50ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ - Η ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ
Δεν ήταν γιορτή, δεν ήταν επέτειος. Ήταν απλά και τυχαία η 50η διοργάνωση μιας ιστορίας που κρατάει 50 χρόνια. Διεκπαιρεωτικά και τραγελαφικά.
- Η απουσία των Ελλήνων κινηματογραφιστών ήταν εμφανής όπως και να το κάνουμε. Σε μια χρονιά με πλούσιο υλικό παλιών και νέων δημιουργών οι 8 συμμετοχές που ήρθαν στην Θεσσαλονίκη ήταν απλά ένας κούκος που δεν έφερε την άνοιξη. Στο ρόλο του κούκου ο Κολλάτος (Τους φάγαμε τους ορθόδοξους 4-2!) και ο Ανδρέου. Ο Περικλής Χούρσογλου και η Σοφία Παπαχρήστου σώσανε την παρτίδα με τα βραβεία τους. Θα φύγουν όμως τα Κρατικά Βραβεία από την Θεσσαλονίκη? Θα γίνει νέο ελληνικό διαγωνιστικό? Θα αλλάξει κάτι στην σχέση ελληνικού κινηματογράφου- φεστιβάλ?
- Υποτονικό, χαμηλών τόνων, χωρις λαμπρούς προσκεκλημένους, λύσεις εκ των ενόντων και σαν ξαναζεσταμένο φαι. Όταν έχεις "κακομάθει" με Μάλκοβιτς, Βέντερς, Κόπολα οι Τζέρεμι Τόμας, Βέρνερ Χέρτζογκ δεν σε βολεύουν ούτε για πρόγευμα!
- Ανυπαρξία της συμβολικής επετειακής σημασίας του φεστιβάλ. Με το ζόρι είδαμε μια εκδήλωση που κι αυτή ετοιμάστηκε στο πόδι. Μου κάνει πραγματικά μεγάλη εντύπωση πως οι τωρινοί υπάλληλοι του φεστιβάλ απαξίωσαν την ιστορία του θεσμού. Μέσα σε 11 μήνες προετοιμασίας κάνενας δεν σκέφτηκε κάτι πρακτικό για να τιμηθούν αυτά τα 50χρονα ιστορίας? Δεν μπορούσε να γίνει μια επιλογή προβολών από το ελληνικό και διεθνές παρελθόν του φεστιβάλ? Μια έκθεση φωτογραφίας και βίντεο με υλικό από τα 50χρονα? Κάποια δρώμενα που να θυμίζουν χαριτωμένες στιγμές της διαδρομής του φεστιβάλ? Μια ημερίδα ή ένα συνέδριο με ανθρώπους σχετικούς που θα μας πουνε πόσα πρoσέφερε αυτή η ιστορία στην Ελλάδα, στα Βαλκάνια, στη Θεσσαλονίκη, στον ελληνικό ή τον διεθνή κινηματογράφο? Πως θα μάθουμε ή θα θυμηθούμε την ιστορία αυτού του σπουδαίου θεσμού?
- Street Cinema: Ατάκτως τοποθετημένες εκδηλώσεις ομάδων νέων που δεν στηρίχτηκαν επαρκώς. Τι αξία έχει άραγε να προβάλει το CNN το lindy hop (από τις δυνατότερες συμμετοχές) όταν κανένας στην πόλη δεν γνωρίζει τι κάνουν αυτοί οι "τρελοί" στην Αριστοτέλους ή στο λιμάνι όταν χορεύουν? Παρεπιμπτόντως μερικές ιδέες ήταν και κακές.
