10+1 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΥ ΜΟΛΙΣ ΕΦΥΓΕ

Η τελευταία ανάρτηση για το Φεστιβάλ έχει μια κριτική σύνοψη των όσων (δεν) είδα και (δεν) άκουσα αυτό το 10ημερο. Περιμένω τα σχόλια σας για μια ανοιχτή κουβέντα γύρω από το θέμα

1. Είναι γεγονός πως το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, όπως εύστοχα σήμειωσε ένας δημοσιογράφος πρόσφατα στέκεται περισσότερο στην λέξη Φεστιβάλ παρά στο Κινηματογράφου. Έτσι λοιπόν είδαμε πως αυτό που μετράει είναι μια καλή πόζα του Όλιβερ Στοούν με τον Εμίρ Κουστουρίτσα και όχι μια καλή νέα ταινία του Στοούν
2. Είναι γεγονός πως το κοινό του Φεστιβάλ έχει πλέον ανανεωθεί. Σε μια πρώτη ματιά αυτό θεωρείται θετικό. Οι αίθουσες είναι πάντα γεμάτες και υπάρχει ζωή στο λιμάνι. Που είναι όμως αυτό το ίδιο κοινό όταν οι ίδιες ταινίες παίρνουν διανομή (και οι αίθουσες τότε είναι άδειες)?
3. Λαιφσταιλ. Κάθε μέρα και ένα νέο πάρτυ. Γκοσιπ αλερτ. Ο τάδε είναι σκοτωμένος με τον δείνα. Ο έτσι έφαγε, γλέντησε στα μπουζούκια και απ' ότι άκουσα μάλλον είχε και συντροφιά στο κρεβάτι του...
4. Πολύ κακή εντύπωση μου έκανε που αυτό το δεκαήμερο οι μόνες κινηματογραφικές μελωδίες ακούστηκαν ΜΟΝΟ στο μαστερκλας του Γουστάβο Σανταολάγια. Ήταν Φεστιβάλ Κινηματογράφου αλλά τα ηχεία στην Αποθήκη, στις αίθουσες και στα καφέ του Μαρκετ έπαιζαν ολημερίς και οληνυχτίς οτιδήποτε άλλο εκτός από κινηματογραφική μουσική
5. Σινεκάρτα και εισητήρια. Προσκλήσεις, διαπιστεύσεις και VIPs. Αναρωτιέμαι ποια είναι είναι η άμεση προτεραιότητα ενός φεστιβάλ. Οι τζαμπατζήδες ή το κοινό που έχει κόψει εισητήριο πληρώνοντας εισητήριο? Μάλλον το δεύτερο αλλά είδαμε πολλές φορές κόσμο να τρώει πόρτα κι ας είχε πληρώσει για να μπει στην αίθουσα. Δεν διαφωνώ ότι οι διάφοροι πρόεδροι και πρόξενοι και δήμαρχοι είναι πρόσωπα που τιμούν το φεστιβάλ με την επίσκεψη τους στους χώρους του. Επίσης οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να κάνουν απερίσπαστοι την εργασία τους. Όμως ας υπολογίσουν πόσα εισητήρια μπορούν να δίνουν. Υπάρχει κόσμος που σκέφτεται σοβαρά να μην ξαναγοράσει σινεκάρτα. 80 και 60 ευρώ είναι πολλά για να τρως απλά πόρτα!
6. Πόρτα επίσης είναι απαράδεκτο να τρως στην Αποθήκη για να μην κάνουν λεει ανεπιθύμητοι ερωτήσεις και φασαρία. Αν θέλουν ελεγχόμενο κοινό στις συν. τύπου ας κλείσουν μια από τις αίθουσες προβολής μια συγκεκριμένη πρωινή ώρα και ας αφήνουν μόνο τις διαπιστεύσεις να μπαίνουν.
7. Επίσης είναι αδιανόητο να έχεις 9 μαστερκλας (που δεν είναι μαστερκλας αλλά ανοιχτή κουβέντα - συν. τύπου με το κοινό) και 10 εικαστικές εκθέσεις (κανονική μπιενάλε!). Τι ουσιαστικό άραγε μάθαμε από τον Στοούν και τον Κιτάνο για την σκηνοθεσία? Τι μας φανέρωσε για την υποκριτική τέχνη του ο Νταφόε?
   
8. Επίσης δεν νοείται σε πολιτιστικό γεγονός όπως το φεστιβάλ να βλέπουμε εικόνες πανικού όπως αυτές στην πρεμιέρα του Αγγελόπουλου με το κοινό μετά από καψώνι αρκετής ώρας στο κρύο μπήκε στην αίθουσα αγανακτισμένο
9. Το Φεστιβάλ με την ανακοίνωση του Υπουργού, για αποδέσμευση του ελληνικού τμήματος και των βραβείων, του χρόνου θα άλλαξει χαρακτήρα. Από μια εβδομάδα ελληνικού κινηματογράφου θα γίνει πλέον και τύποις ένα διεθνές φεστιβάλ. Τι διαφορετικό όμως έχει να προτείνει από τα υπόλοιπα φεστιβάλ? Μήπως ήρθε η ώρα να προσδιοριστεί η φιλοσοφία του, οι αρχές του? Ή θα παραμείνει ένα μικρομέγαλο πράγμα που βραβεύει Ιρανούς και έχει επισκέπτες Αμερικάνους? Χωρίς αμφιβολία τα πιο ζωντανά κομμάτια του παραμένουν οι Ημέρες Ανεξαρτησίας και οι Ματιές στα Βαλκάνια. Αντιθέτως τα 3 διαγωνιστικά (Διεθνές, Digital, Ελληνικό Πανόραμα) συγκέντρωσαν χαμηλές βαθμολογίες από το κοινό. Μήπως θα έπρεπε το Φεστιβάλ να σκεφτεί την δημιουργία ενός Digital εκτός Φεστιβάλ? Μήπως κάποια τιμητικά αφιερώματα θα ήταν ωραίο να γίνουν εκτός Νοέμβρη? Μήπως αντί για διεθνές διαγωνιστικό θα μπορούσαμε να έχουμε ένα ανοιχτό πανόραμα ταινιών με μόνο κριτή το κοινό?
   
10. Ελπίζω κάποια στιγμή να προχωρήσουν σε μια εβδομάδα επαναπροβολών κάποιων επιλεγμένων ταινιών του δεκαημέρου, που το κοινό δεν πρόλαβε μέσα στον γενικό πανικό του 10ημέρου να δει. Όπως ακριβώς γίνεται και στην Αθήνα.
11. Και τέλος είναι άσχημο να κάνεις τελετή λήξης 2,5 ωρών λες και παρουσιάζεις κάποιο σουπερ ανεπανάληπτο υπερθέαμα ενώ όλα γίνονται για δημ. σχέσεις και εντυπώσεις. Ποιος θυμάται άραγε σήμερα (5 ημέρες μετά την τελετή) το νικητή του βραβείου "Το σινεμά και η πόλη" ή το βραβείο "Καθημερινότητα"? Και αμέσως μετά από τον βραβειακό Μπεν Χουρ ποιος έχει άραγε κουράγιο να παρακολουθήσει μια ταινία 2 ωρών (σε μια ολόαδεια αίθουσα)?