Θέατρο στη Θεσσαλονίκη - 5 παραστάσεις

Εντάξει θεατρικός κριτικός δεν είμαι αλλά μια γνώμη την έχω και θα την πω. Και η Θεσσαλονίκη ακόμη και τώρα είναι τίγκα στο θέατρο. Αρκεί να σκεφτείτε πως χτες σε 3 διαφορετικά μέρη είχαμε 3 διαφορετικές παραστάσεις (Συκιές - Οιδίπους, Κήπου - Ιφιγένεια και Δάσους - Caveman). Κράτησα μπλοκάκι με σημειώσεις και ιδού τι έμεινε από τις 5 παραστάσεις που είδα!


Το Μεγάλο μας Τσίρκο

Ομολογουμένως αναμέναμε αυτη την παράσταση από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε. Με τον Σωτήρη Χατζάκη στο πιο μεγάλο στοίχημα της πορείας του στο ΚΘΒΕ. Με τον μύθο της ιστορικής παράστασης του 1973 να ακολουθεί κάθε του βήμα ο Χατζάκης παρ' ολα αυτά δίνει μια απολαυστική δική του ματιά στο έργο του Καμπανέλλη. Οι 2,5 ώρες βέβαια είναι εξαντλητικές για τον θεατή του καλοκαιριού αλλά το αποτελέσμα αποζημιώνει. Ο Τάσος Νούσιας εξαιρετικός, η Μαρίνα Ασλάνογλου με αρκετές θετικές στιγμές, ο Γιώργος Αρμένης επίσης χαρίζει μια υπέροχη σκηνή υποδυόμενος τον Γέρο του Μωριά. Όλος ο θίασος απολαμβάνει την παρουσία του στο έργο και αυτό το εισπράττει ο θεατής. Και πάνω απ' όλα εκπληκτικός ο Σταύρος Ξαρχάκος και η 9μελής ορχήστρα του, όπως και ο τραγουδιστής του έργου Ζαχαρίας Καρούνης, που δεν φοβάται την παρουσία του Ξυλούρη, που υπάρχει παντού και πουθενά στην παράσταση και δίνει μια υποδειγματική ερμηνεία των τραγουδιών. Παρά όμως την παραπομπή του 2012 στο Μεγάλο μας Τσίρκο του 1973 τα προβλήματα που ζούμε σήμερα είναι περισσότερο σύνθετα και μεγαλύτερα σε έκταση και δεν περιορίζονται σε απλά και ευδιάκριτα σχήματα, που επικρατούσαν όταν γράφτηκε το έργο.

Ιππής

Δεν ισχύει το ίδιο και με τους Ιππής, την έτερη παραγωγή του ΚΘΒΕ, σε σκηνοθεσία Στ. Φασουλή. Με σαφέστατη εμπορική διάθεση, χωρίς όρεξη για παρεκκλίσεις ο Φασουλής δίνει μια διεκπαιρεωτική παράσταση που στηρίζει πολλά στους 2 πρωταγωνιστές της, τους Πέτρο Φιλλιπίδη και Γιάννη Ζουγανέλη. Ακόμα και έτσι όμως οι δύο ηθοποιοί δεν ξετυλίγουν το 100% όσων αναμένουμε απο αυτούς απλά ακίζονται και χαριεντίζονται επί σκηνής ως Παφλαγόνας και Αλλαντοπώλης. Δεν τους βοηθάει βέβαια και ο σκηνοθέτης με τις σκηνικές και λοιπές θεατρικές επιλογές του, που χαρακτηρίζονται από ακαλαίσθητη υπερβολή και χαμηλές ταχύτητες ρυθμών. Παρά τις αντιρρήσεις μου η παράσταση είχε καλή υποδοχή στο κοινό και καταχειροκροτήθηκε. Αρα περί ορέξεως...

Roadtrip 2

Ομολογουμένως η πιο ευχάριστη έκπληξη στο θεατρικό καλοκαίρι της Θεσσαλονίκης ήρθε με ΙΧ! Η πρωτότυπη ιδέα της Βιολέτας Γύρα για μια παράσταση που παίζεται σε 4 αυτοκίνητα με ενθουσίασε από την πρώτη στιγμή. 4 αυτοκίνητα, 4 σοφέρ ηθοποιοί, 4 διαφορετικές ιστορίες ανθρώπων που με κάποιο τρόπο κουμπώνουν μεταξύ τους και 16 θεατές που δεν μένουν αμέτοχοι στην ένταση που προκαλούν εν κινήσει όλα αυτά είναι το project που διαπραγματεύεται το Roadtrip. Και είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε 4 υπέροχους ηθοποιούς, που ισορροπούν στο κείμενο αλλά και στον αυτοσχδιασμό για 55 λεπτά γεννώντας 4 χαρακτήρες σαλταρισμένους από τα ζόρια της ζωής τους και της ασφάλτου μας τραβάνε στις λεπτομέρειες και μας βάζουν στο παιχνίδι να νιώσουμε μέρος της παράστασης. Δεν είναι τόσο η πλοκή του Roadtrip όσο η δομή, ο συγχρονισμός και η δυναμική του επί των θεατών που σε ενθουσιάζουν. Μια υπέροχη παράσταση, που θυμίζει εκείνο το ωραίο πρωτότυπο και πειραματικό θέατρο του Fringe. 'Oσοι δεν προλάβατε κανονίστε να την προγραμματίσετε στην αντζέντα σας όταν θα επιστρέψει τον Σεπτέμβριο για περισσότερες τσάρκες στη Θεσσαλονίκη!

