50ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ - ΑΡΧΙΖΕΙ?

Στην Όλγα που φέτος θα λείπει...

Είναι αυτές οι μέρες που η νοσταλγία αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα σου... Θυμάμαι τα πρώτα μου φεστιβάλ. Πιτσιρικάς που ανακάλυπτε με περιέργεια τα πάντα και προσπαθούσε να καταλάβει τι θα πει Τεριρεμ και Δοξόμπους.

Αργότερα στα πρώτα χρόνια του Μισέλ, έφηβος πάλι αδηφάγο τέρας περιέργειας έκανα κοπάνες από φροντιστήρια και εξετάσεις για να δω τον Δημακόπουλο, το Μεταίχμιο και το Τέλος Εποχής. Στην Σφαγή του Κόκορα, στο σινεμά Ανατόλια, πήρα 2-3 φίλους για να δουν τι είναι επιτέλους αυτότο φεστιβάλ μα έφυγαν τρέχοντας. Τους τρόμαξε το πράσινο άλογο στα κάδρα της ταινίας.

Στα 18 έβγαλα την πρώτη δημοσιογραφική διαπίστευση. Πήρα συνέντευξη τον Γουόλτερ Λάσαλυ και χάζευα τον σοφό παππού Τονίνο Γκουέρα και τις ιστορίες που έλεγε για τον Φελίνι.

Είναι ηλίθιο αλλά ως φαντάρος δεν έβαλα βύσμα για να γλυτώσω τα σύνορα αλλά για να πάρω μια βδομάδα άδεια και να παρακολουθήσω την Απίστη της Λιβ Ούλμαν και το Ένας και ένας του Ζαπατίνα. Τελικά με στείλανε σε ένα φυλάκιο στο Λαγκαδά...

Όσο προχωρούσα τόσο περισσότερο έμπαινα στο πετσί αυτής της διαδικασίας. Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Ταινίες, μπύρες στον Θερμαϊκό, σκοτεινές αίθουσες, νεαρες φοιτήτριες που διψάνε για κουλτούρα και ο Τάκης Κανελλόπουλος να συγκλονίζει με την φρέσκια ακόμη Εκδρομή του.

Τον πρώτο μου έρωτα αυτές τις μέρες τον βρήκα. Πάρεες, πεταμένα παλτά στις καρέκλες για να πιάσουμε θέσεις, εισητήρια και ομίχλη στον ορίζοντα. Όλα σαν σινεφιλικό αγγελοπουλικό τοπίο, σαν εκείνη την αφίσα του Φεστιβάλ στα 41α γεννέθλια.

Στον 9.58 καλύπτω την ιστορία αυτή 5 χρόνια τώρα. Έχει την γοητεία της και εδώ. Να είσαι ο μοναδικός ραδιοφωνικός δημοσιογράφος που απλώνει το μικρόφωνο στον Σάλλες και στον Γκλόβερ για 5 λεπτά κουβέντα. Ο Σανταολάγια με την κιθάρα του ευχαριστεί το πλήθος και εγώ κρατάω σημειώσεις από το μαστερκλας.

Και τώρα πάλι εδώ. Μόνος. Οι περισσότεροι φίλοι έχουν φύγει, άλλοι θα ανέβουν από Αθήνα για λίγες μέρες και μπορεί να τους δω. Μα δεν είμαι και ακριβώς ίδιος με αυτόν που αφήσανε, ούτε έχω αλλάξει και ακριβώς. Κι όμως είμαι εδώ και κανένας πλέον δεν θα μου στείλει sms "να σου πιάσω μια θέση?" Περνάει ο χρόνος για ολους. Σκληρή η φετινή δοκιμασία, όχι μόνο για το φεστιβάλ αλλά και για μένα. Θα αντέξω? Θα δούμε...

ΥΓ: Η Παράλλαξη κλέινει 20 χρόνια φέτος. Ξεκίνησε ως κινηματογραφική αναγνωστική απόλαυση κάποτε. Σήμερα αφουγκράζεται όσο μπορεί τον παλμό μιας ναρκωμένης πολιτείας. Χρόνια πολλά παιδιά!

ΥΓ1: Fix Carre, Εξώστης, Οθόνη και ατέλειωτες ανταποκρίσεις από το μέτωπο της Θεσσαλονίκης. Τα θυμήθηκα όλα αυτά με αφορμή μια αναδρομή για τις ανάγκες μιας έρευνας που μένει πάντα στα μισά του δρόμου...Ο Τάσος Μιχαηλίδης κάνει καίριες παρεμβάσεις και δεν χαρίζει κάστανα σε κάνεναν. Πόσο λέιπουν τέτοιες φωνές σήμερα...

ΥΓ2: Ξύπνα! Φτάσαμε! Ελπίζω να βρω αρκετά όνειρα φέτος στις αίθουσες...