ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ - ΗΜΕΡΑ 1η

Ξεκινάω και πάλι το φεστιβαλικό ημερολόγιο. Είναι το πρώτο μου για το ντοκυμαντέρ. Το παρακολουθώ εννέα χρόνια και κάθε φορά είναι πιο δυνατό και πιο πρώτοτυπο. Θυμάμαι την πρώτη χρονιά, την άνοιξη του 1999, που λίγοι πιστοί παρακολουθούσαμε τα ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Μαυρίκιου και όχι μόνο. Χρόνο το χρόνο η γιορτή γίνεται ολοένα και πιο ρυθμική χάρη στις ταινίες και στα πρόσωπα που επισκέπτονται τη διοργάνωση. Πάνω από όλα όμως χάρη στην δημιουργική ομάδα που 9 χρόνια τώρα, με διαφοροποιήσεις από το αρχικό σχήμα βέβαια, κάνει το τεκμήριο των ταινιών που βλέπουμε γεγονός

Να το ομολογήσω. Μέχρι στιγμής άριστα 10 για την ετοιμότητα και την οργάνωση του φεστιβάλ. 12 το μεσημέρι όταν ανέβηκα με το σκουριασμένο ασανσέρ στο πρώτο όροφο του κτηρίου δίπλα στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ (σαν ήμουν στη μηχανή του χρόνου) σχεδόν όλα ήταν στη θέση τους και οι υπάλληλοι κουλαριστοί περίμεναν την τελετή έναρξης. Σε σύγκριση με το Νοέμβριο το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ ήταν πάντα πιο χαλαρό. Έχει βέβαια δουλειά αλλά σε καμία περίπτωση δεν φτάνεις στο στόμα της τρέλας όπως συμβαίνει το Νοέμβριο. Μέσα σε 5 λεπτά πήρα την καρτούλα μου, το σινεφιλ ταγάρι μου (το οποίο είχε μέσα όλο το υλικό του φετινού φεστιβάλ), χαιρέτησα γνωστούς και φίλους και έφυγα. Τόσο απλά! Βγαίνοντας το μνημείο του Άγνώστου Κινηματογραφιστή ήταν και πάλι στη θέση του. Εκεί θα μείνει για 10 μέρες, αν δεν συμβεί τίποτα αναπάντεχο φυσικά.

ΤΕΛΕΤΗ ΕΝΑΡΞΗΣ

«Είσαι έξω από το ΟΛΥΜΠΙΟΝ? Ελπίζω να μην γίνεται χαμός». Η Αναστασία ακουγόταν στο τηλέφωνο σε πλήρη εγρήγορση και ετοιμότητα για το καλύτερο και το χειρότερο. Έτσι πρέπει να είμαστε εξάλλου σε τέτοιες περιπτώσεις αφού μια τελετή έναρξης συνδυάζει πάντα το τερπνόν (ταινιάκι) μετά του ανώφελου (μπλα μπλα των πολιτικών). Βέβαια οι τελετές του Φεστιβάλ κρύβουν πάντα και άλλους «κινδύνους». Ήταν πριν από 2 χρόνια, ας πούμε, όταν οι δικαίως ανήσυχοι συμβασιούχοι του φεστιβάλ μετέτρεψαν ας πούμε το ΟΛΥΜΠΙΟΝ σε αίθουσα του Εργατικού Κέντρου με την αγωνιστική διάθεση και τα έξυπνα πορτοκαλί t- shirts τους που προκαλούσαν την προσοχή του θεατή με την αγωνιώδη ερώτηση «Θα σας λείψουμε?»

Σε σύγκριση πάντως με την προϊστορία όλα σήμερα κύλησαν ομαλά και σε ευχάριστο κλίμα. Η αίθουσα ήταν εμφανώς πιο γεμάτη από άλλες φορές. Οι εθελοντές και οι εργαζόμενοι του φεστιβάλ με χαμόγελο σε εξυπηρετούσαν. Κάποια στιγμή ήρθαν και οι αναμενόμενοι επίσημοι.

Ο Δημήτρης Ειπίδης ανέβαινοντας στο βήμα ήταν εμφανώς συγκινημένος για το παιδάκι του που έγινε αισίως 9 ετών. «Του χρόνου τέτοια εποχή κλείνουμε την πρώτη μας δεκαετία». Απαριθμώντας μερικές μόνο από τις όμορφες στιγμές των προηγούμενων ετών και παρουσιάζοντας το μενού της φετινής διοργάνωσης με τα έξυπνα βίντεο που ετοίμασε η ομάδα του έδωσε τις απαραίτητες πάσες στη Δέσποινα Μουζάκη, τον Δήμαρχο Βασίλη (ο οποίος δεν είχε και πολλούς φαν μέσα στην αίθουσα από ότι φάνηκε) και μολονότι δήλωσε ποιοτικός θεατής του σινεμά η κίνηση του να φύγει όταν έπεσε το σκοτάδι στην αίθουσα έκανε τα λόγια του λιγότερο πειστικά.

Προτελευταίος στη σειρά ο Γ.Γ του Υπουργείου Πολιτισμού ο οποίος αφού είπε ένα θερμό ευχαριστώ στους συμβασιούχους του φεστιβάλ που δίνουν τα πάντα για την επιτυχή διοργάνωση κάθε Μάρτη και Νοέμβρη, τους πέταξε και την φωτοβολίδα για την λήξη των συμβάσεων τους! Με το βαμβάκι βέβαια και μαλάκα μαλακά. Εντυπωσιακή η Μπαρμπαρα Κοπλ, που ανέβηκε στο τέλος για να προλογίσει την ταινία της αλλά με αυτή θα ασχοληθούμε έτσι κι αλλιώς μέσα στις επόμενες μέρες. Τελοσπάντων κάποια στιγμή η σεμνή τελετή έφτασε

στο τέλος της, τα φώτα χαμήλωσαν και επιτέλους η ταινία ξεκίνησε ...

Καθημερινά μετά το κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΕΤ-1 (δηλαδή γύρω στα μεσάνυχτα) η Μαρία Κουφοπούλου περιπλανιέται μεταξύ εικόνων, δημιουργών και πόλης σε ένα δεκάλεπτο χαρμάνι, την μοναδική επαφή των Ελλήνων τηλεθεατων με το Φεστιβάλ (εκτός αν γίνει καμιά πορεία και φάει το ΟΛΥΜΠΙΟΝ καμιά δεκαριά μολοτοφ ή δακρυγόνα από πορεία!)