ΦΙΛΙΠ ΓΚΛΑΣ: Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ (ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΘΥΜΗΘΗΚΑ)

Η πολυτέλεια που μου δίνει η ελευθερία χρόνου αυτών των ημερών με διευκολυνε στο να τακτοποιήσω και να ταξινομήσω όλο το αρχειακό υλικό μου αλλά και να ξεμπερδέψω με μια σειρά από μικρουποχρεώσεις που χρόνιζαν και δεν έβρισκα χρόνο, τρόπο ή αφορμή για να τις ξεδιαλύνω. Μέσα σε αυτή την τακτοποίηση έπεσα πάνω σε μια κασέτα ήχου με μια ωραία κουβέντα που είχα με έναν άνθρωπο που θαυμάζω πολύ και αγαπώ τις μουσικές συνθέσεις του.

Το καλοκαίρι του 2004 ο Αμερικανός συνθέτης Φίλιπ Γκλας έλαβε μια πρόσκληση από την περίφημη Πολιτιστική Ολυμπιάδα (μια διοργάνωση που στήθηκε με σκοπό την προβολή της Ελλάδας και των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 με αμφίβολα κέρδη τόσο σε επίπεδο εντυπώσεων όσο και οικονομικής διαχείρησης, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων). Η πρόσκληση αφορούσε την σύνθεση ενός έργου που να σχετίζεται με την Ελλάδα και ο Γκλας απεδέχθει την ιδέα και έτσι παρουσίασε σε δύο ειδικές εμφανίσεις του σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αλλά και στο σύνολο της παγκόμιας τουρ που είχε την περίοδο 2004-2005 τον ΩΡΙΩΝΑ.

Ο ΩΡΙΩΝ ήταν μια σύνθεση ήχων, στίχων και μουσικών οργάνων απ' όλο τον κόσμο πάνω στη μινιμάλ μουσική του συνθέτη. Στοίχημα δύσκολο χωρίς να παραλείπει να σκεφτεί κανείς την προσοχή και την μελέτη του Αμερικάνου συνθέτη πάνω στην ινδική αλλά και την ευρωπαϊκή μουσική κουλτούρα.



Είχα την χαρά να συνομιλήσω λίγο πριν την παρουσίαση της Θεσσαλονίκης με τον Φ. Γκλας και να τον ρωτήσω τόσο για τον Ωρίωνα όσο και για τις μουσικές του στον κινηματογράφο. Θυμάμαι πως τότε με είχε συνεπάρει το υποψήφιο για Όσκαρ σκορ του για τις ΩΡΕΣ του Στ. Ντάλντρι (ταινία και μουσική ανήκουν ακόμη και σήμερα στα αγαπημένα μου). Ήταν η δεύτερη υποψηφιότητα για τον Γκλας στα Όσκαρ αλλά έχασε από τον Έλιοτ Γκοτενταλ για την επίσης πολύ καλή μουσική σύνθεση που είχε κάνει τότε για την βιογραφική ταινία ΦΡΙΝΤΑ, μια ταινία που αγάπησε πολύς κόσμος, όπως και το σάουντρακ.

Τώρα που ακούω τον Γκλας, ευγενής, άμεσος και ευχάριστος στην κουβέντα μας, θυμάμαι και μια μικρή περίπέτεια που πέρασα προκειμένου να δημοσιευτεί το αποτέλεσμα της συνομιλίας μας στον ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ. Δεν έχει καμία σημασία πια αλλά είναι από αυτά που μου υπενθυμίζουν πόσο απρόβλεπτη διαδικασία είναι η δημοσιογραφία.

Νομίζω πως μακρυγόρησα όμως και η φλυαρία είναι ότι χειρότερο. Μεταφέρω την συνομιλία μου με τον Γκλας ατόφια και για πρώτη φορά ολόκληρη και χωρίς καμία περικοπή. Στην φώτο μπορείτε να δείτε τι δημοσιεύτηκε τελικά απ' όλη αυτή την κουβέντα. Καλή ανάγνωση!



ΕΡΩΤΗΣΗ: Καλώς ήρθατε στην Ελλάδα. Η συνομιλία μας γίνεται με αφορμή τον ΩΡΙΩΝΑ και την Πολιτιστική Ολυμπιάδα. Εσείς όμως καταφέρνετε να βρίσκεστε συνέχεια στην επικαιρότητα τον τελευταίο καιρό. Για παράδειγμα με το μουσικό σκορ για την ταινία ΟΙ ΩΡΕΣ του Στήβεν Ντάλντρι.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Δεν έχετε άδικο. Βέβαια για τις ΩΡΕΣ είχα κουραστεί αρκετά γιατί είδα την ταινία αμέτρητες φορές είτε μαζί με τον σκηνοθέτη και την παραγωγή είτε μόνος μου.

