DOC FEST 2010 : ΗΜΕΡΑ 4η
Μια είναι η ουσία: Το νουνί θέλει παιχνίδια με τον νούτσο και τα φρύδια!
Μην σκιάζεσαι φίλε αναγνώστη, το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ έχει και την ερωτική πλευρά του. Με τον Βάσο Γεώργα και τον Δήμητρη Κολιοδήμο στο στούντιο του 9.58 και αργότερα στην πρεμιέρα της ταινίας τους ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΓΥΜΝΟ είναι λογικό να ζητήσεις λίγη ηθική συμπαράσταση 13ων Μποφώρ από τον-την διπλανό-ή σου στην αίθουσα του ΖΑΝΝΑ!
Ιδού η συνέντευξη τους στον 9.58 και στην εκπομπή:
Η ταινία πάντως είναι κομμάτι από μια ενδιαφέρουσα έρευνα πάνω σε μια πτυχή του ελληνικού κινηματογράφου παρεξηγημένη: Πόσο ερωτικές είναι οι ελληνικές ταινίες? Στην βερσιόν που παρουσίασαν στο Φεστιβάλ οι δύο φίλοι και συνεργάτες (και από ότι έμαθα εκ των υστέρων εξπερ στην μελέτη και παρακολούθηση cult κινηματογραφικών ειδών όπως το σπλάτερ και οι ερωτικές ταινίες) παρουσιάζουν ίσως την πιο πιπεράτη στιγμή στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, τις ερωτικές και πορνό ταινίες της εσωτερικής παραγωγής τις δεκαετίες '70 και'80. Ταινίες που πλέον κουβαλάνε έναν δικό τους μύθο, όλοι τις έχουμε δει έστω μια φορά, γελώντας και θαυμάζοντας τα κάλλη των πρωταγωνιστών τους, έχουν γίνει σύνθημα σε τοίχος, sms και social networks.
Και στην δική τους περίπτωση, όπως και σε αυτές τις ταινίες συνολικά, βέβαια η υποδοχή που είχαν από τα μέσα υπήρξε δυσανάλογη της πραγματικότητας. Η ιδέα των Γέωργα - Κολιοδήμου είναι εξαιρετική αλλά η προσέγγιση της δεν έχει πρόθεση να κανιβαλίσει με κανέναν τρόπο τις θρυλικές μορφές του Γκουσγκούνη και της Τίνας Σπάθη. Κοιτάνε με πολύ στοργή τις ιστορίες που γέννησαν αυτές τις ταινίες, αναλύουν μεθοδικά την πολιτική και κοινωνική κατάσταση μέσα στην οποία δημιουργήθηκαν και εξυπηρέτησαν, σχολιάζουν τους κώδικες, τα μέσα και τον τρόπο παραγωγής, το πως από μια πράξη εκτόνωσης οδήγησαν σταδιακά στην χειράφετηση και μεταπολιτευτικά ξέφυγαν και εκτροχιάστηκαν τελείως (όπως συνέβη και σε άλλες πτυχές του δημόσιου και ιδιωτικού βίου στην Ελλάδα) για να οδηγηθούν στο τέλμα και στο αδιέξοδο. Το πλήθος των προσώπων που παρελαύνουν επί της οθόνης και το μέγεθος των πληροφοριών που λαμβάνει ο θεατής για την κοινωνία και τον κινηματογράφο της εποχής είναι εντυπωσιακά. Το μοντάζ δομημένο 'ετσι ώστε να μοιράζει την δράση και να κρατάει τον θεατή (αν και η διάρκεια συνολικά ήταν κομματάκι μεγαλούτσικη και η θεωρητική πρόσεγγιση πολύ μεγάλη για τα δεδομένα της ιστορίας) ενώ τα αποσπάσματα των ταινιών είναι διαλεγμένα με τρόπο που να δίνει τα απτά παραδείγματα στην έρευνα αλλά να μην παραπέμπει σε μια συρραφή από τσόντες που ενδεχομένως θα σκανδαλίσει και θα ενοχλήσει. Στην θέση τους πάντως εγώ θα παρουσίαζα στο Φεστιβάλ μια πιο κανιβαλιστική εκδοχή, θα καλούσα στην προβολή Ψωμιάδη, Παπαγεωγόπουλο και Άνθιμο, θα φώναζα "Ψυχή βαθιά!" και θα έβαζα φωτιά στην αίθουσα!
