ΒΑΤΡΑ-Χ : ΜΙΑ ΤΟΛΜΗΡΗ ΜΑΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΤΟΛΜΗΡΟ ΠΟΙΗΤΗ
Ζήσαμε ένα θεατρικό καλοκαίρι περίεργο. Και όχι, η πλήξη δεν το συνόδευε καθώς φέτος - σαν να υπήρχε μια αόρατη μυστική συμφωνία μεταξύ τους- αρκετοί από τους σκηνοθέτες και τα σχήματα που ανέλαβαν να ζωντανέψουν και πάλι τον λόγο των αρχαίων ποιητών το έκαναν με τέτοιο τρόπο ώστε να κυριαρχεί η έκπληξη και ο αιφνιδιασμός. Μεταμοντέρνες, σύγχρονες, ποπ, λαιφσταιλ, κιτς ή ότι άλλο θέλετε οι προσεγγισεις πράγματι μας έδωσαν μια νέα οπτική πάνω στον Ευριπίδη ή τον Αριστοφάνη.
Μια από τις παραστάσεις που κινήθηκαν σε αυτό το μεταμοντέρνο ύφος και συζητήθηκαν έντονα ήταν οι Βάτραχοι του Δημ. Λιγνάδη. Ή μάλλον για να είμαι σωστός οι Βάτρα-Χ. Το στοίχημα που έβαλε το νέο Εθνικό με τον Γιάννη Χουβαρδά στο τιμόνι είναι μεγάλο και το όραμα πλέον θέλει τολμηρές ματιές. Όπως ίσως αυτή του Λιγνάδη πάνω στο έργο του Αριστοφάνη.
Ουσιαστικά πρόκειται για μια νέα ανάγνωση, που δεν προσφέρει στο κοινό το κλασσικό κείμενο αλλά μια εναλλακτική θεατρική παράσταση. Μεταξύ πρόβας και επισημάνσεων πάνω στον λόγο του ποιητή, μεταξύ ανύπαρκτων (κατ' ουσίαν) χορικών και άφθονης σάτιρας, σύνδεσης παρελθόντος και παρόντος ο σκηνοθέτης βγάζει μια απολαυστική και άκρως ψυχαγωγική παράσταση (ένα λούνα παρκ!) που ταυτόχρονα λειτουργεί και κομματάκι επιμορφωτικά χωρίς να κομπάζει για την ιστορία ή την γνώση της.
Το στόρυ θέλει δύο ηθοποιούς επί σκηνής να δοκιμάζουν και να προβάρουν το κείμενο των Βατράχων. Λάθος στο λάθος κάποια στιγμή έρχεται η μούσα του ποιητή (η Δήμητρα Ματσούκα σε έναν ρόλο με πολύ κέφι) να διορθώσει και να τους οδηγήσει στο πνεύμα του Αριστοφάνη με τρόπο αρκούντως απολαυστικό. Στο δεύτερο μέρος της παράστασης έχουμε μια κανονική αναπαράσταση αλλά και σε αρκετά σημεία έξυπνη διακωμώδηση του Ευριπίδη και του Αισχύλου, όπως ενδεχομένως να το γούσταρε και ο Αριστοφάνης. Και όχι μόνο αυτό αλλά υπάρχει και αρκετή αυτοσαρκαστική διάθεση από τους ηθοποιούς (η Στ. Γουλιώτη διασκεδάζει την περυσινή επιτύχια της σαρκάζωντας με το θεατρικό είδωλο της στον καθρέφτη) και τον σκηνοθέτη και πολύ περισσότερο σαρκασμός για τον δογματισμό και την σχολαστικότητα των τύπων από μερίδα του θεατρικού κόσμου και πιο πολύ από τους κριτικούς του θεάτρου. Η "αλά Κουν" παράβαση με τους μικρούς Γεωργουσόπουλους ενδεικτική και φυσικά μας αιτιολογεί και την "ιερή οργή" του συγκεκριμένου κριτικού.
