ΑΝΤΙΟ ΠΑΛΙΕ ΚΟΣΜΕ...

Μια νέα εποχή ξεκινάει για τον ελληνικό κινηματογράφο. Υπερβολικός στην εκτιμησή μου? ο χρόνος θα δείξει... (φώτο από το ΡΟΖ του Α. Βουλγαρη)

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΣΟΝΑΤΑ

το ότι ο καιρός είναι γλυκός, το είχα παρατηρήσει εδώ και μέρες. άλλες χρονιές στο δεύτερο μισό του φεστιβάλ έπεφτε σύρμα για καλό χειμώνα και καλά χριστούγεννα. μέχρι στιγμής μόνο σημάδια για το δεύτερο βλέπω στην πόλη. κιτρινισμένα φύλλα που χορεύουν στο δρόμο (όπως η σακούλα του American beauty) και το γκρίζο χρώμα του ουρανού κατά διαστηματα δεν άλλαξαν την κατάσταση δραματικά. όπως δεν άλλαξε τίποτα και με την παρουσία του Τούρκου Ταρκόφσκι (Τουρκόφσκι!) Νουρι Τσειλαν. Το "Μακριά" είναι μια από τις καλύτερες ταινίες των Βαλκανίων την τελευταία 5ετία. είχε μάλιστα την ατυχία να βραβευτεί στις Κάννες το ίδιο Σαββατοκύριακο που η Σερτάμπ κέρδιζε την Γιουροβίζιον με το τραγουδάκι της (το οποίο άρεσε στην πρώην μου, εξ ου και ο συνειρμός). Πάντως το ότι υποστηρίζει τον Παμουκ και αναγνωρίζει την αξία του είναι προς τιμήν του. κι αυτό γιατί την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι καλλιτέχνες στη γείτονα εκδήλωσαν μια μικρότητα απερίγραπτη για το πρώτο τουρκικό Νομπελ.

Sold out

όσο πλησιάζουμε στο τελευταίο σαββατοκύριακο τόσο οι πιθανοτητες να μην βρεις εισητήρια πολλαπλασιάζονται. για αυτό και εγώ έχω επιλέξει 2 λύσεις. είτε νωρίς νωρίς το πρωί κόβω εισητήρια, είτε πάω στο video room και απολαμβάνω όποια ταινία θέλω μόνος μου μακριά από το αγριεμένο πλήθος. στο μεταξύ ο Βιμ συνεχίζει να μονοπολεί το ενδιαφέρον όλων των δημοσιογράφων δίνοντας συνεντεύξεις όπου μπορεί να φανταστεί κανείς. Στο Εντευκτήριο, σε γραφεία υπαλλήλων, του Αναπληρωτή Διευθυντή μπορεί και στο γραφείο της διευθύντριας να έχει δώσει. Α, να σημειώσω εδώ ότι τα παιδιά του φεστιβάλ όσο κι αν διασκεδάζουν με την δουλειά τους έχουν αρχίσει να μετράνε αντίστροφα σαν φαντάροι τις μέρες γιατί πλέον η κούραση δεν παλεύεται. και έχουμε ακόμα 3 και σήμερα γεμάτες μέρες με ταινίες, επισκέψεις (Σαντριν Μπονέρ και Εμανουέλ Μπεάρ) και παρτι (στα οποία ουκ εστι αριθμός!). και μετά ακολουθεί το πανόραμα αρχαιολογικών ταινιών ΑΓΩΝ. τους κόβω να ρίχνουν κανένα πεντοζάλη σε λίγο απο την κούραση και την συνεχή πίεση!

ΡΟΖ

ο Αλέξανδρος Βουλγαρης ξεκίνησε την σκηνοθετική του πορεία με τον άδικο χαρακτηρισμό "Ο γιος του Παντελή Βουλγαρη". Αυτό ενώ κανονικά θα έπρεπε όλοι να μιλάνε για τον Αλέξανδρο, ένα νέο παιδί με φρεσκάδα ταλέντο και ιδέες που όπως φαίνεται θα πάνε το σινεμά της χώρας μας 10 βήματα πιο μπροστά. χώρια που αυτή την στιγμή είναι μακράν ο νεότερος σε ηλικία Έλληνας σκηνοθέτης. μόλις 25 ετών την ίδια ώρα που κάποιοι 40ρηδες μετά απο σπουδές, μεταπτυχιακά, πρακτικές, βοηθοί σκηνοθέτες αποφασίζουν να γίνουν κάποτε αυτό που έπρεπε. εκείνος πήρε μια κάμερα και την παρέα του και έκανε κιόλας 2 ταινίες πολύ όμορφες και φρέσκιες. αν το "Κλαις?" ήταν ένα τρυφερό ξεκίνημα για την αποξένωση και την ανάγκη αγάπης στην μεγάλη πόλη το ΡΟΖ είναι όλα αυτά και πολλά περισσότερα. μια ειλικρινής αυτοψυχανάλυση μ΄'εσα από πολλούς διαφορετικούς παραθλαστικούς καθρέφτες, μια υπέροχη επιστροφή στην αγνότητα που έχει η παιδική ηλικία που χάνεται λίγο λίγο μέσα μας, ένα παιχνίδι αυτοσαρκασμού και αυτοπροσδιορισμού. ένα χειροποιήτο στολίδι που έγινε απλά με αγάπη και λίγη βοήθεια από τους φίλους του. αν είχε γίνει από έναν Ασιάτη μισοάγνωστο θα παιζόταν στο ID 06 και κάποιοι θα λέγανε "Πω,πω τι γυρνάνε αυτοί οι Κορεάτες!" τώρα που την γύρισε ένα παιδί από την Αθήνα (που γεννήθηκε με μια κάμερα στα χέρια έτσι κι αλλιώς) τι θα πούνε άραγε?

Μπράβο στον Αλέξανδρο Βουλγαρη, μπράβο και στον Γιάννη Οικονομίδη(κι ας μην μου άρεσε η ταινία του) γιατί ξεκινάνε μια νέα όμορφη περιπέτεια στο ελληνικό σινεμά που κανένας ενδιαμεσος ή παλιός δεν μπορεί πια να μας αφηγηθεί. με μοντέρνα γραφή, με έξυπνη κάμερα, με κέφι και ζωντάνια είναι η γενιά του 2000 και κάτι που αφήνει πίσω της τον Νέο ελληνικό κινηματογράφο και δημιουργεί κάτι ακόμη πιο όμορφο και αληθινό. πως το λένε? δεν ξέρω να πω αλλά μάλλον θα το μάθουμε σύντομα.