Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ: ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ!

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ (Ιστορικό δράμα, αγγλικής παραγωγής, 2010)

**** (4/5)

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΤΟΜ ΧΟΥΠΕΡ
ΣΕΝΑΡΙΟ: NTEIBINT ΣΕΊΝΤΛΕΡ

ΠΑΙΖΟΥΝ: ΚΟΛΙΝ ΦΕΡΘ, ΤΖΕΦΡΙ ΡΑΣ,
ΕΛΕΝΑ ΜΟΝΑΜ ΚΑΡΤΕΡ, ΓΚΑΪ ΠΙΡΣ



Σκηνή πρώτη: Λονδίνο 1925.Ο Μεσοπόλεμος στα καλύτερα του! Ένα στάδιο γεμάτο από ανθρώπους και ο πρίγκηπας Αλβέρτος, γιος του Βασιλιά Γεωργίου του 5ου καλείται να εκφωνήσει έναν λόγο προς τους θεατές μιας μεγάλης εμπορικής έκθεσης αλλά και προς τους ακροατές του ραδιοφωνικού ακόμα BBC. Ο φόβος και η αμηχανία οδηγούν κάθε φθόγγο, κάθε συλλαβή του νεαρού πρίγκηπα μέχρι την απόλυτη σιωπή που θα γεμισει εκκωφαντικά το στάδιο. Μια σειρά από δοκιμασμένους Βρετανούς λογοθεραπευτές δεν θα προσφέρουν τίποτα στον πρίγκηπα. Μέχρι που η σύζυγος του θα καταφύγει σε έναν εκκεντρικό Αυστραλό εμπειρικό θεραπευτή. Μια σχέση ειλικρινειας οικοδομείται ανάμεσα στον Λόγκ και στον Μπέρτι όπως αποκαλούν οι δύο άντρες ο ένας τον άλλο ενώ η θεραπεία προχωράει με απτά αποτελέσματα. Και κάποια στιγμή από ένα παιχνίδι της μοίρας ο Μπέρτι θα διαδεχτεί τον πατέρα του και θα γίνει ο βασιλιάς Γεώργιος ο 6ος, ο Βασιλιάς που θα εμψυχώσει μια αυτοκρατορία με έναν λόγο ψυχής ενώ η Μ. Βρετανία μπαίνει για τα καλά στον Β Παγκόσμιο.

Ο Τομ Χούπερ δεν είναι πολύ μεγάλος ηλικιακά, μόλις 37, αλλά καταφέρνει και δημιουργεί μια ταινία στην οποία οι λέξεις και οι σιωπές είναι το πεδίο μάχης. Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολείται με την αναψιλάφιση του εθνικού ιστορικού παρελθόντος. Στον Λόγο του Βασιλιά όμως η εσωτερική ένταση και τα συναισθήματα περισσεύουν. Και επιπλέον με βάση το σενάριο του Ντειβ Σεϊντλερ φωτίζει μια άγνωστη ιστορική πτυχή της βρετανικής ιστορίας και της βασιλικής οικογένειας ων Ουινδσορ. Συμπτωματικά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που συνέλαβε πριν 3-4 χρόνια ο Στήβεν Φρίαρς την αβάσταχτη βασιλική μοναξιά της Ελισάβετ της 2ης με αφορμή τον θάνατο και την κηδεία της πριγκίπισσας Νταϊανας έτσι και ο Χούπερ αφήνει τον δικό του Γεώργιο τον 6ο με τον ίδιο τρόπο να βάλει τα δάχτυλα του επί των τύπων των ήλων.

Η ταινία κινείται σε δύο επίπεδα. Το πρώτο παρουσιάζει την ιστορία της οικογενειακής και κοινωνικής καταπίεσης ενός κεκέ. Πως δηλαδή ένα ευαίσθητο παιδί είχε τον πατέρα του δήθεν να τον ενθαρρύνει, τη μάνα του να ζει τα βασιλικά μεγαλεία,τον αδερφό του να τον χλευάζει ενώ ζει τους βασιλικούς έρωτες του και την γκουβερνάντα του να τον τιμωρεί επειδή ήταν αριστερόχειρας. Το δεύτερο κινείται στο βαθύ κράτος της προσποίησης και των τύπων βρετανικής μοναρχίας. Κ αι όλα αυτά σε ένα κομβικό ιστορικό σημείο όπου ο κεντρικός ήρωας καλείται να υπερβεί τον εαυτό του, να ξεπεράσει το πικρό παρελθόν του και να σταθεί αντάξιος των ιστορικών προκλήσεων αλάκαι των απαιτήσεων της (ραδιοφωνικής ακόμα)τεχνολογίας της εποχής. Όλα αυτα μάλλον δεν θα ηταν εφικτά αν δεν υπήρχε αυτός ο εκκεντρικός Aussie, αποτυχημένος ηθοποιός που μετατρέπεται σε εμπειρικό λογοθεραπευτή, ένας λαϊκός άμεσος άνθρωπος που γράφει τα βασιλικά πρώτοκολλα και τα προσχήματα στα παλαιότερα των υποδημάτων του. Δεν είναι τυχαία η ύπαρξη του Σαιξπηρ σεναριακά, μιας και οι ήρωες του (Άμλετ, Ριχάρδος,Οθέλλος) έχουν αυτο το στοιχείο τραγικότητας αλλά και κάθαρσης, όπως ακριβώς το διαθέτουν οι δύο ήρωες της ταινίας (ο βασιλιάς και ο θεραπευτής του) που τελικά θα κατανοήσουν ο ένας τον άλλον και πολύ περισσότερο θα κερδίσουν την έννοια της φιλίας.

