ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ! (ΤΕΛΕΤΑΙΟ 3ΗΜΕΡΟ)

Ο Οσκαρικός συνθέτης Γουστάβο Σανταολάγια σε ένα μαστερκλας διαφορετικό.

Αν υπάρχουν 2 στιγμές που θα θυμάμαι από το φετινό Φεστιβάλ νομίζω πως σίγουρα αυτές θα είναι η αποθέωση του Τακέσι Κιτάνο στο Ολύμπιον και το μαστερκλας του Γουστάβο Σανταολάγια στον "Κασσαβέτη" χτες το πρωί.

Ο Αργεντίνος συνθέτης ήταν απίστευτος. Η παρουσίαση του στο κοινό είχε 3 μέρη. Στο πρώτο ο ίδιος ο Σανταολάγια αυτοβιογραφήθηκε μιλώντας με λεπτομέρειες για την πορεία του από τις φτωχογειτονιές του Μπουένος Αϊρες μέχρι τα 2 Όσκαρ στο ακριβό και χλιδάτο Χόλυγουντ του Λος Άντζελες. Στο δεύτερο μέρος ο Γιώργος Κρασσακόπουλος (κάποιες ερωτήσεις του μου έλυσαν απορίες πραγματικά) συντόνισε την κουβέντα με το κοινό. Έτσι ο Σανταολάγια αναφέρθηκε στο τανγκό, στην κινηματογραφική μουσική, όπως είναι σήμερα, στους Μπαχοφόντο (με τους οποίους έχει κερδίσει χρυσό δίσκο στην Ελλάδα και πάει ολοταχώς για πλατινένιο). Στο τρίτο μέρος η έκπληξη ήταν μουσική. Ο συνθέτης παρουσίασε στο κοινό, μια μικρή συναυλία με κάποιες από τις κινηματγοραφικές μελωδίες του από τα "Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας" και το "Brokeback Mountain". Αφιέρωσε μάλιστα ένα από τα κομμάτια στην Δήμητρα Γαλάνη, που ήταν παρούσα στην αίθουσα και με την οποία έχει φιλική σχέση.

CAFE DE LOS MAESTROS

Ο λόγος για τον οποίο ο Σανταολάγια ήρθε στην Θεσσαλονίκη ήταν βέβαια η πρεμιέρα της ταινίας "Καφέ ντε λος μαέστρος". Στην ταινία αυτή ο συνθέτης έχει ρόλο παραγωγού και συντονιστή μιας συνάντησης συναυλιακά και δισκογραφικά μερικών εκ των κορυφαίων μουσικών και ερμηνευτών του τανγκό στην χρυσή εποχή του (την περίοδο '30-'50). Η ταινία είναι ένα μαγικό ταξίδι σε Μπουένος Αϊρες και Μοντεβιδέο, το οποίο όταν με το καλό βγει στις αίθουσες σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Όπως επίσης και το σάουντρακ. Τον Σανταολάγια τον συνάντησα προσωπικά αυτές τις μέρες για μια (νέα) σύντομη κουβέντα περί κινηματογραφικής μουσικής και τανγκό και θα παρουσιάσω αυτή την κουβέντα ραδιοφωνικά.

ΤΕΟ

Η προτελευταία ημέρα του Φεστιβάλ ήταν η μέρα του Γουίλλεμ Νταφόε και του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Στο μαστερκλας δεν πήγα γιατί δεν είχα καμία απολύτως διάθεση να ποδοπατηθώ. Και όντως είχε πάρα πολύ κόσμο. Από ότι έμαθα ο Νταφόε ήταν πολύ φιλικός και ευγενικός.

Λίγο αργότερα, το απόγευμα, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος μίλησε στους δημοσιογράφους για την "Σκόνη του Χρόνου". Η ταινία κάνει ουσιαστικά την παγκόσμια πρώτη της στη Θεσσαλονίκη. Βέβαια ο Τεό προτίμησε να κάνει μια ανοιχτή κουβέντα με 3-4 δημοσιογράφους αθηανικών εντύπων ενώ η οικογένεια και οι φίλοι του χειροκροτούσαν σε κάθε έξυπνη ατάκα του σκηνοθέτη. Κομψό, δεν νομίζετε? Όπως επίσης είναι κομψό το ότι ο σκηνοθέτης, όπως δήλωσε, δεν εκλαμβάνει την πρεμιέρα ως άτυπη ρεβανς για την προ 4 ετών εκδίωση του από το Φεστιβάλ. Άρα μπορούμε ήσυχοι να πούμε πως ναί, υπάρχει φεστιβαλική ζωή στη Θεσσαλονίκη και μετά τον Τεό.

