντούχο μουσικοσυνθέτη. Φτάνοντας την τέταρτη κατα σειρά υποψηφιότητα για την εξαίσια μουσική του πάνω στον "Λόγο του Βασιλιά" είναι απορίας άξιον τι περιμένει η Ακαδημία για να τον τιμήσει. Μέσα από την ευαισθησία του πιάνου και τις χαμηλές σε ένταση μελωδίες του πιάνεις την ευαισθησία και τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου που βασανίστηκε από την βραδυγλωσία και τα άσχημα παιδικά χρόνια του και κατάφερε να γίνει Βασιλιάς και να εμπνέυσει μια αυτοκρατορία με θάρρος μπροστά στα δεινά ενός φρικτού πολεμου. Η ορχήστρα του Ντεσπλά πιάνει ουσιαστικά το μικρόφωνο εκφωνεί τον λόγο του Βασιλιά, όπως ακριβώς έκανε πριν μερικά χρόνια με την πρώτη του υποψηφιότητα, την "Βασίλισσα" του Φρίαρς. Σε περίπτωση που κερδίσει ο Αλεξάντερ θα έχει χορτάσει όλες τις τιμές που αναλογούν σε έναν κινηματογραφικό συνθέτη. Του το εύχομαι ολόψυχα!

Τρέντ Ρέσνορ - Άτικους Ρος: Βγαλμένοι μέσα από την μυθολογία της ροκ, ως μέλη των Nine Inch Nails, οι δύο συνεργάτες έγραψαν ένα πολυσυζητημένο score για μια πολυσυζητημένη ταινία. Οι ambient ρυθμοί του Social Network είναι σαν ένα αλαζονικό video game χωρίς να παραβλέπουν τον ανθρώπινο παράγοντα, ένα από τα contrast που στήνει ο Φϊντσερ με έντεχνο τρόπο. Μέσα από την μουσική τους μιλάνε ουσιαστικά για την εποχή τους ή αν θέλετε για την εποχή μας. Προσωπικά και παρά την παρούσα ανάλυση δεν αντιλαμβάνομαι τον θόρυβο και τον θαυμασμό που υπάρχει στις ΗΠΑ για αυτό το score. Αν μιλάμε για ambient θα έπρεπε να δώσουμε πρώτα το Όσκαρ στον Κλιφ Μαρτίνεζ που το 2001 στο "Τράφικ" έγραψε ένα από τα πλεόν ατμοσφαιρικά electro - ambient soundtracks της δεκαετίας. Έχοντας κερδίσει Χρυσή Σφαίρα και έχοντας χειριστεί τον κόσμο της τεχνολογίας με άψογο τρόπο (ένα EP με 5 κομμάτια είχε διατεθεί δωρεάν μέσω ιντερνετ) το σκορ αυτό έχει τον πρώτο λόγο στην μουσική μάχη των Όσκαρ.

Α. Ρ. Ραχμάν : Δύο χρόνια μετά τον θρίαμβο του Slumdog Millionaire και του Jai Ho ο Μότσαρτ του Μαντράς ή καλύτερα ο Εϊ Αρ Ραχμάν είναι και πάλι εδώ με μια διπλή υποψηφιότητα. Ο μόνος συνθέτης της φετινής κούρσας που κατόρθωσε κάτι τέτοιο. Το μινιμάλ ατμοσφαιρικό και γήινο score του για τις 127 Ώρες άξιζε να βρεθεί στα Όσκαρ κυρίως γιατί δείχνει έναν συνθέτη που δεν επαναπαύεται στις δάφνες του και του αρέσει να τολμάει και να δοκιμάζει τον εαυτό του σε διαφορετικούς ήχους και ρυθμούς. Δεν έχει καμία δυναμική φέτος αλλά και μόνο η παρουσία στην πεντάδα αξίζει και δείχνει το ειδικό βάρος και την συνέχεια του κινηματογραφικά.

ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Coming Home (Country Strong) : Δεν βαριούνται να γράφουν γλυκερές παπαριές οι Αμερικάνοι πάνω στην ίδια χαζοευαίσθητη έντεχνη κάντρι πατέντα που χρόνια τώρα έχει λιώσει τα ανίδεα αυτιά των ακροατών του MTV και άλλων εμπορικών δικτύων. Θέλετε τώρα να κάτσω και να σας πω για αυτή τη σούπα κάτι? Και μόνο που το ερμηνεύει η χαζοχαρούμενη Γκουίνεθ Πάλτροου το πράγμα μιλάει από μόνο του. Η πρώτη υποψηφιότητα για τους Τροϊ Βέρτζες, Χίλαρι Λίντσεϊ και Τομ Ντάγκλας. Αν συνεχίσουν έτσι ελπίζω να είναι και η τελευταία

I See the Light (Tangled) : Στις πόσες υποψηφιότητες θα βαρεθεί η Ακαδημία να προτείνει τον Άλαν Μένκεν? Μετά από 19 υποψηφιότητες και 8 Όσκαρ τι έχει άλλο να προσφέρει ο συγκεκριμένος συνθέτης στην ιστορία των animation της Ντίσνεϊ? Αρκετά συμπαθητικό το υποψήφιο τραγούδι που ερμηνεύουν οι Μάντυ Μουρ και Ζάκαρι Λέβι αλλά δεν προσθέτει κάποιο συγκλονιστικό επίτευγμα στην ιστορία. Αντίθετα στο ίδιο έργο θεατές με τον συνθέτη να κοπιάρει και να μανουριάζει εύστοχα γνωστά μοτίβα και ρυθμούς που καταξίωσαν τον συνθέτη. Μπράβο στον Μένκεν, μπράβο και στην Ακαδημία για την πρωτοτυπία της!

If I Rise (127 Hours) : Σε αντίθεση με την παρουσία του στην κατηγορία της μουσικής εδώ οι πιθανότητες του Ραχμάν δείχνουν να πολλαπλασιάζονται. Στους τυφλούς κυριαρχεί λένε ο μονόφθαλμος και ελλείψη άλλης αξιόλογης και πρωτότυπης υποψηφιότητας τα πάντα είναι πιθανά. Για την ταινία άλλωστε παρά τις 6 υποψηφιότητες και την παρουσία της στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς δεν έχει καμία πιθανότητα διάκρισης παρά μόνο εδώ! Όλα αυτά λοιπόν λειτουργούν ευεργετικά για το τραγούδι ενώ είναι ευχάριστο πως η Ακαδημία φέρνει στο Κοντακ δύο αρκετά σημαντικά ονόματα της βρετανικής ποπ, την Dido και τον Rollo Armstrong. Το ψηφίζω χωρίς δεύτερη σκέψη και ελπίζω να ξεπεράσει τον αμερικάνικο γλυκερό χυλό των άλλων τριών υποψηφιοτήτων.

We belong together (Toy Story 3) : Στην 20η υποψηφιότητα φτάνει ο Ράντι Νιούμαν, της γνωστής οικογένειας μουσικών, με αυτό το χαριτωμένο αλλά συνάμα και αδιάφορο τραγουδάκι. Η αγάπη της Ακαδημίας στο όνομα του είναι προφανής από τον αριθμό των υποψηφιοτητων τοπυ διαχρονικά. Παράλληλα ο Ράντι ειναι διασκεδαστικός οσκαρικός καρπαζοεισπράκτορας αφού οι 19 από τις 20 φορές που προτάθηκε έχει χάσει το βραβείο. Και αυτή τη μια που κέρδισε το κατάφερε με την συστηματική καμπάνια της Ντίσνει αλλά και φίλων του που δεν ήθελαν ο Ράντι να συνδεθεί με τη ρετσινιά του λούζερ, όπως συνέβη στο παρελθόν με τον μυθικό Άλεξ Νορθ. Εν πάσει περιπτώσει ο Ράντι Νιούμαν είναι υπέροχος συνθέτης και πιανίστας, αγαπώ πολύ τους τζαζίστικους και ροκ ρυθμούς του, έχει γράψει υπέροχα τραγούδια και μουσικές (το Ragtime ας πούμε ή το Avalon) αλλά μέχρι εκεί. Το φαβορί της κατηγορίας το οποίο φυσικά θα το ξεχάσουμε λίγο μετά την απονομή των Όσκαρ.