Η ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΣΟΥΜΑ ΤΟΥ 2008-2009 (ΤΑΙΝΙΕΣ ΚΑΙ ΣΑΟΥΝΤΡΑΚ) - ΜΕΡΟΣ 2ον - KAI ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΜΑΓΚΕΣ!

Με αυστηρά χολυγουντιανούς όρους η χρονιά ανήκει στoν Α. Ρ. Ραχμάν και στο ΣΛΑΜΝΤΟΓΚ ΜΙΛΙΟΝΕΡ του Ν. Μποϊλ. Ομολογώ πως κοσμοπολίτικο, μελοδραματικό και ελαφρώς αφελές το αποτέλεσμα αλλά πάντως ευχάριστο τόσο κινηματογραφικά όσο και καθαρά μουσικά.

Στα υπόλοιπα αμερικάνικα θα ξεχώριζα σίγουρα τον Αλεξάντρ Ντεπλά και τον ΜΠΕΝΤΖΑΜΙΝ ΜΠΑΤΟΝ. Για την ταινία εκφράζω πολύ καθαρά πλέον επιφυλάξεις. Θα ήθελα να την ξαναδώ για να είμαι απόλυτα βέβαιος ότι δεν την αδίκησα στην πρώτη θέαση της. Για το σκορ του Γάλλου Ντεπλά ωστόσο δεν έχω πλέον καμία αμφιβολία. Είναι δημιουργικός και ίσως από τους πιο καθαρούς εκφραστές της λόγιας, σοβαρής μουσικής του σήμερα (κι ας γράφει μουσική για εικόνες)

Ο Τόμας Νιούμαν ατύχησε και φέτος αν και είχε διπλή οσκαρική παρουσία (10 συνολικά). Μεταξύ μας ο ΓΟΥΟΛ-Υ αξίζει 1000% ως ταινία (είναι το animation γεγονός της χρονιάς που φεύγει) αλλά το σάουντρακ του Νιούμαν ήταν διεκπαιρεωτικό. Το τραγούδι Down to earth, που συνέθεσε από κοινού με τον Πήτερ Γκάμπριελ συμπαθητικό αλλά μέχρι εκεί. Στο άλλο ενδιαφέρον σκορ του, τον ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, είναι πιο καθαρό και εμφανές το προσωπικό στυλ του συνθέτη. Η ταινία αυτή καθεαυτή κρύβει ωραίες στιγμές και εκπλήξεις αλλά ο σκηνοθέτης Σαμ Μεντες τα έχει πει καλύτερα όλα αυτά στο American Beauty.

Αν υπάρχει ένας Αμερικανός που να αξίζει τον απόλυτο σεβασμό μας είναι αναμφισβήτητα ο Κλιντ Ιστγουντ. Ξέρω πως κάποιοι ίσως να μην γουστάρετε αλλά προσωπικά θεωρώ τον Ιστγουντ φοβερά καινοτόμο, τολμηρό και δημιουργικό. Στην ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ μας χαρίζει ένα πλούσιο σενάριο σε δημιουργικές και μελοδραματικές ανατροπές ενω η Τζολί μεταμορφώνεται σε αληθινή ηθοποιό. Το ίδιο ισχύει και για το Γκραν Τορίνο, που το βάζω στην 5αδα με τις φετινές ταινίες μου. Σαφώς ξεχωρίζω και τα σάουντρακ του Κλιντ. Το τραγούδι του Γκραν Τορίνο με τον Τζέιμι Κάλαμ θα άξιζε να φτάσει στα Όσκαρ ενώ το σκορ της ΑΝΤΑΛΛΑΓΗΣ, λιτό αλλά απόλυτα λειτουργικό στηρίζει την πλοκή της ταινίας.

Η ταινιάρα της χρονιάς (το δικό μου Νο1) είναι Ο ΠΑΛΑΙΣΤΗΣ του Αρονόφσκι. Δικαίως το Οργισμένο Είδωλο των '00ς. Ο Μίκι Ρουρκ θεϊκός σε μια ερμηνεία ζωής. Μα τον εαυτό του έπαιζε έτσι κι αλλιώς. Ότι και να πω για αυτή την ταινία είναι λίγο. Βγήκα από την αίθουσα κομμάτια και σκοπεύω να την ξαναδώ όταν κυκλοφορήσει σε dvd. Συγκινητικό και το αποτέλεσμα στο ομώνυμο φολκ τραγούδι του Μπρους Σπινγκστιν (η μουσική του Κλιντ Μάνσελ θα έλεγα απλά συνοδευτική, ούτε την παίρνεις πρέφα ότι υπάρχει) και εδώ άλλη μια φετινή οσκαρική αδικία.

