ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ ΤΟ ΧΑΟΣ!!!

Η αρχή λένε είναι το ήμισυ του παντός αλλά αν ισχύσει και για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ κλάφ' τα Χαράλαμπε! Η κουνημένη ατσούμπαλη φώτο από το ΟΛΥΜΠΙΟΝ τα λέει καλύτερα νομίζω...

Προχειρότητα, αμηχανία, εκνευριστικά κλισέ, νευρικότητα. Μέχρι το τέλος της η έναρξη του 10ου Φεστιβάλ ήταν απογοητευτική. Η αίθουσα του ΟΛΥΜΠΙΟΝ είχε άδεια καθίσματα, που ακόμη και αυτοί οι υπάλληλοι του φεστιβάλ δεν τα γέμιζαν με τίποτα! Ο σοφά μελετημένος Νεοέλληνας δεν άφησε την ευκαιρία ενός ανάλαφρου και χορταστικού 3ημερου Καθαροδευτέρας και έτσι πολλοί σινεφιλ μάλλον θα μπουν στο φεστιβάλικο ανοιξιάτικο κλίμα από Τρίτη!

Κατα τα λοιπά απίστευτη προχειρότητα στην οργάνωση τους την 1η μέρα. Οι αίθουσες στο λιμάνι δεν έχουν εκδοτήρια με υπολογιστές και φυσικά αναμένεται να πήξουμε στο "αμπαλαέο" και στο "έμπαινε Γιούτσο". Και αμηχανία και νευρικότητα. Σκεφτείτε ότι η ΔΕΗ θεωρητικά απειλούσε να τινάξει την πρεμιέρα στον αέρα. Το κέντρο της Θεσσονίκης για αρκετές ώρες το απόγευμα δεν είχε ρεύμα. Φυσικά προβλέπεται τις επόμενες μέρες να κοπεί το ρεύμα σε αρκετές προβολές. Εκτός κι αν έχουν κάνει κάνενα σωστό κονέ με την κυρά ΔΕΗ για να δεη-σει να συγκινηθεί από το διεθνές του πράγματος.

Η αμηχανία και η νευρικότητα βέβαια αφορά τα όσα ενδεχομένως να συμβούν από Τρίτη και μετά σε σχέση με τους έλληνες κινηματογραφιστές. Οι οποίοι ανεβαίνουν στη Θεσσαλονίκη αποφασισμένοι. Ήδη ανακοινώθηκε το αντιφεστιβάλ που θα γίνει στην αίθουσα του ΙΕΚ ΑΚΜΗ (Και έψαχνα χτες ποια είναι η αίθουσα ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ και δεν την έβρισκα!) Βέβαια το ποιος θα πάει σε αυτές τις προβολές είναι άλλο θέμα ενώ έχεις δίπλα σου έναν πλούτο 160 και βάλε ταινιών στο επίσημο Φεστιβάλ. Οι λοξές ματιές πάντως δίνουν και παίρνουν...

ΜΙΑ ΖΩΗ, ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ : ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ

Πιο επίπεδη ταινία για έναρξη δεν μπορούσαν να βρουν εκεί στο φεστιβάλ. Δεν τους έφταναν οι "εμπνευσμένοι" λόγοι που ακούστηκαν, διάλεξαν και σωστή ταινία. Η Λυδία Καρρά καταπιάνεται με την ζωή και το έργο του Μιχάλη Κακογιάννη. Ένας σκηνοθέτης εθνικό κεφάλαιο για την ελληνική κινηματογραφία. Ο οποίος όμως στο ντοκιμαντέρ της Καρρά δεν μιλάει για τα Όσκαρ, για την σπουδαία θεατρική πορεία του στο εξωτερικό, για τους συνεργάτες του (πλην 3-4 εξαιρέσεων) ενω τραγικό είναι και το χρονικό και περιγραφικό χάσμα της αφήγησης. Κάποιες ταινίες του Κακογιάννη δεν αναφέρονται καν, άλλες υποτυπωδώς περνάνε από την αφήγηση χωρίς λεπτομέρειες. Αφήστε δε που οι διάνοιες του φεστιβάλ ξέχασαν να βάλουν ελληνικούς υπότιτλους αφού αρκετές από τις συνεντεύξεις είναι από τους ξένους συνεργάτες του Κακογιάννη, όποτε οι μη Αγγλομαθείς έπρεπε να μαντέψουν τι έλεγε ο φωτογράφος Γουόλτερ Λάσαλι ή η πρωταγωνίστρια Σαρλοτ Ράμπλινγκ. Άσε που για να μάθουμε 2 λόγια της προκοπής για πως δουλέυει ο Κακογιάννης με τους ηθοποιούς του έπρεπε να φτάσουμε στο τέλος για να ακούσουμε τον Μαρκουλάκη να μιλάει. Κοντολογίς ένα τόσο αβαντοδόρικο θέμα έγινε απλώς μια φτωχή και βιαστική αφήγηση χωρίς ίχνος ψαχνού!

Κακό ξεκίνημα για το φεστιβάλ το οποίο ελπίζω να ξεμπλοκάρει από αύριο που μπαίνει σε πλήρη διάταξη προγράμματος.