Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ Η ΤΕΧΝΗ ΠΟΥ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΌΧΙ ΣΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ

Αυτή ήταν μια από τις φράσεις που πρωταγωνίστησαν στην σημερίνη έναρξη και αποτελεί απόφθεγμα του Ταρκόφσκι. Μια πολύ έξυπνη επιλογή και μια σειρά από έξυπνα ευρήματα δημιούργησαν μια τελετή έναρξης σίγουρα πρώτοτυπη και πετυχημένη για το 47ο φεστιβαλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. ο σκηνοθέτης Άγγελος Φραντζής κινήθηκε στην απλή ιδέα του τι σημαίνει ο κινηματογράφος για τον άνθρωπο και για την ίδια την τέχνη, με τη βοήθεια της μουσικής Νίνο Ρότα(και ο μπαμπάς χάρηκε πολύ για αυτό!),Έννιο Μορικόνε, Τζον Γούιλιαμς και μιας μικρής βωβής κωμικης ταινιούλας στην οποία πρωταγωνιστούσαν οι 2 οικοδεσπότες της βραδιάς, η Αθηνά Μαξίμου και ο Γιώργος Πυρπασόπουλος. στο τέλος μάλιστα βγήκαν από το κάδρο της ασπρόμαυρης ταινιούλας και εμφανίστηκαν επι σκηνής (ένα εύρημα αλά Γούντι Άλλεν - Πορφυρό ρόδο του καιρου). στη συνέχεια το λόγο πήραν οι...κουραστικοί ευχετήριοι λόγοι ενώ κάποια στιγμή μετά από 45 λεπτά επιτέλους αφεθήκαμε στην μαγεία της ταινίας του Στήβεν Φρίαρς.

Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ

μια ταινία που κινείται στο πλαίσιο των πολιτικών και κοινωνικών δημιουργιών που την τελευταία 5ετία έχουν αρχίσει να φέρνουν το πολιτικό σινεμά ξανά σε ρόλο πρωταγωνιστή(αν και ασπάζομαι την ρήση του Γαβρά ότι το σινεμά είναι μια τέχνη πολιτική). επέκτείνει μάλιστα αυτό την τέραστια ομάδα σκηνοθετών, στην οποία συγκαταλέγεται από την Βρετανία και ο Μαικλ Γουντερμποτομ με το "ο δρόμος προς το Γκουαντάναμο". ασκεί με αφορμή ένα γεγονός που συντάραξε την βρετανική κοινωνία (τον ξαφνικό χαμό της Πριγκίπισσας Νταιάνας) σκληρή κριτική στην ελιτ που διοικεί πολιτειακά, πολιτικά και οκονομικά την Μ. Βρετανία κρύβοντας την όμως εντεχνα στις σιωπές, στις σκέψεις, στην αδιαφορία και την αφασία που τρέφουν σύμφωνα με την αφήγηση του για τις ανάγκες που εκφράζει ο λαός, του οποίου άλλωστε είναι εκπρόσωποι και θεματοφύλακες των συμφερόντων του. ο Φριάρς μέλετησε πολύ καλά τα γεγονότα των ημέρων εκείνων (η πρώτη εβδομάδα του φθινοπόρου του 1997) και πάιζει με το επίσημο πρωτοκολλο, τους θεσμικούς και διακριτούς ρόλους που κατέχουν οι πρωταγωνιστές του, το κλασσικό βρετανικό φλέγμα, τις βαθύτερες σκέψεις και ανησυχίες που εν τέλει καθορίζουν και τις προσωπικές επιλογές τους αλλά και τα ίδια τα γεγονότα. δεν αφήνει σε χλωρό κλαρί ακόμα και τον ίδιο τον Μπλερ, που σε γενικές γραμμές εμφανίζεται και έπαιξε πράγματι ρόλο πρόστατη και εγγυτή της ομαλότητας και της σταθερότητας της πίστης στο πρόσωπο της βασιλλισσας η οποία τότε επικρίθηκε σκληρά για την στάση της απέναντι στον θάνατο της Νταιανα.

Η Έλεν Μιρεν οικόδομησε και παρουσίασε μια απίστευτα καλή ερμηνεία, η οποία δικαία την κατατάσει στα φαβορί των Οσκαρ 2007, αναρωτιέμαι όμως πως οι Αμερικάνοι, όταν έρθει η ακριβή ώρα της ψήφου, θα αφήσουν τα δικά τους σίγουρα χαρτιά για να πάνε για βρετανικά πουρνάρια. με άλλα λόγια θα ξεπεράσουν τον φόβο τους για τους Άγγλους ηθοποιούς, τους οποίους δεν αμφισβητούν (και πως άλλωστε να το κάνουν αυτό) αλλά δεν τους βραβεύουν επιλέγοντας αρκετές φορές χρυσές μετριότητες. τελοσπάντων αυτή είναι μια κουβέντα που θα μας απασχολήσει από τις 14 Δεκεμβρίου και επειτα, όταν και θα αρχίσουν τα όργανα για τα Όσκαρ και τις Σφαίρες.

ΕΣ ΑΥΡΙΟΝ ΤΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ

Από αύριο μπαίνουμε στον χορό με προβολές, παραλλήλες εκδηλώσεις και όλα τα συναφή. περιμένω με πολύ περιέργεια την ταινία του Γιάννη Οικονομίδη και φυσικά όλες τις άλλες επιλογές που έχω στο πρόγραμμα.μεχρί τότε όμως ξεκούραση και οικονομία δυνάμεων γιατί τα καλύτερα έρχονται!