Η ταινία πάντως δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Κατώτερη των προσδοκιών, που μπορεί ο θεατής να έχει από αυτόν τον σπουδαίο σκηνοθέτη. Παρά τον υψηλό προυπολογισμό, τα πολυάριθμα γυρίσματα στο εξωτερικό (σε Ρωσία, Καζακσταν, Γερμανία, Ιταλία, Ελλάδα) και τα σπουδαια ονόματα πρωταγωνιστών το μόνο που καταφέρνει είναι να δημιουργήσει αμηχανία και αδιαφορία στον θεατή. Είναι κρίμα βέβαια γιατί ο Αγγελόπουλος είναι ο σκηνοθέτης που μας έδωσε κορυφαίες ταινίες όπως η Αναπαράσταση, ο Θίασος, Το Βλέμμα του Οδυσσέα. Ο ρόλος του στον ελληνικό κινηματογράφο τα τελευταία 40 χρόνια είναι χωρίς αμφιβολία πρωταγωνιστικός και καίριος. Κι όμως το όλο τωρινό εγχείρημα πνίγεται στις ίδιες τις φιλοδοξίες του. Χωρίς ιδιαίτερη εικαστική συγκίνηση και με ένα σενάριο που δεν συνδέεται με κάνεναν τρόπο σε κανένα σημείο. Υποθέτω πως κάποια σημεία θα είναι αυτοβιογραφικά ενώ κάποια άλλα οπωσδήποτε αναλύουν το περιεχόμενο της εποχής (η ταινία διατρέχει σχεδόν 50 χρόνια, το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα για να ολοκληρωθεί την Πρωτοχρονιά του milenium). Ποιος όμως ενδιαφέρεται για τον Στάλιν ή για την κατακερματισμένη αριστερά και τους εφιάλτες της σήμερα? Ούτε ο Τσίπρας!

ΣΚΛΑΒΟΙ ΣΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΟΥΣ

Το επίπεδο των ελληνικών ταινιών είναι πραγματικά αποκαρδιωτικό φέτος. Αν υπάρχει μια ιστορία που να φτάνει σε μια κάποια τελείωση και ολοκλήρωση ως έργο τέχνης και ως αφήγηση είναι σίγουρα η ταινία του Τώνη Λυκουρέση. Μια διασκευή ενός βιβλίου του σπουδαίου Κερκυραίου συγγραφέα των αρχών του 20ου αιώνα Κ. Θεοτόκη. Το καστ είναι υπέροχο και θα έλεγα πως δίνει ωραίες ερμηνείες. Δεν θέλω να μιλήσω για κάποιον ξεχωριστά. Και η καλλιτεχνική διεύθυνση επίσης φροντισμένη. Σκηνικά και κουστούμια πραγματικά πολύ όμορφα. Ακόμη και η φωτογραφία. Η μόνη μου ένσταση ίσως είναι πως σεναριακά η ταινία μπαίνει λίγο βιαστικά στην αφήγηση χωρίς να μας δίνει το ιστορικό πλαίσιο, μια επεξηγηματική εισαγωγή του που είμαστε. Σε σύγκριση με την διασκεύη ενός άλλου βιβλίου του Θεοτόκη από την Τόνια Μαρκετάκη επίσης λείπει το στοιχείο του συναισθηματισμού και ίσως του ιδεαλισμού. Ο Λυκουρέσης βέβαια μου εξηγούσε στο στουντιο του 9.58 ότι τον ενδιέφερε μια πιο μοντέρνα αντίληψη του Θεοτόκη. Έτσι του βγήκε λίγο στεγνή και ελαφρώς κυνική. Χωρίς αμφιβολία πάντως είναι η ταινία της χρονιάς (μαζί με την Αθανασία). Εκεί που θα ήθελα να σταθώ λίγο παραπάνω είναι στο σκορ του Μίνου Μάτσα, ο οποίος πραγματικά είναι εκπληκτικός. Μοντέρνα μουσική, με αρκετά μινιμαλ στοιχεία, χρωματίζει με εύστοχο τρόπο σκηνές και χαρακτήρες. Είχα ακούσει μερικά από τα θέματα της ταινίας πριν το φεστιβάλ και πραγματικά είχα ενθουσιαστεί. Βλέποντας και την ταινία λέω πως πρόκειται για ένα από τα σπουδαιότερα σκορ του 2008 και θεωρώ πως λογικά ο Μίνως είναι το μεγάλο φαβορί στην κατηγορία της μουσικής (με μια μικρή επιφύλαξη γιατί έχουμε δει να βραβεύονται και κουφές ιστορίες για την μουσική τους)

ΥΓ: 45 λεπτά μέσα σε τσουχτερό κρύο περίμενα για να μπω στην προβολή του Καφε ντε λος μαέστρος. Το κοινό αγανακτισμένο μπήκε στην αίθουσα. Ίδια και χειρότερη η καθυστέρηση και στην προβολή του Αγγελόπουλου. Εκεί έγινε βέβαια το απόλυτο μπάχαλο. Κάποιοι επίσημοι μπήκαν στην αίθουσα του ΟΛΥΜΠΙΟΝ πριν καν αδειάσει η προηγούμενη προβολή από κόσμο. Οι τζαμπατζήδες έχουν την καλύτερη αντιμετώπιση. Και φυσικά το πλήθος μπήκε με άγριες διαθέσεις, λες και έβλεπες τον στρατό του Αττίλα να επιτίθεται. Για να μην πούμε για τα υπεράριθμα εισητήρια. Μάλλον κάποιοι θεωρούν ότι ποιουν πολιτισμό αφήνοντας κόσμο με κομμένο εισήτηριο εκτός προβολής, ταλαιπορώντας και βασανίζοντας τους θεατές, δίνοντας προτεραιότητα σε VIPs που δίνουν υποτιθέμενη λάμψη στο Φεστιβάλ. Η ευθύνη βέβαια ανήκει σε όσους έχουν πληρώσει εισητήριο και σινεκάρτα και βλέπουν πως δεν έχουν σωστή αντιμετώπιση. Αν ζητούσαν τα λεφτά τους πίσω να δεις για πότε θα τους σέβονταν!