PLAY IT AGAIN J.C. !
Δεν το πιστεύω ότι τελειώνει! Αύριο δηλαδή θα έχουμε τελετή λήξης? Και μετά θα πάμε για μπακαλιάρο και σκορδαλιά? Προς το παρον δυνατή δόση από ταινίες και βλέπουμε...
HD
Αυτα είναι τα αρχικά του High Definition. Αλλιώς της νέας εξελιγμένης ψηφιακής τεχνολογίας που σιγά σιγα εισβάλλει και στον χώρο του σινεμά. Ποιος θα μας το έλεγε ότι κάποτε ο αιθουσάρχης ενός κινηματογράφου σε μια γωνιά της Θεσσαλονίκης θα μπορούσε να λάβει την κόπια της νεας ταινίας του Τζόνι Ντεπ ή της Αντζελίνα Τζολί μέσω μιας ασφαλούς σύνδεσης σε ένα ιντερνετικο δίκτυο και θα την προέβαλε απλά πατωντας ένα password στο ψηφιακό σύστημα προβολής. Δεν σας λέω ιστορίες από το μακρινό μέλλον αλλά μια πραγματικότητα που γίνεται ορατή κάθε μέρα και πιο πολύ. Πάρτε για παράδειγμα τους "300", που είναι η αποθέωση του νέου hi-tech περιβάλλοντος. Πρωτοπόρος βέβαια και εδώ ήταν ο Τζορτζ Λούκας που γύρισε την πρόσφατη τριλογία του "Πόλεμου των Αστρων" σε HD. Και βέβαια ο νέος Τζειμς Μποντ που τεχνικά είναι ότι πιο άρτιο έχει γυριστεί. Φανταστείτε το! Με μια ψηφιακή κάμερα και ένα καλό πρόγραμμα ανάλυσης, επεξεργασίας, μονταζ της εικόνας μπορείτε να πλέον να γίνεται σκηνοθέτες του δικού σας ντοκιμαντέρ! Κι όλα αυτά ήταν μέρος ενός πολύ ενδιαφέροντος εργαστηρίου που έγινε σήμερα το πρωι και αποτέλεσαν την αποθέωση της νέας τεχνολογίας.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ : ΑΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
Πρόκειται για ένα επεισόδιο από μια παραγωγή της ΕΤ-1, που θα παρουσιαστεί την επόμενη τηλεοπτική σεζόν. Μια ομάδα σκηνοθετών παρουσιάζουν μέσα σε 30 λεπτά το πορτραίτο σημαντικών μορφών της ελληνικής αρχιτεκτονικής. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο ο πολύ καλός σκηνοθέτης Ηλίας Γιαννακάκης μας παρουσιάζει την περίπτωση του Αρη Κωνσταντινίδη, ενός αρχίτέκτονα με όραμα ελληνικό και με αρκετά λαικά στοιχεία. Λάτρης της παράδοσης του τόπου μας και με αρχές πραγματικά αξιοθάυμαστες. Εϊναι ο άνθρωπος που έκτισε μια σέιρά ξενοδοχείων (ΞΕΝΙΑ) πριν από 30-40 χρόνια και για όσους ζουν στη Θεσσαλονίκη μπορείτε να θαυμάσετε την τέχνη του επισκέπτομενοι την ΔΕΘ, αφού σχεδιάσε το Περίπτερο 1. Τίποτα παραπάνω ως σχόλιο παρα μόνο τη ευχάριστη έκπληξη μου μπάινοντας στην τιγκαρισμένη αίθουσα. Στην πλειοψηφία τους άνθρωποι νέοι. Ήμουν όρθιος αλλά δεν με πειραξε και τόσο.
ΣΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΥΡΟΥ
Το παραδέχομαι. Πήγα στην προβολή αυτή προκατειλειμένος αρνητικά. Για τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και την μουσική του έχω μια θολή εικόνα απλής εκτιμησης και σεβασμού για αυτό που κάνει. Υπάρχει ακόμη μια φήμη - ράδιο αρβύλα τις τελευταίες μέρες που λέει ότι η συγκεκριμένη ταινία έχει φανατικό και συμπαγές ακροατήριο που θα δώσουν αβασάνιστα την ψήφο τους για χάρη του καλλιτέχνη που λατρεύουν. Θα το δούμε βέβαια άυριο αυτό αν επιβεβαιώνεται. Ομολογώ πάντως πως βγαίνοντας από την αίθουσα ένιωσα πολύ γεμάτος και ικανοποιημένος με το αποτελεσμα. Χώρια που τελικά η εικόνα μου για τον Παπακωνσταντίνου δεν ήταν και τόσο θολή αφού ήξερα τα περισσότερα από τα τραγούδια και τις μουσικές που ακούστηκαν στην ταινία. Πολύ καλή η σύντομη και έξυπνα μονταρισμένη παρουσία των συνεντευξεων του τραγουδοποιού και των συνεργατών του. Ίσως σε κάποια σημεία να φλερτάρει με ένα είδος μακροσκελούς βιντεοκλιπ αριστερών πολιτικών καταβολών αλλά ευτυχώς δεν πατάει απόλυτα σε αυτά τα χωραφια. Αν πέρυσι είχαμε το "ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΣΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ" του Αντώνη Μποσκοϊτη για να καμαρώσουμε ένα ελληνικό μουσικό ντοκιμαντέρ φέτος την σκυτάλη πήρε ο Θανάσης Παπακώστας και το κεφάτο "ΣΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΥΡΟΥ".
PLAY IT AGAIN ΧΡΗΣΤΟ!
Πάιξ' το ξανά και ξανά. Ο Σταυρος Καπλανίδης ασχολείται και πάλι - μετά τον Τορνέ - με έναν μύθο της νεότερης κινηματογραφικής ιστορίας μας. Παρουσιαζει ένα αρκούντως τρυφερό και νοσταλγικό προτραίτο του Χρήστου Βακαλόπουλου. Από τις εξέχουσες φυσιογνωμίες της κινηματογραφικής αρθογραφίας και κριτικής στην Ελλάδα και με θητεία σκηνοθετική, συγγραφική, σεναριακή και ραδιοφωνική. Για όσους ίσως θέλουν να ψάξουν την περίπτωση του ας αναζητήσουν το dvd της τελευταίας ταινίας του "Παρακαλώ γυναίκες μην κλαίτε" (που έκανε σε συνεργασία με τον Σταυρο Τσιώλη) και φυσικά τις συλλεκτικές πλέον κριτικές και την αρθογραφία του στον "ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ" και στο "ΑΝΤΙ". Τα θυμάμαι όλα αυτά και η παρούσα ταινία τα ξεσκόνισε από το χρονοντούλαπο αφού ήμουν παιδάκι ακόμα αλλά όλα αυτά με μαγνήτιζαν και μου τραβουσαν την προσοχή.
Με πολύ ευαισθησία και σεβασμο στέκεται απέναντι στον πρωταγωνιστή του ο Καπλανίδης και καταθέτει μια ταινία μαρτυρία που σίγουρα θα πρέπει να παίζεται στις σχολές κινηματογράφου έχουμε σαν χώρα. Στη προβολη βέβαια είμασταν λίγοι, μετρημένοι αλλά καλοί! Και το λεω αυτό γιατί η προσέλευση κόσμου μπορεί να μην ήταν αθρώα αλλά για τον σκηνοθετη ήταν ικανοποιητική. Κι αυτό γιατί σημασία έχει να μάθουν ή να ξαναθυμηθουν τον Βακαλόπουλο όσο το δυνατόν περισσότεροι. Κάνω μια υπόθεση εργασίας τολμηρή: Αν ο Βακαλόπουλος δεν έφευγε τόσο νωρίς (στα 37 του) τι θα έκανε σήμερα? Θα συνέχιζε να γυρίζει ταινίες, να γράφει βιβλία, να κάνει ραδιόφωνο, να ερωτεύεται, να αναζητά μια χαμένη ασκητικότητα στα τόπια της Πατμου και να περιγράφει τις εμπειρίες του σε ένα μπλογκ με μεγάλη επισκεψιμότητα. Λέτε?
ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ - J.C. in da house!
Πολύ δυνατή εμπειρία αυτή η ταινία! Ήξερα βέβαια που πήγαινα. Από όλες τις περιπτωσεις που πιάνει η ΚΛΩΝΙΣΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ στις 12 ταινίες της αυτή είναι η πιο δραματική και πιο πικρή. Το λέω αυτό γιατί ένα παιδάκι στην Παλαιστίνη, το Ιρακ, την Καμπότζη ή το Κονγκο είτε θέλει είτε δεν θέλει ζει σε ένα πολύ δυσκολο και ασίγουρο για την εξέλιξη του περιβάλλον. Φτώχεια, πόλεμος, αρρώστιες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Αν όμως αυτά τα παιδακια ζουν σε ένα ακρωτηριάσμενο περιβάλλον οι μικροί πρωταγωνιστές του JESUS CAMP ζουν μια ζωη καθόλα άνετη, με οικογνειακή θαλπωρή αλλά με την ψυχή τους ακρωτηριασμένη. Πέρνανε από μια συνεχή ψυχαναγκαστική διαδικασία που οι λέξεις Θεός, Χριστός, μάχη, πολεμος, Σατανάς χρησιμοποιούνται σε όλους τους πιθανούς και απίθανους συνδυασμούς. Πολιτικά και κοινωνικά μηνυματα περνάνε "ανώδυνα" και ύπουλα ώστε τα σημερινά αγγελούδια που αναζητούν τον πνευματικό εξαγνισμό να αναδειχτούν στους αυριανούς γενιτσαρους της χριστιανικής πίστης και σε έναν ισχυρό πολιτικό εκλογικό μοχλο πίεσης. Φονταμενταλισμός με τα όλα του! Και ακόμη ένα ευφυες μαρκετινγκ και καθοδογηση ανίδεων ανθρώπων στον 21ο αιώνα και πολύ περισσότερο στην χώρα που ανέδειξε αρχές όπως Διαχωρισμός Εκκλησίας -Κράτους, Ανεξιθρησκεία, Σεβασμός στην διαφορετικότητα και στις προσωπικές επιλογες του πλησίον.
Οι εικόνες είναι τόσο ευγλωττες και παραστατικές που οι σκηνοθέτες δεν χρεάζεται να δειξουν που στέκονται. Οι ήρωες μπροστά στο φακό τους φανερώνονται χωρίς κανένα ενδοιασμό ή φόβο. Αντικειμενικά παρουσιάζουν την ιστορία και ο θεατής Ευαγγελιστής, Μουσουλμάνος, Βουδιστής ή Ορθόδοξος βγάζει τα συμπεράσματα του. Τρελλάθηκα με το σουξε της ταινίας, την χιπ χοπ προσευχή J.C. in da house (όπου J.C. τα αρχικά του Jesus Christ!), όπως επίσης με τον μουσικό όρο χριστιανικό μεταλ! Να σημειώσω ότι η ταινία ήταν στην 5αδα των ντοκιμαντερ των φετινών Όσκαρ και επίσης να προσευχηθώ στον J.C. να πάνε αύριο όλα καλά και να τελειώσει και αυτό το φεστιβάλ.
