ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ - ΗΜΕΡΑ 2η

Ο ήλιος λάμπει, τα πουλάκια κελαηδούν, ο κόσμος έχει λόγους να είναι χαρούμενος. Μπήκε η άνοιξη!

ΑΥΡΙΟ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Η μέρα δεν προσφέρεται για πολλά σχόλια και ειδήσεις. Αντιθέτως προσφέρεται για ταινίες, βόλτες στην παραλία, καφέδες. Αυτό έκανα και εγώ και γύρισα σπίτι λιώμα στην κούραση! Η θάλασσα στο λιμάνι ήταν από το νωρίς το πρωι υπέροχη πάντως. Δεν τα λέω έτσι στην τύχη αυτά. Ξεκίνησα την ημέρα μου στο Λιμάνι βλέποντας ένα γερμανοισπανικό ντοκιμαντέρ για την παραλία της Βαρκελώνης. Η δράση της ταινίας εξελίσσεται μέσα στο χειμώνα, όταν αυτή η καταπληκτική παραλία ησυχάζει από το βουητό και την πολυκοσμία. Τότε που το κύμα σπάει την ησυχία και το υπέροχο απέραντο γαλάζιο της αποτελεί απλώς ντεκορ. Μοναδικοί επισκέπτες της αυτή την εποχή μια ομάδα ηλικιωμένων κατά κύριο λόγο, γενναίων χειμερινών κολυμβητών. Άνθρωποι ηλικιακά στα -ηντα τους, συμφιλιωμένοι με το παρελθόν και το παρόν και χωρίς καμιά φιλοδοξία για το μέλλον. Ξέρουν άλλωστε ότι το αύριο για αυτούς είναι μια έννοια περιορισμένη στο παρόν λόγω της φυσικής φθοράς τους. Η 75χρονη Παουλίνα (φωτο) τρελένεται να κολυμπάει στο κρύο νερό και παράλληλα να τραγουδάει. Ο 87χρονος Χοσέ λατρεύει το τζογκινγκ και έχει απίστευτο χιούμορ για τα πάντα, ακόμη και για τον θάνατο, που περιμένει καρτερικά. Ο Φελίπε έχει φτιάξει έναν δικό του θρόνο σε μια άκρη της παραλίας για να ατενίζει τη θέα. Ντόμινο, σκουός, κουβεντούλες, ενδόμυχες σκέψεις γίνονται μια ιστορία τρυφερή και συγκηνιτική που εξελλίσεται σε μια από τις πιο όμορφες παραλίες της Ισπανίας. Κι όταν το καλοκαίρι επιστρέψει, το μελίσσι των λουώμενων θα ξαναέρθει για να γεμίσει την αμμουδιά και να κάνει παρέα στους μικρούς ήρωες αυτής της παραλιακής καθημερινότητας...

Για όσους ενδιαφέρονται το βραβευμένο σε φεστιβάλ του εξωτερικού ΑΥΡΙΟ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ της Ινες Τομσεν ξαναπροβάλλεται Δευτέρα 19/03 - 13.30 στην αίθουσα ΤΖΟΝ ΚΑΣΣΑΒΕΤΗΣ

ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΝΤΑΡΥΛ ΧΑΝΤ

Στην κατηγορία ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ θα δείτε απίστευτες ιστορίες αδικίας από όλο τον κόσμο. Εγώ είδα σήμερα δύο από αυτές τις ιστορίες και βγήκα λιώμα από την αίθουσα από το μέγεθος της ανθρώπινης κακίας και βλακείας.

Στην πρώτη ιστορία ο 18χρονος αφροαμερικάνος Νταρυλ Χαντ βρέθηκε στο μάτι ενός δικαστικού κυκλώνα επί 20 συναπτα έτη. Το 1984 θα βρεθεί κατηγορούμενος για το φόνο και τον βιασμό της νεαρής λευκής δημοσιογράφου Ντεμπορα Σαικς. Για 20 χρόνια ο Χαντ θα φώνάζει μέσα από την φυλάκή γα την αθωότητα του. Για 20 χρόνια η Πολιτεία, η αστυνομία, το δικαστικό σύστημα της Β. Καρολίνας θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να παρουσιάσουν τον Χαντ ως... ελέφαντα αν και δεν υπήρχαν αξιόπιστοι μαρτυρες και κάνενα εύρημα δεν πιστοποιούσε την παρουσία του Χαντ στον τόπο του εγκλήματος. Η εξέταση DNA τον αθώωνε κατηγορηματικά, η δικογραφία παρουσίαζε πρόβληματα και ελλείψεις, οι επίσημες αρχές αρνούνταν να στηρίξουν την προσπάθεια της υπεράσπισης για αθώωση του εναγόμενου. Ένας λειτουργικός και τελειος ρατσιστικός μηχανισμός μιας λευκής κρατικής μηχανής θα κρατήσει όμηρο έναν άνθρωπο, που θα περάσει τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής του στις φυλακές. Κου Κλουξ Κλαν, πολιτικές μωροφιλοδοξίες, δικολαβίστικες ντρίπλες προκειμένου να παραδεχτεί ο Χαντ την υποτιθέμενη ενοχή του απλώς θα επιμηκυνουν την διαμονή του στις φυλακές ενώ ο ίδιος σταθερά και αταλάντευτα φωνάζει : "Είμαι αθώος!"

