KING'S SPEECH WINS IN PGA AWARD! ΚΑΙ ΔΥΟ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΣΚΑΡΙΚΟ ΚΥΝΟΔΟΝΤΑ

Λίγο πριν την ανακοίνωση των υποψηφιοτητων των φετινών Όσκαρ η αληθινή μάχη μόλις ξεκίνησε με την απονομή του βραβείου του Σωματείου των Παραγωγών (Producers Guild of America).

Και όπως φαίνεται η επικράτηση του Social Network δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη αφού οι Παραγωγοί έδωσαν το βραβείο της χρονιάς στον "Λόγο του Βασιλιά"! Να σημειώσουμε πως οι Παραγωγοί πέρυσι είχαν αναδείξει το Hurt Locker έναντι του πανάκριβου σε μπάτζετ Avatar. Οι επόμενες δύο καθοριστικές ανάλογες βραβεύσεις είναι πολύ σύντομα. Ο λόγος φυσικά για τα βραβεία του Σωματείου Ηθοποιών (30 Ιαν) και του Σωματείου Σκηνοθετών (29 Ιαν). Η εκτίμηση όλων θέλει το Fighter να είναι η ταινία των Ηθοποιών και το Social Network η ταινία των Σκηνοθετών αλλά πριν από όλα αυτά έχουμε την Τρίτη το απόγευμα (ώρα Ελλάδας) τις υποψηφιότητες των φετινών Όσκαρ!

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΥΝΟΔΟΝΤΑ

Ο Κυνόδοντας, την εβδομάδα που μόλις πέρασε, έκανε κάτι πολύ σημαντικό για τον ελληνικό κινηματογράφο. Και την επόμενη, που μόλις ξεκινάει, πιθανότατα θα κάνει κάτι πολύ σημαντικότερο γράφοντας μοναδική ιστορία με την ενδεχόμενη παρουσία του στην πεντάδα του ξενόγλωσσου Όσκαρ. Πόσο πιθανό είναι όμως αυτό το ενδεχόμενο? Με βάση την εκτίμηση μου αλλά παράλληλα διαβάζοντας και τα σχόλια στα αμερικάνικα sites και blogs νομίζω πως είναι αρκετά πιθανό.

Μια μεγάλη συζήτηση γίνεται εδώ και χρόνια για αυτή την οσκαρική κατηγορία και τις επιλογές της Ακαδημίας τόσο στις προτάσεις της όσο και στους νικητές. Είναι πράγματι αρκετά παράδοξο το ιταλικό "Γόμορα" ή το ρουμάνικο "4 μήνες, 3 εβδομάδες, 2 ημέρες" να κεντρίζουν την προσοχή της παγκόσμιας κινηματογραφικής κοινότητας μέσω του Φεστιβάλ των Καννών και να μην βρίσκονται στην λίστα των κορυφαίων κινηματογραφικών βραβείων. Όπως και να το κάνουμε το brandname Oscar σημαίνει πολλά 83 χρόνια μετά και δίνει μια αξία στους υποψήφιους, πόσο μάλλον στους νικητές, οι οποίοι είθισται στο ξενόγλωσσο Όσκαρ να μην είναι τα υπολογίσιμα φαβορί αλλά κάποια αουτσάιντερ που συγκλίνουν με την αμερικάνικη κινηματογραφική οπτική.

Δεν είναι δυνατόν να έχεις στην λίστα του 2010 μια από τις σπουδαιότερες και πληρέστερες ταινίες της χρονιάς, την "Λευκή Κορδέλα" (εικαστικά, κινηματογραφικά, αισθητικά, εκφραστικά ένα αριστούργημα) και τελικά να επιβραβεύεις ένα συμπαθητικό αστυνομικό ρομάντζο από την Αργεντινή (με προεκτάσεις πολιτικής και θρίλερ ταινίας). Ή να έχεις μια συγκλονιστική ταινία από το Ισραήλ, το "Βαλς με τον Μπασίρ" και να προσέχεις τελικά ένα συμπαθές (πάλι αλλά μέχρι εκεί) κοινωνικό (μελό)δράμα από την Ιαπωνία. Τα παραδείγματα είναι αρκετά και σίγουρα η συζήτηση δεν γίνεται τυχαία.

Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που υπερασπίζονται τις επιλογές του brunch των ξενόγλωσσων ταινιών. Ο Σιντ Γκανίς, πρώην πρόεδρος της Ακαδημίας και μέλος της περσινής επιτροπής για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, όταν είχε έρθει στην Θεσσαλονίκη το 2009 ως καλεσμένος του Φεστιβάλ, έλεγε στους δημοσιογράφους πολύ διπλωματικά πως δεν υπάρχει τίποτα το παράξενο στις επιλογές των ξενόγλωσσων Όσκαρ και ότι όλα γίνονται στην βάση κάποιων ποιοτικών στάνταρ που θέτουν τα μέλη αυτής της επιτροπής. Κι όμως η μουρμούρα για αυτές τις επιλογές ξεκινάει μέσα από το Χόλυγουντ και φυσικά συνεχίζεται σε κάθε άλλο σημείο του πλανήτη. Τα παραδείγματα ήδη αναφέρθηκαν.

Η Ελλάδα στο παρελθόν είχε 4 παρουσίες στο ξενόγλωσσο Όσκαρ: Ηλέκτρα-1963, Κόκκινα Φανάρια -1964, Το χώμα βάφτηκε κόκκινο - 1966 και Ιφιγένεια -1977. Δύο ταινίες του Μιχάλη κακογιάννη, δύο ταινίες του Βασίλη Γεωργιάδη αντίστοιχα.

Ας έχουμε υπόψη μας πως την δεκαετία του '60 η Ελλάδα είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Ανάπτυξη, επενδύσεις, τουρισμός, πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα με αποκορύφωμα την αστάθεια και την επιβολή της χούντας φέρνουν την χώρα πάντα στο προσκήνιο με ευχάριστο ή δυσάρεστο τρόπο. Μην ξεχνάμε πως αυτή η στρεβλή διαχρονική εικόνα του Ζόρμπα δε γκρικ εκείνη την εποχή οικοδομήθηκε.

Και καλλιτεχνικά όμως είναι μια εποχή εξωστρέφειας για αρκετούς Έλληνες καλλιτέχνες και δημιουργούς (Κακογιάννης, Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Μούσχουρη, Παπά, κτλ.)

Και εκείνες οι ταινίες βέβαια παρά τον εμπορικό κινηματογράφο που κυριαρχεί έφτασαν στα Όσκαρ σχεδόν μόνες τους! Γιατί αν υπήρχε κάποια στοιχειώδης στήριξη από την Ελλάδα ο Κακογιάννης θα είχε το '63 έναν Χρυσό Φοίνικα και ένα Όσκαρ για την εξαιρετική του Ηλέκτρα.

Πέρασαν 34 χρόνια από την τελευταία παρουσία της Ελλάδας στο ξενόγλωσσο Όσκαρ. Η χώρα βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο λόγω μιας σοβαρής κρίσης (γενικότερης). Η εξωστρέφεια των Ελλήνων κινηματογραφιστών την βγάζει με έναν άλλο πιο δημιουργικό και ευχάριστο τρόπο στο προσκήνιο επίσης. Αυτά ακριβώς είναι μερικά από τα οσκαρικά προσόντα του "Κυνόδοντα". Όπως και το ότι διαφέρει από όλες τις υπόλοιπες συνυποψήφιες ταινίες. Όπως επίσης ότι οι εικόνες της ταινίας είναι ένα σοκ. Ακούγεται παράδοξο αλλά αυτό ήταν που γοήτευσε και ένα μέρος αυτής επιτροπής. Διαβάζα χτες ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ στο αμερικάνικο The Wrap, που αναφέρει κάποιες ωραίες λεπτομέρειες για το ρεύμα Λάνθιμου στα Όσκαρ. Με βάση όλα αυτά πιστεύω ότι θα τα καταφέρει. Και κάνω όπως όλοι μας την γνωστή κίνηση για να ξορκίσω κάθε γκαντεμιά: Finger Crossed!