Αδικημένος μπορεί να νιώθει και ο Χανς Ζϊμερ. Ο γερμανικής καταγωγής συνθέτης αποδυκνύεται για άλλη μια φορά υπερδραστήριος και γεμάτος έμπνευση. Μετρήστε παρουσίες σε ταινίες : ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ (Ο Πάνος Χρυσοστόμου μας έλεγε ραδιοφωνικά ότι το συγκεκριμένο σκορ κόπηκε από τα Όσκαρ από ένα σωρό παρεξηγήσεις και κακοτυχίες), ΚΟΥΝΓΚ ΦΟΥ ΠΑΝΤΑ και ΜΑΔΑΓΑΣΚΑΡΗ 2 (διασκεδαστικά τα σκορ αφού μην ξεχνάμε έχει προιστορία ο Ζϊμερ στο είδος και ένα Όσκαρ για τον Βασιλιά των Λιονταριών), TA ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ (το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γκ. Αριάγα), ΙΛΟΥΜΙΝΑΤΙ - ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟΙ (η συνέχεια της εργασίας του πάνω στον Κώδικα Ντα Βίντσι και τα βιβλία του Νταν Μπράουν) και ΦΡΟΣΤ/ΝΙΞΟΝ (από τα καλύτερα σκορ του Ζίμερ τα τελευταία χρόνια μαζί με τον ΙΠΠΟΤΗ)

TAINIEΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Από τις ταινίες του κόσμου χωρίς αμφιβολία ειχαμε και φέτος πολύ πράμα. Στα γαλλικά πολύ δυνατό (με ντοκιμενταρίστικη διάθεση αφήγησης) Ο περσινός Φοίνικας του Λοράν Καντέ, το ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ. Χωρίς ίχνος μουσικής βέβαια αλλά αυτό χρεώνεται στα υπέρ της ταινίας!

Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΥΠΟΛΟΙΠΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ ειναι άλλη πολύ καλή στιγμή της φετινής γαλλικής παραγωγής. Κύλησε πολύ ευχάριστα, σαν να ξεφύλλιζα ένα άλμπουμ με φωτογραφίες της εφηβείας μου. Και η μουσική του Sinclair αρκετά καλή με πολλά ποπ στοιχεία και φυσικά ευστοχη μουσική επιμέλεια από το χρονοντούλαπο της τελευταίας 25ετίας.

Ο Ζακ ΜΕΡΙΝ ως διαβόητος κακοποιός συγκλόνισε την Γαλλία και το ίδιο έπραξε και ο Βενσάν Κασέλ σε ένα πολύ δυνατό ρόλο. Οι Γάλλοι περπατάνε παπαγαλίζοντας τον δρόμο των χολυγουντιανών προτύπων αλλά εδώ μάλλον κάτι καταφέρνουν. Η ταινία κυκλοφόρησε με διπλό σάουντρακ που αξίζει. Στο πρώτο cd ο Μάρκο Μπελτράμι (υποψήφιος για Όσκαρ πέρυσι στο ΤΡΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΟΥΜΑ) χαιδεύει μουσικά τις εικόνες και δημιουργεί το κατάλληλο μουσικό υπόβαθρο για το σασπενς του θεατή. Στο δεύτερο δισκάκι απλά αφεθείτε στους ρυθμούς του γαλλικού r'n'b και hip hop (εγώ το έπραξα και χάρηκα ειδικά τον Oxmo Puccino, έναν αφρικανό - από το Μάλι- ράπερ με γαλλική μενταλιτέ!)

Δεν έχω άποψη για τα ΓΟΜΟΡΡΑ, ΙΛ ΝΤΙΒΟ, Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΛΟΡΝΑ, ΤΟΥΛΠΑΝ, ΠΕΙΝΑ, ΤΡΕΙΣ ΜΑΪΜΟΥΔΕΣ. Ξέρω ότι κέντρισαν την προσοχή αρκετών από έσας αλλά προς το παρόν δεν μπορώ να εκφέρω άποψη.

