ΡΟΚ ΕΝ ΡΟΛ ΚΑΙ SUBMARINO
SEX & DRUGS & ROCK'N'ROLL (2010) ***1/2 (3,5 /5)
Βιογραφία, μουσική ταινία
Αγγλική παραγωγή
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΜΑΤ ΓΟΥΑΪΚΡΟΣ
ΣΕΝΑΡΙΟ: ΠΟΛ ΒΙΡΟ
ΠΑΙΖΟΥΝ: ΑΝΤΥ ΣΕΡΚΙΣ, ΤΟΜ ΧΙΟΥΖ, ΝΑΟΜΙ ΧΑΡΙΣ
Οι μουσικές βιογραφίες ανέκαθεν ήταν ιδιαίτερα γοητευτικές για τον κινηματογράφο. Αντίθετα έκρυβαν στραβοτιμωνιές και φάλτσα για τους φανατικούς των βιογραφούντων. Στην τωρινή περίπττωση έχουμε να κάνουμε με μια βιογραφία ενός εκ των πλέον χαρακτηριστικών
εκπροσώπων της βρετανικής ροκ και πρωτεργάτη της πανκ στα 70΄ς. Ο Ματ Γουαϊκρος χτίζει με ιδιαίτερη προσοχή το πορτραίτο του Ίαν Ντιούρι. Η μουσική είναι η αφορμή αλλά επίσης είναι και το μέσο για να περάσει στον φακό την πολυτάραχη ζωή του συγκεκριμένου ανθρώπου. Δεν στέκεται στο μύθο, μιλάει περισσότερο για τον άνθρωπο, για τον άνδρα, για τον πατέρα και φυσικά για τον μουδικό-καλλιτέχνη Ίαν Ντιούρι. Το υλικό που είχε στα χέρια του ήταν τόσο ζουμερό ώστε το μόνο που χρειάστηκε να κάνει είναι να το ζυγίσει σωστά και να ισορροπήσει την ματιά του ανάμεσα σε όλες αυτές τις πλευρές. Καταγράφει λοιπόν πολύ
εύστοχα την μουσική πλευρά του, το σαρκαστικό χιούμορ του αλλά και τις επώδυνες προσωπικές του στιγμές, τις αδυναμίες αλλά και τις εκκεντρικές (ροκ-πανκ και αυτό δεν έχει απαραίτητα θετικό πρόσημο) συμπεριφορές του ως άνθρωπος.
Ο Άντυ Σέρκις, γνωστός από τον ρόλο του Γκόλουμ στον "Αρχοντα των Δαχτυλιδιών" κρατάει στιβαρά στις πλάτες του τον κεντρικό ρόλο και την ταινία αναδεικνύοντας το έντονο ανθρώπινο στοιχείο του ρόλου, την δραματική ένταση αλλά και την ανεμελιά του ρόκερ. Εν κατακλείδι είναι μια ταινία που θα απολαύσετε σε όλη την διάρκεια της και χωρίς να είστε φαν ή γνώστες του Ίαν Ντιούρι. Το παράδοξο ειναι πως αν και στην υπόλοιπη Ευρώπη (ειδικά στη
Βρετανία) ο Ντιούρι έχει έναν τεράστιο μύθο να τον περιβάλλει, στην Ελλάδα αυτό δεν συνέβη σε τόσο μεγάλο βαθμό. Να σημειωθεί πως το σενάριο είχε προηγουμένως την έγκριση της οικογένειας Ντιούρι.
