Ο ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΤΟΥ ΜΑΙΚΛ ΜΑΝ (ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΝ 9.58)

Ποιος είπε άραγε ότι το καλοκαίρι δεν υπάρχουν ταινίες? Η σημερινή κυκλοφορία του Public Enemies μάλλον το αντίθετο μας κάνει να σκεφτούμε. Η νέα ταινία του Μαικλ Μαν είναι λοιπόν γεγονός. Και έχει σχεδόν ταυτόχρονη κυκλοφορία σε Ευρώπη και Αμερική. Οι κριτικές μιλάνε για μια ακόμα καλή στιγμή του σκηνοθέτη που ενδεχομένως να οδηγήσει με κάποιον τρόπο και στα Όσκαρ. Αυτά είναι σκέψεις που για την ώρα δεν μπορούν να απασχολούν τους φαν του σκηνοθέτη αλλά μόνο τα στούντιο. Πριν μπούμε στην αίθουσα για να δούμε και εμείς αυτή τη νέα ταινία του οφείλουμε να πούμε πως ο Μαν είναι ένας από τους ευφυέστερους σκηνοθέτες που διαθέτει η Αμερική αυτή την στιγμή. Παραδόξως άργησε να αναγνωριστεί αλλά ανήκει στην περήφημη γενιά του '70, τότε που Κόπολα, Σκορτσέζε, Σπήλμπεργκ, Ντε Πάλμα, Λούκας σάρωσαν και άλλαξαν τον χάρτη του αμερικάνικου σινεμά.

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές στις ταινίες του Μαν είναι αυτή της μουσικής. Το πως ακριβώς δένει η εικόνα με την μελωδία και τον ρυθμό της μουσικής είναι κάτι που το κατέχει απόλυτα ως γνώση για αυτό δεν διστάζει να χρησιμοποιεί όχι μόνο πρωτότυπη μουσική για τις ταινίες του αλλά και θέματα ή τραγούδια που δεν γράφτηκαν αποκλειστικά για κινηματογραφική επένδυση.

Έτσι μπορείτε να βρείτε ενδιαφέρουσες συνεργασίες με συνθέτες όπως ο Έλλιοτ Γκοτενταλ (ο οσκαρικός συνθέτης της ΦΡΙΝΤΑ), ο Τζειμς Νιούτον Χάουαρντ, ο Τρέβορ Ράμπιν, ο Τζον Μέρφι ή η Λίζα Τζεράρντ. Όμως παράλληλα η ηχητική επένδυση αποκτά διπλό ενδιαφέρον για τον θεατή όταν διαπιστώνει ότι ροκ, ποπ, αμπιεντ ή εθνικ ρυθμοί συνυπάρχουν στο σάουντρακ με την πρωτότυπη μουσική.Και έτσι ο Μόμπυ, οι Μογκουαϊ, ο Σαλίφ Κείτά, οι Κρόνος Κουάρτετ, ο Σανταολάγια αποτελούν κομμάτι της σκηνοθετικής αφήγησης σε κάθε ταινία του Μαν.

Ας θυμηθούμε το υπέροχο σάουντρακ του Τρέβορ Τζοουνς για τον τελευταίο των Μοϊκανών, που θα του άξιζε να φτάσει σε μια οσκαρική υποψηφιότητα (τουλάχιστον), την εκπληκτική απεικόνιση της ψυχοσύνθεσης και της αστάθειας των ηρώων του Insider μέσα από το σάουντρακ των Dead can dance - Massive attack - Jan Garbarek - G. Santaolalla (7 χρόνια μετά με σημαία του το Iguazu o Αργεντίνος σήκωνε το όσκαρ μουσικής για την ΒΑΒΕΛ του Ινιαρίτου), το μουσικό πέριβλημα των δρόμων μιας μεγαλούπολης μέσα από πλήθος μουσικών (από Μαιλς Ντέβις μέχρι Ρουτς) ή την ψυχολογική εσωτερική σύγκρουση των εκπροσώπων νόμου και παρανομίας σε ΕΝΤΑΣΗ και MIAMI VICE μέσα από τους Κρόνος Κουάρτετ ή τον Μόμπυ. Όλα αυτά μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως και αυτή την φορά στο PUBLIC ENEMIES θα δούμε και θα ακούσουμε πολλά και όμορφα...

Για την φιλμογραφία του Μαικλ Μαν θα έλεγα πως αξίζει να διαβάσετε το κείμενο του Costello αλλά και το imdb