ΠΩΣ ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΒΡΙΣΚΕΙ ΝΟΗΜΑ ΣΤΟ ΠΑΝΙ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΝΕΤΑΙ

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας Κοσοβάρος που έκανε καριέρα στο ελληνικό σινεμά και κέρδισε 9 Βραβεία!

ΕΝΤΟΥΑΡΤ

όχι ένα, όχι δύο, όχι τρια αλλά εννέα συνολικά Κρατικά Βραβεία (λέγε με Προμηθέας) κέρδισε η Αγγελική Αντωνίου και η συγκινητική δραματική ιστορία του Έντουαρτ. μια βαλκανική οδύσσεια, που έγινε ταινία όταν η σκηνοθέτις διάβασε ένα μονόστηλο 100 λέξεων στην εφημερίδα για έναν αλλοδαπό που πέρασε παράνομα τα σύνορα για να παραδεχτεί ένα φόνο που είχε διαπράξει σε μια προηγούμενη διαμονή του στην χώρα πάλι παράνομα! Εγκληματολογικά, όπως είπε και η ίδια η Αντωνίου που ρώτησε καθηγητές εγκληματολογίας και ειδικούς εμπειρογνώμες, αυτό συμβαίνει 1 στα 100 χρόνια! δεν χρειαζόταν τίποτα παραπάνω και έτσι ξεκίνησε να ψάχνει την ιστορία κομμάτι κομμάτι, γνώρισε τον Έντουαρτ(που βρίσκεται στην φυλακή) και η βαλκανική οδύσσεια που λέγαμε πήρε μπρος. Αλβανία, Σκόπια, Σερβία, Ελλάδα και Γερμανία ήταν οι τόποι που επισκέφτηκε τόσο για την έρευνα όσο και για την ετοιμασία και τα γυρίσματα της ταινίας. Η ταινία τελείωσε και όλοι περιμέναμε να την δούμε στο φεστιβάλ. φαίνεται πως οι δυσκολίες του γύρισματος (με -10 βαθμούς Κελσίου) στα βουνά και στα λαγκάδια της βαλκανικής χερσονήσου δεν ήταν αρκετά. η Αντωνίου αντιμετώπησε και την ελληνική γραφειοκρατεία, που παραλίγο να στοιχήσει στην ταινία την εθνικότητα της (και φυσικά τα χθεσινά βραβεία) καί πάλι καλά που ο ίδιοσ ο Υπουργός Πολιτισμού έκανε θετική παρέμβαση και έδωσε την "πράσινη κάρτα" στην ταινία. και νομίζω πως δίκαια αναρωτήθηκε χτες η σκηνοθέτις επί του βηματος "Έχουν άραγε ανάγκη οι ταινίες από διαβατήρια και πιστοποιήσεις ιθαγένειας?" την ίδια ώρα που ο Χάνεκε (και άλλοι πολλοί) γυρίζει μια αυστριακή ταινία με Γάλλους ηθοποιούς και στη γαλλική γλώσσα και καταφέρνει να εκπροσωπήσει την χώρα του (που δεν μιλάει λέξη γαλλικά) στα Όσκαρ.

δεν κρίνω τα βραβεία τα οποία βρίσκω εν τέλει λίγο πολύ σωστά και δικάια. ίσως να υπάρχουν κάποιες επι μέρους διαφοροποιήσεις σε σχέση με αυτά που περίμενα. όπως ίσως η απουσία του Ερρίκου Λίτση (Με την ψυχή στο στόμα και Ώρες κοινής ησυχίας), του Ορφέα Αυγουστίδη (Λούφα και παραλλαγή), του Γιάννη Οικονομίδη, του Νίκου Παναγιωτόπουλου και του Αλέξανδρου Βούλγαρη. Αυτά όμως είναι υποκειμένικες κρίσεις και επιλογές.