Σίγουρα μπορώ να μιλήσω για το γερμανικό ΚΥΜΑ που και σοκαριστική ταινία ήταν και πολύ καλό σάουντρακ είχε.

Πολύ δυνατή εμπειρία και το ΒΑΛΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΣΙΡ του Άρι Φολμαν ενώ αξίζει σχολιασμού και ο Γερμανός Μαξ Ριχτερ που υπογράφει το καθαρά ψυχολογικό μινιμαλ σκορ του ισραηλινού ντοκ-ανιμεισον (αν υπάρχει τέτοιος όρος).

Ο Μπασίρ δεν χόρεψε οσκαρικό βαλς και αυτό γιατί οι γιαπωνέζικες ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΙΣ του έκλεψαν το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Πικρή μα άνθρώπινη ταινία αξίζει να την αναζητήσετε σε dvd μιας και ατύχησε σε διανομή (βγήκε πολύ μετά την οσκαρική της επιτυχία) ενώ αν πετύχετε το σάουντρακ του Τζο Χισαϊσι απλά αγοράστε το! Συνεργάτης του Τακέσι Κιτάνο, διάσημος και στην Αμερική αποτελεί έναν από τους ξεχωριστούς εκπροσώπους της γιαπωνέζικης κινηματογραφικής μουσικής. Τα βιολιά παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ταινία.

Άλλη μια σουπερ ταινιάρα μας έρχεται από την Σουηδία. ΑΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΜΠΕΙ. Σοφιστικέ, κουλτουριάρικο αλλά δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από άλλες ταινίες θρίλερ. Θα σταθώ και στο σάουντρακ του Γιόχαν Σοντερκβιστ, ο οποίος με εξέπληξε γιατί αποτελεί ότι πιο ενδιαφέρον μουσικά-κινηματογραφικά έχει βγάλει η Σκανδιναβία την τελευταία δεκαετία οπωσδήποτε. Πολυγραφότατος ο Γιόχαν με έκανε να ψάξω λίγο και να ανακαλύψω πως ήξερα αρκετά για την αφεντιά του ώστε στα προσεχώς να ετοιμάσω ένα ραδιοφωνικό αφιέρωμα.

Με κοσμοπολιτικο αέρα και ο Γούντι Άλεν στην ΒΙΚΥ ΚΡΙΣΤΙΝΑ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ. Σε κάποιους η ταινία φάνηκε φέσι.Εμένα μου άρεσε και με το παραπάνω. Και ξέρω αρκετούς που μετά κλείσανε εισητήρια για Βαρκελώνη (το Πάσχα οι Καταλωνοί πίνανε νερό στην χάρη του Γούντι). Ακόμα κι αν ξενέρωσες με τα κλισέ του παππού Άλεν η μουσική επιμέλεια του σάουντρακ ήταν θεϊκή. Με καθαρά ισπανικό (ίσως κάπως φολκλορ) ήχο, μας γνώρισε τους Giulia y los Tellarini, που το τραγουδάκι τους Barcelona τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη χορεύτηκε και ακούστηκε αρκετά στα ψαγμένα στέκια της πόλης.

ΕΛΛΑΔΑ

Δεν πατώσαμε μόνο στη Γιουροβιζιον. Πατώσαμε και κινηματογραφικά. Ενδεχομένως το 2009-2010 να μας δώσει καλύτερα πράγματα (με τον ΚΥΝΟΔΟΝΤΑ και την ΣΤΡΕΛΛΑ να έχουν κιόλας κλέψει κομμάτι προσοχής). Το 2008-09 παντως η φόλα πήγε σύννεφο. Ο νικητής των βραβείων, το νεανικό αλλά πεσιμιστικό WITHOUT, ακόμη δεν πήρε διανομή. Το μετράω όμως, αν και με εμφανείς αδυναμίες, ως ένα βήμα που μας εισάγει σε μια νέα εποχή(τα έχω γράψει εξάλλου στο φεστβαλικό μου ημερολόγιο).