HD
Αυτα είναι τα αρχικά του High Definition. Αλλιώς της νέας εξελιγμένης ψηφιακής τεχνολογίας που σιγά σιγα εισβάλλει και στον χώρο του σινεμά. Ποιος θα μας το έλεγε ότι κάποτε ο αιθουσάρχης ενός κινηματογράφου σε μια γωνιά της Θεσσαλονίκης θα μπορούσε να λάβει την κόπια της νεας ταινίας του Τζόνι Ντεπ ή της Αντζελίνα Τζολί μέσω μιας ασφαλούς σύνδεσης σε ένα ιντερνετικο δίκτυο και θα την προέβαλε απλά πατωντας ένα password στο ψηφιακό σύστημα προβολής. Δεν σας λέω ιστορίες από το μακρινό μέλλον αλλά μια πραγματικότητα που γίνεται ορατή κάθε μέρα και πιο πολύ. Πάρτε για παράδειγμα τους "300", που είναι η αποθέωση του νέου hi-tech περιβάλλοντος. Πρωτοπόρος βέβαια και εδώ ήταν ο Τζορτζ Λούκας που γύρισε την πρόσφατη τριλογία του "Πόλεμου των Αστρων" σε HD. Και βέβαια ο νέος Τζειμς Μποντ που τεχνικά είναι ότι πιο άρτιο έχει γυριστεί. Φανταστείτε το! Με μια ψηφιακή κάμερα και ένα καλό πρόγραμμα ανάλυσης, επεξεργασίας, μονταζ της εικόνας μπορείτε να πλέον να γίνεται σκηνοθέτες του δικού σας ντοκιμαντέρ! Κι όλα αυτά ήταν μέρος ενός πολύ ενδιαφέροντος εργαστηρίου που έγινε σήμερα το πρωι και αποτέλεσαν την αποθέωση της νέας τεχνολογίας.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ : ΑΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
Πρόκειται για ένα επεισόδιο από μια παραγωγή της ΕΤ-1, που θα παρουσιαστεί την επόμενη τηλεοπτική σεζόν. Μια ομάδα σκηνοθετών παρουσιάζουν μέσα σε 30 λεπτά το πορτραίτο σημαντικών μορφών της ελληνικής αρχιτεκτονικής. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο ο πολύ καλός σκηνοθέτης Ηλίας Γιαννακάκης μας παρουσιάζει την περίπτωση του Αρη Κωνσταντινίδη, ενός αρχίτέκτονα με όραμα ελληνικό και με αρκετά λαικά στοιχεία. Λάτρης της παράδοσης του τόπου μας και με αρχές πραγματικά αξιοθάυμαστες. Εϊναι ο άνθρωπος που έκτισε μια σέιρά ξενοδοχείων (ΞΕΝΙΑ) πριν από 30-40 χρόνια και για όσους ζουν στη Θεσσαλονίκη μπορείτε να θαυμάσετε την τέχνη του επισκέπτομενοι την ΔΕΘ, αφού σχεδιάσε το Περίπτερο 1. Τίποτα παραπάνω ως σχόλιο παρα μόνο τη ευχάριστη έκπληξη μου μπάινοντας στην τιγκαρισμένη αίθουσα. Στην πλειοψηφία τους άνθρωποι νέοι. Ήμουν όρθιος αλλά δεν με πειραξε και τόσο.
ΣΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΥΡΟΥ
Το παραδέχομαι. Πήγα στην προβολή αυτή προκατειλειμένος αρνητικά. Για τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και την μουσική του έχω μια θολή εικόνα απλής εκτιμησης και σεβασμού για αυτό που κάνει. Υπάρχει ακόμη μια φήμη - ράδιο αρβύλα τις τελευταίες μέρες που λέει ότι η συγκεκριμένη ταινία έχει φανατικό και συμπαγές ακροατήριο που θα δώσουν αβασάνιστα την ψήφο τους για χάρη του καλλιτέχνη που λατρεύουν. Θα το δούμε βέβαια άυριο αυτό αν επιβεβαιώνεται. Ομολογώ πάντως πως βγαίνοντας από την αίθουσα ένιωσα πολύ γεμάτος και ικανοποιημένος με το αποτελεσμα. Χώρια που τελικά η εικόνα μου για τον Παπακωνσταντίνου δεν ήταν και τόσο θολή αφού ήξερα τα περισσότερα από τα τραγούδια και τις μουσικές που ακούστηκαν στην ταινία. Πολύ καλή η σύντομη και έξυπνα μονταρισμένη παρουσία των συνεντευξεων του τραγουδοποιού και των συνεργατών του. Ίσως σε κάποια σημεία να φλερτάρει με ένα είδος μακροσκελούς βιντεοκλιπ αριστερών πολιτικών καταβολών αλλά ευτυχώς δεν πατάει απόλυτα σε αυτά τα χωραφια. Αν πέρυσι είχαμε το "ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΣΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ" του Αντώνη Μποσκοϊτη για να καμαρώσουμε ένα ελληνικό μουσικό ντοκιμαντέρ φέτος την σκυτάλη πήρε ο Θανάσης Παπακώστας και το κεφάτο "ΣΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΥΡΟΥ".