ΜΙΑ ΤΕΛΕΤΗ, ΜΑ ΤΙ ΤΕΛΕΤΗ!

Την ίδια ψυχραιμία δεν μπορώ να έχω και για το τελετουργικό των Κρατικών Βραβείων. Για άλλη μια φορά οι τηλεθεατές γύρισαν την πλάτη σε μια αντι - τηλεοπτική τελετή και καλά κάνανε. ανυποψιάστα καθόντουσαν 5 λεπτά για να δούν τι παίζει (έτσι κι αλλιώς το Παραπέντε είχε ρεπό χτες) και φεύγανε τρομαγμένοι. ο Χρήστος Στεργιογλου πάλεψε με τα θηρία και τελικά υπήρξε γλυκύτατα αξιοπρεπής. δεν είναι λίγο πράμα να σου έχουν βγει τα μάτια στο οτο-κιου και να το παίζεις άνετος. δυστυχώς οι σκηνοθέτες και οι εταιρίες που αναλαμβάνουν τέτοια ρίσκα θα πρέπει να ξέρουν ότι το ρίσκο που αναλαμβάνουν είναι μεγάλο. το ίδιο θα πρέπει να σκεφτεί και η διεύθυνση του φεστιβάλ φυσικά που έδωσε την εργολαβία σε διαφημιστική εταιρία για τις τρείς τελετές (έναρξη, λήξη και Κρατικά Βραβεία). Στην Αμερική ο παραγωγός, ο παρουσιαστής και το τιμ που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας μια τελετή απονομής Όσκαρ τρέμουν για το πως θα υποδεχτούν οι νοικοκυραίοι από τα σπίτια τους το 3ωρο υπερθέαμα. ανησυχούν δηλαδή για την τηλεθέαση και κάνουν τα αδυνατα δυνατά να κάνουν ελκυστικό το προιον χωρίς να χάνεται η κινηματογραφική φιλοσοφία του. εδώ πάλι δεν λογαριάζουμε τους τηλεθεατές. μπορούμε επί σκηνής ταυτόχρονα να έχουμε μια τεράστια οθόνη που θα παίζει σκηνές ταινιών και απο κάτω χορευτές, μουσικούς, ηθοποιούς και ότι άλλο βάζει ο νους σου (μόνο τη Δρούζα και τον Μικρούτσικο δεν μας έφεραν).

Χώρια που για άλλη μια φορά μάθαμε όλη την ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου απέξω (κι αμα δεν ξέρεις το μάθημα αύριο με τον κηδεμόνα σου και στο τετράδιο 100 φορές να γράφεις την φράση Ζήτω το ελληνικό σινεμά!). φλύαρο κείμενο, χωρίς σπιρτάδα κι αν δεν υπήρχε ο Στέργιογλου να δώσει λίγο πνεύμα στους τόνους και στα σημεία του κειμένου θα μιλούσαμε για πλήρη ανορθογραφία. ίσως το καλύτερο σημείο να ήταν αυτό με το βιντεο του ελληνικού σοφτ πορνό αλλά... όλως τυχαίως η αναμετάδοση διακόπηκε για διαφημήσεις και επανήλθε ακριβώς μόλις τελείωσε το 3λπετο tribute στον καλτ γίγαντα Γκουσγκούνη!

Οι διασκεύες των ροκ συγκροτημάτων ηταν δυστυχώς ατυχείς με μόνο διασωθέντα τον Cayetano και την μπάντα του (ίσως και τους Mary and the boy αλλά δεν παίρνω όρκο). ειδικά η πανκ διασκεύη του Never on Sunday ήταν η πιο δυσάρεστη στιγμή όλης της τελετής και σίγουρα ο Χατζιδάκις θα στριφογύριζε ανήσυχος εκείνη την ώρα. έτσι κι αλλιώς δεν του άρεσε το τραγούδι (κοτζάμ Όσκαρ το έστειλε άκλαφτο στα σκουπίδια και σώθηκε κατα λάθος.)