- Cineκάρτα: Για άλλη μια χρόνια τα επιπλέον προνόμια έφαγαν πόρτα για να μπουν μέσα οι προσκλησάτοι "σινεφιλ". Εδώ πρέπει να προσθέσουμε και τον κορεσμό της διοργάνωσης η οποία φαίνεται να έχει πιάσει ταβάνι στα συνολικά εισητήρια της. Ανεπαίσθητη η αύξηση της τάξης του 2% ή του 5%. Αν η δίοικηση του φεστιβάλ θέλει να ανανεώσει το κοινό της διοργάνωσης θα πρέπει άμεσα να ξαναξεκινήσει τον ετήσιο προγραμματισμό (με εκπαιδευτικά προγράμματα και αφιερώματα και εκτός δεκαημέρου) και μια αληθινή πολιτική επικοινωνίας και συνεργασίας με όλους τους παραγωγικούς φόρεις της πόλης (Πανεπιστήμιο, Δήμος, Νομαρχία, ΔΕΘ, Εργατικό Κέντρο, Εργατική Εστία, πολιτιστικοί φορείς όπως ΚΘΒΕ, Μουσεία, κ.α.) ανοίγωντας το φεστιβάλ σε πολλές κοινωνικές ομάδες της πόλης. Και να μην τους θυμούνται για να γεμίζουν οι Πρόεδροι και οι διευθυντές όλων αυτων των οργανισμών μόνο τις τελετές έναρξης και λήξης!
- Πραγματική οργάνωση, μέτρο οικονομίας, νοικοκύρεμα στη διαχείρηση, είσοδος ιδιωτικών χορηγιών (που είναι οι πλούσιες κυρίες της Θεσαλονίκης που ξέρουν να τα σκάνε σε ανόητες δεξιώσεις με μαρούλια Μαδαγασκάρης και μπουζούκια?) και τοποθέτηση ανθρώπων με πείρα και αντίληψη σε όλα τα πόστα του Φεστιβάλ. Για να μην ακούμε παπαρολογίες και πολύ περισσότερο να μην ξαναφέρουν κάποιον Ντεσπλά που θα δει την Αίθουσα Τελετών του Α.Π.Θ. άδεια!
- ΑΜΕΣΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΘΟΥΣΩΝ ΤΗΣ ΠΡΟΒΛΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ. ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΣΥΝΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΔΗΜΟ-ΦΕΣΤΙΒΑΛ - ΜΟΥΣΕΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ, ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ, ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΤΕΧΝΗΣ. ΜΕ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΟΜΑΔΩΝ ΚΑΙ ΘΕΣΜΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΝ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥΣ, ΜΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΛΕΣΧΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΣΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΤΕΧΝΗ. (και φυσικά με προσοχή ώστε να μην δημιουργήθει άλλη μια Βαλαωρίτου ή άλλη μια σκυλογειτονιά αλά Λαδάδικα)
Σχόλια
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι επιτέλους αυτή η Βαλαωρίτου παίρνει τα πάνω της με όλα αυτά τα ωραία bars που άνοιξαν και φέρνει στην πόλη έναν αέρα ευρωπαϊκό, που παραπέμπει σε μπαρόδρομους του Λονδίνου και το Βερολίνου.
Επίσης, και το ΄΄σκυλογειτονιά'' για τα Λαδάδικα ακούγεται σκληρό. Τα Λαδάδικα δεν είναι μόνο αυτό. Έχω την αίσθηση ότι εδώ η οργή σε κάνει κάπως άδικο.
Όσον αφορά το φεστιβάλ, εγώ φέτος είδα μια πιο δημιουργική διάθεση, αν και η οργάνωση παραμένει για εμένα το ίδιο εκνευριστική και απαράδεκτη.
Κατ'αρχάς, για κάποιον που δεν ασχολείται με τον κινηματογράφο, είναι αδύνατον να επιλέξει ταινία και να βρει εισιτήριο, εάν δεν έχει κάρτα.
Οι περιλήψεις είναι απαράδεκτες, αφού ουδεμία σχέση έχουν με το περιεχόμενο της ταινίας τις πιο πολλές φορές.
Αν περιμένουν να διευρύνουν το κοινό και να κάνουν το σινεμά αγαπητό σε περισσότερο κόσμο, θα περιμένουν πολύ ακόμα...