PLAY IT AGAIN ΧΡΗΣΤΟ!
Πάιξ' το ξανά και ξανά. Ο Σταυρος Καπλανίδης ασχολείται και πάλι - μετά τον Τορνέ - με έναν μύθο της νεότερης κινηματογραφικής ιστορίας μας. Παρουσιαζει ένα αρκούντως τρυφερό και νοσταλγικό προτραίτο του Χρήστου Βακαλόπουλου. Από τις εξέχουσες φυσιογνωμίες της κινηματογραφικής αρθογραφίας και κριτικής στην Ελλάδα και με θητεία σκηνοθετική, συγγραφική, σεναριακή και ραδιοφωνική. Για όσους ίσως θέλουν να ψάξουν την περίπτωση του ας αναζητήσουν το dvd της τελευταίας ταινίας του "Παρακαλώ γυναίκες μην κλαίτε" (που έκανε σε συνεργασία με τον Σταυρο Τσιώλη) και φυσικά τις συλλεκτικές πλέον κριτικές και την αρθογραφία του στον "ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ" και στο "ΑΝΤΙ". Τα θυμάμαι όλα αυτά και η παρούσα ταινία τα ξεσκόνισε από το χρονοντούλαπο αφού ήμουν παιδάκι ακόμα αλλά όλα αυτά με μαγνήτιζαν και μου τραβουσαν την προσοχή.
Με πολύ ευαισθησία και σεβασμο στέκεται απέναντι στον πρωταγωνιστή του ο Καπλανίδης και καταθέτει μια ταινία μαρτυρία που σίγουρα θα πρέπει να παίζεται στις σχολές κινηματογράφου έχουμε σαν χώρα. Στη προβολη βέβαια είμασταν λίγοι, μετρημένοι αλλά καλοί! Και το λεω αυτό γιατί η προσέλευση κόσμου μπορεί να μην ήταν αθρώα αλλά για τον σκηνοθετη ήταν ικανοποιητική. Κι αυτό γιατί σημασία έχει να μάθουν ή να ξαναθυμηθουν τον Βακαλόπουλο όσο το δυνατόν περισσότεροι. Κάνω μια υπόθεση εργασίας τολμηρή: Αν ο Βακαλόπουλος δεν έφευγε τόσο νωρίς (στα 37 του) τι θα έκανε σήμερα? Θα συνέχιζε να γυρίζει ταινίες, να γράφει βιβλία, να κάνει ραδιόφωνο, να ερωτεύεται, να αναζητά μια χαμένη ασκητικότητα στα τόπια της Πατμου και να περιγράφει τις εμπειρίες του σε ένα μπλογκ με μεγάλη επισκεψιμότητα. Λέτε?
ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ - J.C. in da house!
Πολύ δυνατή εμπειρία αυτή η ταινία! Ήξερα βέβαια που πήγαινα. Από όλες τις περιπτωσεις που πιάνει η ΚΛΩΝΙΣΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ στις 12 ταινίες της αυτή είναι η πιο δραματική και πιο πικρή. Το λέω αυτό γιατί ένα παιδάκι στην Παλαιστίνη, το Ιρακ, την Καμπότζη ή το Κονγκο είτε θέλει είτε δεν θέλει ζει σε ένα πολύ δυσκολο και ασίγουρο για την εξέλιξη του περιβάλλον. Φτώχεια, πόλεμος, αρρώστιες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Αν όμως αυτά τα παιδακια ζουν σε ένα ακρωτηριάσμενο περιβάλλον οι μικροί πρωταγωνιστές του JESUS CAMP ζουν μια ζωη καθόλα άνετη, με οικογνειακή θαλπωρή αλλά με την ψυχή τους ακρωτηριασμένη. Πέρνανε από μια συνεχή ψυχαναγκαστική διαδικασία που οι λέξεις Θεός, Χριστός, μάχη, πολεμος, Σατανάς χρησιμοποιούνται σε όλους τους πιθανούς και απίθανους συνδυασμούς. Πολιτικά και κοινωνικά μηνυματα περνάνε "ανώδυνα" και ύπουλα ώστε τα σημερινά αγγελούδια που αναζητούν τον πνευματικό εξαγνισμό να αναδειχτούν στους αυριανούς γενιτσαρους της χριστιανικής πίστης και σε έναν ισχυρό πολιτικό εκλογικό μοχλο πίεσης. Φονταμενταλισμός με τα όλα του! Και ακόμη ένα ευφυες μαρκετινγκ και καθοδογηση ανίδεων ανθρώπων στον 21ο αιώνα και πολύ περισσότερο στην χώρα που ανέδειξε αρχές όπως Διαχωρισμός Εκκλησίας -Κράτους, Ανεξιθρησκεία, Σεβασμός στην διαφορετικότητα και στις προσωπικές επιλογες του πλησίον.
