ΤΑΙΝΙΕΣ...ΤΑΙΝΙΕΣ...ΤΑΙΝΙΕΣ...(απο το Φεστιβάλ Ντοκιμαντερ)

Μερικές φορές τα γεγονότα μας ξεπερνάνε. Μερικές φορές το ηθικό χτυπάει πάτωμα και όχι ταβάνι. Μερικές φορές προτιμώ να είμαι απλά άνθρωπος και τίποτα άλλο.

Χρωστάω σχολιασμό ταινιών και μια σούμα για το 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, που τελείωσε με θετικό πρόσημο. Πάμε λοιπόν:

Σατσάνγκ : Η ταινία που πήρε το βραβείο ελληνικού ντοκιμαντέρ κάτω των 45'. Πανάξια θα έλεγα καθώς αποτελεί ένα υπέροχο πνευματικό, εθνογραφικό και φυσιολατρικό ταξίδι στα όρια Νεπάλ-Ινδίας από 2 νέα παιδιά, που επισκέφτηκαν την περιοχή αυτή.

Δεν σου αρέσει η αλήθεια – 4 ημέρες μέσα στο Γκουαντάναμο: Καναδέζικο ντοκιμαντέρ για έναν ανήλικο Καναδοαφγανό που αποτέλεσε ειδική περίπτωση έγκλειστου υποτιθέμενου τρομοκράτη. Για πρώτη φορά διέρρευσε οπτικό ντοκουμέντο ανάκρισης του το οποίο αποτελεί τον κορμό μιας ταινίας τεκμηρίωσης με το πως οι καναδικές αρχές προσπάθησαν να διαχειριστούν το γεγονός.

Ουίλλιαμ Μπάροουζ – Ο άνθρωπος μέσα μου: Αμερικάνικο ντοκιμαντέρ για μια συμβολική μορφή του κινήματος των μπιτνικ και του queer. Αρκετά ψυχαγωγικό και επιμορφωτικό θα έλεγα για τις λιγότερο φανερές όψεις αυτού του σπουδαίου συγγραφέα

Βροντερή ψυχή: Από τα αγαπημένα μου αυτού του Φεστιβάλ. Με την ιστορία μιας σχολικής ορχήστρας ενός παραμελημένου Λυκείου αφροαμερικάνικου στο Χιούστον που ξεβρακώνει φυσικά το σύμπαν με το πάθος των 17ρηδων μουσικών του και του καθηγητή – μαέστρου. Η σχολική ορχήστρα του Κάσμιρ σήμερα κάνει reunion προς τιμήν και εις μνήμην του δασκάλου αυτού, που έσωσε αυτα τα παιδιά από τα ναρκωτικά και το περιθώριο και τα έκανε ομάδα, και μέρος του κοινωνικού συνόλου. Και πάιζουν μουσικάρα!

Πεθαίνοντας για την αλήθεια: Συγκλονιστική η έρευνα και η παρουσίαση της ταινίας του Νίκου Μεγγρέλη, που δείχνει πως εκτός από κακούς “διαπλεκόμενους ή κακούς” δημοσιογράφος υπάρχουν και εκείνοι που πεθαίνουν σε εμπόλεμες ζώνες πάνω στο καθήκον ή ρισκάρουν τη ζωή τους εν ονοματι της υπερπολίτιμης ενημέρωσης

Πως να βγείτε κερδισμένοι από την Ύφεση : Καναδέζικο ντοκιμαντέρ που με πολύ χιούμορ σχολιάζει τα παράδοξα του καπιταλισμού και της οικονομικής κρίσης. Ο σκηνοθέτης γουστάρει το ύφος του Μαικλ Μουρ αλλά ευτυχώς δεν χάνει το μέτρο του χιούμορ

Οβριόκαστρο Κερατέας: Θα περίμενε κανείς μια ταινία με πολύ τσαμπουκά και νεύρο, με οδομαχίες και συνθήματα στους δρόμους της Κερατέας. Αντιθέτως έχουμε μια νηφάλια παρουσίαση των τεκμηριωμένων επιχειρημάτων των κατοίκων της Λαυρεωτικής απέναντι σε έναν κίνδυνο όχι μόνο για την περιοχή τους αλλά για την Αττική συνολικά. Ίσως υπερβολικά slow ο ρυθμός της ταινίας αλλά με αρκετό ενδιαφέρον το θέμα

Οι νύμφες του Χιντου Κους: Η Ανέττα Παπαθανασίου υπογράφει ένα από τα καλύτερα ελληνικά ντοκιμαντέρ του φεστιβάλ. Η κουλτούρα και η καθημερινότητα των Καλάσα αλλά και η απαγωγή του εθελοντή δασκάλου Θανάση Λερούνη από μουσουλμάνους που προσέφερε ανυπολόγιστη βοήθεια στην φυλή με τη δημιουργία σχολείου αλλά και γραπτού αλφάβητου και κειμένων για πρώτη φορά στην ιστορία των Καλάσα.

Η δική μου περεστροϊκα: Χαριτωμένο δε λέω αυτό το μελαγχολικό και κάπως σαρκαστικό ταξίδι αναμνήσεων στην παλιά ΕΣΣΔ από μια ομάδα παλιών συμμαθητών και νυν 40αρηδων. Αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα περισσότερο.

Θεσσαλον-ήχοι: Χειροποίητο, φιλότιμο, γλυκό για την μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης των 00ς. Ο πολιτιστικός χώρος ΠΕΙΡΑΜΑ δίνει θετικά δείγματα και περιμένουμε τη συνέχεια

Στο Τάλιν – Για τον Δημήτρη Βρακά μιλήσαμε και στα podcast του φεστιβάλ. Μπορείτε να ακούσετε την συνέντευξη του. Η ταινία θα λέγαμε πως είναι ένα εθνογραφικό, περιηγητικό ντοκιμαντέρ στην εσθονική πρωτεύουσα με voice -over αφήγηση των ντόπιων. Δεν βλέπουμε ποτέ τα πρόσωπα τους αλλά παρακολουθούμε την πόλη και την καθημερινότητα της. Πολύ ωραία δουλειά και πολύ καλή η μουσική των εσθονών ποπ Αντόνινα.

Με τον Καλλιγιάνη : Ο Ισπανός Πέδρο Ολάγια, φτιάχνει ένα τρυφερό πορτραίτο του ζωγράφου Μανώλη Καλλιγιάνη. Και αυτό ένα από τα καλύτερα ελληνικά ντοκιμαντέρ της χρονιάς, φωτίζει με πολύ επιμελημένο τρόπο την ζωή και το έργο του ζωγράφου λίγο πριν φύγει από τη ζωή. Η ταινία είναι υποψήφια και στα βραβεία της Ακαδημίας

Το θείο γουρούνι – Ολλανδικό ντοκιμαντέρ για την αντίληψη των πολιτισμών απέναντι στο χοιρινό και στο γουρούνι σαν ζώο και σαν σύμβολο. Κάθολου κακή έμπνευση και προσέγγιση του θέματος αλλά η εκτεταμένη αφήγηση κάπου κουράζει.