ΠΕΡΙ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Το φεστιβάλ προχωράει ικανοποιητικά πάντως σε ΟΛΥΜΠΙΟΝ και ΖΑΝΝΑ. Η προβολή των Γεώργα - Κολιοδήμου ήταν sold out, όπως και η βραδυνή που είχε και εκείνη ερωτικό θεματικό περιεχόμενο (αμα ένα φεστιβάλ είναι ερωτικό!). Ομοίως και στην κεντρική αίθουσα του ΟΛΥΜΠΙΟΝ που η προβολή των Βεζυργιάνη - Νεράντζη με την "Λίστα της σιωπής" μάζεψε αρκετό κόσμο όπως και η βραδινή με την προβολή της ταινίας των Μπόγκναρ και Ραινχαρτ να παρουσιάζουν την οικονομική κρίση και την ανεργία στις ΗΠΑ. Ενδεχομένως να προλάβω να δω κάποια από αυτές τις ταινίες οπότε θα υπάρξει παρουσίαση και στο ιστολόγιο.
Δεν το είδα στις αίθουσες αλλά στο market του Φεστιβάλ και έχω να πω ένα μεγάλο μπράβο στον Μ. Ανδριωτάκη που παρουσιάζει ένα νέο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας: την κοινωνία των πολιτών. Τους ανθρώπους που έχουν σηκωθεί από τον αναπαυτικό καναπέ και διεκδικούν και παλεύουν και διαρματύρονται και δρουν ακτιβιστικά για όλα τα στραβά και απαράδεκτα που συμβαίνουν στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα που είναι βυθισμένη στην διαφθορά, την αφασία και την αδιαφορία.
Κεντρικός πρωταγωνιστής ο πατέρας ενός αδικοχαμένου νέου στον ακήρυχτο εμφύλιο πόλεμο της ασφάλτου. Ο Μανώλης Σταυρουλάκης έχασε τον γιό του από παράνομες διαφημιστικές πινακίδες σε έναν από τους κόμβους ταχείας κυκλοφορίας στην Αττική. Για την Τροχαία ήταν ακόμα ένα δυστήχημα με υπερβολική ταχύτητα. Δηλαδή ρίξε τα βάρη στο νεκρό και γλύτωσε ταλαιπωρία. Η πραγματογνωμοσύνη όμως φάνερωσε την αλήθεια. Δεκάδες άνθρωποι χάνονται καθημερινά στην άσφαλτο από ανάλογες διαφημιστικές πινακίδες. Όταν ο οδηγός χάνει την προσοχή του και το βλέμμα του πέφτει στην διάφημιση ενός σέξυ στηθοδέσμου τι μπορεί να συμβεί? Η επιμονή, το ρίσκο και ο αγώνας αυτού του πατέρα έχουν δικαιώση την προσπάθεια του και έτσι ήδη ένας μεγάλος δήμος στην Αττική (ο Δήμος Γαλατσίου) έχει ξηλώσει αυτό το αίσχος που βλεπουμε καθημερινά μπροστά μας να μας απειλεί.
Ο σκηνοθέτης αναδεικνύει τα κακώς κείμενα του συστήματος, που είναι βουτηγμένο στην διαφθορά και στην αδιαφορία, αλλά και τον αγώνα αυτής της ομάδας πολιτών που μεθοδικά πιέζει την Πολιτεία για μια αλλαγή αυτής της απαράδεκτης συνθήκης. Ένα δυνατό ντοκιμαντέρ που σχολιάζει ευστοχα την δική μας πραγματικότητα. θα ήθελα αυτή την ταινία να την δουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι. Μέσω τηλεόρασης, ιντερνετ, ειδικών προβολών μπας και ξυπνήσουν από τον δικό τους λήθαργο. Μπας και αρχίσουμε να δείχνουμε στους αετονύχηδες, που -τραγική ειρωνεία- εμείς τοποθετήσαμε σε θέσεις κλειδιά ότι τους αναθέσαμε μια δουλειά και όχι ένα βιλαέτι για να μαςδουλεύουν ψιλόγαζι!
Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪΤΗΣ ΣΤΟΝ 9.58
Είναι χαρά να έχεις φίλους στο στούντιο του 9.58. Πόσω μάλλον όταν το αποτέλεσμα της δουλειάς του τον δικαιώνει. κάπως έτσι συνέβη και σις ΟΔΥΣΣΕΙΕΣ ΣΩΜΑΤΩΝ και τον Αντώνη Μποσκοϊτη. Η υποδοχή της ταινίας υπήρξε ιδιαίτερα θερμή. Αυτό φάνηκε και στην ψηφοφορία του κοινού, που ήταν ιδιαίτερα υψηλή.
Για όσους ενδιαφέρονται σας προτείνω ανεπιφύλακτα στο σημερινό πρόγραμμα την συγκεκριμένη ταινία που προβάλλεται στις 18.00 στην αίθουσα Π. ΖΑΝΝΑΣ, παρουσία του σκηνοθέτη.
Προς το παρόν απολαύστε την συνομιλία μας στην χτεσινή εκπομπή, στην οποία ο σκηνοθέτης θέτει και ένα σημαντικό ζήτημα το οποίο έχει να κάνει με την παραγωγή της ταινίας και θα το ξαναβρούμε μπροστά μας στην διάρκεια του Φεστιβάλ:
Σχόλια