ΜΕΡΑ 1η - ΤΕΛΕΤΗ ΕΝΑΡΞΗΣ

Και με αυτό τον ομολογουμένως πολύ ωραίο και εντυπωσιακό τρόπο (επιμέλεια του Α. Φραντζή) άνοιξε η αυλαία του φετινού Φεστιβάλ. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα άλλο για αυτή την τελετή. Τίποτα δεν υπήρξε πιο σημαντικό από αυτό το άνοιγμα της αυλαίας. Ούτε η εξαγγελία του Αντιδημάρχου Πολιτισμού για ένα νέο βραβείο που θεσμοθετείται και θα έχει σαν θέμα του το αστικό τοπίο στο σινεμά (και αφορά ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού), ούτε οι περίτεχνες κουβέντες του γενικού γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού και του Υπουργού Μακεδονίας-Θράκης, ούτε ο καθαρά και πληκτικά διεκπεραιωτικός παρουσιαστής της βραδιάς Κ. Κοντοβράκης (τόσο πολύ ενθουσιάστηκαν με την περυσινή του παρουσία επί σκηνής και είπαν να του δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης?), ούτε η χαρά της καλ. διευθύντριας για το ξεκίνημα μιας νέας γιορτής υπό το πρόσταγμα της. Ίσως λίγο ο πάντα ευρηματικός Γ. Χωραφάς, που άναψε την φλόγα της διοργάνωσης (μια έξυπνη ιδέα με τον Πρόεδρο του Φεστιβάλ να ανάβει μια εικονική φωτιά με έναν αναπτήρα), ίσως ο πάντα δυναμικός φωτογράφος - φωτορεπορτερ της Θεσσαλονίκης Γ. Κυριακίδης που άθελα του πάλι έκλεψε τις εντυπώσεις. Πολύ καλή η ιδέα των αριθμημένων θέσεων αλλά μάλλον υπερβολική η πρόσκληση στην κόρη του... λιμενάρχη και στον ανιψιό του μπατζανάκη της ξαδέρφης της τοπικής Ν.Δ. Τελοσπάντων όλα θέμα εντυπώσεων είναι και έτσι οι όποιες κένες θέσεις καλύφθηκαν επαρκώς από το προσωπικό.

Ο ΠΑΛΑΙΣΤΗΣ

Εκείνος που σίγουρα έκλεψε τις εντυπώσεις είναι ο Ντάρεν Αρονόφσκι και η ταινία του. Κερδίζοντας τον Χρυσό λέοντα τον περασμένο Σεπτέμβρη ο Αρονόφσκι μάλλον απάντησε σε όσους είχαν αποδκιμάσει την προ δύο ετών προσπάθεια του με την ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Η ταινία είναι χωρις αμφιβολία το ΟΡΓΙΣΜΕΝΟ ΕΙΔΩΛΟ της εποχής μας. Ο Αρονόφσκι δείχνει μεταμορφωμένος αισθητικά και αφηγηματικά. Στην post 9/11 post-Iraq Αμερική η ζωή δεν έιναι και τόσο εύκολη. Η άναδειξη του κοινωνικού προφίλ είναι σκιαγραφημένη πολύ γλαφυρά στα πλάνα του Αρονόφσκι. Με έναν ανεπανάληπτο Μίκι Ρούρκ χτίζει μια πολύ δυνατή ιστορία. Λιτή, χωρίς πολλές φλυαρίες, με την κάμερα να στεκεται στα τοπία (μια εργατούπολη, ρημαγμένο αστικό τοπίο, ανωνυμία και πολυκαταστήματα κάπου στην Αμερική). Είναι πραγματικά απίστευτο πως αυτός ο ηθοποιός ξόδεψε ένα σημαντικό κομμάτι του ταλέντου του σε προσωπικές καταχρήσεις. Είναι ο ορισμός του αντι-προτύπου, όπως ο ήρωας που υποδύεται είναι κατ' ουσίαν αντι-ήρωας. Αλλά βαθιά ανθρώπινος ψάχνει όλα αυτά που τον ορίζουν και του δίνουν νόημα ύπαρξης. Ένας άνθρωπος που πάλεψε για δόξα, τώρα παλεύει για αξιοπρέπεια, αγάπη, προσοχή από τους γύρω του. Πάραλληλα όλα αυτά είναι που θα τον φέρουν οριακά σε δύσκολες αποφάσεις. Εντυπωσιακή και η παρουσίαση της μικροκοινωνίας των βετεράνων παλαιστών. Πολύ καλή και η Μαρίσα Τομέι. Για δεύτερη συνεχόμενη φορά σε έναν ρόλο που δεν φοβήθηκε την υπερέκθεση της. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ταινία θα συζητηθεί σίγουρα για τα επόμενα Όσκαρ. Εγώ ελπίζω ο Ρουρκ να κάνει την έκπληξη και να δώσει την χαριστική κουτουλιά στον θείο Όσκαρ!

ΥΓ: Φτώχια καταραμένη ή low profile φέτος στην διοργάνωση? Και επίσης πως το Υπουργείο μετά την αποχώρηση Ζαχόπουλου κοιτάζει εξονυχιστικά τον προυπολογισμό. Αληθεύει?

ΥΓ1 : Τρομερό το μπάχαλο της πρώτης ημέρας. Όχι ότι άλλες χρονιές είδαμε ετοιμότητα ελβετικού ρολογιού, αλλά να 'χαμε να λέγαμε.

ΥΓ2 : Επίσης μάλλον δεν υπάρχει και ο καλύτερος συντονισμός μεταξύ των στελεχών του Φεστιβάλ. Αποτέλεσμα? Κάποιοι να μπαίνουν και σε ξένα χωράφια.

ΥΓ3 : Παρ' ότι ανακοινώθηκε η επίσκεψη της, η Έβαν Ρέιτσελ Γουντ έριξε άκυρο στο Φεστιβάλ. Πάντως δεν είναι για να στενοχωριέσαι που δεν θα έρθει, στην ταινία του Αρονόφσκι είχε ρολάκι ούτε 10 λεπτών.

ΥΓ4: Last but not least μια πρόταση για παρουσίαση ταινιών (εγώ επικεντρώνομαι και στα εκτός προβολών δρώμενα). Ο Τάσος Μελεμενίδης του Seven Film Gallery έχει πέσει ήδη στα βαθιά των φεστιβαλικών προβολών. Του εύχομαι καλό κολύμπι και είμαι απόλυτα βέβαιος πως θα το απολαύσει όσο μπορεί! Κριτικές και εντυπώσεις από πολλές ταινίες σας περιμεμένουν στο μπλογκ