U2 - ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΖΗΣΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 13 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ
Τα εισητήρια τα είχα πάρει από νωρίς στο χέρι. Ήταν γεγονός! Η συναυλία των U2 στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης περίμενε εκτός από τον Μπόνο, τον Ετζ, τον Λάρυ και τον Άνταμ και μένα για να ξεκινήσει! Από νωρίς το πρωί το σάουντ τσεκ που γινόταν στα ηχεία έδινε τον ρυθμό στην πόλη. ΔΙάφορες εξέδρες διάσπαρτες σε πολλά σημεία θα αποτελούσαν τον προπομπό της POPMART, όπως είχαν ονομάσει την τουρνέ τους οι Ιρλανδοί σταρ. Αν εκείνο το απόγευμα δεν βρισκόμουν στην προβλήτα τότε σίγουρα θα κατέβαινα στον Λευκό Πύργο για να παρακολουθήσω αυτούς εδώ τους εκκεντρικούς κυρίους:
To πλήθος στο λιμάνι ήταν τόσο μεγάλο που χανόσουν ανάμεσα τους. Κόσμος και ντουνιάς είχε συγκεντρωθεί για αυτή την συναυλία. Παρέες από την Αθήνα και τις γύρω περιοχές, από την Κωνσταντινούπολη, την Βουλγαρία, τα Σκόπια. Μια απεργία των τελωνειακών απείλησε την γιορτή αλλά τελικά με ... άνωθεν παρέμβαση τα χειρότερα απεφεύχθησαν. Το κομβόι με τα σκηνικά και τις ηχητικές εγκαταστάσεις πέρασε ανενόχλητο τους Ευζώνους και σε χρόνο ρεκορ στήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Υπολογίζεται πως περίπου 50 χιλιάδες (ίσως και κάτι παραπάνω) θεατές ήταν παρόντες εκείνο το βράδυ στην προβλήτα του λιμανιού. Ένα από τα support group που άνοιξαν την βραδιά ήταν οι Echo Tattoo
Τίποτα φυσικά δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε επί σκηνής. "Ρε συ τελικά ο Χριστόδουλος την έδωσε την ευλογία του στον Μπόνο?" κάγχασε σαρκαστικά ένας πιτσιρικάς λίγο πιο πίσω μας. Ήταν λίγα χρόνια πιο πριν η Zooropa tour. Ο Μπόνο έμπαινε στην σκηνή φορόντας κεράτακια και μια κόκκινη ρόμπα, είκονα παραπομπής μη χρηστή για τα ήθη της Εκκλησίας. Κανείς όμως εκείνο το βράδυ δε νοιαζόταν όχι για το αν άρεσε στον Χριστόδουλο ο Μπόνο και οι U2 αλλά ακόμη κι αν την εκδήλωση θα άνοιγε ο Νίκος Πορτοκάλογλου
"Γιατί δεν πουλάμε τα εισήτηρια στην μαύρη και να φύγουμε καμιά πενθήμερη εκδρομή?" ρώτησε με εμφανή διάθεση εξερεύνησης για την αντίδραση μου. "Γιατί αυτό που λες δεν θα γίνει ποτέ" απάντησα και φύγαμε για την προβλήτα του λιμανιού. Το σκηνικό στημένο και τα ηχητικά σετ να τεστάρονται από νωρίς συνέχεια. Μια πολυπληθής ομάδα, πάνω από 20 άτομα, αφού έφυγαν τα support, τσεκάριζε και την παραμικρή λεπτομέρεια. Τα πάντα οφείλουν να είναι στην εντέλεια για ένα εντυπωσιακό σώου που όμοιο της δεν είχε δει η πόλη μέχρι τότε. Μια οδοντογλυφίδα με μια ελιά καρφωμένη, μια τεράστια εξέδρα με μια μεγάλη πορτοκαλί οθόνη γεμάτη με εκατομμύρια λυχνίες, μια καμπύλη που σχημάτιζε το μισό M aαπό το σήμα των Μακ Ντόναλτς, μια πρόεκταση - διάδρομος που σε έβαζε να φαντάζεσαι πως ο Μπόνο θα την περπατούσε για να πλησιάσει το κοινό. Όλα ξαφνικά σκοτείνιασαν και το Pop Muzic άρχισε να μας υποβάλει στον ρυθμό της καταναλωτικής καταγγελίας των U2. Βίντεο: ο άνθρωπος εξελίσσεται, από Νεαντερταλ έγινε Homo Sapiens και από εκεί έφτασε σήμερα να είναι Homo Consumens (καταναλωτικός).
