ΜΟΝΤΑΖ, ΑΒΑΝ ΓΚΑΡΝΤ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΗΣ CIA

Λίγο άστατος ο καιρός αλλά το κοινό σταθερά στις αίθουσες...

Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΗΣ ΓΑΖΩΤΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΕΤΕ

Είναι ένα από τα καλύτερα μαστερκλας που έχω παρακολουθήσει στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Η Τζούλια Ραινχαρτ και ο Στηβεν Μπογκναρ έδωσαν μια καταπληκτική διάλεξη - παράσταση για την διαδικασία του μοντάζ. Μιλήσαν ουσιαστικά για αυτή την διαδικασία που στηριζει μια ταινία είτε είναι φιξιον είτε ντοκιμαντέρ.

Αφορμή για το μαστερκλας η ταινία τους A LION IN THE HOUSE για την οποία εργάστηκαν σκληρά επί 8 χρόνια. Μέσα σε αυτό το διάστημα είχαν συλλέξει 500 ώρες υλικού (!!!) δηλαδή συνεντέυξεις και διάφορα πλάνα πάσης φύσεως και για κάθε χρήση. Είναι λογικό λοιπόν και εύλογο πως αυτό το τεράστιο αρχείο που συγκεντρώθηκε σε κασσέτες και σκληρούς δίσκους χωριτικότητας 2 ΤΒ έπρεπε να αρχειοθετηθεί με ακρίβεια. Αυτό ήταν ίσως και το πιο εντυπωσιακό κομμάτι της παρουσίασης τους. Η πρώτη κόπια που μοντάρανε έφτανε τις 22 ώρες διάρκειας. Φτάνοντας σταδιακά στις 13 ώρες, στις 7 για να καταλήξει στις 4. Όλα αυτά μετά από συννενόηση με τον χρηματοδότη τους, ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση ήταν η Αμερικάνικη δημόσια τηλεόραση και φυσικά μετά από κάποιες δοκιμαστικές προβολές σε κοινό και φίλους της ομάδας, οι οποίο κλήθηκαν μάλιστα να εκφράσουν τις απόψεις τους πάνω σε αυτό που είδαν μέσα από ένα λεπτομερές ερωτηματολόγιο.

Ο συντονισμός και η προετοιμασία τους ακόμη και για τα θέματα που θα παρουσίαζαν στα 100 περίπου λεπτά του μαστερκλας είναι άξια θαυμασμού. Και φυσικά ότι μέσα σε αυτά χώρεσαν και ερωτήσεις του κοινού, που προφανώς και οι ίδιοι περίμεναν ότι θα γίνουν. Ας ελπίσουμε ότι το Φεστιβάλ θα συνεχίσει να φέρνει τέτοια εξαιρετικά πρόσωπα κάθε χρόνο, τα οποία θα προσφέρουν πρωτοτυπα μαστερκλας.

Ο ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ Κος ΓΟΥΙΛΣΟΝ

Για τον Ρομπερτ Γουιλσον ήξερα ότι είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τον Φιλιπ Γκλας σε δύο πρώτοτυπες όπερες. Μέχρι εκεί. Πριν από 2 ήμερες πρόσεξα μια αφίσα κολλημένη σε έναν τοίχο στην Προβλήτα που παρουσίαζε την ταινία ABSOLUTE WILSON. Την βρήκα εικαστικά ενδιαφέρουσα αλλά και πάλι μέχρι εκεί. Νιώθωντας την ανάγκη να δω μια ταινία από το σημερινό πρόσγραμμα του φεστιβάλ κατέληξα στο περι ου ο λόγος ντοκιμαντέρ. Οι εκπλήξεις διαδέχονται η μια την άλλη. Η ταιία της Γερμανίδας Καταρίνα Όττο αποτελεί ένα χρονικό των σπουδαιότερων σταθμών ενός από τους πλέον αβαν γκαρντ και πολυσυζητημένους θεατρικούς σκηνοθέτες της Αμερικής. Ξεκίνησε την δεκαετία του '60 και σήμερα αποτελεί μια εξέχουσα φιγούρα στο χώρο των τεχνών. Συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως ο Φιλιπ Γκλας, ο Γουιλιαμ Μπαροους, ο Τομ Γουειτς, ο Ντειβιντ Μπερν, ο Τζορτζιο Αρμάνι. Στην ταινία βέβαια εκτός από όλους αυτούς και τον Γουιλσον, που δίνει μια πολύ όμορφη συνέντευξη στην σκηνοθέτιδα κάνουν πέρασμα και άλλοι όπως η Σουζαν Σονταγκ.

