Για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο (Εξώστης 26/01)

Eίναι Τρίτη βράδυ. Μουδιασμένος στην καρέκλα μου παρακολουθώ το έκτακτο. Από νωρίς την είχαμε την είδηση αλλά σχεδόν κανείς δεν πίστεψε πως ήταν κάτι σοβαρό...
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ήταν δικός μας άνθρωπος. Παιδάκια ακόμα μας μύησε στην μαγεία του κινηματογράφου. Συζητήσεις επί συζητήσεων, διαφωνίες για τα αργόσυρτα πλάνα του αλλά και απεριόριστο θαυμασμό για την τέχνη του μπερδευονταν μέσα στους έρωτες και τα πάθη μιας εφηβείας ενώ αυτός ώριμος δημιουργούσε την μια υπέροχη ταινία πίσω από την άλλη.

Όσο περνάει η ώρα το μούδιασμα δίνει την θέση του σε εικόνες. Εικόνες ζωής που μου χάρισε ο Theo της Ελλάδας. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ΕΙΝΑΙ ο σημαντικότερος σκηνοθέτης της συγχρονης Ελλάδας. Οι κινηματογράφοι από το Λος Αντζελες μέχρι το Τόκιο θα παίζουν παντα τις ταινίες του. Ποδηλάτες με κίτρινα αδιάβροχα θα μεταφέρουν πάντα το μήνυμα του, το μηνυμα μιας Ελλάδας γεμάτης καταχνιά από το πνεύμα της ποίησης των εικόνων του. Ένα adagio της Ε. Καραϊνδρου ας τον μεταφέρει στις γειτονιές της Αιωνιότητας... Ή ακόμα καλύτερα εκείνο το δημοτικό “Μωρή Κοντουλα λεμονιά” από την Αναπαράσταση.

Τρίτη βράδυ. Μια μέρα που ξεκίνησε με την δήλωση ενός αδιάβαστου ελάχιστου για να τελειώσει με την απώλεια ενός μέγιστου. Για να εκφράσει όσο πιο αληθινά εκείνα τα μαγικά δευτερόλεπτα του Θανάση Βέγγου στο Βλέμμα του Οδυσσέα: “Η Ελλάδα πεθαίνει. Ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα. Αλλά αν είναι να πεθάνει, ας πεθάνει γρήγορα γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο. Μωρή Φύση! Μόνη σου είσαι? Μόνος μου είμαι και εγώ. Πάρε ένα μπισκότο..”