Ο Έρωτας του Φεγγαριού - Κριτική

Ο Έρωτας του Φεγγαριού (Moonrise Kingdom) 4/5

Κωμωδία , 2012, ΗΠΑ, 94 λεπτά

Σκηνοθεσία: Γουές Άντερσον

Πρωταγωνιστούν: Έντουαρντ Νόρτον, Μπρούς Γουίλις, Μπιλ Μάρεϊ, Φράνσις ΜακΝτορμαντ

Στα μέσα της δεκαετίας του 60, δύο παιδιά αποφασίζουν να το σκάσουν από την παραθαλάσσια πόλη τους στη Νέα Αγγλία, προκαλώντας αναστάτωση και κινητοποιώντας τις τοπικές αστυνομικές αρχές, που αρχίζουν να αναζητούν το ανήλικο ζευγάρι.

Γνωστός για τον εκκεντρικό τρόπο που βλέπει τα πράγματα ο Τεξανός σκηνοθέτης Γουές Άντερσον επιστρέφει στη μυθοπλασία, μετά από ένα απολαυστικό διάλλειμα με το animation Fantastic Mr Fox. Αν το ρετρό είναι μέρος της σημειολογίας των ιστοριών που έχει αφηγηθεί κινηματογραφικά μέχρι τώρα (σε ταινίες όπως οι Υδάτινες Ιστορίες, η Οικογένεια Τενενμπάουμ, το Νταρτζίλινγκ Εξπρες) στον Έρωτα του Φεγγαριού γίνεται το απόλυτο βίωμα και ο πραγματικός χώρος δράσης των ηρώων του. Το σωτήριο έτος 1965 δύο 12χρονα πιτσιρίκια νιώθουν τα πρώτα σκιρτήματα μιας έλξης, που θα τους οδηγήσει σε ένα επαναστατικό πάρτυ ανεξαρτησίας από το συντηρητικό, υποκριτικό και καταπιεστικό περιβάλλον τους. Με εφόδια ένα φορητό πικ απ, ένα 45αρι της Φρανσουάζ Αρντύ και υλικά για να κατασκηνώσουν σε μια ονειρεμένη παραλία, απάτητη από τους ανθρωπους τα δυο παιδιά συμβολίζουν με τον καλύτερο τρόπο την Αμερική του '60 λίγο πριν την τελική έκρηξη, χειραφέτηση και ολική αμφισβήτηση, λίγο μετά το τέλος της αθώοτητας και την αρχή της ζύμωσης με τα νέα κινήματα.

Αν και ο Άντερσον δεν έχει την διάθεση να παίξει τόσο με αλληγορικούς και μεταφορικούς όρους, οι αναφορές και οι συμβολισμοί ωστόσο βγαίνουν αβίαστα από τα πρόσωπα και το χρονικό πλαίσιο. Και χωρίς να έχει φτιάξει μια δική του Παγοθύελλα, όπως ο Ανγκ Λι, ο Άντερσον με την εκκεντρικότητα του στην αφήγηση και στον τρόπο που ερμηνεύει τα πρόσωπα καταφέρνει να κάνει το καλύτερο δυνατό. Με την μορφή ενός ρομαντικού απλοϊκού παραμυθιού στο οποίο οι νεαροί του ήρωες ανταποκρίνονται στα ερεθίσματα σαν ενήλικες ενώ οι ενήλικες (γονείς, αστυνομικός, πρόνοια και πρόσκοποι) παίζουν σαν μικρά παιδιά. Σχήμα αντιθετικό, που όμως χαρίζει τον ρυθμό και την ζωντάνια που ζητάει ο σκηνοθέτης. Σε αυτό βοηθούν πολύ η μουσική παρουσία του Μπέντζαμιν Μπρίτεν αλλά ο παιχνιδιάρικος τόνος του Αλεξάντερ Ντεπλά, που καταφέρνει για 2η συνεχόμενη φορά να εκμαίεύσει τις σκέψεις του Άντερσον σε μελωδίες σε μια υπέροχη σουϊτα, που ακούγεται αποσπασματικά στην ταινία. Μια ρυθμολογία ιδανική σε αυτό το ρομαντικό κινηματογραφικό ποίημα. Αλλά όπως λέει και ο μικρός Σαμ στην καλή του κάπου μέσα στην ταινία : “Τα ποιήματα δεν είναι απαραίτητο να έχουν ομοιοκαταληξία. Χρειάζεται μόνο να δημιουργούν ρυθμό”.