Ένα υπέροχο πορτραίτο ενός δημιουργού, που δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα να υλοποιήσει το προσωπικό του όραμα. Πολύ περισσότερο μου άρεσε η αισθητική και η αρχή ζωής που διακατέχει πέρα από τον δημόσιο βίο σχετικά με τον ρόλο της τέχνης στις ζωές των ανθρώπων, η ανησυχία, η δίψα του για την ίδια τη ζωή και την δημιουργικότητα.

Η ταινία ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΟΥΙΛΣΟΝ ξαναπροβάλλεται την ΚΥΡΙΑΚΗ 25 Μαρτίου στην αίθουσα Π. ΖΑΝΝΑΣ - 20.30

Αν θες να μάθεις περισσότερα για τον ίδιο τον δημιουργό

κάνε κλικ στο προσωπικό site του εδώ

ΠΕΡΙ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ

Ήταν εδώ και μέρες μια από τις αναμενόμενες ταινίες του Φεστιβάλ. Η έκπληξη όλων ήταν πως το άλλοτε "χαιδεμένο" παιδί του Φεστιβάλ, σύμφωνα με τις κακές γλώσσες, δεν τοποθετήθηκε με την ταινία του στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ αλλά στις μικρότερες αίθουσες της Προβλήτας και της ΑΚΜΗΣ. Ο ίδιος ο Κουλογλου υποστηρίζει ότι η επίσημη θέση που πήρε το Φεστιβάλ για την ταινία του είναι ότι περιέχει πολλές σκηνές φιξιόν, κάτι που αποκλείει τη συμμετοχή της στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Ο ιδιος εξετάζοντας τον κανονισμό συμμετοχής διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει κάνενα θέμα με σκηνές φιξιόν αφού δεν υπάρχει αναφορά ή απαγόρευση σε ταινίες που κάνουν χρήση μιας τέτοιας σεναριακής επινόησης. Άρα τι τρέχει? Χωρίς να το ξεκαθαρίζει αφηνει σαφείς υπαινιγμούς για σκοτεινή επιρροή κάποιων προς την διεύθυνση του Φεστιβάλ.

Να σημειώσω απλώς ότι η στάση των διοργανωτών προς τους θεατές είναι τουλάχιστον απαράδεκτη. Κι αυτό γιατί γνωρίζοντας ότι μια ταινία που στην ούγια φέρει το όνομα Κουλογλου σίγουρα θα έχει ζήτηση. Το έχουμε δει και τα προηγούμενα χρόνια αυτό. Έτσι πολύς κόσμος έμεινε εκτός αίθουσας βρίζοντας για τα υπεράριθμα εισητήρια που κόπηκαν, ενώ μέσα έγινε το αδιαχώρητο μίση ώρα πριν καν ξεκίνησει η προβολή. Σκέψου τώρα να γινόταν μια στραβή και για κάποιον σοβαρό λόγο να κοβόταν στη μέση η προβολή. Όλος αυτός ο κόσμος πως θα έβγαινε από την αίθουσα χωρις συνέπειες δυσφημιστικές για την διοργάνωση και την ασφάλεια της?

Ως προς την ίδια την ταινία είναι ευθύνη του Διευθυντή και της επιτροπής που εξετάζει τις ταινίες αν θα μπουν στο πρόγραμμα και σε ποιες αίθουσες θα προβληθουν.