Η συναυλία έχει αρχίσει. Πρώτο τραγούδι το Mofo, από το τελευταίο τους cd. Για να ακολουθήσει το πάθος, μια ξέφρενη διαδρομή, επαγγελαμτικά μελετημένη από τους U2 αλλά αυτοσχέδια για όλους εμάς που ζούμε το περίλαμπρο σκηνικό, την οθόνη που δείχνει βίντεο και τις αντιδράσεις από τους 4 καλλιτέχνες επί σκηνής. "Γειά σου Ελλάντα" χαιρέτησε ο Μπόνο και η αποθέωση ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο. Κάποια στιγμή ένα τεράστιο λεμόνι μετακινήθηκε στο κέντρο της σκηνής και άνοιξε στα δύο βγάζοντας τον Μπόνο από μέσα. Το εφέ έδωσε άλλη μια ώθηση στην ήδη ξέφρενη διάθεση μας. Μια άλλη στιγμή ο σταρ του συγκροτήματος θα σκήψει και θα τραβήξει μια κοπέλα από το κοινό για χορεψουν και να τραγουδήσουν κάτι από κοινού.
Δύο ώρες μετά η συναυλία τελειώνει. Μια θάλασσα από άδεια πλαστικά μπουκαλάκια νερού και μπύρας αφημένα στο έδαφος της προβλήτας. Συνεπαρμένοι από το θέαμα περπατάμε στην παραλία. Ήταν η συναυλία της χρονιάς και εμείς ήμασταν εκεί...
ΥΓ: Πέρασαν 13 χρόνια και οι U2 ξανάερχονται στην Ελλάδα, αυτή την φορά στην Αθήνα. Στο μεσοδιάστημα η Θεσσαλονίκη έχασε άλλο ένα στοίχημα, αυτό του να γίνει συναυλιακό κέντρο της ευρύτερης περιοχής. Σήμερα αν θες να πληρώσεις έναν σκασμό λεφτά κατεβαίνεις Αθήνα. Αν θες να κάνεις τουρισμό με αφορμή το αγαπημένο σου συγκρότημα χωρίς να δώσεις μια περιουσία πηγαίνεις είτε Σόφια είτε Κωνσταντινούπολη. Και στην Θεσσαλονίκη σταματάς για φραπέ, για μεζέ, για μπουζούκια...
ΥΓ1: Τρια βίντεο που ανακάλυψα στο Youtube από την Popmart της Θεσσαλονίκης μας πηγαίνουν σίγουρα σε εκείνο το γελαστό απόγευμα του 1997. Χαρείτε το ντοκουμέντο
Ένα
Δύο
Τρία
To πλήθος στο λιμάνι ήταν τόσο μεγάλο που χανόσουν ανάμεσα τους. Κόσμος και ντουνιάς είχε συγκεντρωθεί για αυτή την συναυλία. Παρέες από την Αθήνα και τις γύρω περιοχές, από την Κωνσταντινούπολη, την Βουλγαρία, τα Σκόπια. Μια απεργία των τελωνειακών απείλησε την γιορτή αλλά τελικά με ... άνωθεν παρέμβαση τα χειρότερα απεφεύχθησαν. Το κομβόι με τα σκηνικά και τις ηχητικές εγκαταστάσεις πέρασε ανενόχλητο τους Ευζώνους και σε χρόνο ρεκορ στήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Υπολογίζεται πως περίπου 50 χιλιάδες (ίσως και κάτι παραπάνω) θεατές ήταν παρόντες εκείνο το βράδυ στην προβλήτα του λιμανιού. Ένα από τα support group που άνοιξαν την βραδιά ήταν οι Echo Tattoo
Τίποτα φυσικά δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε επί σκηνής. "Ρε συ τελικά ο Χριστόδουλος την έδωσε την ευλογία του στον Μπόνο?" κάγχασε σαρκαστικά ένας πιτσιρικάς λίγο πιο πίσω μας. Ήταν λίγα χρόνια πιο πριν η Zooropa tour. Ο Μπόνο έμπαινε στην σκηνή φορόντας κεράτακια και μια κόκκινη ρόμπα, είκονα παραπομπής μη χρηστή για τα ήθη της Εκκλησίας. Κανείς όμως εκείνο το βράδυ δε νοιαζόταν όχι για το αν άρεσε στον Χριστόδουλο ο Μπόνο και οι U2 αλλά ακόμη κι αν την εκδήλωση θα άνοιγε ο Νίκος Πορτοκάλογλου