Η κατάσταση με τις προσκλήσεις είναι τραγικά εκνευριστική, διότι σε υποχρεώνει να στήνεσαι σε ουρά από τις 9 το πρωί, για να είσαι σίγουρος ότι θα δεις την ταινία που θες καθισμένος σε θέση. Γιατί - κακά τα ψέμματα- πόσες φορές μπορεί κανείς να κάτσει όρθιος ή στα σκαλοπατάκια; Φέτος, πάντως, εγώ έσπασα ρεκόρ, έχοντας δει ελάχιστες ταινίες από θέση, διότι μέχρι τις 11 τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί.
Όσον αφορά τον επετειακό χαρακτήρα, τώρα, η αλήθεια είναι ότι απουσίαζε παντελώς.
Από τα ατυχή αφιερώματα μέχρι τις εξαιρετικά κακές ταινίες εγχώριας και μη παραγωγής, το φετινό φεστιβάλ για εμένα σώθηκε από κάτι ''ονειροπόλους'', από το ''Πολυτεχνείο'' και κάποιες από τις ημέρες ανεξαρτησίας και το focus.
Στην αρχή φοβόμουν ότι σημαίνει το τέλος του ΦΚΘ, αλλά στη συνέχεια αυτό το συναίσθημα μετριάσθηκε κάπως. Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι μια φθίνουσα πορεία γίνεται εύκολα αντιληπτή από τον καθένα.
Και μέσα σε όλη αυτή τη μετριότητα, να έχεις και τη Μουζάκη με ύφος πάπα να μπαινοβγαίνει στις αίθουσες χωρίς να παρακολουθεί τις ταινίες με μία κάμερα πάντα να την τραβάει από μπροστά...
Αν θέλεις άλλον ένα μπαρόδρομο είσαι ελέυθερος να νιώσεις ευρωπαίος περπατώντας στα στενά της Βαλαωρίτου. Πριν από 15 χρόνια με το ίδιο στυλ είχαν ξεκινήσει και τα Λαδάδικα για να καταλήξουν αλλού (και δεν χρειάζεται να επαναλάβω που). Αυτή είναι μια γνωστή κουβέντα στην πόλη για το που πάει η βαλαωρίτου και που κατέληξαν τα Λαδάδικα. Ευρωπαίος πάντως εγώ νιώθω και αλλού.
Η Θεσσαλονίκη έχει κορεστεί από αυτούς τους ίδιους χώρους που προσφέρουν απλά έναν καφέ ή μια μπύρα. Αντιθέτως έχει ανάγκη από χώρους που θα αναδείξουν διαφορετικές προτάσεις, την καλλιτεχνική και πνευματική της έκφραση. Το 1997 η Πολιτιστική Πρωτεύουσα δημιούργησε τέτοιους χώρους (όπως το Λιμάνι ή τα διατηρητέα της Άνω Πόλης) αφήνοντας τους όμως στα χέρια της γραφειοκρατίας.
Αλήθεια πόσο θετικό είναι όταν βλέπεις π.χ. την Πειραματική Σκηνή να καταθέτει πρόταση για την χρήση μιας εκ των 4 αιθουσών στο Λιμάνι και αυτή να παραπέμπεται στις καλένδες?
Εν πάσει περιπτώση δεν έχω τίποτα με την Βαλαωρίτου ή τα Λαδάδικα. Άλλωστε όλοι στα ίδια μέρη συχνάζουμε. Έχω όμως θέμα σοβαρό όταν βλέπω αχρησιμοποιήτους και ανεκμετάλλευτους χώρους της πόλης ενώ Βορειοελλαδίτες καλλιτέχνες πάνε στην ΑΘήνα αφήνοντας την Θεσσαλονίκη. Οι ευκαιρίες που έχασε αυτή η πόλη τα τελευταία 25 χρόνια γεμίζουν βιβλίο.
Όσον αφορά την δημιουργική διάθεση του Φεστιβάλ αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό. Για όλα τα υπόλοιπα στα της οργάνωσης νομίζω πως είμαστε σύμφωνοι.
