ΤΟ ΘΕΡΙΝΟ ΣΙΝΕΜΑ ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ

(βίντεο: Τραγούδι από την Τζένη Τζένη του Ντ. Δημόπουλου. Μουσική του Κ. Καπνίση και στίχοι του σκηνοθέτη. Πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση της Ν. Βαλσάμη ντουμπλαρισμένη από την Κ. Χωματά)

Δεν υπάρχει ίσως πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση σκηνοθέτη της εποχής του λεγόμενου παλιού εμπορικού κινηματογράφου που να παρουσιάζει περισσότερο ενδιαφέρον στο ζήτημα μουσική και κινηματογράφος από τον Ντίνο Δημόπουλο.

Σαφώς εκείνη την εποχή έχουμε ωραίες στιγμές κινηματογραφικής μουσικής και σε περιπτώσεις όπως ο Σακελάριος, ο Δαλιανίδης, κ.α. Στις ταινίες του Δημόπουλου ωστόσο συναντά κανείς σχεδόν όλους τους σπουδαίους συνθέτες της περιόδου 1951 - 1993. Αυτό είναι και το χρονικό όριο στο οποίο ο σκηνοθέτης ξετύλιξε την δημιουργική του πλευρά κινηματογραφικά.

Από τον Χατζιδάκι της Μανταλένας και της Λίζας, στον Ξαρχάκο της Λόλας, του Ταξιδιού και του Αμόκ και από εκεί στον Μαρκόπουλο (Κατηγορώ τους ανθρώπους), στον πολυγραφότατο τότε Πλέσσα (Κυρίες της Αυλής), στον Καπνίση, (Τζένη - Τζένη), στον Μαμαγκάκη (Αρχόντισσα και αλήτης, Η ωραία του κουρέα, Ιταλίδα στην Κυψέλη), στον Λοϊζο (Λεβεντόπαιδο) και στον Χατζηνάσιο (Βάσεις και η Βασούλα) για να ολοκληρώσει την διαδρομή του στα Δελφινάκια του Αμβρακικού με τον Χρήστο Λεοντή.

Υπάρχουν πολλές ιστορίες που μπορεί κάποιος να παραθέσει για τον Ντίνο Δημόπουλο. Αρκετές έχουν περάσει σε εκδόσεις που αφορούν την θητεία του στην Φινος Φιλμς, άλλες στην αυτοβιογραφία του και κάποιες άλλες στο λεύκωμα που εξέδωσε το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πριν από δέκα χρόνια.

Ας θυμηθούμε εδώ πως ο συγκεκριμένος προσπάθησε να εκφράσει την πολιτική και κοινωνική κατάσταση της εποχής του όσο μπορούσε. Δεν ήταν ποτέ εύκολο και δεν θα έλεγα ότι το κατόρθωσε όσο θα έπρεπε ή θα ήθελε και ο ίδιος αλλά προσπάθησε πολύ για αυτό. Το Ταξίδι είναι μια ταινία για μια πόλη πέρα από την πόλη (φτώχια και βιοπάλη στο Πέραμα), στην Τζένη Τζένη σαρκάζει το πολιτικό σύστημα (και δυστυχώς 40 χρόνια μετά είναι και πάλι επίκαιρη η ταινία αν και ηθογραφική) ενώ στις Κυρίες της Αυλής με πολύ κομψό τρόπο περνάει τα σχόλια του για την ψυχροπολεμική και μετεμφυλιακή ταυτότητα της Ελλάδας.

Πέρα από καλός σκηνοθέτης και δάσκαλος για σπουδαίους εκπροσωπους του κατοπινού Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου (όπως ο σκηνοθέτης Π. Βούλγαρης ή ο φωτογράφος Γ. Αρβανίτης ας πούμε) υπήρξε συγγραφέας, σεναριογράφος και στιχουργός. Έτσι είχε πολύ καλή συνεργασία με τους μουσικούς των ταινιών του. Και όχι μόνο αυτό αλλά ήταν σκηνοθέτης των ηθοποιών του. Ήξερε να κλέβει το καλύτερο από αυτούς.

Θυμήθηκα τον Ντίνο Δημόπουλο αυτές τις μέρες που έφυγε ο Σπύρος Καλογήρου. Κοιτούσα την κορυφαία ατάκα του (Είναι πολλά τα λεφτά Άρη) στην Λόλα και σκεφτόμουν τι άλλο μας είχε δώσει αυτός ο σκηνοθέτης. Και έτσι μπήκα σε έναν μαγικό κόσμο μιας Ελλάδας που δεν υπάρχει πια αλλά η οποία υπάρχει πάντα κάπου εδώ...