Αξιοπρεπή ως παραγωγές τα ΣΚΛΑΒΟΙ ΣΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΟΥΣ και ΚΑΛΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ, ΑΘΑΝΑΣΙΑ των Τ. Λυκουρέση και Π. Καρκανεβάτου. Στο πρώτο το τεχνικό σκέλος, η καταπληκτική Κέρκυρα και κάποιες καλές παρουσίες (όπως η Παπαληγούρα, ο μακαριτης ο Παπαχρόνης, ο Σακελαρίου) σου κεντρίζουν την προσοχή. Εδώ θα βρείτε ένα από τα καλά ελληνικά σάουντρακ της χρονιάς. Ο Μίνως Μάτσας μέσω L.A. την έκανε την δουλειά αλλά το αποτέλεσμα του βγήκε θαυμάσιο. Για αυτό άλλωστε βραβεύτηκε κιόλας. Πολύ πρόσφατα το σκορ κυκλοφόρησε σε συλλογή με όλες τις κινηματογραφικές εργασίες του συνθέτη αλλά και σε cd single (με το Αμίλητο Νερό σε στιχους Ι. Σούση και ερμηνεία Χάρουλας Αλεξίου).

Στο δεύτερο ο Γιώργος Ανδρέου έκανε επίσης συμπαθητική δουλειά. Απλή μουσική με λίγα όργανα (ένα πιάνο συνδέει μουσικά όλη την ταινία κυρίως).

Αν υπάρχει ένα σάουντρακ που αξίζει να αγοράσετε και ψάχνεστε πάντως προτείνω ανεπιφύλακτα τις ΤΡΕΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ των Prefabricated Quartet για την ομώνυμη ταινία του Π. Σεβαστίκογλου. Η ταινία έχει σοβαρές αδυναμίες σε άλλα επίπεδα αλλά στο μουσικό κομμάτι είναι καταπληκτική. Αν δεν κέρδιζε ο Μάτσας θα ήθελα να κερδίσουν αυτοί το Κρατικό Βραβείο μουσικής. Ξέρουν να παίζουν με τους ήχους, ξέρουν να μεταμορφώνονται και από αναγεννησιακή μουσική να γίνονται ξαφνικά ροκ και απο εκεί ελεκτρόνικα! Το αλμπουμ πάντως είναι συλλεκτικής αξίας (κυκλοφόρησε σε λίγα αριθμημένα αντίτυπα από τις εκδόσεις Καπάνι)

Η ΣΚΟΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ του Τεό Αγγελόπουλου μάλλον απογοητευτική μπορεί να χαρακτηριστεί ως αποτέλεσμα αν και αποτελεί ότι πιο φιλόδοξο σε επίπεδο παραγωγής. Από τα θετικά της ταινίας η μουσική της Ελένης Καραίνδρου που μπορείτε να ακούσετε στην αρχή του post.

Φυσικά ουδείς λόγος για τις φόλες τύπου ΣΟΥΛΑ ΕΛΑ ΞΑΝΑ. Αν άξιζε μια εμπορική κωμωδία φέτος αυτή ήταν το ΒΑΝΚ BANG με τον Β. Χαραλαμπόπουλο να μας εκπλήσσει ευχάριστα με την σεναριακή του πένα.

Αν υπάρχει ένα σάουντρακ από ντοκιμαντέρ ελληνικό που να αξίζει αναφοράς αυτό είναι οπωσδήποτε το T4 Trouble με την κιθάρα του Τέρρυ Παπαντίνα να ρολάρει και να ροκάρει. Για όσους αγαπάνε αυτού του είδους την μουσική βρίσκουν εδώ μια καλή πρόταση για την δισκοθήκη τους. Και η ταινία πολύ δυνατή στηρίζεται σε μια ιστορία ενός συμβολικού αλλά καταραμένου μουσικού για τα 70ς.

Στα ελληνικά καταθέτω και κλείνω και το ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΣΤΗΝ ΔΥΣΗ του Κώστα Γαβρά. Αυτή η ταινία θα μας απασχολήσει αρκετά και ως κοινωνία αλλά εδώ θα μιλήσουμε κινηματογραφικά και ας σημειώσουμε πως ένας 70άρης σκηνοθέτης γύρισε με πολύ κέφι κάτι πολύ ανθρώπινο και γλυκόπικρο που θυμίζει 20άρη! Στα συν και η μουσική του Αρμάντ Αμάρ (στενός συνεργάτης του Γαβρά την τελευταία δεκαετία).