Ο Στέλιος Κουλογλου και εδώ ασχολείται με ένα αμερικάνικο θέμα. Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που συμμετείχε σε ένα επίλεκτο σώμα "υπαλλήλων" της CIA με μοναδικό σκοπό τον οικονομικό εκβιασμό κυβερνήσεων αδύναμων χωρών με σκοπό να δωθούν ανταλλάγματα προς την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τις πανίσχυρες εταιρίες της. Από το Βιετνάμ και τον Μακ Ναμάρα περνάει στο σημερινό Ιράκ και τον Γουλφοβιτς. Από την Λατινική Αμερική πάει στο Ιρακ και πάει λέγοντας. Ο Αμερικάνος πρωην οικονομικός δολοφόνος καταθέτει την εμπειρία του σε περιπτώσεις 2 Νοτιοαμερικάνικων κυβερνήσεων.

Στην ταινία υπάρχουν πράγματι αρκετά πλάνα ηθοποιών, που στηρίζουν τη αφήγηση του πρωταγωνιστή της ιστορίας. Παρακολουθούμε επίσης άπειρα πλάνα από αρχειακό τηλεοπτικό υλικό. Ενδιαμεσα παρεμβαίνουν 2-3 άλλα πρόσωπα (συγγραφείς - ερευνητές) που κάνουν αναλύσεις και σχόλια.

Μου φάνηκε το λιγοτερο αφελές και τόσο λίγο όλο αυτό το εγχείρημα του Κούλογλου. Το ντοκιμαντέρ είναι δυνατό απλά και μόνο μέσα από τις εικόνες του, μέσα από τα ίδια τα γεγονότα. Επένδυσε περισότερο στο θυμικό και στο αντιαμερικανικό συναίσθημα που είναι γνωστό ότι υπάρχει στην χώρα μας παρά στην λογική δύναμη των τεκμηρίων. Τα φιξιον πλάνα της ταινίας νομίζω ότι εκεί ποντάρισαν. Το ίδιο και η υπερμετρη χρήση τηλεοπτικού αρχειακού υλικού με Προέδρους και ηγετικά στελέχη των ΗΠΑ σε ατάκες απέιρου κάλλους. Στερεοτυπικά παρουσιάζεται ο κακός Μπους, ο κακός Γουλφοβιτς, η κακιά CIA. Δεν υπήρξε ούτε μισό σχόλιο αντίλογος από την άλλη πλευρά. Ως δημοσιογράφος γνωρίζει πολύ καλά ότι κάθε λόγος έχει και αντίλογο και στο παρελθόν το έχει κάνει αυτό. Αντιθέτως υπήρξαν οι απόψεις 2-3 ειδικών ατάκτως τοποθετημένες και πάλι με σκοπό να προκαλέσουν το συναίσθημα. Πολύ περισσότερο δεν υπήρξε κάμια συγκλονιστική αποκάλυψη. Μια κυριακάτικη εφημερίδα να διαβάσεις πολύ πιο συνοπτικά και περιεκτικά θα παρουσιαστούν όλα αυτά. Ποιος ο φόβος λοιπόν?

Και κάτι ακόμα. Γιατί για άλλη μια φορά ένα αμερικάνικο θέμα? Μήπως δεν υπάρχουν στη χώρα μας περιπτώσεις άξιες έρευνας? Ήταν πριν από 10 μέρες στα Ρεπορταζ χωρίς Σύνορα που ο ίδιος ο Κούλογλου παρουσίαζε τις βλαπτικές συνέπειες των τοξικών αποβλήτων και των φυτοφαρμάκων στην ΔΙΑΝΑ της Σταυρούπολης και στο Αγρίνιο. Και εκεινη η έρευνα ήταν ένα σοκ γιατί η κάθε ΔΙΑΝΑ είναι δίπλα μας και μας επηρεάζει. Προφανώς όμως το Αλ Τζαζίρα δεν καίγεται να αγοράσει ένα ντοκιμαντέρ για τα φυτοφάρμακα της ΔΙΑΝΑ αλλά ακόμα ένα για το Ιρακ και το Ιραν.