ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ (ΕΝΑ ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΥ ΤΟ ΕΛΕΓΑΝ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟ)

Ήταν όλοι εκεί. Ζώντες και τεθνεώτες όπως είπε η Μίνα Ζάννα. Μια συγκινητική βραδιά που γύρισε το ημερολόγιο σε εκείνον τον υπέροχο Σεπτέμβρη του 1960. Όταν ο Ζάννας, ο Σαλτιέλ και ο Πόλιτης, λαμπρά μυαλά και διαννοούμενοι της Θεσσαλονίκης πρότειναν την δημιουργία μιας εβδομάδας ελληνικού κινηματογράφου και άνθρωποι όπως ο Νίκος Μπακόλας, ο μάριος Πλωρίτης, ο Νίκος Μάρτης πίστεψαν στην ιδέα και την έκαναν ο καθένας με τον τρόπο του πράξη. Και μετά ήρθε η Μανταλένα, ήρθε το Εγκλημα στα παρασκήνια, ήρθε το Μια του κλέφτη ήρθε το Ποτάμι. "Ειναί ένας χώρος γεμάτος φαντάσματα", φώναξε ο Νίκος Κούνδουρος μπαίνοντας στην αίθουσα του Ολύμπιον, στην ίδια αίθουσα που 50 χρόνια νωρίτερα τιμήθηκε πρώτος των πρώτων για το Ποτάμι του.

Ο καθένας από τους τιμώμενους είχε να πει και μια ιστορία για εκείνα τα χρόνια. Η Μίνα Ζάννα, χήρα του εκλειπόντος Παύλου, θυμήθηκε πως όταν η Μελίνα έκανε το λάθος να προτείνει τη μεταφορά του φεστιβάλ στην Αθήνα ο Ζάννας της είπε με βροντερή φωνή "Πάνω από το πτώμα μου"! Ο Κώστας Φέρρης θυμήθηκε πως από απλός βοηθός του Κούνδουρου έγινε βοηθός σκηνοθέσιας αφού ο Δημήτρης Σταύρακας και ο Πέτρος Λύκας είχαν εγκαταλείψει λόγω ερωτικών σκιρτημάτων! Και φυσικά ο χείμαρος που λέγεται Κούνδουρος θυμήθηκε και είπε τα άπαντα γύρω από την Θεσσαλονίκη του '60, τα φάντασματα όπως αυτό του Τάκη Κανελλόπουλου που γυροφέρνει το Ολύμπιον, τον Αντώνη Σαμαράκη που την μέρα που το τεχνικό τιμ και το καστ έφευγαν για τον Στρύμωνα (εκεί που γυρίστηκε το Ποτάμι) πήγε στον Κούνδουρο μια ντουζίνα δερμάτινα παλτά με την ευχή να μην κρυώσει κανένας εκεί πάνω.

Η μοναδική εκδήλωση του Φεστιβάλ για τα 50χρονα της ιστορίας του είχε λοιπόν πολύ συγκίνηση και ιστορία μέσα της. Αλλά όπως είπε εύστοχα και ο Φρίξος Ηλιάδης, από τους πρωτεργάτες της τότε κινηματογραφικής κριτικής που τιμήθηκε για την δυναμική παρουσία της στην Θεσσαλονίκη "Φέρτε μου πίσω τα 50 μου και πάρτε όλη την δόξα μου"!

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Έχουν περάσει 50 χρόνια κι όμως παρά τον μισό αιώνα η ταινία του Κουνδουρου είναι φρέσκια και αρυτίδωτη! Μιλώντας με το ύφος και τις ανησυχίες μιας άλλης εποχής παραμένει εντυπωσιακά επίκαιρη και γοητευτική σε όλα τα επίπεδα. Το πότάμι, αυτό το όριο για τις αποφάσεις και τις ίδες τις ζωές των ανθρώπων είναι και ο βασικός πρωταγωνιστής της ιστορίας. Άλλοτε συμβολικά αλληγορικά και άλλοτε απλά αφηγούμενος τις ιστορίες του ο Κούνδουρος δημιουργεί ένα μαγικό αποτέλεσμα. Θα σταθώ λίγο παραπάνω σχολιάζοντας τις ερμηνείες του Ανέστη Βλάχου και των δύο παιδιών της ιστορίας, την γοητευτική Ντέπυ Μαρτίνη, την μουσική του Μάνου Χατζιδάκι (αυτό το μπουζούκι του Τσιτσάνη είναι σαν θεία λειτουργία), τους ζωντανούς διαλόγους και την έξυπνη πλοκή στο σενάριο των Καμπανέλλη, Περγιάλη, Σαμαράκη και Κούνδουρου, το μοντάζ (που στην εποχή του αποτέλεσε την σημαία της ελευθερίας έκφρασης του Κουνδουρου λόγω και της δεύτερης κόπιας που είχαν προβάλει οι Αμερικανοί παραγωγοί).

ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΧΕΣΗ

Δεν θέλω να σχολιάσω την ταινία του Ερρίκου Ανδρέου αλλά δεν θα κρύψω κιόλας ότι την είδα και το ότι δεν μου άρεσε τίποτα πέραν των ωραίων κοριτσιών που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης για τις γυναικείες παρουσίες του φιλμ και κάποιων λίγων πλάνων της Λευκάδας, όπου και διαδραματίζεται η ιστορία. Κια δεν θέλω να σχολιάσω γιατί σέβομαι την σπουδαία ιστορία του Ανδρέου και την προσφορά του στον κινηματογράφο και στο τραγούδι. Αν το κάνω θα γίνω ιδιαίτερα κακός και δεν υπάρχει λόγος να συμβεί. Πολλά πράγματα σεναριακά, σκηνοθετικά, τεχνικά, ερμηνευτικά μου φάνηκαν υπερβολικά γελοία που πραγματικά απελπίζεσαι με την επιλογή του σκηνοθέτη να κάνει μια ταινία με την οποία κιόλας δεν έχει να μας πει απολύτως τίποτα.

ΣΙΝΤ ΓΚΑΝΙΣ

Ο μιστερ Όσκαρ στην μεταξύ μας κουβέντα που έγινε σήμερα. Με καταγωγή από τα Γιαννένα ο θείος Σιντ χαίρεται πολυ όταν θυμάται τους παππούδες του. Για πολλά χρόνια αποτέλεσε εξέχων στέλεχος της αμερικάνικης κινηματογραφικής βιομηχανίας περνώντας από όλα τα ιερά τέρατα του Χόλυγουντ (Παραμάουντ, Σόνυ, Γουορνερ, Φοξ, Λούκας φιλμ) και για τέσσερα χρόνια (2005-2009) υπήρξε ο Πρόεδρος της περηφημης Ακαδημίας των Όσκαρ. Πολύ φιλικός και με μια διπλωματική εξήγηση για τα πάντα ο Γκάνις μας μιλήσε για τα ξενόγλωσα όσκαρ υποσχόμενος να δει το Σκλάβοι στα δεσμα τους του Τ. Λυκουρέση. Φυσικά σχολίασε και το τιμητικό Όσκαρ της Λωρίν Μπακόλ λέγοντας μου πόσο λαμπερή είναι ακόμα και τώρα. Τέταρτη πρωί θα τον συναντήσετε στον Κασσαβέτη όπου θα μιλήσει για ένα θέμα που βασανίζει το φετινό φεστιβάλ: τα βραβεία