ΗΜΕΡΑ 2η - ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΣΕ ΦΟΒΑΜΑΙ

Κάτι μ’ αρρωσταίνει σ' αυτή την πολιτεία
και παίρνω σβάρνα τα φαρμακεία
νιώθω για σένα κάτι τρομερό
και ήρθ’ η ώρα να στο πω

Φεστιβάλ, σε φοβάμαι, Φεστιβάλ σ' αγαπώ...



Και με αυτούς τους πειραγμένους στίχους του Δ. Σαββόπουλου μάλλον προσπαθώ να αντικατοπτρίσω την ψυχοσύνθεση της φετινής διοργάνωσης. Όλοι το περιμέναμε να ξεκινήσει μα δεν έχω ακούσει κάποιον εγκωμιαστικό ή ενθουσιαστικό λόγο από κάποιον τώρα που μπήκαμε στην γιορτή. Μπορεί να είναι ιδέα μου αλλά κάτι τρέχει με αυτή την ιστορία...

ΝΤΑΡΝΤΕΝ ΚΑΙ ΞΕΡΟΣ

Όπως λόγου χάρη κάτι τρέχει με τους αδερφούς Νταρντέν. Περιμέναμε όλο το σετ και μας προέκυψαν 2 αδέρφια σε 1! Τουτέστιν? Τουτέστιν ο Ζαν Πιέρ έμεινε στο Βέλγιο να φυλάει τις κόπιες και τα σενάρια της Ροζετας και της Λόρνας και ήρθε μόνος του ο έτερος αδερφός, ο Λουκ. Πιεσμένοι χρόνοι και σοβαρές υποχρεώσεις λέει δημιούργησαν αυτό το σκηνικό. Και μάλιστα ο παρόντας αδερφός Νταρντέν (κάτι σαν τον αδερφό Άννα της εποχής Τζειμς Πάρις ακούγεται) απέξω απέξω μας είπε πως με το ζόρι ήρθε και ο ίδιος εν Θεσσαλονίκη.

Παρ' όλα αυτά στο μαστερκλας (την ανοιχτή κούβεντα με το κοινό εννοώ) ο Λουκ μίλησε για το σινεμά και πως ακριβώς βιώνεται μέσα στις ταινίες του. Δεν θεωρεί πως κάνει πολιτικό σινεμά αλλά επικεντρώνεται στο άτομο, το μικρότερο κύτταρο της ανθρώπινης κοινωνίας. Συγνώμη μεσιέ Λουκ μου αλλά ο Γαβράς έχει πει ότι το σινεμά όπως κι αν το δεις είναι πολιτική τέχνη. Και ο Περάκης θεωρεί την ανάλαφρη (και απολιτικ) ταινία του "Λίζα και όλοι οι άλλοι" εξίσου πολιτική ακριβώς επειδή δεν εκφέρει καμία πολιτική άποψη η ηρωίδα του. Εσείς που μιλάτε για την κοινωνία της Ευρώπης του σήμερα τι κάνετε? Εν πάσει περιπτώση όπως αισθάνεται κανείς.

Στην απογευματινή τελετή της απονομής του Χρυσού Αλέξανδρου στον Λουκ (και στον Ζαν Πιέρ νοερά) πάντως ήταν όλοι εκεί. Και ο Πρόεδρος της Βουλής, ο κος Σιούφας και ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο Αλέξης Τσίπρας και η... Ζωζώ Σαπουντζάκη! Δεν κάνω πλάκα, τρίτη σειρά μπροστά καθόταν η Ζωζώ. Ο Λουκ βέβαια ήταν και ευγενής για την τιμή και ενημερωμένος για την ιστορία της Θεσσαλονίκης. Κρίμα βέβαια που το ένα από τα δύο κεντρικά πρόσωπα του φετινού φεστιβάλ έριξε πιστόλα...