"Γιατί δεν πουλάμε τα εισήτηρια στην μαύρη και να φύγουμε καμιά πενθήμερη εκδρομή?" ρώτησε με εμφανή διάθεση εξερεύνησης για την αντίδραση μου. "Γιατί αυτό που λες δεν θα γίνει ποτέ" απάντησα και φύγαμε για την προβλήτα του λιμανιού. Το σκηνικό στημένο και τα ηχητικά σετ να τεστάρονται από νωρίς συνέχεια. Μια πολυπληθής ομάδα, πάνω από 20 άτομα, αφού έφυγαν τα support, τσεκάριζε και την παραμικρή λεπτομέρεια. Τα πάντα οφείλουν να είναι στην εντέλεια για ένα εντυπωσιακό σώου που όμοιο της δεν είχε δει η πόλη μέχρι τότε. Μια οδοντογλυφίδα με μια ελιά καρφωμένη, μια τεράστια εξέδρα με μια μεγάλη πορτοκαλί οθόνη γεμάτη με εκατομμύρια λυχνίες, μια καμπύλη που σχημάτιζε το μισό M aαπό το σήμα των Μακ Ντόναλτς, μια πρόεκταση - διάδρομος που σε έβαζε να φαντάζεσαι πως ο Μπόνο θα την περπατούσε για να πλησιάσει το κοινό. Όλα ξαφνικά σκοτείνιασαν και το Pop Muzic άρχισε να μας υποβάλει στον ρυθμό της καταναλωτικής καταγγελίας των U2. Βίντεο: ο άνθρωπος εξελίσσεται, από Νεαντερταλ έγινε Homo Sapiens και από εκεί έφτασε σήμερα να είναι Homo Consumens (καταναλωτικός).
Η συναυλία έχει αρχίσει. Πρώτο τραγούδι το Mofo, από το τελευταίο τους cd. Για να ακολουθήσει το πάθος, μια ξέφρενη διαδρομή, επαγγελαμτικά μελετημένη από τους U2 αλλά αυτοσχέδια για όλους εμάς που ζούμε το περίλαμπρο σκηνικό, την οθόνη που δείχνει βίντεο και τις αντιδράσεις από τους 4 καλλιτέχνες επί σκηνής. "Γειά σου Ελλάντα" χαιρέτησε ο Μπόνο και η αποθέωση ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο. Κάποια στιγμή ένα τεράστιο λεμόνι μετακινήθηκε στο κέντρο της σκηνής και άνοιξε στα δύο βγάζοντας τον Μπόνο από μέσα. Το εφέ έδωσε άλλη μια ώθηση στην ήδη ξέφρενη διάθεση μας. Μια άλλη στιγμή ο σταρ του συγκροτήματος θα σκήψει και θα τραβήξει μια κοπέλα από το κοινό για χορεψουν και να τραγουδήσουν κάτι από κοινού.
Δύο ώρες μετά η συναυλία τελειώνει. Μια θάλασσα από άδεια πλαστικά μπουκαλάκια νερού και μπύρας αφημένα στο έδαφος της προβλήτας. Συνεπαρμένοι από το θέαμα περπατάμε στην παραλία. Ήταν η συναυλία της χρονιάς και εμείς ήμασταν εκεί...
ΥΓ: Πέρασαν 13 χρόνια και οι U2 ξανάερχονται στην Ελλάδα, αυτή την φορά στην Αθήνα. Στο μεσοδιάστημα η Θεσσαλονίκη έχασε άλλο ένα στοίχημα, αυτό του να γίνει συναυλιακό κέντρο της ευρύτερης περιοχής. Σήμερα αν θες να πληρώσεις έναν σκασμό λεφτά κατεβαίνεις Αθήνα. Αν θες να κάνεις τουρισμό με αφορμή το αγαπημένο σου συγκρότημα χωρίς να δώσεις μια περιουσία πηγαίνεις είτε Σόφια είτε Κωνσταντινούπολη. Και στην Θεσσαλονίκη σταματάς για φραπέ, για μεζέ, για μπουζούκια...
ΥΓ1: Τρια βίντεο που ανακάλυψα στο Youtube από την Popmart της Θεσσαλονίκης μας πηγαίνουν σίγουρα σε εκείνο το γελαστό απόγευμα του 1997. Χαρείτε το ντοκουμέντο
Ένα
Δύο
Τρία
Σχόλια