ΜΟΝΟ ΤΑΙΝΙΕΣ

Τελικά την Πάττι δεν την είδα λόγω ανωτέρας βίας. Είδα όμως άλλα ντοκιμαντέρ και σας τα παρουσιάζω εδω...

ΜΙΑ ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ

Δεν περίμενα να έχει κόσμο. Ήταν μια ανόητη απόφαση που πήρε το φεστιβάλ για το ντοκιμαντέρ του Μάνου Παπαδάκη "Μια τρύπα στο νερό" να κάνει την επαναλαπτική προβολή 14.30 μεσημέρι Καθαράς Δευτέρας! Στην πρώτη προβολή έγινε χαμός(θα το διαπιστώσετε ανοίγωντας τα λινκ που παραθέτω παρακάτω).

Στην δεύτερη οι προσδοκίες ξεπεράστηκαν κατα πολύ. Ακόμη και τα σκαλοπατάκια του ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΡΝΕΣ είχαν θεατές! Αναρωτιέμαι όμως και πάλι γιατί ο προγραμματισμός του Φεστιβάλ έριξε σε αυτή την δύσκολη ώρα μια ταινία, που έγινε από έναν Σαλονικιό και αφορά την Θεσσαλονίκη και ένα μείζον ζήτημα για το οποίο πολλοί συμπολίτες μας δυστυχώς δεν γνωρίζουν πολλά.

Περί υποθαλάσσιας αρτηρίας ο λόγος. Ένα έργο που η πόλη μας το ακούει χρόνια τώρα, τόσο ώστε κοντεύει να καταχωρηθεί στην σφαίρα του μύθου (όπως ήταν και το μετρό, το οποίο για την ώρα μας έχει αλλάξει τα φώτα με τις λακούβες του). Είναι σαφές ότι η δημιουργία της ταινίας αυτής έγινε με σκοπό την ενημέρωση περισσότερων συμπολιτών μας για τα υπέρ και τα κατά (κυρίως) αυτού του έργου. Είναι ενδεχομένως μια ακτιβιστική κίνηση στα πλαίσια αυτού του νέου κινήματος της κοινωνίας πολιτών, που κινούνται αυτόνομα και το οποίο το είδαμε σε πλήρη εξέλιξη το περασμένο καλοκαίρι με τις πυρκαγιές να βγαίνει στους δρόμους.

Καλλιτεχνικά ο σκηνοθέτης είναι σαφές ότι έχει δεδομένη θέση αλλά δεν θέλει να σου την επιβάλει. Τον ενδιαφέρει κάτι περισσότερο: να καταλάβεις γιατί έγινε η ταινία του και να πάρεις θέση για το ζήτημα της. Από την άποψη αυτή παρά το ειρωνικό χιούμορ αλά Μαικλ Μουρ που διαθέτει σε κάποιες φάσεις απέναντι στους διαχειριστές της ιστορίας του (η φωτο ενδεικτική) έχω την αίσθηση ότι δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον δημιουργό για κάποια σκοπιμότητα. Πάρα ταύτα στην κουβέντα που ακολούθησε με το κοινό υπήρχαν αντιδράσεις από ορισμένους θεατές για μονομέρεια. Θεατές που προφανώς "δεν είδαν" στο τέλος της ταινίας την παράθεση του σκηνοθέτη ότι ουδείς από τους όσους είναι υπέρ της υποθαλάσσιας δεν δέχτηκε να εμφανιστεί μπροστά στο φακό του.

Προβληματισμένος και ανήσυχος βγαίνεις από την αίθουσα. Φοβάμαι για όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα... Άρα τον σκόπο του τον πέτυχε ο σκηνοθέτης. Του εύχομαι καλή τύχη στην προσπάθεια του αυτή και αν θέλετε να τον αναζητήσετε κάντε κλικ στο ΜΑΝΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ (το dvd της ταινίας το διανέμει δωρεάν με μόνο σκοπό την ενημέρωση όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων).

Δείτε αυτό (μια που μιλάμε για μεγάλα έργα) και φυσικά το ιστολόγιο κατά της υποθαλάσσιας και των Πειρατών της Παραλιακής και μια είδηση της τελευταίας στιγμής

ΑΠΟΤΑΞΟΥ ΤΟΝ ΣΑΤΑΝΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΟΡΛΕΑΝΗ

Κάνοντας κλικ στον τίτλο της ταινίας ταξιδέυεις προς Νέα Ορλεάνη. Στην μετά-Τυφώνα Κατρίνα επόχη η περιοχή αυτή προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της. Αφημένοι στην τύχη τους οι κάτοικοι μιας συνοικίας της Νέας Ορλεάνης έχουν σαν μοναδικό αποκούμπι την πίστη τους και τον Πατέρα Λεντού, τον ιερέα της ενορίας της εκκλησίας του Αγίου Αυγουστίνου. Την οποία εκκλησία η καθολική αρχιεπισκοπή θέλει λέει να κλείσει γιατί δεν αποφέρει έσοδα.
Μπίζνες λοιπόν και όποιος αντέξει! Κι αν αυτός που δεν αντέξει είναι μια εκκλησία, που χτίστηκε από σκλάβους, που κουβαλήθηκαν από την Αφρική, και στην οποία το κύρηγμά της γέννησε την τζαζ τότε ακόμη καλύτερα. Άλλωστε το χρήμα είναι αυτό που μετράει. Ταινία φτιαγμένη με πάθος από τον Αμερικανοελβετό Πίτερ Εντέλ. Με την μουσική πρωταγωνίστρια όπως και τις πολλές φωτεινές ή σκοτεινές πτυχές των ανθρώπων. "Δεν συνηθίζω να κάνω ταινίες με happy end γιατί ξέρω πως στην ζωή δεν τελειώνεις ποτέ κάτι χαρούμενα" μας έλεγε μετά την προβολή ο σκηνοθέτης. "Όμως εδώ παρά το δήθεν χαρούμενο τέλος βρήκα πολλά στοιχεία που με τράβηξαν στο να ασχοληθώ με το θέμα. Και επιπλέον μετά το χαρούμενο τέλος της ταινίας υπήρξε και ένα ακόμη λιγότερο χαρούμενο που δικαιώνει σαφώς την αρχή μου περί happy end..."

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΩΝ

Ιταλικής προέλευσης αυτό το τρυφερό ταινιάκι διάρκειας 60 λεπτών. Θέμα του οι ιταλικές σιδηροδρομικές υπερταχείες, που αφημένες στην τύχη τους κρύβουν ιστορίες ανθρώπων, που δεν το περιμένεις. Πάντα πίστευα ότι το ταξίδι με τρένο είναι ένα σενάριο από μόνο του. Πόσο μάλλον όταν συναντάς τους ανθρώπους που βρήκε ο Πιέτρο Μαρτσέλο στα βαγόνια ενός τέτοιου τρένου. Από Νότο προς Βορρά το ταξίδι του. Άνθρωποι του μόχθου και της αγωνίας. Ζουν την προκατάληψη, το περιθώριο ηθελημένα ή αθέλητα. Η φωτογραφία εστιάζει στις ιστορίες τους αλλά και στα υπέροχα πλάνα που δίνουν η ιταλική επαρχία και οι κατά τόπους σιδηροδρομικοί σταθμοί. Μια έξοχη ισσοροπία ανάμεσα στην σκληρή αλήθεια και την ποίηση της εικόνας.

Η ταινία για όσους ενδιαφέρονται παίζεται σε επαναληπτική προβολή Παρασκεύη 14 Μαρτίου 2008, 22.00 στην ΦΡΙΝΤΑ ΛΙΑΠΠΑ