Σε τελική μορφή Οι ΒΑΤΡΑ-Χ μια πλούσια παράσταση με πολύ χιούμορ. Ένα ωραίο πείραμα το οποίο όμως γεννάει και πάμπολα ρίσκα για το μέλλον για όσους θελήσουν να φτιάξουν κάτι ανάλογο. Και δυστυχώς δεν έχουν όλοι το ίδιο χιούμορ. Είδαμε και πάθαμε να ξεφύγουμε από τον επιθεωρησιακό Αριστοφάνη των 90ς!
Μια από τις παραστάσεις που κινήθηκαν σε αυτό το μεταμοντέρνο ύφος και συζητήθηκαν έντονα ήταν οι Βάτραχοι του Δημ. Λιγνάδη. Ή μάλλον για να είμαι σωστός οι Βάτρα-Χ. Το στοίχημα που έβαλε το νέο Εθνικό με τον Γιάννη Χουβαρδά στο τιμόνι είναι μεγάλο και το όραμα πλέον θέλει τολμηρές ματιές. Όπως ίσως αυτή του Λιγνάδη πάνω στο έργο του Αριστοφάνη.
Ουσιαστικά πρόκειται για μια νέα ανάγνωση, που δεν προσφέρει στο κοινό το κλασσικό κείμενο αλλά μια εναλλακτική θεατρική παράσταση. Μεταξύ πρόβας και επισημάνσεων πάνω στον λόγο του ποιητή, μεταξύ ανύπαρκτων (κατ' ουσίαν) χορικών και άφθονης σάτιρας, σύνδεσης παρελθόντος και παρόντος ο σκηνοθέτης βγάζει μια απολαυστική και άκρως ψυχαγωγική παράσταση (ένα λούνα παρκ!) που ταυτόχρονα λειτουργεί και κομματάκι επιμορφωτικά χωρίς να κομπάζει για την ιστορία ή την γνώση της.
Το στόρυ θέλει δύο ηθοποιούς επί σκηνής να δοκιμάζουν και να προβάρουν το κείμενο των Βατράχων. Λάθος στο λάθος κάποια στιγμή έρχεται η μούσα του ποιητή (η Δήμητρα Ματσούκα σε έναν ρόλο με πολύ κέφι) να διορθώσει και να τους οδηγήσει στο πνεύμα του Αριστοφάνη με τρόπο αρκούντως απολαυστικό. Στο δεύτερο μέρος της παράστασης έχουμε μια κανονική αναπαράσταση αλλά και σε αρκετά σημεία έξυπνη διακωμώδηση του Ευριπίδη και του Αισχύλου, όπως ενδεχομένως να το γούσταρε και ο Αριστοφάνης. Και όχι μόνο αυτό αλλά υπάρχει και αρκετή αυτοσαρκαστική διάθεση από τους ηθοποιούς (η Στ. Γουλιώτη διασκεδάζει την περυσινή επιτύχια της σαρκάζωντας με το θεατρικό είδωλο της στον καθρέφτη) και τον σκηνοθέτη και πολύ περισσότερο σαρκασμός για τον δογματισμό και την σχολαστικότητα των τύπων από μερίδα του θεατρικού κόσμου και πιο πολύ από τους κριτικούς του θεάτρου. Η "αλά Κουν" παράβαση με τους μικρούς Γεωργουσόπουλους ενδεικτική και φυσικά μας αιτιολογεί και την "ιερή οργή" του συγκεκριμένου κριτικού.
Σε τελική μορφή Οι ΒΑΤΡΑ-Χ μια πλούσια παράσταση με πολύ χιούμορ. Ένα ωραίο πείραμα το οποίο όμως γεννάει και πάμπολα ρίσκα για το μέλλον για όσους θελήσουν να φτιάξουν κάτι ανάλογο. Και δυστυχώς δεν έχουν όλοι το ίδιο χιούμορ. Είδαμε και πάθαμε να ξεφύγουμε από τον επιθεωρησιακό Αριστοφάνη των 90ς!
Σχόλια