Εξαιρετικός ο Κόλιν Φερθ σε έναν ρόλο που έπρεπε να δουλευτεί με βάση το σοβαρό πρόβλημα της βραδυγλωσσίας και της σιωπής. Ξεκινάει ως ένας καταπιεσμένος από την αδυναμία του ανθρωπάκος, εξελίζεται σε καταπισμένο μέλος μιας βασιλικής δυνατείας για να καταλήξει ένας γενναίος άνθρωπος, που δεν φοβάται να διασκεδασει και να ξεπεράσει τις αδυναμίες του. Εξίσου καλός ο Τζέφρι Ρας που δειχνει να απολαμβάνει αυτό το ιδιότυπο ερμηνευτικό μπρα ντε φερ με τον συμπρωταγωνιστή του αλλά και η Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, που χτιζει τον ρόλο της με την απαιτούμενη βασιλική κομψότητα και ευστροφία. Θέλω να σημειώσω μια κουβέντα κα για την πολύ ωραία μουσική (όχι βέβαια την καλύτερη του) του Αλεξάντερ Ντεπλά, που για άλλη μια φορά επιστρέφει στις βασιλικές ιστορίες της Αγγλίας (Η Βασίλισσα) αλλά και στο μεσοπολεμικό κλίμα (Βαμμένο Πέπλο) και στηριζεται στις κλασική φόρμα του δίνοντας έναν πιο γλυκό τόνο στα πλήκτρα του πιάνου, μέσο σχολιασμού για τις ιδιαίτερες συνθήκες του κεντρικού ήρωα του.

"Ο Λόγος του Βασιλιά" κάταφέρε στην εποχή του να συγκινήσει και να ενθαρύνει τα πλήθη. Αν η χώρα είναι έτοιμη να μπει σε ένα δύσκολο πολύχρονο πόλεμο, ωστόσο την ίδια στιγμή ο βασικός ήρωας του έχει κηρύξει ειρήνη με τις δυσκολίες και τα εμπόδια του παρελθόντος αφού τα κέρδισε στο δικό του πεδίο μάχης πανηγυρικά. Μπορεί φυσικά ο Γεώργιος να ένιωθε ένα πολιτειακό διακοσμητικό αμπαζουρ, που δεν μπορούσε να κυρήξει ούτε έναν πόλεμο, και να έξεφραζε καθαρό φυσιολογικό λόγο μόνο όταν ήθελε να βωμολοχήσει οργισμένα, όμως για τους Βρετανούς υπήρξε ενας καλός Βασιλιάς, που οδήγησε την χώρα του από την ένδοξη εποχή της Αυτοκρατορίας στο νέο μεταπολεμικό περιβάλλον. Αναρωτιέμαι πως θα ήταν σημερα ο συγκεκριμένος ηγέτης με την δύναμη της εικόνας και της τεχνολογίας σε μια περίεργη κορύφωση.

Όσο για την ταινία αυτή την στιγμή βρίσκεται στην κορύφωση της οσκαρικής κούρσας έχοντας ήδη τεθεί ως το μεγάλο φαβορί στις Χρυσές Σφαίρες 2011. Εκτιμώ πως αν προχωρήσει με αυτούς τους ρυθμούς και παρά τον δύσκολο συναγωνισμό με τις τρεις δυνατές αμερικάνικες παραγωγές της χρονιάς (Αληθινό Θράσος,Social Network και The Fighter) η ταινία πιθανότατα να φτάσει στις οσκαρικές υποψηφιότητες σίγουρα για τις ερμηνευτικές της αρετές αλλά γιατί όχι και με 6-8 προτάσεις συνολικά (ταινία,σκηνοθεσία, σενάριο, Α Ανδρικό, Β Ανδρικό, σκηνικά, κουστούμια και μουσική). Άλλωστε η Ακαδημία αγαπάει τις βασιλικές περιπέτειες των Άγγλων και το έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές. Ο χρόνος μενει για να δείξει τι θα συμβεί!