Η ΑΦΙΣΑ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Αυτή είναι η αφίσα της φετινής 51ης διοργάνωσης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Εμφανές το ότι το Φεστιβάλ αφήνει πίσω του πλέον τα φωτογραφικά πόστερ αλά Μουζάκη.

ΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ!

Και άλλη μια σημαντική επιστροφή στο πρόγραμμα αυτή που αφορά τους ιστορικούς Νέους Ορίζοντες οι οποίοι ξαναζωντανεύουν και μετονομάζονται σε Ανοιχτούς Ορίζοντες (φαντάζομαι την επόμενη φορά που θα αναστηθούν θα ονομαστούν "Οι ουρανοί είναι δικοί μας").

Πέρα από την πλάκα το πρόγραμμα του νέου - πάλιού αυτού τμήματος προβλέπει μια σειρά επιλεγμένων ταινιών που διακρίθηκαν σε ξένα φεστιβάλ ή θα συζητηθούν μέσα στο 2011. Ανάμεσα τους το ατμοσφαιρικό ντεμπούτο της Ζέινα Ντούρα/Zeina Durra, The imperialists are still alive!, στο οποίο η δημιουργός ζωντανεύει την καθημερινότητα της αραβικής –και όχι μόνο- διασποράς στις ΗΠΑ, ενώ παράλληλα σαρκάζει την τρομοκρατική παράνοια που επικρατεί στη χώρα μετά την 11η Σεπτεμβρίου.

Η ταινία Womb σηματοδοτεί την κινηματογραφική επάνοδο του αυτοδίδακτου ούγγρου σκηνοθέτη Μπένεντεκ Φλιγκάουφ ενώ η γαλλική κωμωδία Mammuth των Γκουστάβ ντε Κερβέρν και Μπενουά Ντελεπίν διαθέτει λαμπρό καστ με τους Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Ιζαμπέλ Ατζανί, Άννα Μουγκλαλίς. Άλλη μια (μαύρη) κωμωδία είναι το νορβηγικό A somewhat gentle man του Χανς Πέτερ Μόλαντ. Από τις ταιίες που αξίζει να προσέξετε το ρώσικο How I ended this summer του Αλεξέι Ποπογκρέβσκι, που διακριθηκε στην τελευταία Μπερλινάλε, ενώ το Silent souls του Αλεξέι Φεντορτσένκο είναι ένα λυρικό παραμύθι-ρέκβιεμ με ντελικάτη αφήγηση, που εκτυλίσσεται σαν ένα εθνογραφικό οδοιπορικό με φόντο τη ρωσική στέπα, στα χνάρια του σινεμά των Ταρκόφσκι και Παρατζάνοφ. Στοπρόγραμμα υπάρχει ακόμα η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Ρομέν Γαβρά, γιου του Κώστα Γαβρά, με τίτλο Notre jour viendra, μια άκρως προκλητική σπουδή επάνω στο ρατσισμό, τη βία και τις ταξικές ανισότητες.

Τέλος προσέξτε το The light thief του βραβευμένου σκηνοθέτη Ακτάν Κουμπάτ, διορατική, ανθρώπινη ματιά σε ένα απομονωμένο χωριό του Κιργιστάν, που παραπαίει ανάμεσα στον μοντερνισμό και την παράδοση και την βασισμένη στο δημοφιλές αυστραλιανό μυθιστόρημα της Τζούντι Πάσκοου «Our Father Who Art in the Tree», η ταινία The tree της Τζούλι Μπερτουτσέλι, με την οποία έπεσε η αυλαία του φετινού φεστιβάλ Κανών, είναι ένα χαμηλών τόνων κράμα οικογενειακού δράματος και μοντέρνου παραμυθιού, που «αγγίζει» την παράδοση του μαγικού ρεαλισμού για να μεταδώσει το νόημα της χαράς της ζωής.

Δείτε επίσης εδώ το ρεπορταζ του Τάσου Mελεμενίδη από την πάντα ενημερωμένη ομάδα του cinemart.gr για το Experimental Forum του φετινού φεστιβάλ.

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά και περιμένω με περιέργεια την παρουσίαση του πρόγραμματος από τον ίδιο τον Δημήτρη Είπίδη για να μάθουμε ποιες είναι και οι υπόλοιπες αλλαγές του φετινού φεστιβάλ.