Αν θέλεις άλλον ένα μπαρόδρομο είσαι ελέυθερος να νιώσεις ευρωπαίος περπατώντας στα στενά της Βαλαωρίτου. Πριν από 15 χρόνια με το ίδιο στυλ είχαν ξεκινήσει και τα Λαδάδικα για να καταλήξουν αλλού (και δεν χρειάζεται να επαναλάβω που). Αυτή είναι μια γνωστή κουβέντα στην πόλη για το που πάει η βαλαωρίτου και που κατέληξαν τα Λαδάδικα. Ευρωπαίος πάντως εγώ νιώθω και αλλού.
Η Θεσσαλονίκη έχει κορεστεί από αυτούς τους ίδιους χώρους που προσφέρουν απλά έναν καφέ ή μια μπύρα. Αντιθέτως έχει ανάγκη από χώρους που θα αναδείξουν διαφορετικές προτάσεις, την καλλιτεχνική και πνευματική της έκφραση. Το 1997 η Πολιτιστική Πρωτεύουσα δημιούργησε τέτοιους χώρους (όπως το Λιμάνι ή τα διατηρητέα της Άνω Πόλης) αφήνοντας τους όμως στα χέρια της γραφειοκρατίας.
Αλήθεια πόσο θετικό είναι όταν βλέπεις π.χ. την Πειραματική Σκηνή να καταθέτει πρόταση για την χρήση μιας εκ των 4 αιθουσών στο Λιμάνι και αυτή να παραπέμπεται στις καλένδες?
Εν πάσει περιπτώση δεν έχω τίποτα με την Βαλαωρίτου ή τα Λαδάδικα. Άλλωστε όλοι στα ίδια μέρη συχνάζουμε. Έχω όμως θέμα σοβαρό όταν βλέπω αχρησιμοποιήτους και ανεκμετάλλευτους χώρους της πόλης ενώ Βορειοελλαδίτες καλλιτέχνες πάνε στην ΑΘήνα αφήνοντας την Θεσσαλονίκη. Οι ευκαιρίες που έχασε αυτή η πόλη τα τελευταία 25 χρόνια γεμίζουν βιβλίο.
Όσον αφορά την δημιουργική διάθεση του Φεστιβάλ αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό. Για όλα τα υπόλοιπα στα της οργάνωσης νομίζω πως είμαστε σύμφωνοι.
Ευρωπαϊκές γωνιές της πόλης εγώ θεωρώ τη Ναυαρίνου (πρωί-βράδυ), την Αριστοτέλους( όταν δεν τη ντύνουν σαν κλόουν με κιτς κούκλες, λάμπες, βάρκες κ.ο.κ), Ικτίνου-Ζεύξιδος-ΠΠΓ-Παύλου Μελά,
Καμάρα-Ροτόντα, Βασ. Όλγας-Ντεπώ, Άνω Πόλη- Κάστρα, Λιμάνι και τελευταία και Βαλαωρίτου-Συγγρού-Φράγκων, για το νεοαναπτυσσόμενο κέντρο νυχτερινής ζωής, χωρίς καμία μπουρδελοποίηση ή κάτι τέτοιο.
Εγώ, πάντως, στη Θεσσαλονίκη Ευρωπαίος νιώθω εξαιρετικά σπανίως...
Αυτό, γιατί νομίζω ότι παρεξηγήθηκα παραπάνω.
Η πνευματική ζωή της Θεσσαλονίκης είναι τραγικά μέτρια, δυστυχώς. Απλώς, δε μπορώ να επιρρίψω την πλήρη ευθύνη στους ''διοικητές''. Κάπου σκέφτομαι ότι ίσως και οι κάτοικοι να μη σηκώνουν μεγαλύτερο καλλιτεχνικό αναβρασμό και αυτό με στενοχωρεί πολύ. Δε θέλω, όμως, να είμαι απαισιόδοξος, οπότε σταματάω εδώ και ελπίζω...
Λείπει, πάντως, το όραμα...
Είχα κάνει και μία ανάρτηση σχετικά παλιότερα...
http://leuxeimwn.blogspot.com/2009/03/blog-post_30.html
Χαιρετώ