Όταν τελικά η υποθεση θα αποκτήσει ευρυτερη δημοσιότητα, χάρη σε μια τοπική εφημερίδα και η κοινωνία της περιοχής θα ξεσηκωθεί για την εξαπάτηση και την αδικία του συστήματος απέναντι του τότε ο Χαντ θα δικαιωθεί. Η τελική σκηνή στο δικαστήριο με τον Χαντ να στρέφεται όχι προς το δικαστήριο αλλά προς την μητέρα του θύματος και να της δηλώνει ευθαρσώς ότι πέρασε 20 χρόνια αθώοτητας στη φυλακή είναι από τις πιο δυνατές της ταινίας. Μια πολύκροτη υπόθεση και ένα δυνατό ντοκιμαντέρ που ξεκίνησε από το Σαντανς πέρσι και ήδη θριαμβεύει σε διάφορα φεστιβάλ.

Έχω ήδη κατεβάσει το τρειλερ και την ιστοσελίδα της ταινίας πιο κάτω αν ψάξετε το μπλογκ. Αν θέλετε να γνωρίσετε πιο καλά και την αληθινή ιστορία του Νταρυλ Χαντ κάντε κλικ εδώ

ΝΤΡΟΠΗ!

Η δεύτερη ιστορία είναι ακόμη πιο εξοργιστική. Το 2002 σε ένα χωριό στη Λαχώρη του Πακιστάν μια 30χρονη κοπέλα μετά από απόφαση του τοπικού συμβουλίου των σοφών γερόντων της περιοχής θα βιαστεί για να ξεπλύνει μια υποτιθέμενη ατιμία που διέπραξε ο ανήλικος αδερφός της στην κόρη της ισχυρής οικογένειας του χωριού. Μπροστά στα μάτια πολλών ανδρών η κοπέλα θα περάσει από αυτή την εξευτελιστική διαδικασία.

Μια συνηθισμένη εθιμική τακτική σε αυτές τις παραδοσιακές ανδροκρατούμενες κοινωνίες, που θέλουν την γυναίκα σε δεύτερο ρόλο και υποτακτική. Όμως η πρωταγωνίστρια της ιστορίας όχι μόνο δεν θα σωπασει αλλά θα επιδιώξει την άμεση αποκατάσταση και στηρίξη της από το επίσημο κράτος. Θα δημοσιοποιήσει την ιστορία της, που θα πάρει διεθνείς προεκτάσεις. Σύντομα η αγράμματη 30χρονη κοπέλα, που αποδείχτηκε τολμηρή και ανοιχτόμυαλη, θα γίνει σύμβολο και θα έμπνεύσει τον διεθνή θαυμασμό για τους αγώνες της απέναντι σε τέτοιου είδους φαινόμενα. Και όχι μόνο αυτό... θα φέρει τον πολιτισμό στο χωριό ιδρύοντας σχολεία, νοσοκομεία, αστυνομικό τμήμα. Βλεπουμε μια κοινωνία με τις προκαταλήψεις και τις αντιλήψεις της και τον αγώνα μιας γυναίκας, που φυσικά δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Η τανία ΝΤΡΟΠΗ του Μοχαμεντ Αλι Νακβι ξαναπροβάλλεται ΤΡΙΤΗ 20/03 στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ - 20.00

Κλικ για περισσοτερες λεπτόμέρεις

στην Αμνηστεία για τα δικαιώματα των γυναικών στην Ασία εδώ

Υ.Γ. Φοβερή ιδέα αυτό το ΙΕΚ ΑΚΜΗ! Μια μικρή συμπαθητική αίθουσα που προσφέρεται για παρουσιάσεις και προβολές προφανώς στα πλαίσια της εκπαιδευτικής λειτουργίας του. Με μια λεπτομέρεια όμως: Πάσχει από αμφιθεατρικότητα, αφού τα καθίσματα είναι φλατ, στην ευθεία! Ο εξαερισμός δεν λειτουργούσε και κόντεψαμε οι λιγοστοί θεατές της προβολής να βγάλουμε την μπέμπελη από την σάουνα και την αποπνιξία! Και τέλος η οθόνη ειναι πολύ μικρή για να προβάλεις κανονικές ταινίες. Κατόπιν τούτου κάνω ανοιχτή πρόταση στο Φεστιβαλ. Με έναν καλό προτζέκτορα και καμιά 20αρια καρέκλες κάνω άνετα τις προβολές του ΙΕΚ ΑΚΜΗ στο σπίτι μου, είστε?