ΟΡΙΑΚΗ ΓΡΑΜΜΗ

Και δεν είναι η μόνη πιστόλα. Εκτός του Ζαν Πιερ και της Ρέιτσελ Γουντ, άκυρο (έστω και προς το παρόν) έριξε και ο φίλος του φεστιβάλ Βάλτερ Σάλες. Με τέτοιους φίλους... Είχε βέβαια το δίλλημα: ρεπεράζ για το "On the road" ή Θεσσαλονίκη και μάλλον διάλεξε σοφά. Παρούσα όμως είναι η πρωταγωνίστρια της τελευταίας ταινίας του Σάλες η Σάντρα Κορβελόνι, που είχε διακριθεί με το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στις Κάννες πριν από μερικούς μήνες για την ερμηνεία της στην "Οριακή Γραμμή". Η ταινία μας μεταφέρει στους δρομους και στις φτωχογειτονιές του Σάο Πάολο. Μπλέκει το ποδόσφαιρο, τη θρησκεία, τον έρωτα, την φτώχεια, τις ελπίδες και τις αναποδιές και άλλα πολλά όπως τα βιώνει μια μικροαστική μονογονεϊκή οικογένεια. Ο Σαλες ξέρει καλά να μπαίνει στις ιστορίες των ανθρώπων. Στηριζεται αρκετά στην δύναμη των ηθοποιών του. Και δεν είναι τόσο οι όποιοι συμβολισμοί κρύβονται πίσω από αυτές τις ιστορίες των ανθρώπων όσο οι ίδιες οι επιλογές και η διαχειριση των συνεπειών αυτών των αποφάσεων. Η φωτογραφία και οι φωτισμοί παίζουν σημαντικό ρόλο. Τα ξέθωριασμενα χρώματα δηλώνουν κάτι για τους ήρωες. Η μουσική του Γουστάβο Σανταολάγια επίσης. Δεν θα έλεγα πως έκανε κάτι πρωτότυπο εδω ο Αργεντίνος συνθέτης. Αλλά επιβεβαιώνει πανηγυρικά πως λατρεύει τα μινιμαλιστικά εκφραστικά σχήματα, που στηρίζουν την ψυχοσύνθεση της ταινίας συνοδευτικά.

ΥΓ: Φοιτητές του τμήματος κινηματογράφου στην χτεσινή τελετή μοίραζαν φυλλάδια έξω από το Ολύμπιον. Από την Δράμα ακόμη ακούω πικρές και στενόχωρες ιστορίες για το πρώτο δημόσιο Τμήμα Ανώτατης κινηματογραφικής εκπαίδευσης εν Ελλάδι. Δεν είναι τωρινές ιστορίες αλλά ξεκινούν από την αρχή της ιστορίας αυτής 5 χρόνια πριν. Καθηγητές των 300 €, φοιτητές σε περιπλάνηση σε μια σχολή σκόρπια σε πολλά διαφορετικά σήμεια της Θεσσαλονίκης και χωρίς την απαραίτητη τεχνική υποδομή και οικονομική στήριξη, απόφοιτοι (τον Ιούνιο του 2009 ορκίζονται οι πρώτοι) χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα. Και έχεις και μερικά μέλη της κινηματογραφικής οικογένειας να λένε διάφορες εξυπνάδες (κανονικά μνημεία λόγου πετάνε από τον στόμα τους) και να εκφράζουν καχυποψία και μιζέρια για την σχολή και για αυτά τα παιδια από τα οποία κάποια μπορεί να μας απασχολήσουν με το αυριανό τους έργο. Για να ενημερωθείτε για τα προβλήματα της σχολής κινηματγοράφου δεν έχετε παρά να επισκεφτείτε το μπλογκ των παιδιών

ΥΓ1 : Και ενώ εμείς ζούμε μέρες φεστιβαλικές στην Αμερική σκέφτονται πως η νέα εποχή Ομπάμα μπορεί επηρεάσει ακόμη και τα φετινά Όσκαρ. Πώς? Μα επηρεάζοντας την ψυχολογία της ψήφου των μελών της Ακαδημίας. Διαβάζω σε αμερικανικά ιστολόγια πως μέχρι την 4η Νοεμβρίου ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ εξέφραζε την Αμερική του Μπους, του Μακ Κέιν, της Πεϊλιν. Μια σκοτεινή Γκοθαμ με πάμπολους αδίστακτους Τζοκερ χωρίς περιθώρια ελπίδας λέει ήταν! Τώρα που ο Μπατμαν κρύφτηκε στην σπηλιά του και ο Ομπάμα αναλαμβάνει μέσα στο οικονομικό ναδιρ να σώσει το Αμέρικα, ιστορίες όπως του γκει πολιτικού Χάρβει ΜΙΛΚ ίσως αποκτήσουν μια νέα δυναμική. Λές? Απαντώ: Είναι νωρίς ακόμη.