Οι εικόνες είναι τόσο ευγλωττες και παραστατικές που οι σκηνοθέτες δεν χρεάζεται να δειξουν που στέκονται. Οι ήρωες μπροστά στο φακό τους φανερώνονται χωρίς κανένα ενδοιασμό ή φόβο. Αντικειμενικά παρουσιάζουν την ιστορία και ο θεατής Ευαγγελιστής, Μουσουλμάνος, Βουδιστής ή Ορθόδοξος βγάζει τα συμπεράσματα του. Τρελλάθηκα με το σουξε της ταινίας, την χιπ χοπ προσευχή J.C. in da house (όπου J.C. τα αρχικά του Jesus Christ!), όπως επίσης με τον μουσικό όρο χριστιανικό μεταλ! Να σημειώσω ότι η ταινία ήταν στην 5αδα των ντοκιμαντερ των φετινών Όσκαρ και επίσης να προσευχηθώ στον J.C. να πάνε αύριο όλα καλά και να τελειώσει και αυτό το φεστιβάλ.
Σχόλια
100.3 party - MARIA ANTOUANETA PARTY
dj Nikos Komninos + dj Stefanos Tsitsopoulos
Ο Republic 100.3, το περιοδικό Soul και η Sony Pictures Home Entertainment Hellas παρουσιάζουν:
ΜΑΡΙΑ ΑΝΤΟΥΑΝΕΤΑ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΚΟΠΟΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΡΣΤΕΝ ΝΤΑΝΣΤ
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΡΟΒΟΛΗ: ΤΕΤΑΡΤΗ 28 ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΒΑΚΟΥΡΑ, 8.45 Μ.Μ
Βαρυφορτωμένη με περούκες, κορσέδες και τουαλέτες εποχής, η Κίρστεν Ντανστ στο ρόλο της Μαρίας Αντουανέτας, καθοδηγούμενη από τη Σοφία Κόπολα, ενσαρκώνει ένα τραγικό πρόσωπο της Γαλλικής Επα! ;νάστασης, το οποίο, εκτός από παντεσπάνι, προέτρεπε τους υπηκόους να φορούν και All Star! Βραβευμένη με Όσκαρ κοστουμιών και ντυμένη με εξαιρετικό post-punk σάουντρακ από τους Souxsie and the Banshees, New Order, Gang of Four, Aphex Twin, The Strokes και άλλους, η ?Μαρ ! 43;α Αντουανέ`! 4;α ? της Κόπολα είναι η εφηβική ιστορία και οι οργισμένες μέρες της τελευταίας βασίλισσας της Γαλλίας, που λίγο πριν ανεβεί στην γκιλοτίνα, διοργάνωσε τα πιο παρακμιακά πάρτι και έζησε έναν συγκλ&#! 959;νιστικό έρωτα.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Η ΤΑΙΝΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΒΓΕΙ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ, ΟΠΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΤΗ ΔΕΙΤΕ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ.
Μετά την προβολή της ταινίας, Αντουανέτα Πάρτυ στο Arthouse. Post Punk Electro ήχοι από το Νίκο Κομνηνό και το Στέφανο Τσιτσόπουλο.