δεν σχολιάζω φυσικά ότι βραβευμένοι και παρουσιαστές βραβείων έχαναν το μέτρο και φέτος και ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του. ευχαριστούσαν κάνενα 5λεπτο συγγενείς και φίλους, πάυση, ξαναθυμόντουσαν μετά κάτι άλλο ξαναμιλούσαν και πάει λέγοντας. και άντε καλά να είσαι ο Δαλιανίδης και να λές μια ενδιαφέρουσα σύντομη ιστοριούλα ή οι Γεννατάς - Χαραμπόπουλος και να αυτοσαρκάζεσαι. κάποιοι άλλοι όμως... και εδώ βέβαια υπάρχει λύση. δίνεις μικρόφωνο για 2 λεπτά και μετά μουσική και κόψιμο ήχου του μικροφώνου και να δεις πως φεύγουνε και πως αποκτούν λακωνίζειν!

συμπέρασμα? δείτε τις τελετές κινηματογράφου του εξωτερικού και θα καταλάβετε τι εννοώ.

ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ

ήταν λοιπόν ένα ηχηρό μήνυμα της επιτροπής προς την γραφειοκρατία και το επίσημο κράτος ότι υπάρχει ανάγκη δραστικών αλλαγών οι οποίες είθε να πραγματοποιηθούν σύντομα. το ίδιο έδειξε και το παρατεταμένο χειροκρότημα που ακολούθησε την ευχή της Γιώτας Φέστα για ονομαστική ψήφο των κριτών των βραβείων. αν και το βρίσκω τελείως χαζό γιατί η ψήφος αυτή δεν κρίνει κομματική πειθαρχία στο κοινοβούλιο αλλά ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και μια τάση της κινηματογραφικής ετησιας παραγωγής. δηλαδη στα Όσκαρ, στα Φέλιξ και στα Σεζάρ, στις Κάννες και στη Βενετία οι κριτές ψηφίζουν ονομαστικά?

είναι επιβεβλημένες οι αλλαγές λοιπόν. ποιες θα είναι αυτές δεν ξέρω. διαφωνώ με την ιδέα του ελληνικού φεστιβάλ, που εξέφρασε χτες ο κος Παπαλιός. την έχουμε δοκιμάσει και ξεπεράστηκε. οι δοκιμασμένοι καταρχάς δημιουργοί δεν μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία αφού την έχουν χορτάσει στα νιάτα τους.

ίσως θα έπρεπε να βελτιώσουν την διαδικασία των κρατικών βραβείων και να πειραματιστούν με όσα γίνονται ήδη στο εξωτερικό σε ανάλογες τελετές. να διευρύνουν το εκλεκτορικό σώμα, που θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει η μαγιά της Ακαδημίας Κινηματογράφου, και να δημιουργήσουν και κάποιες κατηγορίες στις οποίες θα επιβραβεύονται άνθρωποι που δίνουν κάτι διαφορετικό στις ταινίες. δεν υπάχει βραβείο τραγουδιού ας πούμε. την ώρα που ακόμα η Ελλάδα τραγουδάει το "Θαλλασά μου σκοτεινή" του Πορτοκάλογλου και τα 'Λιμάνια" της Ρεμπούτσικα. δεν υπάρχει μια ειδική μνεία για τα ειδικά εφέ την ίδια ώρα που οι υπολογιστές κάνουν ηχηρή την εμφάνιση τους στο αποτέλεσμα μιας κινηματογραφικής παραγωγής. δεν υπάρχουν short-lists με τους 5-6 επικρατέστερους και βλέπουμε κάθε χρόνο ένα ολόκληρο κατεβατό με κάθε λογής υποψήφιους για όλα τα βραβεία και από όλες τις παραγωγές. αυτά και άλλα πολλά είναι προτάσεις και ιδέες που μπορούνε να γίνουν