Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ, Ο ΝΤΑΜΠΛ-ΓΙΟΥ ΚΑΙ Η ΧΕΛΩΝΑ (ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΤΕ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ ΤΟ DVD ΜΟΥ GUYS!)

Το τοπίο είναι απόλυτα αγγελοπουλικό και μελαγχολικό όπως βλέπετε και στην φώτο της παραλίας. Ο Αγγελόπουλος μπορεί να περιμένει καθώς δύο όνοματα υπάρχουν στην οθόνη του φεστιβάλ. Τακέσι Κιτάνο - Όλιβερ Στοουν. Οι δύο πρωταγωνιστές της φεστιβαλικής πραγματικότητας που έχει φτάσει αισίως στην έβδομη ημέρα. Προηγήθηκαν πάντως η πέμπτη και η έκτη ημέρα. Αυτές θα περιγράψω ευθύς αμέσως.

ΟΛΙΒΕΡ W ΣΤΟΟΥΝ

Περισσότερο από 50 λεπτά κράτησε η αναμονή για το μαστερκλας (την ανοιχτή κουβέντα πείτε καλύτερα) του Στοούν στο Φεστιβάλ. 50 λεπτά που έκαναν κάποιους βέβαια να φύγουν (όπως ας πούμε τον Μ. Οντάτζε, τον πρόεδρο της κριτικής επιτροπής, που μάλλον δεν αντέχει μαστερ-κλάσιμο). Η συντριπτική πλειοψηφία όμως έμεινε γιατί μια φορά έχεις την δυνατότητα να δεις τον Στοουν σε απόσταση 3 μέτρων να σου μιλάει για το "Πλατούν", το "JFK", το "Γεννημένος την 4η Ιουλίου". Η κουβέντα βέβαια εύλογα επικεντρώθηκε κυρίως στο "W" και στον "Μ. Αλεξανδρο". Παρά την κατευναστική και ανθρώπινη ματιά του Στοουν πάνω στο πρόσωπο Τζορτζ Μπους ο ίδιος είναι λάβρος στις περιγραφές του. Βλάκας, ηλίθιος, μέτριος, λύκος με στολή αρνιού είναι οι χαρακτηρισμοί που του απέδωσε.

Φυσικά μίλησε και για τον Αλέξανδρο λέγοντας πως η σεξουαλική ζωή του δεν επηρεάζει σε τίποτα τις ικανότητες και την σπουδαιότητα της προσωπικότητας του. Φιλικός (έστω κι αν φαινόταν η ζάλη του) στις ερωτήσεις επικεντρώθηκε αρκετά στο να πείσει το κοινό να αναζητήσει τα dvd των ταινιών του. Σε κάθε ερώτηση για τις ταινίες του αυτή ήταν η κατακλείδα της απάντησης του.Το ίδιο συνέβη και στην τιμητική βράβευση στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ (πάρτε τα dvd μου guys) σε σημείο που η παρουσία του να καταντάει γραφική!

(Φώτο: Κύριε Στοούν χαμογελάστε, τραβάω dvd)

Ο ΤΑΚΕΣΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΟΥ ΖΗΝΩΝΑ

Πιο νωρίς βέβαια ο Ιάπωνας δημιουργός γνώρισε αποθεωτική υποδοχή. Δεν θυμάμαι ανάλογη στιγμή τα τελευταία 15 χρόνια στο φεστιβάλ με εξαίρεση ίσως τον Κόπολα, που όπως κι αν το δεις είναι εκπρόσωπος μιας σπουδαίας γενιάς Αμερικανών σκηνοθετών, είναι αυθεντία και είναι και δάσκαλος. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό που ο Κιτάνο γνώρισε τέτοια υποδοχή στη Θεσσαλονίκη γιατί όλα αυτά τα χρόνια οι ταινίες του ήταν πάντα παρούσες μέσα στο πρόγραμμα του φεστιβάλ και αποτελούσαν αναμφισβήτητα μικρά γεγονότα εξέχουσης σημασίας για τους φεστιβαλιστές(νέους και παλιούς). Πως να ξεχάσεις την προβολή των ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑΤΩΝ στο Παλλάς? Το "Ζατοίτσι" στην τελετή έναρξης του 2003 ή τις "Κούκλες" και τον "Κικουτζίρο"(με το κοινό να παραληρεί για ένα εισητήριο στο λιμάνι)? Ο ίδιος ήταν πάντα απών, το κοινό του φεστιβάλ όμως πάντα χειροκροτούσε τον δημιουργό. Η συγκίνηση μας λοιπόν δικαιολογημένη χτες που βρεθήκαμε μπροστά του και του ανταποδώσαμε όλες τις χαρές που μας προσέφερε με ένα αποθεωτικό χειροκρότημα. Τόσο που κάποιος θεατής κάποια στιγμή φώναξε "Kitano for president"...

ΤΡΕΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Έρχομαι τώρα σε μια δύσκολη ιστορία. Τον Πέτρο Σεβαστίκογλου τον σέβομαι γιατί είναι ένας εξαιρετικά καλλιεργημένος άνθρωπος του καλλιτεχνικού κόσμου. Χαμηλών τόνων και με την δική του ιστορία, κατέχει έναν κοσμοπολιτισμό που άλλοι δεν θα αποκτήσουν ούτε σε 2 ζωές.

Η πρώτη του ταινία "Άνεμος στην πόλη", που ειχε προβληθεί το 1997, μου είχε αρέσει πάρα πολύ. Είχε μια ποιητικότητα και μια μαγεία στα πλάνα, στο σενάριο και στις ερμηνείες καταπληκτική. 11 χρόνια μετά επιστρέφει με τις ΤΡΕΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ.

Η ταινία ουσιαστικά μιλάει για τον έρωτα, την αγάπη και τις ανθρώπινες σχέσεις. Η αρχική ιδέα, που φανερώνεται και στον τίτλο, είναι πραγματικά πανέξυπνη. Η ανάλυση της εν τούτοις μπροστά στον φακό πάσχει. Κι αυτό γιατί λείπει το συναίσθημα, η ευαισθησία. Ο έρωτας περιγράφεται με έναν στομφώδη θεατρικό τρόπο ώστε να κουράζει τον θεατή.

Οφείλω βέβαια να πω ότι ο σκηνοθέτης χειρίζεται την ψηφιακή κάμερα επιδέξια δημιουργώντας πολύ όμορφες εικόνες (όπως το μπάνιο της νεαρής κοπέλας στο ποτάμι) και ότι η επιλογή των Prefabriqated Quartet στην μουσική σύνθεση είναι πολύ δυνατή. Μέχρι στιγμής έχω βρει δύο ή τρεις ταινίες (αν θυμάμαι καλά) που η μουσική είναι καλή. Οι Τρεις Στιγμές είναι μέσα σε αυτές.

ΥΓ: Το φεστιβάλ τις δύο τελευταίες ημέρες έχει βρει μια νέα πατέντα που ελπίζω να μην εξακολουθήσει να ισχύει για πολύ. Η Αποθήκη Γ ήταν κλειστή για το κοινό όλο το πρωί με την δικαιολογία ότι ο Στοούν και ο Κιτάνο δεν ανεχονται την φασαρία και τον καπνό στις συνεντεύξεις τύπου. Έτσι επίλεκτο σώμα σφιχτοδεμένων πιθίκων (που δεν έχει καμία σχέση με αυτούς της ταινίας του Τσεϊλάν) από την εταιρία σεκιούριτι που συνεργάζεται με το Φεστιβάλ κάνει πόρτα στην είσοδο της Αποθήκης. Έχεις κάρτα? Μπαίνεις. Δεν έχεις? Άρον τον κώλο σου και περιπάτει μαλάκα μου.

Είναι χυδαία και προσβλητική πολλαπλά αυτή η συμπεριφορά. Πρώτα απ' όλα δεν σέβεται όλους όσους προηγουμένως έκαναν την συνέντευξη τύπου με συνθήκες φασαρίας και καπνού. Μάλλον βλάκες ήταν αυτοί, γιατί το ανέχτηκαν. Δεύτερον δεν σέβεται τους καλεσμένους του και πολύ περισσότερο το κοινό του που θεωρεί την Αποθήκη χώρο συνάντησης, γνωριμιών και ανοιχτών συζητήσεων με τους δημιουργούς. Το πρόβλημα των συνεντεύξεων τύπου δεν είναι τωρινό. Υπάρχει μια χαρά λύση βέβαια αλλά είναι δύσκολο να την σκεφτούν. Έχουν να σκεφτούν άλλες παρόμοιες εξυπνάδες για να μας εντυπωσιάσουν και να δυσφημήσουν τον εαυτό τους