ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ 2010 (ΗΛΘΟΝ, ΕΙΔΟΝ ΚΑΙ ΑΠΗΛΘΟΝ) + ΣΧΟΛΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ

Το Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας έφτασε κιόλας στα 16 του φιλοδοξόντας πάντα να είναι ένα διαφορετικό παράθυρο για όσους αγαπούν τον κινηματογράφο και μένουν στην Αθήνα. Παρ' ότι ούτε η φετινή εκδοχή δεν δρέπει δάφνες σοβαρής προετοιμασίας και οργάνωσης έχει στο πρόγραμμα έναν αξιοσημείωτο αριθμό καλών ταινιών και φυσικά το μυημένο κοινό του που γεμίζει τις τέσσερις αίθουσες στη Σταδίου και στην Πανόρμου. Στα μείον οι μόλις δύο ανοιχτές συζητήσεις, η έλλειψη masterclass, το τιμώμενο πρόσωπο που να αποτελεί σημείο αναφοράς για την διοργάνωση. Έστω και έτσι είναι μια ενδιαφέρουσα πρόταση αν θες να ευχαριστηθείς σινεμά. Το ελληνικό πρόγραμμα έχει πλέον μονιμοποιηθεί, αν και θα μου επιτρέψετε φίλοι σκηνοθέτες να θεωρώ ακόμη ιδανική πρεμιέρα το Ολύμπιον και όχι το Αττικόν, το Φεστιβαλ έχει το ρόλο του και στα εσωτερικά κινηματογραφικά.

Το λέω αυτό γιατί στην πρώτη από τις δύο συζητήσεις για πρώτη φορά μαζεύτηκαν όλα τα Φεστιβάλ της ελληνικής περιφέρειας και μιλήσαν για αυτά που τους απασχολούν. Που πέρα από το καλλιτεχνικό κομμάτι (την καθαρή φιλολογία δηλαδή) εστιάζουν την προσοχή τους στην μαγική φράση "Που είναι τα λεφτά, οεο?". Η δεύτερη συζήτηση για το μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου και οι αλλαγές που φέρνει το επερχόμενο (?) κινηματογραφικό νομοσχέδιο δεν έγινε τελικά. Επίσημη αιτιολογία δεν δόθηκε αλλά όλοι λέγανε πως μάλλον αποφεύχθηκε άλλο ένα "Χασαποσέρβικο", όπως το περσινό, που έκανε το καφέ του κεντρικού βιβλιοπωλείου στο οποίο πραγματοποιήθηκε ρωμαϊκή αρένα.

Μια που μιλάμε για τους Έλληνες κινηματογραφιστές να πούμε πως η κατάσταση στον ελληνικό κινηματογράφο τον τελευταίο ένα χρόνο είναι αρκετά περίεργη. Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου αν και έχει προσωρινή νέα δίοικηση ωστόσο δεν έχει καμία δυνατότητα χρηματοδότησης ακόμη και εγκεκριμένων ταινιών που βρίσκονται σε pre ή post production. Παρά την κατήφεια για το γενικότερο οικονομικό χάλι κανείς δεν το βάζει κάτω. Μου έλεγε χαρακτηριστικά γνωστός σκηνοθέτης που παρακολούθησε όσα γίναν με την Ομίχλη τον τελευταίο χρόνο σε απόσταση ασφαλείας : " Η απογόητευση όλων για την ανυπαρξία νέου νόμου ή στήριξης των ταινιών μας και παρά το θετικό δείγμα από το εξωτερικό είναι δεδομένη. Κανείς όμως δεν το βάζει κάτω. Άμα δεις πόσες ταινίες γυρίζονται αυτόν τον καιρό χωρίς ουσιαστική χρηματοδότηση θα πάθεις πλάκα". Φυσικά υπάρχουν και τα ιδιωτικά κεφάλαια. Για όσο διάστημα ήμουν στην Αθήνα έμαθα για 3-4 μεγάλες παραγωγές που βασίζονται σε βιβλία αγαπημένων ελλήνων συγγραφέων ή σε πρωτότυπα σενάρια που σίγουρα όταν ολοκληρωθούν θα μας απασχολήσουν προσεχώς.