SUBMARINO (2010) ***1/2 (3,5/5)
Κοινωνικό δράμα
Δανία
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΤΟΜΑΣ ΒΙΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ
ΣΕΝΑΡΙΟ: ΓΙΟΝΑΣ ΜΠΕΓΚΤΣΟΝ, ΤΟΜΠΙΑΣ ΛΙΝΤΧΟΛΜ, ΤΟΜΑΣ ΒΙΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ
ΠΑΙΖΟΥΝ: ΓΙΑΚΟΜΠ ΣΕΝΤΕΡΓΚΕΡΝ, ΠΗΤΕΡ ΜΠΛΑΟΥΓΚΜΠΟΡΓΚ
Η ιστορία δύο αδερφών, ο ένας πρώην κατάδικος και ο άλλος μοναχικός πατέρας αλλά ναρκομανής συναντιούνται μετά από καιρό στην κηδεία της μητέρας τους. Ένα δραματικό γεγονός από το παρελθον σημαδεύει τις ζωές τους.
Σε γνωστά μονοπάτια προσπαθεί να επιστρέψει ο Τόμας Βίντερμπεργκ, με την οικογένεια βασικό πυρήνα και έννοια στην εξέλιξη και στην δομή της ιστορίας του. Στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με δύο παράλληλες ιστορίες δύο ανθρώπων με έναν στενό συγγενικό δεσμό. Οι δύο ιστορίες έχουν τα δικά τους δραματικά χαρακτηριστικά αλλά την ίδια αφετηρία και σχεδόν παρόμοια κατάληξη. Το δράμα που αφηγήται ο Βίντερμπεργκ είναι περισσότερο ψυχολογικό παρά κοινωνικό στην προκειμένη περίπτωση. Ένα γεγονός με δραματική κατάληξη και μια μητέρα με αντικοινωνική συμπεριφορά (αλκοολική, νευρωτική) διαμορφώνει την τύχη και την συμπεριφορά δύο ανθρώπων και κατ΄επέκταση τις επιλογές ζωής που θα κάνουν μεγαλώνοντας. Η τύχη δεν φέρεται διαφορετικά και στους υπόλοιπους ανθρώπους με τους οποιους συναναστρέφονται οι δύο αδελφοί. Οι αδυναμίες, οι λάθος επιλογές, η ψυχοσύνθεση, η ένταξη ή μη στο κοινωνικό σύνολο σημαδεύουν τις ζωές των χαρακτήρων του Submarino, που βλέπουν την ζωή τους να βυθίζεται σε ένα τέλμα.
Ενδιαφέρουσα διαφοροποίηση ανάμεσα στους δύο βασικούς χαρακτήρες πως ένας βρίσκεται μονίμως στο περιθώριο, σε μια συνθήκη άμυνας που εκδηλώνεται με νευρικότητα και αλκοολισμό. Ο δεύτερος αν και μόναχικός πατέρας στρέφει την εκτόνωση της αδυναμίας του στα ναρκωτικά. Στην προσπάθεια του να καθαρίσει από το πικρό παρελθόν και προς όφελος του γιου του θα επενδύσει σε μια κίνηση απελπισίας.
Σε όλη τη διάρκεια της πλοκής νιώθεις πως ο σκηνοθέτης κοιτάζει ψυχρά, παθητικά, σχεδόν ειρωνικά τους δύο ήρωες του. Μα αυτό είναι λάθος αφού στο τέλος ξεδιπλώνει όλη την ευαισθησία που νιώθει για αυτούς. Δεν μπορεί να τους γλυτώσει από τα λάθη τους, δεν μπορεί να τους απαλλάξει από το πικρό κοινό παρελθόν τους. Μπορεί όμως να τους δώσει μια ευκαιρία να φτάσουν στην εσωτερική κάθαρση, να κάνουν τον απολογισμό και να τραβήξουν τη γραμμή του τέλους (όπως μπορεί να έρθει ένα τέλος για κάθε ιστορία). Πάντως σε κάθε περίπτωση επισημαίνει πως δεν υπάρχει κισμέτ, άρα και παθητικότητα. Τα γεγονότα, οι συνθήκες, τα ερεθίσματα, τα βιώματα χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους. Για αυτό άλλωστε εδώ μιλάμε και για ένα υπόγειο ψυχολογικό δράμα.
Σχόλια