Ε: Από τις τρεις ιστορίες του σεναρίου ποια ήταν αυτή που σας τράβηξε περισσότερο?

Α: Δεν ξέρω πως μπορείς να μπεις σε αυτο το κόλπο των διαχωρισμών. Αφού θέλκετε όμως να κάνουμε αυτό τοπαιχνίδι θα σας πω ότι αισθάνομαι ως πιο γοητευτική από τις τρεις ιστορίες αυτή που αφορά την κυρία Ντάλογουεϊ (σ.σ: την ιστορία με την Μέριλ Στριπ δηλαδή). Άλλωστε η κυρία Ντάλουγεϊ αφορά ένα σπουδαίο λογοτεχνικό χαρακτήρα που επινόησε η Βιρτζίνια Γουλφ, που σαν χαρακτήρας υπάρχει και αυτή μέσα στο έργο, αλλά αυτός ο χαρακτήρας που ερμηνεύει η Μέριλ Στριπ θα έλεγε κανείς ότι στηρίζει όλη την ιστορία της ταινίας.

Ε: Αναρωτιέμαι πως ακριβώς ορίζει ένας καλλιτέχνης όπως εσείς τον εαυτό του. Και πως ορίζει και την μουσική που δημιουργεί.

Α: Δεν ξέρω τι να σας απαντήσω σε αυτό. Πως να ορίσω τον εαυτό μου? Χμμμ.. Συνθέτης ίσως. Περφόμερ? Απλώς μουσικός. Νομίζω πως τέτοιου είδους προσδιορισμούς τόσο για την μουσική όσο και για τον δημιουργό μόνο ο ακροατής σου μπορεί να τους προσάψει με οποιοδήποτε τρόπο.

Ε: Μιας και το θέμα της επίσκεψης σας έχει και ελληνικό θέμα ποια είναι η σχέση σας και η γνώση σας για την ελληνική μουσική πραγματικότητα.

Α: Πέρασα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου στην Ευρώπη και έτσι η Ελλάδα ήταν πολύ κοντά και έτσι και η μελέτη μου πάνω στο θέμα ήταν πιο εύκολη σε ότι αφορά την πρόσβαση. Παρ' όλα αυτά δεν έχω δοκιμάσει ποτέ να συνθέσω κάτι με ελληνικό τρόπο. Ακούω όσο πιο πολλά άλμπουμ σχετικά ώστε να εισπράξω εικόνες και χρώματα. Ένιωθα ότι έπρεπε να προσεγγίσω την αυθεντικότητα και την πραγματικότητα όσο το δυνατόν περισσότερο. Αυτό ήταν μια αληθινή πρόκληση για μένα.

Ε: Αυτή απόσταση του χρόνου, από τότε που ξεκινήσατε την πορεία σας στον χώρο της μουσικής μέχρι σήμερα, σας κάνει να νιώθετε ότι αλλάζετε σαν μουσικός?

Α: Αυτή η απόσταση που αναφέρετε είναι σημαντικό μέρος αυτού που είμαι τελικά. Ακούγωντας τα πρώτα έργα μου μέσα στα 70ς και αυτά που συνθέτω τώρα στα 00ς θα διαπιστώσετε και εσείς, όπως το διαπιστώνω και εγώ κάθε φορά που μπαίνω σε αυτή τη δοκιμασία πως η αλλαγή είναι σημαντικό κομμάτι του εαυτού μας. Άλλωστε δεν βλέπουμε τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο ποτέ. Ο χρόνος μας οδηγεί πάντα κάπου αλλού.

Ε: Και μετά από τόσες συναυλίες, μετά από τόση σκληρή δουλειά και τόσα έργα, μετά από τόση δραστηριότητα, κοινωνική και οικογενειακή ζωή με φιλίες ή έχθρες, χαρές ή λύπες, 4 γάμους και 2 παιδιά τι έχει μείνει ?

Α: Ωχ Θέε μου! Δεν ξέρω... τι να σας πω τώρα! Νομίζω πως το σημαντικό είναι να μην χάνουμε την επαφή μας με τους άνθρωπους. Αυτό είναι κάτι που μου μένει μέσα από την ασχολία μου με την μουσική κυρίως. Υπάρχει πάντα η δυναντότητα για κάτι καλύτερο μέσα από αυτή.