Όσο για τις ταινίες που πρόλαβα και είδα στο φεστιβάλ ιδού εν τάχει η παρουσίαση τους:

TΟ ΣΥΜΒΟΛΟ: Τι σχέση μπορούν να έχουν ένας μασκοφόρος παλαιστής από το Μεξικό και ένας εγκλωβισμένος Γιαπωνέζος σε ένα θάλαμο χωρίς πόρτες, που για να ελευθερωθεί πρέπει να πατήσει με το χέρι του μικρά κουμπάκια με το σχήμα πέους? Ο Χιτόσι Ματσουμότο παίζει με το μυαλό σου, όπως παίζει με τα σύμβολα, με τις έννοιες, τον μοντέρνο τρόπο ζωής, τους θεσμικούς συνεκτικούς ιστούς μιας οικογένειας ή μιας κοινωνίας. Όργιο φυσικά η ταινία του που δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη όταν την βλέπεις αλλά σίγουρα σε προκαλεί να την αναλύσεις με την παρέα σου μετά την θέαση της έχοντας μια μπύρα και τα τσιγάρα ανά χείρας.

SEX, DRUGS AND ROCK N ROLL: Ίσως μια από τις αρτιότερες βιογραφικές ταινίες για ένα πραγματικό σύμβολο της βρετανικής μουσικής. Ανθρώπινη, αποφεύγει να μετατραπεί σε ένα νοσταλγικό βιντεοκλιπ μεγάλου μήκους, δίνει βάρος στον άνθρωπο και μουσικό Ιάν Ντιούρι. Σε περίπτωση που το πετυχετε μην διστάσετε να το δείτε. Ο Άντι Σέρκις ως Ντιούρι δίνει μια εκπληκτική θα τολμούσα να πω οσκαρική ερμηνεία.

BUENOS DIAS DIA: Βιογραφικό ντοκιμαντέρ για έναν μουσικό και ερμηνευτή που επηρέασε σημαντικά την αργεντίνικη ποπ - ροκ - φολκ σκηνή. Ο λόγος για τον Μιγκέλ Αμπουέλο και τη μπάντα του τους Abuelos para nada σε μια δύσκολη εποχή για την Αργεντινή (τέλη 70 και δεκαετία 80) με μια χούντα στην πλάτη τους και αργότερα με διάφορες κοινωνκές ανακατατάξεις για την χώρα αυτή της Λατ. Αμερικής,που ωστόσο δεν εστιάζονται σχεδόν καθόλου στο ντοκιμαντέρ. Όπως δεν εστιάζεται στο σωστό βάθος η προσέγγιση της προσωπικότητας του Αμπουέλο. Μέτριο το αποτέλεσμα με διάθεση αγιοποίησης του μακαρίτη πλέον ερμηνευτή και χωρις να φωτίζει σημαντικές λεπτομέρειες της ζωής του (όπως ας πούμε το τελευταίο κομμάτι της ζωής του και την νόσο του AIDS από την όποια πέθανε εν τέλει ο Αμπουέλο).

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ: Η νέα ταινία της Ελληνοαυστραλής Άνα Κόκκινος, που ήταν παρούσα και στην προβολή της ταινίας στο ΑΤΤΙΚΟΝ. Τρυφερή και με την κάμερα να παρακουθεί με συμπάθεια τους χαρακτήρες της, πέντε έφηβους και τις μητέρες τους, που ζουν και παλεύουν για την ζωή τους στους δρόμους της Μελβούρνης. Σε κακόφημες γειτονιές, σε παμπ, σε κοινωνικές υπηρεσίες, σε μικροαστικά σπίτια το κυνήγι της επιβίωσης και της διεκδίκησης των ονείρων δεν είναι ποτέ εύκολο. Προσωπικά με μπέρδεψε στην αρχή η απόφαση της σκηνοθέτιδος να παρουσιάσει το στόρι ως δύο σπονδυλωτές μικρού μήκους, που στο τέλος ενωνόνται. Όσο όμως ξετυλίγεται η αφήγηση τα πράγματα βρίσκουν τον κανονικό τους ρυθμό. Η ταινία έχει διανομή σχετικά σύντομα και αποτελεί μια αρκετά καλή πρόταση για κινηματογραφική έξοδο.