Οιδίπους Τύραννος

Δεύτερη έκπληξη υπήρξε η παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου σε σκηνοθεσία του Λιθουανού Τσεζάρε Γκραουζίνις. Η ανάγνωση του σκηνοθέτη θέλησε το δράμα του Οιδίποδα να ισορροπεί μεταξύ αρχαίας Ελλάδας, μοντέρνου ευρωπαϊκού θεάτρου και γιαπωνέζικου θέατρου καμπούκι. Ο ανδρικός θίασος είναι μια ωραία παραπομπή στο αρχαίο θέατρο και είναι ένας θίασος που ζει το κείμενο του Σοφοκλή επί σκηνής. Θέατρο μμέσα στο θέατρο δηλαδή. Παρά τα λιτά σχήματα σκηνογραφίας και ενδυματολογίας το στυλιζαρισμα στο δράμα είναι κάτι παραπάνω από εμφανές. Όπως και η γνώση του σκηνοθέτη σχετικά με το θέατρο της Άπω Ανατολής. Οι μεταφορές και οι αναγνωσεις που κάνει πάνω στα πρόσωπα και στην πλοκή του δράματος προσφέρουν στον θεατή μια ξεχωριστή θεατρική εμπειρία. Μπορεί να σας ξενίσει σε ορισμένα σημεία αλλά ότι γίνεται είναι εμπειρία και οφείλετε να αφεθείτε στο βίωμα των ηθοποιών που γεννάνε κάτι πρωτοτυπο παίζοντας με την εκφορά του λόγου, το θέατρο μέσα στο θέατρο, τις σιωπές που γεννάει ο λόγος, τις μεταφορές και τους συμβολισμούς που προσφέρει ο Γκραουζίνις στο κοινό για ερμηνεία. Και αυτή η παράσταση θα επανέλθει στο τέλος του καλοκαιριου στη Θεσσαλονίκη, οπότε φροντίστε να την λάβετε υπόψη σας ως πρόταση θεατρικής εξόδου.

Ιφιγένεια εν Αυλίδι

Η Ιφιγένεια του ΔΗΠΕΘΕ Βεροίας είναι μια παράσταση που στηρίζει πολλά στην ευρηματικότητα του σκηνοθέτη αλλά και στα δυνατά ονόματα των πρωταγωνιστών της. Ο θίασος πράγματι απαρτίζεται με εκλεκτά ονόματα. Όμως οι ηθοποιοί της παράστασης δεν παίζουν με το όνομα τους αλλά με το ταλέντο τους. Ο Στέλιος Μαϊνας, ας πούμε, είναι ένας ωραίος Αγαμέμνωνας. Ο Μηνάς Χατζησάββας αποδίδει επίσης ευχάριστα τον δούλο μαντατοφόρο. Η Καριοφυλλιά Καραμπέτη ως Κλυταιμνήστρα, η Ιωάννα Παππά ως Ιφιγένεια, ο Γ. Στάνκογλου ως Αχιλλέας, η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου ως τροφός, η Ρίτα Αντωνοπούλου ως κορυφαία του χορού κάνουν ακριβώς το ίδιο. Σαφής και εδώ η στόχευση στο ταμείο (ουδέν μεμπτόν φυσικά), συμπαθητική η απόδοση του Θέμη Μουμουλίδη, που δίνει μια μετάμοντέρνα αποψη στο έργο σκηνοθετικά, χωρίς να απαρνείται την κλασική ματιά.

Θέατρα

Εδώ αξίζει να δούμε για άλλη μια φορά το διαχρονικό χάλι των θερινών θεάτρων της Θεσσαλονίκης. Το Θέατρο Κήπου για παράδειγμα, που είναι εκτεθειμένο σε πάσης φύσεως θορύβους και ηχορύπανση. Πως μπορείς άραγε να θες να συγκεντρωθείς στην ένταση της Ιφιγένειας και να ακους με ένταση στο βάθος την Πρωτοψάλτη να τραγουδά "Τράβα σκανδάλη"? Και όχι μόνο αυτό αλλά είναι φανερή η έλλειψη οργάνωσης από τον Δήμο Θεσσαλονίκης. Με τρείς εξτρά σειρές καθισμάτων και αρκετούς υπεράριθμους θεατές στα σκαλάκια είναι ευτύχημα πως δεν έτυχε κάτι δυσάρεστο. Το ζήτημα όμως είναι σοβαρό και αξίζει να το προσέξουν οι αρμόδιοι.

Το ίδιο και στο Θέατρο Συκεών που όσο κι αν ήθελε η παράσταση του Οιδίποδα να παίξει με το στοιχείο της σιωπής δυστυχώς ο χώρος δεν την βοήθησε αφού χτισμένο μέσα στην πόλη το θέατρο είναι εκτεθείμενο σε πάσης φύσεως θορύβους (κινητά, μωρά που κλαίνε, αλαρμ αυτοκινήτων). Ακόμα όμως και στο Θέατρο Δάσους η αντίχηση από τις καφετέριες κάποιες φορές σε εμποδίζει να χαρείς την παράσταση. Εντάξει για την ώρα είχαμε 2 δυνατές σε ένταση παραστάσεις (Μεγάλ μας Τσίρκο και Ιππής). Αναρωτίεμαι τι θα γίνει αν χρειαστεί καμιά Εκάβη ή Αγαύη να πενθήσει, όπως η Λήδα Πρωτοψάλτη, που προσπαθούσε να βγάλει το δράμα με μουσική υπόκρουση, από το βάθος του δάσους, Βασίλη Καρρά!