Όλα πάνε καλά εναντίον μας (Αποκλεισμένοι έξω από το τελλόγλειο για την εκδήλωση αναγόρευσης του Π. Βούλγαρη ως επίτιμου δρα)

Ο Π. Βούλγαρης συνομιλεί με νέους συναδέλφους τους, φοιτητές του τμήματος κινηματογράφου ΑΠΘ.

 

Ήταν μια μεγάλη μέρα χτες για το Πανεπιστήμιο. Σε μια ειδική τελετή ο Παντελής Βούλγαρης, ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του ελληνικού κινηματογράφου (αν όχι ο πιο σημαντικός εν ζωή Έλληνας σκηνοθέτης) θα αναγορευόταν σε επίτιμο διδάκτορα του τμήματος κινηματογράφου του ΑΠΘ. Φεύ όμως...

Φτάνοντας στο Τελλόγλειο με μια μικρή καθυστέρηση ο κόσμος στον προαύλιο χώρο φαινόταν αρκετός. Πλησιάζοντας περισσότερο η φασαρία που άκουγα με έκανε να απορήσω. Γρήγορα όμως κάθε απορία λύθηκε. Έξω από το Τελλόγλειο πάνω από 100 άτομα, απλοί επισκέπτες που ήρθαν να παρακολουθήσουν την τιμητική εκδήλωση και δεκάδες φοιτητές που ήθελαν να δημοσιοποιήσουν προς το κοινό της εκδήλωσης τα σοβαρά ζητήματα της Σχολής και του Πανεπιστημίου αλλά και να τιμήσουν έναν δάσκαλο τους προσπάθησαν να μπουν στο Τελλόγλειο αλλά δεν τα κατάφεραν γιατί δυστυχώς η είσοδος ήταν κλειδαμπαρωμένη! 

Καθηγητές της σχολής και του ΑΠΘ, απλοί πολίτες, φοιτητές, νέοι και παλιότεροι (του '60 και του'70 εκδρομείς). Για περισσότερες από 2,5 ώρες όλοι αυτοί οι άνθρωποι έμειναν υπομονετικά εκτός εκδήλωσης άγνωστο για ποιο λόγο και με ποιου ευθύνη και εντολή..Η κατάσταση όμως απέκτησε ακομη πιο αρνητική χροιά όταν ξαφνικά και χωρίς λόγο εμφανίστηκε από το πουθενά μια ομάδα αστυνομικών, η όποια έδωσε το παρόν σε μια εσωτερική πανεπιστημιακή εκδήλωση όταν οι φοιτητές άρχισαν να φωνάζουν δυνατά συνθήματα για το πανεπιστήμιο, την σχολή τους και για τον αποκλεισμό τους από την εκδήλωση. 

Εδώ αξίζει να θυμηθούμε πως το τμήμα κινηματογράφου έχει απασχολήσει αρκετές φορές στο παρελθόν τα τοπικά ΜΜΕ με τα προβλήματα τους. Οι φοιτητές μεταφέρουν ένα μήνυμα αγωνίας όταν βλέπουν ότι δεν υπάρχει καμία τεχνική υποδομή, όταν οι 60 καθηγητές τους γίνονται ξαφνικά 14, όταν υπάρχει μόλις ένας καθηγητής για το μάθημα σεναρίου, όταν καθιερωμένα μαθήματα (απαραίτητα για την κατάρτηση τους) καταργούνται ελλείψει εκαπιδευτικών, όταν η σχολή φυτοζωεί χωρίς καμία οικονομική ενίσχυση, όταν διοικοιτικοί υπάλληλοι δεν λαμβάνουν τον μισθό τους, όταν το πανεπιστήμιο είναι τιγκαρισμένο στο σκουπίδι. Όλα βαίνουν καλώς επομένως...

Δεν χρειάζεται να πω ότι μείναμε υπομονετικά οι περισσότεροι σε αυτό το χρονικό διάστημα μέχρι να δούμε αν θα ανοίξουν οι πόρτες ή αν θα δωθεί κάποια εξήγηση από το Πανεπιστήμιο για αυτή την κατάσταση. Δυστυχώς κανένας δεν βγήκε να μας εξηγήσει τι συνέβη. Βγήκε όμως ο Παντέλης Βούλγαρης για να μιλήσει με τους φοιτητές και να βάλει κάποια πράγματα στη θέση τους. Και όχι μόνο αυτό αλλά ζήτησε από τους αστυνομικούς να αποχωρήσουν αφού δεν είχαν καμία θέση στο χώρο και στην εκδήλωση. Η κουβέντα τους κράτησε αρκετή ώρα και αφορούσε τόσο τα ζητήματα της σχολής κινηματογράφου όσο και μια γενική συζήτηση πάνω σε κινηματογραφικά θέματα που αφορούσαν τα παιδιά. Βλέπετε κάποιος τους απαγόρευσε να ακούσουν την εξαιρετική ομιλία του για την σχέση κινηματογράφου – ποίησης , ένα υπέροχο δοκίμιο που μιλάει στην εποχή μας και για την εποχή μας:

  

«Οι νέοι σκηνοθέτες και σεναριογράφοι έχουν στα χέρια τους χίλιες εικόνες, χίλια εύγλωττα βλέμματα και το πάθος των λέξεων γερή προίκα για τη δική τους περιπέτεια», υπογράμμισε σε αυτή την ομιλία.

«Στις σημερινές δραματικές για τη χώρα και τους ανθρώπους μέρες η ποίηση εκφέρει τον πιο βαθύ, πιό ουσιαστικό και περιεκτικό λόγο. Είναι ο θησαυρός που κανείς δεν μπορεί να μας τον πάρει. Είναι τα υπάρχοντα μας, τα μόνα που δεν φορολογούνται. Ας μοιραστούν σε κάθε σπίτι, σε κάθε σχολική και πανεπιστημιακή αίθουσα».

Το κείμενο διαμαρτυρίας των φοιτητών της σχολής κινηματογράφου ΑΠΘ

Ήταν άραγε τόσο κακό αυτό το τρυφερό κείμενο να ενωθεί με την ανησυχία των νέων φοιτητών για το μέλλον τους?